Share

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Θέλει η Δύση να δώσει λύση ;

Του Η. Σταμπολιάδη

Με μεγάλη έκπληξη και απορία  παρακολουθούμε τις ημέρες μας τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τα κυβερνητικά στελέχη και τα μέσα μαζικής επιρροής να προσπαθούν με σοβαρό και υπεύθυνο ύφος, με περισσή αλαζονεία και ξεδιάντροπη αυτοπεποίθηση να πείσουν και εμάς ότι το μνημόνιο και η υποθήκευση της χώρας με τη δανειακή σύμβαση αποτελούν τη μόνη λύση για να βγούμε από την κρίση. Η υποκρισία και το ψέμα έφτασε στο σημείο να παραχαράσσουν ακόμη και τη λαϊκή ετυμηγορία για να μας εξαπατήσουν ότι, όχι μόνο αυτοί, αλλά και ο ίδιος ο λαός αποδέχεται τα δύσκολα μεν αλλά αναγκαία μέτρα που οι τοκογλύφοι μέσω της κυβέρνησης του έχουν επιβάλει.
Η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να ανανεώνεται δίνοντας ευκαιρία  στο να φανεί και να εκφραστεί  η ψήφος διαμαρτυρίας ανάγκασε το λαό σε μία συνειδητή αποχή 35% και λευκά με άκυρα 10%. Το υπόλοιπο 55% το λογάριασαν σαν 100% και από αυτό τα μεγάλα κόμματα έλαβαν το καθένα το 33% περίπου που αντιστοιχεί μόλις στο 33%Χ55%= 18% του εκλεκτορικού σώματος. Μία πενιχρή μειοψηφία που εντούτοις όχι μόνο απαιτεί να κυβερνά δικτατορικά, καταπατώντας τη δημοκρατική αρχή σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει, αλλά δίχως ντροπή να κομπάζει και για την εικονική επιτυχία της.  
Το δράμα είναι ότι οι άνθρωποι που είτε οι ίδιοι συμμετείχαν στην παρανομία και οδήγησαν τη χώρα σε κρίση ή είναι φορείς της νοοτροπίας εκείνων που το έκαναν έχουν το θράσος να παρουσιάζονται ως οι πλέον σοβαροί και υπεύθυνοι για να οδηγήσουν τη χώρα στη σωτηρία. Με ψηφοθηρικούς σκοπούς καταχρέωσαν τη χώρα όχι για να κάνουν αναπτυξιακά έργα αλλά για να ανεβάσουν το βιοτικό επίπεδο σε εικονικά ύψη που δεν ανταποκρίνονταν στην παραγωγικότητα της χώρας την οποία αποβιομηχάνισαν αυξάνοντας συνεχώς το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Το ένα δάνειο ακολουθούσε για να πληρώσει τους τόκους και τα τοκοχρεολύσια του προηγουμένου με συνεχώς αυξανόμενα επιτόκια. Σαν να μην  έφθανε αυτό απαρνήθηκαν τη δυνατότητα έκδοσης χρήματος μεταπίπτοντας από τη δραχμή στο ευρώ πράγμα που μας αναγκάζει να δανειζόμαστε τα χρήματα που χρειάζονται για τη δημοσιονομική πολιτική τα οποία  πριν τα τυπώναμε μόνοι μας ρυθμίζοντας την ισοτιμία του νομίσματος και διατηρώντας τα εξαγώγιμα προϊόντα και τον τουρισμό μας ανταγωνιστικά.
Προφανώς τα μέτρα που θα ληφθούν στο μέλλον θα είναι χειρότερα των ήδη ληφθέντων και το βιοτικό μας επίπεδο θα κατέβει αναγκαστικά μέχρι να εξισορροπηθεί με την παραγωγικότητα μας, πράγμα που το κρύβουν τεχνηέντως. Η πτώχευση του λαού αν όχι και του κράτους θα  είναι  επακόλουθο  των  αδυσώπητων κανόνων της οικονομίας και του ανταγωνισμού που έχει επιβάλει το ανελέητο αγγλοσαξονικό σύστημα  της μεγιστοποίησης του κέρδους του Adam Smith ενάντια στο πνεύμα αλληλεγγύης και σεισάχθειας που διέπνεαν τη νομοθεσία του Σόλωνα  που εφαρμόσθηκε στην αρχαία Αθήνα και την έσωσε από αναλογικά παρόμοια αν όχι ίδια  οικονομική κρίση.
Σήμερα η λύση θα προέλθει από τις ακόλουθες παραδοχές και μέτρα.
·        Αναγκαστικά το βιοτικό επίπεδο θα πέσει στο επίπεδο της παραγωγής.
·        Θα πρέπει να υπάρξει κοινωνική αλληλεγγύη ώστε τα βάρη να καταμεριστούν δίκαια και ανάλογα με τα οφέλη που εισπράχθηκαν τα χρόνια της κραιπάλης των κρατούντων που θα πρέπει να πληρώσουν για τη ζημιά με τις οικογενειακές  τους περιουσίες και όχι με το να τους ταΐζουμε στη φυλακή.
·        Να επικαλεσθούμε «κατάσταση ανάγκης» ώστε να πετύχουμε παύση πληρωμών και επαναπροσδιορισμό του χρέους με όρους του ευνοϊκότερου δανεισμού αρνούμενοι τους επαχθείς τοκογλυφικούς όρους που μας έχουν επιβάλλει.
·        Να επιστρέψουμε στη δραχμή επιβάλλοντας μία υποτίμηση της γύρω στα 30% έναντι της ονομαστικής ισοτιμίας των 340,75 δρχ/€ για να ευνοήσουμε τις εξαγωγές. Εάν δεν επικαλεσθούμε κατάσταση ανάγκης και δεν επαναπροσδιορίσουμε το χρέος η δραχμή θα καταρρακωθεί στη σχέση 1700 δρχ/€, που υπολογίζεται θεωρητικά ότι την έχει φθάσει η ασυδοσία της οικονομικής διαχείρισης από την ένταξη μας στην ΟΝΕ και μετά.
·        Να δοθούν αναπτυξιακά κίνητρα για τη αύξηση της παραγωγικότητας
·        Να εξασφαλισθούν όροι για την ανταγωνισημότητα των προϊόντων και του τουρισμού μας που δεν μπορούν να εξασφαλιστούν με το ευρώ και χρειαζόμαστε δικό μας νόμισμα.
·        Να σταματήσουν οι σπατάλες του κράτους  με τους υπεράριθμους και μεγαλόμισθους των ΔΕΚΟ, τη διαφθορά στους δημόσιους οργανισμούς, τις   δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις.
·        Να γίνει αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες και τέλος
·        Να επαναπροσδιοριστεί  η μεταναστευτική μας πολιτική που στερεί θέσεις εργασίας από τον εντόπιο πληθυσμό, επιβαρύνει δυσανάλογα το σύστημα υγείας και ασφάλισης, διαρρέει συνάλλαγμα στο εξωτερικό, διαταράσσει την κοινωνική συνοχή και αλλοιώνει την πολιτιστική, κοινωνική, γλωσσική και εθνική μας ταυτότητα.
Εάν η Δύση θέλει να μας προσφέρει λύση, εξασφαλίζοντας την αποπληρωμή των νόμιμων και δίκαιων υποχρεώσεων μας προς τους δανειστές μας και τη συνέχιση της συνεργασίας μας στα πλαίσια της Ε.Ε., σαν ισότιμο και οικονομικά ελεύθερο κράτος θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσει τη στάση της και να μας προσφέρει,
  • Τεχνογνωσία και χρηματοδότηση για την ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, με τα επακόλουθα και για αυτούς νόμιμα οφέλη.
  • Γερμανική αποζημίωση για την καταστροφή της τεχνοοικονομικής μας υποδομής κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο.
Σίγουρα θα το εκτιμήσουμε και θα αισθανθούμε ισότιμα μέλη της Ε.Ε. Δεν μπορεί να θεωρηθεί η συνύπαρξη διαφορετικών λαών στην Ευρώπη όσο και αν ο Ελληνοκεντρικός πολιτισμός τους ενώνει, όταν ο κάθε λαός προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το δικό του κέρδος, να διευρύνει τη δική του γεωπολιτική επιρροή και να διασφαλίσει τα δικά του σύνορα εντάσσοντας τους άλλους ως υποτελείς στη δική του σφαίρα επιρροής. 


Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
16/11/2010

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Γιανναράς Χρήστος - Κυβέρνηση «επιστρατευμένης ποιότητας»

03 / 05 / 2010

Το εγχείρημα να συγκροτηθεί κυβέρνηση επιστρατευμένων προσωπικοτήτων, αν είχε αναληφθεί προτού σπαταληθούν έξι ολόκληροι μήνες στα επιπόλαια τρεχαλητά και στην εξευτελιστική διεθνή ζητιανιά του ολίγιστου πρωθυπουργού, δεν θα είχαμε φτάσει στην αποφράδα 23η Απριλίου.
Print Email
Χρήστος Γιανναράς

Η συνέντευξη Βγενόπουλου στους «Νέους Φακέλους» του ΣΚΑΪ (19 Απριλίου 2010) πρέπει, λογικά, να έδωσε ελπίδα σε νοήμονες Ελληνες: Είχαν την ευκαιρία να δουν, σε ζωντανή εικόνα, δείγμα ανθρώπινης ποιότητας και ηγετικού χαρίσματος από τους κόλπους της ελληνικής κοινωνίας, έξω από τις συντεχνίες των επαγγελματιών της πολιτικής.
Λόγος στέρεος, ευθύβολος, λιτός, εντόπιζε προβλήματα, έδειχνε λύσεις, δεν ενδιαφερόταν για τις εντυπώσεις. Κόμιζε συγκεκριμένες, ρεαλιστικές προτάσεις ο λόγος του Α. Βγενόπουλου, όχι ιδεολογήματα, επιφάσεις λύσεων και υπεκφυγές. Ηταν έκπληξη, σε συζήτηση για τα κοινά, η φανερή ειλικρίνεια του συνομιλητή, η προσωπική μετοχή του και έγνοια, έκτυπη στα λεγόμενα, αλλά και στο ύφος, στη φυσιογνωμική εκφραστική, στις αφτιασίδωτες εκρήξεις της οργής του.
Για τους νοήμονες Ελληνες ήταν σημάδι ελπίδας. Ακουγαν όχι έναν ιδιοφυή ίσως, αλλά άσχετον με την πράξη πολιτικό αναλυτή ή θεωρητικό της οικονομίας, είχαν μπροστά τους έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες του οικονομικού βίου της χώρας. Και μιλούσε γλώσσα, που ενώ αφορούσε στην οικονομία και στην πολιτική της διαχείριση, πρόδιδε βιωματική εμπλοκή, πόνο για ό,τι απηχεί η λέξη «πατρίδα», για την τιμή και υπόληψη του κοινού μας ονόματος. Γνωρίσματα ανύπαρκτα στον λόγο και των καλύτερων από τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Ευδιάκριτα αυτά για τους νοήμονες. Γιατί οι παραιτημένοι από σκέψη και κρίση έχουν μάλλον υποταχθεί στη δόλια καλλιεργημένη προκατάληψη – επινόημα άμυνας των κομματανθρώπων: Είναι ο αυτο-προαλειφόμενος Ελληνας Μπερλουσκόνι! Ο παραλληλισμός θέλει να σπείρει έγκαιρα υπόνοιες, να εξουδετερώσει τη δυναμική της σύγκρισης, το μέτρο για την εκτίμηση της ασημαντότητας ή μετριότητας των πρωταγωνιστών του κομματικού παλκοσένικου. Αλλά σοφά ο Βγενόπουλος διαβεβαιώνει, επαναλαμβάνοντας πάλι και πάλι, ότι δεν πρόκειται ποτέ να κατέβει στην πολιτική. Σοφή η επίμονη επανάληψη, διότι κάθοδος στην πολιτική σημαίνει: εντάσσομαι σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα ή ιδρύω καινούργιο κόμμα στο δεδομένο πλαίσιο εξαχρείωσης και φαυλότητας του σημερινού κομματικού συστήματος. Και κατά συνέπεια: προσφέρομαι να με χειρισθείτε με τη μόνη άκρως προηγμένη επαγγελματική δεινότητα που διαθέτετε: τη ραδιουργία, τη σπίλωση.
Ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας αρνείται να κατέβει στην πολιτική, αλλά ταυτόχρονα, με ρεαλιστική δίχως συναισθηματισμούς φιλοπατρία, δηλώνει ενεργός πολίτης, έτοιμος να βοηθήσει σε ό,τι ποτέ του ζητηθεί. Διαφαίνεται, μάλλον με σαφήνεια, ποιες εξελίξεις προβλέπει: Η μετριότητα και ασημαντότητα του προσωπικού των κομμάτων είναι αδύνατο να αντιμετωπίσει τις συνθήκες ιστορικής καταστροφής που έχουν διαμορφωθεί για τη χώρα, ο ρόλος που διεκπεραιώνει ο «Γιωργάκης» (συνειδητά ή ανεπίγνωστα), με τους νεήλυδες επιλέκτους του, θα ολοκληρωθεί κάποια στιγμή ή θα προκαλέσει γνήσια κοινωνική εξέγερση (όχι καμώματα κουκουεδικού αμοραλισμού).
