Share

Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

ΝΙΝΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΟΥ

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Βαρουφάκης- Το Νέο Όχι


Photo: EFFERLECEBE
Photo: EFFERLECEBE
1 εικόνα
"Καλώ την κυβέρνηση να διανοηθεί, για πρώτη φορά, να πει ένα μεγάλο ΟΧΙ. Μόνο έτσι το κούρεμα θα δώσει στην χώρα, αντί να της κόψει κι άλλο την, ανάσα που τόσο έχει ανάγκη." Έτσι έκλεισα το προηγούμενο άρθρο που αφιέρωσα εξ ολοκλήρου στο κούρεμα (δηλαδή στην μερική διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους).
Να πει ΟΧΙ η κυβέρνηση; Σε τι; Επίτηδες σας άφησα με το ερώτημα στα χείλη μια μέρα πριν την Σύνοδο Κορυφής. Σκοπός μου ήταν να επιστρέψω σήμερα με την απάντηση, την επομένη μιας νέας Συνόδου Κορυφής που καρφώνει ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο του ευρω-συστήματος. (Δεν θα επεκταθώ σήμερα ως προς το τελευταίο. Επιφυλάσσομαι να εξηγήσω τις επόμενες μέρες τον ισχυρισμό ότι, άλλη μια φορά, μια Σύνοδος Κορυφής βάζει την ευρωζώνη σε νέες περιπέτειες.)
Ας το απαντήσω λοιπόν το ερώτημα: "Να πει ΟΧΙ σε τι;" Εφόσον η απόφαση της Συνόδου υπολείπεται των περιστάσεων για πολλοστή φορά, η κυβέρνηση έχει υποχρέωση να πει ένα μεγάλο ΟΧΙ στο σημερινό συνονθύλευμα ημι-αποφάσεων που θα εμφυσήσουν ανέμους στα πανιά της Κρίσης. Να ασκήσει, εν πολλοίς, de facto βέτο στο κοινό κείμενο, έστω και κατόπιν εορτής (επιτρέποντας στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος να ψηφίσουν κατά συνείδηση). Την ίδια στιγμή να ανακοινώσει ότι αποσύρει τα τελευταία μέτρα που ψήφισε στην Βουλή (ιδίως την κατάργηση των κατώτατων μισθών στον ιδιωτικό τομέα) και να κηρύξει την χώρα σε έκτακτη οικονομική ανάγκη, εφαρμόζοντας μια σειρά από δικά της έκτακτα οικονομικά μέτρα (βλ. παρακάτω) έως ότου η Ευρώπη αλλάξει ρότα. Κι όλα αυτά, βέβαια, χωρίς να πει τίποτα περί στάσης πληρωμών (και φυσικά ούτε να διανοηθεί να μιλήσει, ή να αφήσει να εννοηθεί, ο,τιδήποτε περί εξόδου από την ευρωζώνη).
Γιατί να το κάνει αυτό; Σας θυμίζω τι συνέβη την 21η Ιουλίου: Μια κάκιστη για την Ευρώπη συμφωνία παρουσιάστηκε ως "λύση" κι έτσι οι ηγέτες μας μπόρεσαν να πάνε διακοπές αφήνοντας τις οικονομίες της Ιταλίας, της Ισπανίας (αλλά και τις βορειο-ευρωπαϊκές τράπεζες) να χορέψουν, καλοκαιριάτικα, έναν μεταμοντέρνο χορό του Ζαλόγγου (ο οποίος βούλιαξε την Ελλάδα πιο βαθιά στο τέλμα). Ένα ελληνικό ΟΧΙ την 21η Ιουλίου θα ήταν δώρο, όπως αποδείχθηκε, για την Ευρώπη. Το ίδιο ισχύει και τώρα. Η συγκατάβαση σε πολιτικές που όλοι γνωρίζουν ότι είναι μέρος του προβλήματος απλά δίνει στους ηγέτες των πλεονασματικών χωρών περισσότερο σχοινί για να αυτο-κρεμαστούν (για εμάς δεν μιλώ - απλά, το τέλμα  στο οποίο βρισκόμαστε μας έχει σκεπάσει πλήρως). Χάρη θα τους είχε κάνει ο κ. Παπανδρέου την 21η Ιουλίου αν έλεγε ΟΧΙ τότε. Τουλάχιστον θα είχαν εξαναγκαστεί να ακυρώσουν τις διακοπές τους πασχίζοντας για κάτι καλύτερο από εκείνη την συμφωνία. Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Δώρο για την ευρωζώνη θα ήταν ένα ελληνικό ΟΧΙ.
Στόχος λοιπόν ενός ΟΧΙ θα ήταν να εξαναγκαστούν οι βορειο-ευρωπαίοι να συνεδριάζουν μόνιμα έως ότου βρεθεί η πραγματικά Συνολική Λύση  που υπόσχονται εδώ και έναν τουλάχιστον χρόνο. (Μόνο η παρουσία της τρόικα στην Αθήνα θα είναι μόνιμη; Ας μονιμοποιηθεί η παρουσία των ηγετών μας στις Βρυξέλλες έως ότου σταματήσουν να εκθέτουν την Γηραιά Ήπειρο παγκοσμίως.) Μέχρι τότε, η ελληνική κυβέρνηση να ασκεί βέτο σε ψευδεπίγραφες συμφωνίες που αποτελεί κοινή γνώση ότι δεν θα φέρουν ανάσες αλλά μόνο νέα αγκομαχητά.
