Share

Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

ΟΜΙΛΙΑ Μίκη Θεοδωράκη (Δελφοί 1.7.2006)


Για την ανθρώπινη φύση και τις διεθνείς σχέσεις  \
   

Πολλά τα δεινά, κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει (Σοφοκλέους «Αντιγόνη»)

     Οφείλω να ομολογήσω ότι δέχθηκα με μεγάλη δυσκολία να μιλήσω σ’ αυτή την τόσο σημαντική σύνοδο και μπροστά σε τόσο επίσημα πρόσωπα, γιατί αντίθετα απ’ ό,τι συνηθίζεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν θα μπορέσω να πω λόγια αισιόδοξα ούτε να διατυπώσω σκέψεις και προτάσεις θετικές. Κι αυτό γιατί κατέχομαι από βαθειά απαισιοδοξία για το μέλλον. Έπαψα πια να πιστεύω. Όμως επειδή σκέφτομαι ότι αυτό μπορεί να σας φανεί ωφέλιμο, αποφάσισα να προσθέσω μια φάλτσα νότα σ’ αυτή την ομόθυμη και μεγαλοπρεπή συμφωνία που είμαι βέβαιος ότι θα χαρακτηρίζει τις ομιλίες που θα ακουστούν.
            Έως χθες ακόμα ακολουθώντας το γενικό ρεύμα πίστευα κι εγώ ότι η Βία και ο Πόλεμος έχουν ως βασικές αιτίες οικονομικά συμφέροντα, θρησκευτικούς και εθνικούς φανατισμούς και άλλα παρόμοια.
            Σήμερα πια είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά στο βάθος δεν είναι παρά προσχήματα και ότι η βασική αιτία απ’ όπου ξεκινά η δίψα για κατάκτηση και αίμα, βρίσκεται μέσα στον άνθρωπο. Με μια συμπληρωματική παρατήρηση: Ότι δηλαδή η αγριότητα αυξάνει όσο ο άνθρωπος γίνεται περισσότερο πολιτισμένος. Που σημαίνει ότι ο λεγόμενος πολιτισμός είναι ένα απλό ένδυμα για να σκεπάζει και να κρύβει τον αληθινό εαυτό μας, που παραμένει μέσα απ’ τους αιώνες το ίδιο άγριος και τερατώδης.
            Και για να γίνω περισσότερο κατανοητός, σας καλώ να συγκρίνουμε τις αγριότητες των άλλοτε αγρίων μ’ αυτές των προχθεσινών, των χθεσινών και των σημερινών δήθεν πολιτισμένων. Υπάρχει άραγε μέσα σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, αγριότητα που να ξεπερνά τις θηριωδίες του Ναζισμού; Και όμως την εποχή εκείνη η Γερμανία συγκαταλεγόταν ανάμεσα στα πλέον πολιτισμένα έθνη της εποχής. Με υψηλό επίπεδο μόρφωσης, πολιτισμού, κοινωνικής οργάνωσης, με χιλιάδες επιστήμονες, καλλιτέχνες, διανοούμενους, υπήρξε πρότυπο ανεπτυγμένης ανθρώπινης κοινωνίας. Και όμως απ’ τη μια μέρα στην άλλη είδαμε τα εκατομμύρια αυτών των πολιτισμένων να ξεπερνούν σε βία και σε αγριότητα όλους τους άγριους όλων των εποχών, από την εποχή του Νεάντερνταλ, του Αττίλα, των Σταυροφόρων, των Κονκεστατόρ μέχρι των αγίων της Ιερής Εξέτασης.
Η εξήγηση-δικαιολογία υπήρξε ότι έπεσαν θύματα ενός παρανοϊκού. Όμως κι αυτός καυχιόταν ότι κάθε πρωί βουρτσίζει τα νύχια του, ότι είναι χορτοφάγος κι ότι λατρεύει τον Βάγκνερ. Δεν έχανε ούτε ένα Φεστιβάλ στο Μπαϋρόϊτ, όπου μάλιστα εφιλοξενείτο στο σπίτι του Βάγκνερ. Μήπως όμως και οι συμπατριώτες του δεν ήσαν ένθερμοι οπαδοί της κλασσικής μουσικής, σε σημείο που να σχηματίζουν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως μικρές συμφωνικές ορχήστρες από κρατούμενους, για να συνοδεύουν τους μελλοθάνατους στους τόπους θανατώσεων, όπως στην κρεμάλα, στον αποκεφαλισμό με τσεκούρι και -το πιο συνηθισμένο- στους θαλάμους αερίων;