Τότε θα χρειαστεί, αν απομένουν περιθώρια, κάποια στιβαρά χέρια να πάρουν το τιμόνι, να διαχειριστούν τα απομεινάρια και τα ερείπια – θα καταφύγει η ελλαδική κοινωνία στην παροπλισμένη ποιότητά της, θα την επιστρατεύσει, θα συγκροτηθεί «κυβέρνηση προσωπικοτήτων». Εκεί θα κληθεί αυτονόητα κάποιος Βγενόπουλος, κάποιος Παπαδήμος, κάποιος Βασ. Μαρκεζίνης, αυτονόητα οι νέστορες ταλαντούχοι της διπλωματίας (κάποιος Χρ. Ζαχαράκης και Θεμ. Στοφορόπουλος), αυτονόητα ένας Αθαν. Γκότοβος για την Παιδεία, κάποιοι ανάλογοι για τη δημόσια διοίκηση, για την υγειονομική οργάνωση, κάποιος κέρβερος με υπερεξουσίες για το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο. Το αυτονόητο της επιστράτευσης θα προκύπτει από τη διεθνή καταξίωση, την τεκμηριωμένη ανιδιοτέλεια, τη νηφάλια ρεαλιστική φιλοπατρία.
Το εγχείρημα να συγκροτηθεί κυβέρνηση επιστρατευμένων προσωπικοτήτων, αν είχε αναληφθεί προτού σπαταληθούν έξι ολόκληροι μήνες στα επιπόλαια τρεχαλητά και στην εξευτελιστική διεθνή ζητιανιά του ολίγιστου πρωθυπουργού, δεν θα είχαμε φτάσει στην αποφράδα 23η Απριλίου. Η ανάληψη των ευθυνών της χώρας από κυβέρνηση με ονόματα σαν τα παραπάνω, θα είχε πείσει τους συντελεστές της διεθνούς πολιτικής και οικονομίας για τη σοβαρότητα του εγχειρήματος ανάκαμψης. Θα περίττευαν οι σπασμωδικές αναξιοπρέπειες του κ. ΓΑΠ και του θιάσου του.
Αλλά με ποια θεσμική διαδικασία μπορεί να προκύψει εγχείρημα συγκρότησης κυβερνητικού σχήματος «επιστρατευμένων προσωπικοτήτων»; Αν την πρωτοβουλία αναλάβει το εκφαυλισμένο κοινοβούλιο, θα έχουμε μιαν επανάληψη του 1989: Οι μαριονέτες των αυτουργών της καταστροφής θα αναλάβουν να κουκουλώσουν τα κακουργήματα των εντολέων τους. Πώς, όμως, θα γίνει δυνατό να έχουμε ανυπότακτη στην τυραννική κομματοκρατία κυβέρνηση, χωρίς να παραβιαστεί το Σύνταγμα; Αλλά και πώς να αγνοήσουμε ότι το Σύνταγμα η κομματοκρατία το έχει κόψει και ράψει στα μέτρα της;
Τα ερωτήματα απαιτούν έκτακτη ευφυΐα ακομμάτιστων συνταγματολόγων και το είδος σπανίζει. Ο απλός πολίτης αποθέτει ελπίδες μόνο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παρά την (φασιστικής έμπνευσης) κολόβωση των αρμοδιοτήτων του από την ανδρεϊκή συνταγματική αυθαιρεσία του 1985. Μοναδικό όπλο του Προέδρου είναι η απειλή παραίτησής του που θα επιφέρει εκλογές: πράγμα αδιανόητο σε συνθήκες πτώχευσης και πανικού. Με αυτή την απειλή μπορεί να «εκβιάσει» ο Πρόεδρος τη συγκατάθεση των καταστροφέων για ρεαλιστική ανάσχεση των συνεπειών της εγκληματικής τους ιδιοτέλειας. Προσφέροντάς τους αμνηστία, αν αποσυρθούν από την πολιτική, όπως συνετά προτείνει ο Α. Βγενόπουλος.
Μια έγκυρη δημοσκόπηση ευρύτατου δείγματος θα μπορούσε να διευκολύνει την πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας: Να φανερωθεί τεκμηριωμένα το ποσοστό των πολιτών που απαιτούν την υποχρεωτική απόσυρση των σημερινών κομματικών σχημάτων και του προσωπικού τους. Τον σχηματισμό κυβέρνησης «επιστρατευμένων προσωπικοτήτων» με διπλή εντολή: Να αναχαιτίσει τις συνέπειες της κρατικής χρεοκοπίας και διάλυσης. Να προκηρύξει, σε εύθετο χρόνο, Συντακτική Συνέλευση για να αποκτήσει η χώρα καινούργιο εξ υπαρχής Σύνταγμα που θα υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τα συμφέροντα των κομματικών συντεχνιών. Σύνταγμα που θα επιβάλει τη λειτουργία μόνο δημοκρατικών κομμάτων, με δημοκρατική εσωτερική (οργανωτική) δομή και άρθρωση, με διαφανή οικονομικά, με ελεγχόμενη (από συνταγματικό δικαστήριο) την πιστότητά τους στις αρχές της δημοκρατίας.
Τότε, ίσως η αποφράδα 23η Απριλίου 2010 αποδειχθεί αφετηρία ρεαλιστικής νεκρεγερσίας του Ελληνισμού.
Χρήστος Γιανναράς