Βέβαια το ΟΧΙ από μόνο του θα ήταν ανεύθυνο. Δεν τρέφω αυταπάτες: Ένα ελληνικό ΟΧΙ θα εξαγρίωνε Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία (για την Γαλλία δεν είμαι καθόλου σίγουρος, χωρίς να είμαι σίγουρος κιόλας). Η ελληνική κυβέρνηση, πριν αρθρώσει το ΟΧΙ της, θα έπρεπε να έχει προετοιμαστεί. Για ποιό πράγμα; Για την αυτάρκειά της τουλάχιστον για ένα χρονικό διάστημα δώδεκα μηνών. Για την περίπτωση που η "δόση μας" καθυστερήσει για αρκετό καιρό (αν και μια καθυστέρηση πέραν του Δεκεμβρίου θα σηματοδοτήσει απόλυτη στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου, κάτι που η Γερμανία δεν θα τολμήσει να διακινδυνεύσει).
  • Πώς μπορεί να εξασφαλίσει την αυτάρκεια του ελληνικού δημοσίου, δεδομένου του πρωτογενούς ελλείμματος το οποίο ενισχύεται από την εφαρμοζόμενη λιτότητα;
  • Και γιατί λέω ότι ο προγραμματισμός θα πρέπει να αφορά τους επόμενους δώδεκα μήνες;
Ας απαντήσω το δεύτερο ερώτημα πρώτα: Επειδή μια μη-λύση της ευρωπαϊκής Κρίσης για άλλους δώδεκα μήνες (με την "διαρκή" Σύνοδο Κορυφής να μην μπορεί να κατασταλάξει σε κοινό ανακοινωθέν) θα οδηγήσει την Γαλλία στην υποβάθμιση και, συνεπώς, την Γερμανία εκτός ευρώ. Μετά από μια τέτοια (υποθετική) εξέλιξη, ο σχεδιασμός σήμερα είναι αδύνατος καθώς το τι μέλλει γενέσθαι τότε θα εξαρτηθεί από το ποια νέα νομίσματα θα προκύψουν, τι νέες συμμαχίες θα δημιουργηθούν, τον τρόπο με τον οποίο η διχοτόμηση ή τριχοτόμηση του ευρώ θα επιρρεάσει την Κρίση και δη την ελληνική της έκφανση. Κάτι τέτοιο θα ήταν τραγικό για την Ευρώπη αλλά όχι πιο τραγικό από ό,τι θα φέρει σύντομα στην πατρίδα μας άλλη μια αναβολή της Τελικής Λύσης.
Πάμε τώρα στο σημαντικότερο, πρώτο, ερώτημα: Στην εξασφάλιση αυτάρκειας του ελληνικού δημοσίου για αυτό το χρονικό διάστημα δώδεκα μηνών. Πως θα μπορέσει το δημόσιο να καλύψει τις ανάγκες του από τα πενιχρά του έσοδα τις επόμενες εβδομάδες και μήνες; Με τις εξής τρεις κινήσεις:
  1. Εσωτερικός δανεισμός βάσει νέου ανταποδοτικού φορο-ομολόγου του ελληνικού δημοσίου το οποίο μόνο έλληνες φορολογούμενοι θα μπορούν αγοράζουν. Η ιδέα εδώ είναι ότι ο φορολογούμενος δανείζει το δημόσιο αγοράζοντας μονοετή, διετή, πενταετή και δεκαετή φορο-ομόλογα τα οποία θα φέρουν μηδενικό επιτόκιο αλλά θα μπορούν να χρησιμοποιούνται, την ώρα που λήγουν, για την αποπληρωμή φόρων στο δημόσιο με έκπτωση που θα καθορίζει η αγορά αυτών των φορο-ομολόγων (που, βεβαίως, θα μεγαλώνει με την διάρκεια του φορο-ομόλογου). Έτσι, όσοι σκοπεύουμε να μείνουμε στην Ελλάδα, θα έχουμε κίνητρο, ουσιαστικά, να προκαταβάλουμε τους φόρους μας των επόμενων ετών με  σημαντική έκπτωση. Προσέξτε ότι αυτά τα φορο-ομόλογα θα μπορούν να αγοράζονται και να μετα-πωλούνται αλλά μόνο από έλληνες φορολογούμενους (δηλαδή κατόχους ΑΦΜ), καθώς οι υπόλοιποι δεν έχουν κανέναν λόγο να τα αγοράζουν (δεδομένου του ελληνικού επιτοκίου). Για τον ίδιο λόγο ούτε και οι Οίκοι Αξιολόγησης έχουν λόγο να τα... αξιολογούν. Θεωρώ ότι, στο πλαίσιο ενός καλά διατυπωμένου σχεδίου εθνικής αυτο-διάσωσης, το οποίο θα έχει ακολουθήσει ένα περήφανο ΟΧΙ, οι έλληνες πολίτες θα θελήσουν να δανείσουν το κράτος εξαγοράζοντας την μελλοντική φοροαπαλλαγή τους.
     