Κι ας μη βαυκαλιζόμαστε ότι όλα αυτά τα έκαναν δήθεν μόνο τα Ες-Ες και η Γκεστάπο. Έζησα τη φρίκη εκείνης της εποχής και γνώρισα τα υπόγεια της Γκεστάπο, όπου ήσαν τακτοποιημένα τα όργανα των βασανισμών με γερμανική ακρίβεια και μπορώ να πω με λύπη -γιατί δεν θα ήθελα να στενοχωρήσω τους σύγχρονους Γερμανούς που ειλικρινά τους εκτιμώ- ότι για να γίνουν όλα αυτά, ήταν αναγκαία η συμμετοχή πολλών εκατομμυρίων πρώην πολιτισμένων και νυν αγρίων ανθρώπων, που αντλούσαν ηδονή από τον πόνο των άλλων και διψούσαν για αίμα πολύ περισσότερο και από τα άγρια θηρία της ζούγκλας.
Κι όμως σήμερα είμαι βέβαιος ότι δεν φταίνε αυτοί. Ή μάλλον φταίνε, όπως όλοι μας, γιατί γεννήθηκαν άνθρωποι και ως άνθρωποι κληρονόμησαν αυτή τη σχιζοφρένεια που φαίνεται ότι μας χαρακτηρίζει, δηλαδή από τη μια ο χαρακτήρας μας να μας οδηγεί προς τις κορυφές του πνεύματος και την αναζήτηση της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης κι από την άλλη αυτός ο ίδιος χαρακτήρας να μας μεταβάλλει από τη μια στιγμή στην άλλη σε άγρια θηρία.
Αυτό το φαινόμενο της πολιτισμένης Γερμανίας το έχουμε φυσικά δει και σε μια σειρά εξ ίσου πολιτισμένες χώρες όπως η Αρχαία Αθήνα, η Ρώμη, η Αγγλία, η Ισπανία, η Γαλλία και τόσες άλλες, όπου -για να μείνω στη χώρα μου- οι Αθηναίοι απ’ τη μια μεριά έχτιζαν τους Παρθενώνες και την ίδια στιγμή έσφαζαν σαν άγρια ζώα όλους τους άρρενες κατοίκους της Μήλου για παραδειγματισμό.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Και σας ρωτώ: Υπάρχει άραγε λαός με υψηλότερο επίπεδο ζωής από τις ΗΠΑ, με τα εκατομμύρια επιστήμονες, διανοούμενους, τεχνοκράτες, βιομηχάνους, τραπεζίτες κλπ. που όλοι μαζί να συνιστούν μια κοινωνία-πρότυπο ανάπτυξης και πολιτισμού; Με δυο λόγια ένας λαός που να τα έχει όλα και που συγχρόνως να διαθέτει τόση δύναμη και τόσο πλούτο, ώστε με μια και μόνη απόφαση να μπορεί να μεταβάλλει την ανθρωπότητα σε παράδεισο ή σε κόλαση; Τι θα στοίχιζε άραγε στην Αμερική να πλημμυρίσει με αγαθά την πεινασμένη Αφρική κατά κύριο λόγο και στη συνέχεια τους λαούς που υποφέρουν στη Λατινική Αμερική και στην Ασία; Και πρώτα και κύρια τα παιδιά που πεθαίνουν σαν μύγες από τις αρρώστιες και την πείνα; Και δεν μιλάω για φιλανθρωπία, που κι αυτό θα μπορούσε να γίνει, αλλά για μπίζνες, για επενδύσεις κεφαλαίων και για μια καλώς εννοούμενη οικονομική εκμετάλλευση. Αναφέρομαι σε μια εντελώς λογική και συμφέρουσα επιλογή. Σε μια βιομηχανία και σε ένα εμπόριο Ειρήνης, που είναι βέβαιο ότι θα έχει κέρδη σημαντικά, ενώ παράλληλα θα σκορπίζει στον κόσμο την ευτυχία.
Το ίδιο φυσικά ισχύει για τα πλούσια κράτη της Ευρώπης και ειδικά γι’ αυτά που στηρίζουν ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής τους ανάπτυξης και ευεξίας στην πολεμική βιομηχανία.