Πηγή: Κυβέρνηση «επιστρατευμένης ποιότητας»

Χρήστος Γιανναράς | 03 / 05 / 2010 | Tags: , , |  

»

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Κώστας Τσιαντής - ΠΝΟΗ ΕΛΛΑΔΑΣ:

ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΑΖΙΚΟ ΛΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Μπροστά στην κατάσταση πολιτικής απονεύρωσης που κυριαρχεί στην πατρίδα μας, τις προσπάθειες για ανακύκλωση του ίδιου πολιτικού σκηνικού που μας οδήγησε στην κρίση, καθώς και τις  αδιέξοδες πολιτικές που υποθηκεύουν τη χώρα και το μέλλον μας,  ο Μίκης Θεοδωράκης, παρά τα 85 του χρόνια,  συνεχίζει να αντιστέκεται και με άκαμπτο  σθένος να σκέπτεται και να μιλά πολιτικά.
Ο λόγος του για «ανεξάρτητο κίνημα πολιτών» απλώνεται κάθε μέρα σε όλη την Ελλάδα και αρχίζει να περνά και να αφυπνίζει το λαό μας. Προχθές μάλιστα -την επόμενη  μέρα των εκλογών (8-11-2010)-, αφού είδε την αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής  εξέφρασε ρητά την ανάγκη  για «ανυπακοή και μαζικό λαϊκό κίνημα». Οι φωνές του κατεστημένου (καλόπιστες και μη) που εκφράστηκαν απέναντί του στην αρχή διστακτικά, τώρα αρχίζουν να δυναμώνουν και να στρέφονται εναντίον του.  Κάνοντας πως δεν βλέπουν  την συστηματικά εκτυλισσόμενη  παντού πολιτική της νέας τάξης την υποβαθμίζουν και την  εντάσσουν  απλά στα σενάρια «συνωμοσίας». Μακάρι να ήταν έτσι. Όμως  δεν είναι, κι’ ούτε θα μπορούσε να είναι όταν η πολιτική της Δύσης έχει χάσει την αυτονομία της και έχει γίνει υποχείριο του χρήματος και της ακόρεστης ορμής για δύναμη και εξουσία.
Ο Μίκης Θεοδωράκης με την πρόσφατη παρέμβασή του (http://www.youtube.com/watch?v=iXnDu-8-QDc) εξέφρασε την ανάγκη να αντισταθούμε μαζικά ως πολίτες και πατριώτες σε μια τέτοια πολιτική, η οποία έκανε τη χώρα μας να βρίσκεται υπό ξένη κατοχή. Εξέφρασε την ανάγκη να δώσουμε περιεχόμενο στο θεσμό της Δημοκρατίας (στην αρχή της πλειοψηφίας) προκειμένου να αναμορφώσουμε την Πολιτεία μας και ν’ ανακτήσουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας. Μας έδειξε  με τον τρόπο αυτό το δρόμο για τη Νέα  Ελλάδα.
Η ακριβής οριοθέτηση  αυτού του νέου δρόμου απαιτεί βεβαίως δουλειά και παλλαϊκή συσπείρωση. Απαιτεί την έξοδο του καθενός μας από τον εφησυχασμό και την μοιρολατρία.  Απαιτεί την ενεργοποίηση των  ειδικών σε κρίσιμα θέματα όπως της γεωστρατηγικής,   της οικονομίας, της άμυνας, της εξωτερικής και κοινωνικής πολιτικής. Υπό την έννοια αυτή είναι η ώρα ηγετικά στελέχη και προσωπικότητες αυτού του είδους να δώσουν ουσιαστικά το παρόν τους: να δώσουν όλες τις δυνάμεις τους για να φωτιστεί κάθε πτυχή της νέας πορείας. Να υπερβούν ακόμη όπου χρειαστεί τον εαυτό τους και να συνεργαστούν για τη λήψη αποφάσεων σε ζητήματα τακτικής και στρατηγικής.  
Υπάρχουν διάχυτα ερωτήματα στο κοινωνικό σώμα που πρέπει να απαντηθούν και ζητήματα στα οποία πρέπει να ληφθούν μακρόπνοες και σοφές αποφάσεις. Η πολιτική του κατεστημένου (που επί τόσα χρόνια μας έκρυβε το πρόβλημα)  οδηγεί στον αφανισμό μας. Τι θα κάνουμε λοιπόν; (i) θα φύγουμε απ’ το ευρώ και θα επιστρέψουμε στη δραχμή; (ii) θα υιοθετήσουμε τη χρεωκοπία (άμεση ή αργόσυρτη), (iii) θα μείνουμε στο ευρώ αλλά  θα διώξουμε τους δανειστές μας, εξοφλώντας τους με δανεικά που μπορούμε να πάρουμε (με χαμηλότερα επιτόκια) από τη Ρωσία και την Κίνα;   
Δεν είμαι οικονομολόγος ούτε διπλωμάτης για ν’ απαντήσω. Ως απλός πολίτης είμαι διατεθειμένος να μπω στον αγώνα, αλλά γυρεύω μια απάντηση και μια ηγεσία που θα συνεκτιμήσει τους παράγοντες του προβλήματος και θα μας οδηγήσει στην έξοδο από τη σημερινή κατάντια. Σε λιμένα υπήνεμο και σε μια Νέα Ελληνική Πολιτεία που θα εκφράζει την αρμονική σύνθεση των στοιχείων του πολιτισμού μας. Σαν κι’ αυτή που εκφράζει ο Μίκης ως ιστορική παρουσία.

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Ιακωβίδης Όθων- ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΤΑ: ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΑΝΔΡΑΠΟΔΩΝ

Ανδράποδον (κατά το Λεξικό του Δημητράκου): «αιχμάλωτος
πωλούμενος ως δούλος  & ο δουλοπρεπής».