  2. Δραστική μείωση, της τάξης του 90%, όλων των δημόσιων δαπανών με χαμηλό πολλαπλασιαστή στο εσωτερικό της χώρας: Π.χ. να ανακληθεί αύριο, για ένα χρόνο, το 90% των διπλωματικών και των διπλωματικών υπαλλήλων (οι οποίοι απλά θα παίρνουν τον εν Ελλάδι μισθό τους μετά την επιστροφή τους). Παύση πληρωμών, για ένα χρόνο, στους προμηθευτές οπλικών συστημάτων έως νεωτέρας. Γενικά, άμεση στάση πληρωμών που δεν μεταφράζονται σε ενεργό ζήτηση εντός της ελληνικής αγοράς.
     
  3. Από-τα-πάνω-συμπίεση μισθολογικού και συνταξιοδοτικού κόστους (χωρίς να αγγιχθούν τα κατώτερα εισοδήματα). Πιο συγκεκριμένα, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους καλείται να ταξινομήσει όλα τα εισοδήματα του δημοσίου (μισθούς και συντάξεις) ξεκινώντας από το υψηλότερο προς το χαμηλότερο. Η από-τα-πάνω-συμπίεση θα λειτουργεί (στην βάση σκεπτικού που, κατ' εμέ, συνάδει με την αρχή περί δικαίου, γνωστή ως maximin, του Αμερικανού φιλόσοφου John Rawls) ως εξής: Παίρνουμε το υψηλότερο μισθό και τον συμπιέζουμε στο επίπεδο του δεύτερου υψηλότερου. Κατόπιν, παίρνουμε αυτούς τους δύο και τους συμπιέζουμε στο επίπεδο του τρίτου υψηλότερου. Μετά, συμπιέζουμε τους τρεις αυτούς μισθούς στο επίπεδο του τέταρτου υψηλότερου. Συνεχίζουμε έως ότου εξοικονομηθεί το ποσόν που, σε συνδυασμό με τα έσοδα από τα φορο-ομόλογα και τις οικονομίες από το μέτρο 2 πιο πάνω, ισοσκελίζουν έσοδα και έξοδα του κράτους (ώστε να μην τρέχουμε πίσω από την τρόικα ανά πάσα στιγμή). Έτσι, δεν μειώνονται καθόλου τα κατώτερα εισοδήματα (τα οποία, είναι δεδομένο, έχουν τον μεγαλύτερο πολλαπλασιαστή).
Είναι προφανές ότι τα παραπάνω μέτρα εντάσσονται σε σχέδιο έκτακτης ανάγκης και είναι υποστηρικτικά σε ένα ΟΧΙ που στόχο θα έχει να επιβάλει στην Ευρώπη είτε να αναδιαρθρώσει το τραπεζικό σύστημα και ολόκληρο το δημόσιο χρέος της ευρωζώνης είτε να προχωρήσει στην ελεγχόμενη διάσπαση του ευρώ. Αποτελούν όπλα για την επιβίωση της Ελλάδας έως ότου η Ευρώπη επιλέξει μεταξύ του δρόμου της βιωσιμότητας και της αυτο-κατάργησης.
Έως τώρα, μετά από κάθε Σύνοδο, ήταν σχεδόν αδύνατον στην χώρα μας να ακουστεί ορθολογική φωνή μέσα στην κακοφωνία της θριαμβολογίας. Ελπίζω σήμερα να πρυτανεύσει η σύνεση. Να διαβάσουμε προσεκτικά τα ανακοινωθέντα. Να συμφωνήσουμε ότι εξακολουθούν να κινούνται στην πορεία της ελάχιστης (βραχυπρόθεσμης) αντίστασης. Και να πούμε, από κοινού, ΟΧΙ.
Το πλεονέκτημα του νέου αυτού ΟΧΙ είναι διττό. Σε ευρωπαϊκό επίπεδο επισπεύδει την κάθαρση στην τραγωδία της ευρωζώνης. Στο επίπεδο του ελληνικού δράματος ενώνει όλους μας:
  • Σε εκείνους που νιώθουν απέχθεια για τον τρόπο με τον οποίο σκιαγραφείται η Ελλάδα διεθνώς, και παρουσιάζεται ως ο ζητιάνος της υφηλίου, τους επιστρέφει την χαμένη τους αξιοπρέπεια.
  • Στους συμπολίτες μας που θεωρούν αμάρτημα το να συνεχίζουμε να απαιτούμε να ζούμε με δανεικά, δίνει μια ευκαιρία να πειραματιστούμε με την λύση της δημοσιονομικής αυτάρκειας (έστω και στο πλαίσιο μιας έκτακτης ανάγκης).
  • Σε όσους πιστεύουν ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στους πιο αδύναμους, η λύση της από-τα-πάνω συμπίεσης σηματοδοτεί μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική των περικοπών που πλήττουν δυσανάλογα όσους δεν μπορούν να ικανοποιήσουν βασικές ανάγκες.
  • Τέλος, εμπεριέχει και μία χρηματοοικονομική καινοτομία που όμως έχει σχεδιαστεί κόντρα στην λογική και τα συμφέροντα του χρηματοπιστωτικού τομέα (τα φορο-ομόλογα) για όσους κρίνουν πως ήρθε η ώρα να ενισχυθεί ο εσωτερικός δανεισμός, να μπουν στο περιθώριο οι Οίκοι Αξιολόγησης, και να βρει η ελληνική τρόπους να διασυνδέσει την φορολόγηση, την αλληλεγγύη και την χρηματοδότηση του κράτους.
Οι ηγέτες, όπως έλεγε και ο Ντε Γκωλ, γνωρίζουν να μην παρακαλούν και ξέρουν να λένε ΟΧΙ. Στην Ελλάδα, τέτοια εποχή, γιορτάζουμε μια ύψιστη στιγμή εθνικής αξιοπρέπειας και συναίνεσης, όταν ένας ολόκληρος λαός επέβαλε σε έναν (στερούμενο λαϊκής νομιμοποίησης) πρωθυπουργό να πάει κόντρα στα ένστικτά του λέγοντας ένα λυτρωτικό, αν και ακριβό, ΟΧΙ. Καιρός να το ξανακάνουμε.

