Share

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Χ. Γιανναράς-Άλλο συμφορά και άλλο κακούργημα



 Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή της Κυριακής 23 /09 /2012, με τίτλο:

Άλλο συμφορά και άλλο κακούργημα


Σε μιαν ανεπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Όχι ανώδυνα, ούτε χωρίς θύματα – η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Αλλά έχει την «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητες μας να την αποτρέψουμε, γι’ αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.
Η ανεργία δεν είναι συμφορά. Όταν ξεπερνάει το όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Το κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Είναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατέστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Υπερχρέωσαν εξωφρενικά την χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματα της, τον όποιο πλούτο της. Μόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό τους κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.
Σήμερα στην Ελλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους καταστρέφονται ψυχικά. Οι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση αντέχονται, Μετά, η ψυχική διάλυση του ανέργου είναι μαρτύριο. Η λέξη μαρτύριο κυριολεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπος βγαίνει ψυχικά και σωματικά αλώβητος από μακρά περίοδο ανεργίας. Είναι σαν τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Από δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.
Το ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά. Όταν οδηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νεκρώνει την χαρά της παραγωγικής δημιουργίας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Έγκλημα εν ψυχρώ, εκ προθέσεως. Ανατρέπει τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μιας και μοναδικής ζωής που έχει να ζήσει ο άνθρωπος, τις σκοποθεσίες και τα όνειρα για τους καρπούς των μόχθων του, μπολιάζει ανίατα την ψυχή με την πίκρα ότι η ίδια του η πατρίδα τον εξαπάτησε, τον καταλήστευε, έπνιξε την ζωή του στην μιζέρια.
Θεσπίζονται φορολογικοί συντελεστές σαδιστικής εξουθένωσης του πολίτη και επιπλέον: Μείωση δραματική ή και κατάργηση του ποσοστού του αφορολογήτου εισοδήματος. Εξωφρενικής αυθαιρεσίας χαράτσια «έκτακτες» εισφορές που τακτά επαναλαμβάνονται. Εισφορές καταναγκαστικής «αλληλεγγύης». Τέλη ακίνητης περιουσίας, δημοτικά τέλη, υπέρογκο ειδικό τέλος που προσδιορίζεται όχι από το εισόδημα αλλά από το εμβαδόν της κατοικίας και εισπράττεται εκβιαστικά μαζί με την αξία του ηλεκτρικού ρεύματος. Αναρίθμητοι κεφαλικοί φόροι για κάθε συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο.
Η αυθαίρετη υπερφορόλογηση ιδρύει αντιπαλότητα κράτους και πολίτη. Υποτίθεται ότι το κράτος, η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας, συστήθηκε για να κοινωνείται η χρεία, να υπηρετεί το κράτος με τις υπηρεσίες και τους θεσμούς του, την ανάγκη του πολίτη, του κάθε πολίτη. Στο καθεστώς της ελλαδικής κομματοκρατίας η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας υπηρετούν τους κατέχοντες την εξουσία, τις κομματικες συντεχνίες, όχι τον πολίτη. Ο πολίτης είναι το θύμα του κράτους, το κράτος ο αντίπαλος, ο εχθρός και τύρρανος του πολίτη. Οπου και όπως ο πολίτης θα προσπαθήσει να αποφύγει την θυματοποίηση, να ξεγελάσει το κράτος, να παρακάμψει τις παρεμβάσεις του κράτους στην ζωή του, να φοροδιαφύγει.
Η ανίατη αντιπαλότητα κράτους πολίτη είναι αποτέλεσμα πολιτικής αδικοπραγίας, με αυτουργούς μόνο και αποκλειστικά τους διαχειριστές του κράτους, τους επαγγελματίες της εξουσίας. Εξουσιάζουν καταπατώντας και ακυρώνοντας κάθε σύμβαση (συμβόλαιο, σύνταγμα) που ρυθμίζει τις σχέσεις πολίτη και κράτους. Η φορολόγηση του πολίτη, όπως και η μισθοδοσία του δημοσίου λειτουργού και η συνταξιοδότηση του έχουν την λογική και τον χαρακτήρα συνθήκης, συμβολαίου που δεσμεύει αμοιβαία τους συμβαλλόμενους. Το κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρέχει στον πολίτη περίθαλψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, έννομη τάξη, κ.τ.ο., ο πολίτης αντιπαρέχει στο κράτος μέρος των εσόδων από την εργασία του για να συντηρούνται οι κρατικές λειτουργίες. Όταν το κράτος αθετεί τις υποχρεώσεις που με συμβόλαιο ανέλαβε, ενώ εξαναγκάζει, με την βία (δικαστική και αστυνομική) τον πολίτη σε μονομερή τήρηση των δικών του υποχρεώσεων, αυθαίρετα διογκωμένων και πολλαπλασιασμένων, αλλοτριώνει το κοινωνικό γεγονός σε επιχώρια ζούγκλα.
   Οι κομματάνθρωποι που διαχειρίζονται το κράτος (είναι βλασφημία να τους αποκαλούμε πολιτικούς) καταργούν την κοινωνία με την πάγια τακτική κλοπής, καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, των προμηθειών υγειονομικού υλικού, εξοπλιστικών προγραμμάτων –αναρίθμητων ανάλογων  κοινωνικών χρήσεων του φόρου που καταβάλλουν οι πολίτες. Μειώνουν οι κομματανθρωποι μισθούς δημοσίων λειτουργών, δηλαδή συμφωνημένη αμοιβή για παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο, αθετούν συμβόλαια σαν κοινοί απατεώνες. Πετσοκόβουν συντάξεις, όχι προνοιακές, συντάξεις ανταποδοτικές, δηλαδή κλέβουν κατατεθειμένα σε διάρκεια δεκαετιών χρήματα πολιτών, που τα εμπιστεύτηκαν οι λειτουργοί του κράτους στον εργοδότη τους για την αποταμιευτική αξιοποίηση τους
Ελάχιστα, απλώς ενδεικτικά τα παραδείγματα ιχνογραφούν τον εφιάλτη που ζούμε στην Ελλάδα σήμερα και που δεν πρόκειται για ‘συμφορά’ η για ‘κρίση’ αλλά για το αποτέλεσμα κοινωνικών στυγερών εγκλημάτων με επώνυμους γνωστούς τοις πάσι, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Οι πολίτες βυθίζονται κάθε μέρα και πιο βαθιά στον εφιάλτη, στον ίλιγγο του αδιέξοδου και της απόγνωσης, ενώ οι ένοχοι αυτουργίας των κακουργημάτων ζουν με προκλητική, σκανδαλώδη πλουταλαζονεία –όσοι δεν συνεχίζουν να απολαμβάνουν θώκους εξουσίας ως ανταμοιβή εξευτελιστικής κομματικής ειλωτείας.
Δεν ζούμε συμφορά, δοκιμασία, ατύχημα, ζούμε συντελεσμένο κακούργημα. Όσο περισσότεροι πολίτες το συνειδητοποιούν,  τόσο  πληθύνονται οι πιθανότητες να γεννηθεί η ελπίδα. Η μια κα μόνο ρεαλιστική ελπίδα: Να συντριβεί ως τα θεμέλια το σημερινό κομματικό σύστημα και συνωδά το πελατειακό κράτος των εμπορευόμενων την εξουσία. Να προκηρυχτούν εκλογές για Συντακτική Εθνοσυνέλευση, για καινούργιο Σύνταγμα. Με τους δωσίλογους στερημένους κάθε πολιτικό δικαίωμα.

Χρήστος Γιανναράς