Οι αυριανές εκλογές  τοπικών αρχόντων, εκτός όλων των άλλων, θα αποτελέσουν και την απογραφή των υπαρχόντων ανδραπόδων που παρήγαγε το καθεστώς πολιτικό σύστημα, καθ’ όλη τη διάρκεια της «μεταπολίτευσης».
Τα ανδράποδα της Ελληνικής κοινωνίας, όπως όλοι γνωρίζουμε, (ακόμη και αυτά τα ίδια), αγοράστηκαν πανάκριβα, με δημόσιο χρήμα καταβαλλόμενο (κατά το πλείστον) με τη μορφή μισθού δημοσίου υπαλλήλου, προσαυξημένου με επιδόματα δώρων, αδειών, υπερωριών κλπ.
Το πόσο κόστισε στο εθνικό Ταμείο η εξαγορά τους από τα (εκάστοτε) κυβερνώντα κόμματα, όλα αυτά τα χρόνια, είναι ένας απλός υπολογισμός:
 Αρκεί να σκεφτούμε ότι ο μέσος μηνιαίος μισθός (με το κόστος των κρατήσεων) ήταν 1500 Ευρώ και, από το 1.000.000 υπαλλήλους του Δημοσίου, οι, τουλάχιστον 350.000, (για 120.000 προσλήψεις μόνο στην τελευταία 5ετία, κατηγορήθηκε η ΝΔ) είναι ανδράποδα, εντελώς άχρηστα για τη λειτουργία των υπηρεσιών όπου προσλήφθηκαν με τα γνωστά «μπιλιέτα» των υπουργών, των βουλευτών και των παρατρεχάμενών τους, κατά τη «μεταπολίτευση».