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011


Χρῆστος Γιανναρᾶς 

Link to Χρῆστος Γιανναρᾶς


Posted: 23 Oct 2011 09:48 PM PDT
H Eλλάδα δεν λογαριάζεται πια κυρίαρχο κράτος, είναι περισσότερο από φανερό. H κυβέρνηση δεν κυβερνάει, εκτελεί αδέξια τις εντολές της «Tρόικας». H Bουλή δεν αυτενεργεί, ψηφίζει νόμους που υπαγορεύει με πνιγερούς εκβιασμούς η «Tρόικα». O,τι διαβάζαμε κάποτε στο βιβλίο της Nάομι Kλάιν και το θεωρούσαμε αμφίβολης εγκυρότητας υπερβολή, το ζούμε σήμερα στο πετσί μας, πανικόβλητοι.
Tο εφιαλτικότερο και από τον εφιάλτη είναι ο δικός μας πανικός που έχει τον χαρακτήρα συλλογικής παράνοιας: Zούμε την έξωθεν επιβαλλόμενη «θεραπεία – σοκ» μιας καταστροφής, και εμείς αντιδρούμε με τον φανατισμό της αλογίας ηλίθιου ανθρώπου – απεργούμε. Γκρεμίζουμε από μόνοι μας τους όρους της συλλογικής μας συνύπαρξης, καταστρέφουμε σαν μανιακοί την όποια κοινωνική περιουσία και το όποιο επιχειρηματικό δημιούργημα συμπολίτη. Kάθε συντεχνία θέλει να περισώσει προνόμια, να μείνει, μόνη αυτή, άθικτη από την καταστροφή. Kαι νομίζει ότι θα το πετύχει διαλύοντας τις προϋποθέσεις λειτουργίας κοινού βίου, καταστρέφοντας τους όρους της συνύπαρξης.
Mε τις απεργίες, κάθε μέρα, μήνες τώρα, αντιδρούμε στον πνιγμό σφίγγοντας ακόμα πιο βίαια τη θηλιά στον λαιμό μας. Aν κάποια διεθνή συμφέροντα εκμεταλλεύονται τα εγκλήματα φαύλων και ανίκανων κυβερνήσεων που εμείς ψηφίζουμε, αν μεθοδεύουν την «αναμόρφωση» της οικονομίας μας καταστρέφοντας τον παραγωγικό δυναμισμό της χώρας, εμείς σπεύδουμε να πλειοδοτήσουμε σε καταστροφή. Aν το ευρωπαϊκό «διευθυντήριο» και το δυσώνυμο ΔNT θέλουν την ανάταξη της ελλαδικής οικονομίας με όρους βίαιης απαξίωσης, εμείς τους προσφέρουμε, σαν ανεγκέφαλοι κρετίνοι, έτοιμη στο πιάτο την απαξίωση.
Eίναι κυριολεκτικά παρανοϊκό: Ποιον φαντάζονται ότι ζημιώνουν ή εκβιάζουν οι παντοδαποί κάθε μέρα απεργοί στο χρεοκοπημένο ελλαδικό κράτος; Aπό τους όγκους των σαπισμένων σκουπιδιών στους δρόμους, την καθημερινή παράλυση κάθε κοινωνικού μέσου μεταφοράς, τις δίχως έλεγχο εναέριας κυκλοφορίας πτήσεις αεροπλάνων, τα κλειστά σχολειά και τα υπό «κατάληψιν» υπουργεία, θίγεται μήπως η «Tρόικα», δυσχεραίνεται στο παραμικρό η απάνθρωπη πανουργία του ΔNT; Mήπως ταλαιπωρούνται, έστω και ελάχιστα, οι αχρείοι εγκληματίες της επαγγελματικής πολιτικής στη χώρα μας; Oι απεργίες βασανίζουν μόνο το κοινωνικό σώμα και προπάντων τη φτωχολογιά, τον ανήμπορο, αδύναμο πολίτη. Eίναι μια στυγνή, σαδιστική ομηρεία ανθρώπων από αδίστακτους συνανθρώπους.
Bασανισμός άσκοπος, βία τυφλή, δίχως ίχνος λογικής επιδίωξης: Eνας κράτος που, από μέρα σε μέρα, απλώς αναβάλλει τη γενική «στάση πληρωμών», απαιτούν οι απεργοί να συντηρήσει κραυγαλέας αδικίας προνόμια. Δεν ζητούν ακατανομή δίκαιη των ψιχίων πια του κρατικού κορβανά, απαιτούν άθικτες τις δικές της κάθε συντεχνία προνομίες. Aκυρώνουν κάθε ενδεχόμενο κοινωνικής συνοχής, συντονισμένης αντίστασης στον κοινό εφιάλτη.