Από τον υπολογισμό αυτό, αφήνουμε έξω τα διευθυντικά (και πάντοτε κομματικά ) μεγαλοστελέχη των ΔΕΚΟ, με τους δυσθεώρητους μεγαλομισθούς.
Με μία απλή πράξη της Πέμπτης Δημοτικού, βλέπουμε ότι :
  • μισθός 1500 Ευρώ Χ 14 (12μήνες + δώρα κλπ) μας κάνει 21.000 Ευρώ ετησίως, το δημόσιο κόστος για κάθε ανδράποδο.
  • 350.000 ανδράποδα Χ 21.000 Ευρώ το χρόνο, μας κάνουν 7,35 Δίς Ευρώ, το χρόνο.
  • 7,35 δίς Ευρώ Χ 25 χρόνια (από τα 36 της μεταπολίτευσης), μας κάνει 183,75 δις Ευρώ.
Το ποσό αυτό, είναι το κόστος αγοράς των ανδραπόδων(από τα κόμματα).
Το ποσό αυτό πληρώθηκε από δανεικά που πήρε το Κράτος  και  είναι ίσο με το κεφάλαιο του Δημόσιου Χρέους της χώρας μας, που πληρώνουμε σήμερα, όλοι μας, έχοντες και μη έχοντες.
Το υπόλοιπο, ως τα 300 δίς Ευρώ, που είναι σήμερα το Δημόσιο Χρέος, είναι οι τόκοι (με τους ανατοκισμούς τους), για όλα αυτά τα χρόνια και οι «αρπαχτές» των κομματοτρεφόμενων λαμόγιων, για να χορτάσει η ασίγαστη όρεξη της Σκύλλας και Χάρυβδης που ενσαρκώνει την πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που κυβερνά τη  χώρα, υπό τον μανδύα και το πρόσχημα της Δημοκρατίας μας.
Στις αυριανές εκλογές, θα  καταμετρηθεί ο αριθμός των ανδράποδων, που αναδύονται πλέον, σαν μία ξεχωριστή κοινωνική τάξη, με μοναδικό χαρακτηριστικό της,  τη στήριξη του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, στο οποίο οφείλει  την άνετη (εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, αλλά χωρίς δική της ευθύνη) διαβίωσή της.
Αυτή η νέα κοινωνική τάξη, είναι και η μόνη, λογικά, που μπορεί να αποτελέσει τη σωτηρία του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, καθώς η πτώχευση της κοινωνίας και η υπογραφή του «Μνημονίου», οδηγούν στην αθρόα φυγή των πολιτών από τα κόμματα στα οποία εμπιστεύτηκαν τα όνειρά τους για μία καλύτερη ζωή αυτών και των παιδιών τους.  Αυτό συμβαίνει μετά  στην παταγώδη αποκάλυψη ότι, οι δύο αντιμαχόμενες ιδεολογίες που συγκέντρωσαν κάτω από τις ιδέες τους τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού, ο Σοσιαλιστικός διεθνισμός και ο φιλελεύθερος πατριωτισμός,   ήταν κίβδηλα προσχήματα και χυδαία προσωπεία, για τη συσπείρωση ομοφρονούντων (με κάποιο από αυτά) πολιτών.
Κάτω από αυτά τα προσωπεία, αποδείχθηκε ότι υπήρχε ένα άλλο, το πραγματικό πρόσωπο, η κυρίαρχη ιδεολογία  των «κομμάτων εξουσίας» που αποκαλύφθηκε ότι ήταν (και είναι) ο ακραιφνής και κυνικός «κυβερνητισμός», χωρίς ίχνος ιδεολογίας πραγματικού πολιτικού περιεχομένου, με πάτρωνά του την «παγκοσμιοποίηση των αγορών» και τα αφεντικά της.
Απόδειξη αυτής της πραγματικότητας, που πολλοί συμπολίτες μας μπορεί να μην την έχουν συνειδητοποιήσει και να μην την πιστεύουν, ή και να την αμφισβητούν, είναι η παντελής έλλειψη ιδεολογικής διαφοράς στην ασκούμενη πολιτική πρακτική των «κομμάτων εξουσίας». Αποκορύφωμά της, η τρέχουσα χρονιά, που η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση, ασκεί πολιτική που η «φιλελεύθερη» παράταξη δεν τόλμησε ούτε να σκεφτεί να την προτείνει..
Έτσι, λοιπόν, σε περιβάλλον κενό πολιτικών/ιδεολογικών διαφορών και στηριγμάτων, τι είναι εκείνο που (πέραν μίας έντονης μεν, ρηχής δε, προπαγάνδας) μπορεί να οδηγήσει έναν πολίτη στην υποστήριξη ενός από τα «κόμματα εξουσίας»;
  • Η, (στο όνομα ενός ανύπαρκτου σοσιαλισμού ή πατριωτισμού) απροκάλυπτη, πλέον, εξαπάτησή του;
  • Η ανοχή του στους ενόχους του μεγαλύτερου διπλού εγκλήματος της σύγχρονης ιστορίας μας (πτώχευση και απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας μας);
Το μόνο που (λογικά) μένει σαν δικαιολογία, σε όποιον στηρίζει με την ψήφο του τα «κόμματα εξουσίας», είναι το «δέσιμό» του με το κόμμα που του εξασφάλισε, όλα αυτά τα χρόνια, την (μονιμοποιημένη) άνετη διαβίωσή του. Το ότι αυτό ήταν η πληρωμή της εξαγορασμένης ψήφου του, δεν τον νοιάζει και πολύ. Μήπως ήταν ο μόνος; Όσοι μπορούσαν, αυτό έκανα. Αυτός (ή το παιδί του) θα σώσει την Ελλάδα;
Επειδή, λοιπόν, κατά την άποψή του, δεν μπορεί να σώσει την Ελλάδα, την αφήνει να καταστραφεί πλήρως.
Αυτός ο (εκατοντάδες χιλιάδες) λαός, είναι (εν αγνοία του) «ο εχθρός του λαού», δηλαδή ο εχθρός του ίδιου του τού εαυτού, ο εχθρός του «αύριό» του, αφού η μελλοντική αγορά ανδραπόδων τελείωσε οριστικά, μετά την πτώχευση. Δεν υπάρχουν, πιά, λεφτά για να αγοραστούν, σαν  ανδράποδα, τα παιδιά του στο μέλλον…
Η βιομηχανία εξανδραποδισμού, πτώχευσε, μαζί με την Ελληνική κοινωνία. Πάει, τελείωσε οριστικά.
Η προπαγάνδα, δεν μπορεί να ανατρέψει τα γεγονότα. Το μόνο που μπορεί να κάνει (και για την ώρα το πετυχαίνει) είναι να τα συσκοτίζει και να δημιουργεί αμφιβολίες για να κερδηθεί χρόνος.
Στο τέλος η Αλήθεια πάντοτε λάμπει και διαλύει τα σκοτάδια και τους σκοταδισμούς.
Και η αλήθεια της τρέχουσας Ελληνικής πραγματικότητας, είναι μία: Το καθεστώς πολιτικό σύστημα, με τη νοοτροπία του «κυβερνητισμού» που επικράτησε σε κάθε σκέψη και πράξη του, οδήγησε την Ελλάδα στην πτώχευση και στην απώλεια της εθνικής Ανεξαρτησίας στην Οικονομία της, δηλαδή στον μέγιστο στρατηγικό  μηχανισμό της. Ταυτόχρονα επέτρεψε (αν δεν οδήγησε) την διολίσθηση της Δημοκρατίας σε μία οικογενειοκρατούμενη, πολιτική και οικονομική, ολιγαρχία.

Αύριο το βράδυ, θα μετρήσουμε τις δυνάμεις της συντήρησης αυτού του εντελώς αποτυχημένου και βαρειά ένοχου κατεστημένου.
  • Η πρώτη μέτρηση που θα κάνουμε, θα είναι το άθροισμα των ψήφων των ανδράποδων. ( Οι ψήφοι που θα συγκεντρώσουν οι υποψήφιοι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, μαζί).
  • Η δεύτερη, θα είναι ο αριθμός αυτός, σε σχέση με τους ψήφους (όχι ποσοστά) που πήραν μαζί τα δύο αυτά κόμματα στις περυσινές εκλογές.
Το πόσο λιγότεροι ή περισσότεροι θα είναι αυτοί οι ψήφοι, θα δείξει τον βαθμό που τα ανδράποδα μειώνονται ή αυξάνονται στην Ελληνική κοινωνία.