Πρέπει και μπορεί να οργανωθεί αντίσταση στον εφιάλτη που ζούμε. Aλλά ο τρόπος, η πρακτική της αντίστασης δεν μπορεί να είναι η απεργία. Eίναι άλλη η λογική της απεργίας, άλλες οι προϋποθέσεις για να λειτουργήσει αποτελεσματικά. Tο δηλώνει η ίδια η σημασία της λέξης: Aπέχω από το έργο, διακόπτω την εργασία, σταματώ την παραγωγή, για να ζημιωθεί ο ιδιοκτήτης του παραγόμενου προϊόντος και να εξαναγκασθεί σε ικανοποίηση των αιτημάτων μου. Oμως, όταν εργοδότης είναι το σύνολο κοινωνικό σώμα και το παραγόμενο (προϊόντα ή υπηρεσίες) είναι κοινό, κοινωνούμενο αγαθό, όταν ο εργαζόμενος έχει δεχθεί (με την υπογραφή του ή και με όρκο) να βιοπορίζεται υπηρετώντας το κοινωνικό σύνολο, τότε ο απεργιακός εκβιασμός γίνεται λογικά αντιφατικός, ανατρεπτικός των όρων λειτουργίας της συλλογικότητας. Γι’ αυτό και υπάρχουν νόμοι που οριοθετούν την απεργία των δημόσιων λειτουργών, υπάρχουν δικαστήρια που κρίνουν πότε μια απεργία είναι «παράνομη και καταχρηστική».
Mε τους όρους της ρεαλιστικής, όχι ρητορικής δημοκρατίας, δεν χωράει επιείκεια, ούτε οίκτος για τη σαδιστική ιδιοτέλεια, τη μεθοδικά οργανωμένη αντικοινωνική συμπεριφορά: Oι δημόσιοι λειτουργοί που απεργούν παράνομα και καταχρηστικά, απολύονται. H αυτονόητη απόλυσή τους είναι κοινωνική κατάκτηση ασύγκριτα πρωταρχικότερη από το δικαίωμα της απεργίας. Aυτή τη στοιχειώδη λογική της δημοκρατίας παραβιάζει και ατιμάζει η φασιστική λογική της κομματοκρατίας, τριάντα χρόνια τώρα, στην Eλλάδα – δεν απολύει ποτέ κανέναν εκβιαστή.
Για να βρεθούν άλλοι τρόποι κοινωνικής αντίδρασης στον σημερινό εφιάλτη, τρόποι διαφορετικοί από την απεργιακή αυτοκαταστροφή, χρειάζεται πρωταρχικά να ξεκαθαριστούν οι στόχοι: Tι θέλουμε ως κοινωνία να απαιτήσουμε, τι ακριβώς ζητάμε. Kαι η λογική (μοναδική δυνατότητα συν-εννόησης) λέει: Nα αποσυρθούν πάραυτα από τη διαχείριση της καταστροφής οι κυρίως υπαίτιοι και φυσικοί αυτουργοί της καταστροφής, οι επαγγελματίες κομματάνθρωποι και κάθε παρακεντές των σιχαμερών τους μαγειρείων. Θέλουμε μια υπηρεσιακή κυβέρνηση σοφών της οικονομίας, της διοίκησης, της διπλωματίας, να διαχειριστούν αναδημιουργικά την καταστροφή και να οδηγήσουν τη χώρα σε Συντακτική Eθνοσυνέλευση για καινούργιο Σύνταγμα απελευθέρωσης από τον ζυγό της κομματοκρατίας.
Aυτοί είναι οι στόχοι που υπαγορεύει η λογική των κοινωνικών (όχι συντεχνιακών) προτεραιοτήτων. H ίδια λογική που αποκλείει ως μέσο επιδίωξης και των αγιότερων στόχων την αυτοκτονική απεργία, την οποιαδήποτε μίμηση μεθόδων, νοοτροπίας και ήθους των σημερινών συνδικαλιστών του δημοσίου, τυράννων του κοινωνικού σώματος. Aν είναι ξεκάθαροι οι στόχοι, ξεκάθαρο και το τι πρέπει οπωσδήποτε να αποφευχθεί, τότε μόνο η κοινωνική δυναμική θα γεννήσει τις συγκεκριμένες πρακτικές, τους τρόπους και τα μέσα για να επιτευχθούν οι στόχοι. Kάθε a priori υπόδειξη εύκολα γλυστράει στην ηθικολογία ή σε ουτοπικούς ψυχολογικούς συνεπαρμούς. Nα υποδείξεις λ.χ. φανατισμένο πείσμα για σοβαρή δουλειά με αυτο-οργάνωση των εργαζόμενων σε κάθε πτυχή της κρατικής μηχανής, ή μια απεργία πείνας δεκάδων χιλιάδων πολιτών, με θυσιαστική ετοιμότητα, στο Oλυμπιακό Στάδιο, είναι μόνο άγονα γεννήματα του μυαλού.
 