Αυτά είναι τα στοιχεία που μας ενδιαφέρουν, εμάς, τους αντίπαλους αυτής της καταστροφικής ολιγαρχίας, διότι αυτό που πρέπει να  υπερφαλαγγίσουμε, είναι αυτά τα ανδράποδα, καθότι αυτά (με την αδράνειά τους) αποτελούν το οχυρό του συστήματος

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Τσιαντής Κώστας - ΩΡΕΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ


Ο Μίκης Θεοδωράκης δήλωσε  προχθές ότι είναι πολιτικά παρών και αποφασισμένος να ιδρύσει κίνημα ανεξάρτητων πολιτών. Δεν γνωρίζω προσωπικά τον κ. Θεοδωράκη, αλλά η δημόσια αυτή δήλωσή του  πιστεύω πως γίνεται ο συνεκτικός κρίκος συσπείρωσης των αδημονούντων πολιτών που ψάχνουν να βρουν τρόπο να βοηθήσουν για να βρεθεί διέξοδος στην κρίση. Οι άνθρωποι του πνεύματος, της επιστήμης, της διανόησης, της τέχνης και της παραγωγικής εργασίας, οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι,   οι πολιτικά και κοινωνικά ενεργοποιημένοι πολίτες και ιδιαίτερα η νεολαία μας, πιστεύω πως  μπορούν  να συνενώσουν διαλεκτικά τις δυνάμεις τους και να δώσουν ενεργά το παρόν τους για τη Νέα Ελλάδα.
       Το εγχείρημα είναι δύσκολο. Ένας αριθμός επώνυμων και ανώνυμων πολιτών από διαφορετικούς χώρους και ιδεολογικές αφετηρίες πρέπει να συνευρεθεί και να συμβάλει με τις γνώσεις, τις ιδέες και την ενεργό του παρουσία σε μια σύνθεση δημιουργική και σ’ ένα παλλαϊκό υπερκομματικό πολιτικό κίνημα  για το ξεπέρασμα της κρίσης και τη θεμελίωση της Νέας Ελλάδας. Κεντρικός  στόχος του κινήματος αυτού είναι η αναθεώρηση του συντάγματος (http://elepistole.blogspot.com/), η οποία αποτελεί βασική προϋπόθεση προκειμένου να ανακτηθεί η αξιοπιστία του κράτους και των δημοσίων υπηρεσιών, καθώς και ένα  νέο πολιτικό  κοινωνικό σχέδιο για την Ελλάδα και το λαό της.
       Έχουν δει το φως της δημοσιότητας αρκετές γόνιμες προτάσεις για το σκοπό αυτό (που δείχνουν το ζωηρό ενδιαφέρον που υπάρχει για τα κοινά).  Ωστόσο, οι προτάσεις δεν αρκούν. Η Ελλάδα πρέπει να επιστρατεύσει στην πολιτική της ζωή τα καλύτερα τέκνα της προκειμένου να βγει από την κρίση. Το  κίνημα για μια Νέα Ελλάδα είναι ανάγκη  να συσπειρώσει πολιτικούς στοχαστές και αναλυτές από διάφορους χώρους, αδέσμευτα πολιτικά και κοινωνικά ρεύματα, καθώς και ηγετικά στελέχη που είναι αποφασισμένα να βρουν λύσεις και να δράσουν πολιτικά.  Η παρουσία ενός χαρισματικού ανθρώπου κοινής εμπιστοσύνης και αποδοχής, όπως είναι ο Μ. Θεοδωράκης-  όπου πάνω του η Ελλάδα έχει αφήσει τα σημάδια της και τα οράματά της-, πιστεύω πως δείχνει το δρόμο της δημιουργικής σύνθεσης που χρειάζεται ο τόπος ώστε να πετύχουμε την αναγέννησή του. Στο δρόμο αυτό ως σκοπός της πολιτικής  δεν τίθεται η επιβεβαίωση της αλήθειας μιας κάποιας παραδοσιακής  ιδεολογίας, αλλά η επιστράτευση της γνώσης, της κοινωνικής ευαισθησίας, των δημιουργικών ικανοτήτων  και της πολιτικής οξυδέρκειας που απαιτεί η συγκυρία, ώστε να συγκροτηθεί ένα μέτωπο εξουσίας που θα βγάλει τη χώρα απ΄ τ’ αδιέξοδο και θα υπηρετήσει το λαό της.  Ενώπιον του  σκοπού αυτού αλλά  και των υφιστάμενων εθνικών κινδύνων, πιστεύω ότι ο καθένας από μας μπορεί να βρει τη θέση του και ν’ αναλάβει  τον δημιουργικό πατριωτικό του ρόλο.
                                                                                                        Κ.Ν.Τ