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Κωνσταντίνος Χολέβας-ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ


Posted: Wed, 05 Oct 2011 21:30:00 +0000

Γράφει ο Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Διάβαζα προσφάτως γνωστό αρθρογράφο εφημερίδας, η οποία στηρίζει φανατικά το Μνημόνιο και την εξάρτηση. Το συγκεκριμένο άρθρο προσπαθούσε να μας πείσει να ξεχάσουμε τους «ψευδοπατριωτισμούς» και με χαρά να δεχθούμε τους τεχνοκράτες, τους οποίους στέλνει η τρόικα για να ... μεταρρυθμίσουν το ελληνικό κράτος.
 
Πάντα στην ελληνική ιστορία υπήρχαν μειοψηφίες ευδιάκριτες, οι οποίες καλλιεργούσαν την εθνική μειονεξία και την ηττοπάθεια και καλούσαν τον Ελληνισμό να υπακούσει πειθήνια στα κελεύσματα των ξένων ... για το καλό του. Με εκπλήσσει, όμως, η πρόταση να δεχθούμε ξένους τεχνοκράτες, ενώ είμαι βέβαιος ότι στον τόπο μας και μορφωμένους έχουμε και ταλαντούχους και έμπειρους σε πολλά πεδία διοίκησης και επιστήμης. Γιατί τέτοια ξενομανία και τέτοια απόρριψη των Ελλήνων που μπορούν και ξέρουν;

Στη νεώτερη ιστορία μας αναδείξαμε πολλά σοφά και έξυπνα μυαλά.
Κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε εξαγωγή εγκεφάλων. Ο Ιωάννης Καποδίστριας χρησιμοποιήθηκε επιτυχώς ως διπλωμάτης από τη Ρωσία και την Ελβετία του 19ου αιώνος. Ο μαθηματικός Κων. Καραθεοδωρή διέπρεψε διεθνώς και βοήθησε τον Αϊνστάιν να διατυπώσει τις θεωρίες του. Ο Γεώργιος Παπανικολάου ήταν ιατρός με παγκόσμια φήμη και με επιτυχή αποτελέσματα στην διάγνωση του καρκίνου του μαστού. Ο Κωνσταντίνος Δοξιάδης υπήρξε προ ολίγων δεκαετιών διεθνούς κλάσεως πολεοδόμος και εκαλείτο να σχεδιάσει πόλεις σε όλη την Υφήλιο. Στις ΗΠΑ σήμερα οι περισσότεροι «εισαγόμενοι» καθηγητές Πανεπιστημίου είναι Έλληνες. Κάθε χρόνο επιστρέφουν στη χώρα μας δεκάδες αγόρια και κορίτσια με λαμπρά διδακτορικά από κορυφαία ξένα Πανεπιστήμια, αλλά δεν τους αξιοποιούμε!

Δεν μας λείπουν, λοιπόν, οι Έλληνες τεχνοκράτες και δεν υπάρχει λόγος να εκλιπαρούμε αναξιοπρεπώς τους δανειστές μας να μας ... φωτίσουν. Ούτε δέχομαι την διαδεδομένη άποψη ότι, λόγω ιδιοσυγκρασίας, είμαστε λαός ανοργάνωτος, απρογραμμάτιστος και χρειαζόμαστε τους ψυχρούς Βορειοευρωπαίους να μας συντονίσουν.
 Όταν υπήρχε σοβαρός σκοπός, ιερό ιδανικό και κίνητρο βασισμένο σε ανώτερες αξίες τότε ο Ελληνισμός απέδειξε ότι μπορεί να οργανώνει και να υλοποιεί με επιτυχία δύσκολα έργα. Θυμίζω τον Μακεδονικό Αγώνα, με την αφορμή του εορτασμού του τη δεύτερη Κυριακή του Οκτωβρίου. Μόλις δέκα χρόνια από την πτώχευση του Χ. Τρικούπη (1893) και πέντε χρόνια μετά από την επιβολή του πολυεθνικού Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ- η τρόικα της εποχής), οι εντόπιοι Έλληνες της Μακεδονίας και οι ελεύθεροι της Νοτίου Ελλάδος κατόρθωσαν να συντονισθούν επιτυχώς και να απομακρύνουν τον Βουλγαρικό και Πανσλαβιστικό κίνδυνο από την τότε τουρκοκρατούμενη Μακεδονία.
Λίγοι σε αριθμό ασχολήθηκαν, αλλά το έκαναν με πίστη στον Θεό και την Πατρίδα. Κληρικοί, διπλωμάτες, στρατιωτικοί, εκπαιδευτικοί, οπλαρχηγοί, εθελοντές, γυναίκες, παιδιά. Κατόρθωσαν με σωστό προγραμματισμό και με θαυμαστή οργάνωση να προετοιμάσουν το έδαφος για την απελευθέρωση της Μακεδονίας που ήλθε τον Οκτώβριο του 1912. Συντονίσθηκαν χωρίς παρέμβαση ξένων ... τεχνοκρατών. Διότι υπήρχε μία Ιδέα, ένα ιδανικό. Η ελευθερία και η ελληνικότητα ενός πανάρχαιου και αιματοβαμμένου τόπου.

Σήμερα πιστεύω ότι το πρόβλημά μας δεν είναι η έλλειψη τεχνογνωσίας ή συντονισμού.
Είναι η έλλειψη αξιών και ιδανικών που θα σταθούν ικανά να κινητοποιήσουν το ανεξάντλητο και αναξιοποίητο δυναμικό του Έθνους μας. Ωραίοι στόχοι είναι η οικονομική ευημερία, η ευρωπαϊκή μας πορεία, η εμπορική μας διείσδυση σε γειτονικές χώρες, αλλά δεν παύουν να αποτελούν καθαρά υλιστικές επιδιώξεις. Η ψυχή και το πνεύμα του Έλληνα θέλει κάτι άλλο πιο σημαντικό, για να αφυπνισθεί και να μεγαλουργήσει.Ουκ επ’ ρτω μόνον ζήσεται άνθρωπος, διαβάζουμε στο Ευαγγέλιο. Και ευστόχως ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος τόνισε σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ότι την μεγαλύτερη ευθύνη για την κρίση την έχει η κατάντια της παιδείας μας. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες τα σχολικά μας εγχειρίδια συμβάλλουν στην έλλειψη προτύπων και ιδανικών. Έχουν διαγράψει τον Θεό, τον πατριωτισμό, τον ηρωισμό και προβάλλουν τον ωφελιμισμό. Συντείνουν στην εθνική κατάθλιψη που έχει εξαπλωθεί επικινδύνως. Ο λαός μας χρειάζεται επειγόντως μία Νέα Μεγάλη Ιδέα. Μόνον έτσι θα ξεδιπλώσει τα τάλαντά του. Μία Ιδέα που θα βασίζεται στην οικουμενικότητα της ελληνορθόδοξης παιδείας και θα μετατρέψει την Ελλάδα σε παγκόσμιο Κέντρο Μελέτης του Αρχαιοελληνικού και του Ορθοδόξου Πολιτισμού.

Έγραψε σχετικά ο διακεκριμένος δοκιμιογράφος μας Κώστας Τσιρόπουλος στο δοκίμιο του με
τίτλο «Η Νέα Μεγάλη Ιδέα»: «Για να πραγματοποιηθούν όλα αυτά το Έθνος χρειάζεται να απαλλαγεί από ένα παράδοξο σύμπλεγμα που το βασανίζει, μίγμα ανωτερότητας και κατωτερότητας. Ανωτερότητας για τους προγόνους, για την ελληνική συνεισφορά στην υπόθεση του πολιτισμού. Κατωτερότητας για τη φτώχεια μας, την ανέχειά μας, την οικονομική και τεχνική ή επιστημονική μας βραδυπορία. .... Και η Νέα Μεγάλη Ιδέα; Είναι η προσπάθεια να δώσει ο νέος Ελληνισμός στον σημερινό κόσμο ένα ΤΥΠΟ ΖΩΗΣ ανθρώπινο, μεσογειακό, φωτεινό, ισορροπημένο ανάμεσα στο πνεύμα και στην ύλη, ελεύθερο και συζητητικό, τύπο ζωής που να συνδιαλέγεται με το μυστήριο, που να έχει μία έξαρση ιεραποστολής και υπερβατικότητας, τύπο που εκφράζει έντονα η Ελληνική Ορθοδοξία».

Μπορούμε, αρκεί να το θελήσουμε. Στη νεώτερη ιστορία μας έχουμε ξεπεράσει δυσκολότερες κρίσεις. Ας αλλάξουμε τους στόχους της παιδείας και τα σχολικά βιβλία που στερούν από τα παιδιά μας την αισιοδοξία του ελληνορθόδοξου τρόπου σκέψης και ζωής. Ας ξεκινήσουμε τώρα, πριν να είναι αργά.


http://feeds2.feedburner.com/blogspot/hellas-orthodoxy

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Ιακωβίδης Όθωνας- ''ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ''


«ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ» του Όθωνα Ιακωβίδη

Ο οδηγητής μας, Μίκης Θεοδωράκης, στην τελευταία, βαρυσήμαντη, ομιλία του στα Χανιά, στην οποία έβαλε τίτλο «ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ», ξεκαθάρισε την πορεία του Κινήματος από εδώ και πέρα. Είπε:
«Παράλληλα όμως με την Άμυνα, προτείνουμε και την Επίθεση. Σε περίπτωση που υποχρεωθούν να κάνουν εκλογές, τι θα γίνει; Θα ψηφίσουμε πάλι τα ίδια κόμματα; Θα ρίξουμε λευκό; Ή δεν θα ψηφίσουμε; Τίποτα από όλα αυτά. Θα πρέπει να πάρουμε μέρος. Όμως με μια προϋπόθεση: Να δημιουργήσουμε όλοι μαζί τη μεγάλη Εθνική Λαϊκή Παράταξη που θα σαρώσει».(Η υπογράμμιση δική μου).
Ναί, λοιπόν, ΚΑΙ στην άλλη (εκτός της επαναστατικής) εκδοχή για την ανατροπή της Ολιγαρχίας που σφετερίζεται τη Δημοκρατία και κυβερνά «δι' αυτής», με τα τραγικά αποτελέσματα που όλοι βιώνουμε.

Ναί, λοιπόν, στη συμμετοχή του Κινήματός μας στην εκλογική διαδικασία, αλλά υπό μία προϋπόθεση που διαφοροποιεί εκ βάθρων αυτή τη συμμετοχή, από όλων των άλλων μηχανισμών και προσώπων, που συνθέτουν την καταστροφική κομματοκρατία, την οποία όλοι μας έχουμε καταδικάσει στη συνείδησή μας και την οποία θέλουμε και έχουμε δηλώσει ότι θα  δώσουμε μάχες για να την ανατρέψουμε.

Αυτή η προϋπόθεση που βάζει ο Μίκης Θεοδωράκης, αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της δικής μας συμμετοχής, από όλων των άλλων.
Ενώ όλοι οι άλλοι θέλουνε να ανέβουν στην «κεντρική σκηνή» της πολιτικής για να παίξουν έναν (γνωστό εκ των προτέρων) ρόλο, στο ίδιο, επαναλαμβανόμενο καταστροφικό έργο, με τους γνωστούς πρωταγωνιστές και κομπάρσους, ο Μίκης Θεοδωράκης, σταθερός στη θέση που πήρε, από την πρώτη στιγμή, απέναντι στο καθεστώς πολιτικό σύστημα,  δηλώνει ότι το ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ- ΣΠΙΘΑ, θα ανέβει στη σκηνή μόνο αν διαπιστώσει ότι έχει τη λαϊκή δύναμη να δράσει πολιτικά σαν ολετήρας του σάπιου σκηνικού, ανεβαίνοντας σε αυτό.
Όσοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τη τεράστια και αχανή διαφορά τού «κατεβαίνω στις εκλογές για να μπώ στη Βουλή» (που είναι η επωδός κάθε
πρωτοεμφανιζόμενου πολιτικού σχηματισμού) και τού «συμμετέχω  στις εκλογές, μετά τη διαπίστωση ότι έχω τη δύναμη να ανατρέψω το άρρωστο κατεστημένο», θα βγούν και, προκειμένου να απαξιώσουν την Ελληνική «βελούδινη επανάσταση» που ετοιμάζεται, θα αναμασήσουν τα κοινότυπα «ο Θεοδωράκης έκανε κόμμα», «μία από τα ίδια ο Μίκης» και τα παρόμοια, για να μας χωρέσουν στη δική τους οπτική, που χωράει μόνο νάνους.

Και εξηγούμαι: Από την Διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη ορθώσαμε το ανάστημά μας απέναντι και εναντίον του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, λέγοντας ότι η Δημοκρατία έχει εκπέσει σε πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία, με χαρακτηριστικά χούντας. Και,  για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, καλέσαμε  την κοινωνία σε μία παλλαϊκή συσπείρωση, έξω από τις ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις της Αριστεράς, της Δεξιάς και του Κέντρου. Προβάλλαμε την Αγάπη για την Πατρίδα, δηλαδή τον πατριωτισμό, σαν τη δύναμη εκείνη που πρέπει να ενώσει όλους τους Έλληνες πολίτες στις άκρως επικίνδυνες στιγμές που βιώνει η Ελληνική κοινωνία.

Στο 10μηνο που πέρασε από τότε, η σπορά αυτών των ιδεών του Μίκη Θεοδωράκη, μέσα από τις ανοικτές δημόσιες ομιλίες του (στο REX, στο Βελλίδειο, στο Ηράκλειο της Κρήτης, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, στην πλατεία Αριστοτέλους, στη Νάουσα, στα Χανιά)  κάρπισε και έδωσε τις «Σπίθες», τους «Αγανακτισμένους», τους «αρνητές της κομματοκρατίας» που σήμερα συνθέτουν το 60-65% του εκλογικού σώματος, το οποίο καταμετράται σε κάθε δημοσκόπηση.

Αφουγκραζόμενος τον ρόχθο αυτού του υπόγειου ποταμού της «μεγάλης Εθνικής Λαϊκής Παράταξης που θα σαρώσει», ο Μίκης, στα Χανιά,  κάνει ένα βήμα μπροστά, για να δώσει σε αυτό το τεράστιο πλήθος, αυτό που περιμένει: την ελπίδα μίας εφικτής οδού διαφυγής. Τον τρόπο μίας αναίμακτης ανατροπής της καθεστώσας Ολιγαρχίας, σάπιας και ένοχης του τεράστιου εγκλήματος της φτώχειας της κοινωνίας και της εξευτελιστικής πτώχευσης του κράτους.

Αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ, αποτελούν το πολυπόθητο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ που χρειάζεται η πατρίδα για να δραπετεύσει από τα αδιέξοδα του «Μνημονίου», αλλά και (κυρίως) του κακού της εαυτού.

Το «ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ», λοιπόν, υπάρχει. Δεν χρειάζεται να το φτιάξουμε. Και, μάλιστα, είναι εξαιρετικά πλατύ, βαθύ και δυναμικό.
Το μόνο που χρειάζεται, τώρα, είναι να δώσουμε σ' αυτό το Μέτωπο τη βεβαιότητα της ικανότητας μας να οδηγήσουμε τη χώρα με ασφάλεια στην έξοδο από την οικονομική και κοινωνική αιχμαλωσία, στην οποία το έχει φέρει η συνεχώς και ακόμα εγκληματούσα Ολιγαρχία.

Αυτή η βεβαιότητα, για να υπάρξει, χρειάζεται δύο τινα:
1.    Μία ηγετική ομάδα, την οποία περιμένει με μεγάλη αγωνία η κοινωνία για να της δώσει αυτό που έχουν χάσει όλοι οι άλλοι: την ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ της. Το πολύτιμο πολιτικό συστατικό, χωρίς το οποίο παύει να υπάρχει συνοχή κυβερνητών και κυβερνωμένων, χωρίς την οποία συνοχή, ελευθερώνονται οι μαύρες δυνάμεις του ολέθρου, καθώς ο άνθρωπος γίνεται πάλι ζώον και η κοινωνία του ζούγκλα.  Η σημερινή συγκυρία, λοιπόν, επιβάλλει ηγετική ομάδα που θα  τη συνθέτουν προσωπικότητες ανεξάρτητες από κομματικές δουλείες και ιδεοληψίες που, με ψυχή και πνεύμα τον Μίκη Θεοδωράκη, θα ενσαρκώνει και θα προσωποποιεί την ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, τη ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ και την ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

2.    Μία πολιτική πρόταση που, χωρίς λαϊκισμούς και ψέμματα, θα απαντά πειστικά με αλήθεια και σαφήνεια, στα μεγάλα προβλήματα που έχει σωρεύσει στον τόπο η Εξάρτηση και η κομματοκρατία (σαν νοοτροπία που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό/εθνικό όφελος).
Μετά την «αλλαγή πορείας» που χάραξε ο οδηγητής μας από τα Χανιά, εκείνο που μένει για να γίνει πραγματικότητα η ανατροπή της ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας που κάθε μέρα υπογράφει στη Βουλή την όλο και βαθύτερη υποδούλωση της κοινωνίας μας, είναι η κατάθεση κάθε ικμάδας των Σπιθιστών για τη διάδοση σε κάθε γειτονιά και σε κάθε χωριό, του μόνου ελπιδοφόρου μηνύματος  και δρόμου, που υπάρχει για την ανατροπή του σάπιου κατεστημένου και η απελευθέρωση και σωτηρία της πατρίδας από τα νύχια της Εξάρτησης και της κομματοκρατίας.