Μας λένε ότι από την πώληση των όπλων τα κέρδη είναι πιο άμεσα και πιο σημαντικά. Ας το δεχτώ. Σκέφτηκαν όμως ποτέ όλα αυτά τα Κράτη – Έμποροί όπλων την περίπτωση μετατροπής της βιομηχανίας του Πολέμου σε βιομηχανία της Ειρήνης; Μπορεί τα κέρδη να μην είναι τόσο άμεσα και τόσο μεγάλα, όμως δεν σκέφτονται ότι με τον τρόπο αυτόν θα σώσουν εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπους μας από την υπανάπτυξη, την πείνα και τον θάνατο;
Και γιατί τάχα όλοι αυτοί οι σημερινοί πλούσιοι και πολιτισμένοι λαοί με επί κεφαλής τις ΗΠΑ δεν έκαναν τον κόπο ούτε καν να σκεφτούν το ενδεχόμενο μιας βιομηχανίας και ενός εμπορίου Ειρήνης; Είναι απλώς ένας οικονομικός υπολογισμός ή κάτι βαθύτερο; Μήπως δηλαδή το να έχεις πολεμική βιομηχανία, σημαίνει πέραν του οικονομικού κέρδους, ότι είσαι σε θέση να παράγεις βία και κυρίως να συντηρείς κολοσσιαίες δυνάμεις πολεμικής καταστροφής; Άρα μ’ αυτόν τον τρόπο να ανήκεις στο κλαμπ των σαρκοφάγων, των δυνατών και των αγρίων; Να είσαι δηλαδή πιο κοντά στα άγρια ένστικτα, αυτά που χαρίζουν πιο μεγάλη, ως φαίνεται, ηδονή σ’ αυτούς που μπορούν να τα κατέχουν, απ’ ό,τι η πνευματική ακτινοβολία και η ανθρώπινη πλευρά μας που θεωρεί τον άνθρωπο δημιουργό ζωής και όχι όργανο θανάτου;
Την ώρα που σε απ’ ευθείας μετάδοση η ανθρωπότητα κρατώντας την αναπνοή της έβλεπε τους βιβλικούς βομβαρδισμούς της Βαγδάτης από την αμερικανική αεροπορία, ο κ. Ράμσφελντ, υπουργός αμύνης, αναφώνησε ευτυχής: «Να ένα υπέροχο θέαμα!», ως άλλος Νέρων. Κι εγώ, μια ασήμαντη κουκίδα μέσα στην άμμο των ασήμαντων ανθρώπων, χαρακτήρισα δημοσίως τον κ. Μπους ως ένα νέο Χίτλερ. Βέβαια η σύγκριση δεν ήταν επιτυχής, από την άποψη ότι ο Πρόεδρος Μπους συμβολίζει απλώς την κορυφή μιας τερατώδους βιομηχανίας θανάτου, που μέσα σε δυο χρόνια μετέβαλε μια χώρα σε σωρούς ερειπίων.
Να λοιπόν που εξήντα χρόνια μετά τον Δαίμονα Χίτλερ που μέσα σε τέσσερα χρόνια είχε την ευχαρίστηση να εξοντώσει 80 εκατομμύρια ανθρώπους, από τα οποία τα τριάντα και πλέον με βασανιστικό τρόπο, ξαναέρχεται στο προσκήνιο της ανθρωπότητας ένας νέος Δαίμονας του Πολέμου, απ’ τη μια μεριά σκορπίζοντας τον θάνατο κι από την άλλη προσφέροντας σε εκατομμύρια ένστολους συμπατριώτες του την γνωστή μας πρωτόγονη ηδονή και βοηθώντας τους να βγάλουν στην επιφάνεια την θηριώδη πλευρά του εαυτού τους. Όλους αυτούς που αντλούν κτηνώδη ευχαρίστηση βλέποντας να σωριάζονται σε ερείπια πόλεις ολόκληρες και να φαντάζονται τα γυναικόπαιδα να βρίσκουν φριχτό θάνατο μέσα στις φλόγες και τα ερείπια. Είτε βλέποντας τις βιντεοκασέτες με τους βασανιστές γυμνών ανθρώπων που τους σέρνουν με λουράκια σαν σκυλιά πολιτισμένες κοπελίτσες, που όπως μαθαίνω, υπήρξαν ακόμα και Καθηγήτριες Πανεπιστημίων.
Να λοιπόν που μια ακόμα πολιτισμένη χώρα και ένας πολιτισμένος λαός μεταβάλλεται σε αγρίους που αντλούν ηδονή από τον πόνο των άλλων, διψούν για αίμα και χαίρονται για την κτηνωδία τους. Και μη μου πείτε ότι κι αυτοί είναι θύματα προπαγάνδας. Είναι απλώς άνθρωποι, όπως εγώ κι εσείς, μόνο που τους δόθηκε η ευκαιρία να βγάλουν στην επιφάνεια τον αιώνιο, όπως φαίνεται, εαυτό μας, που παραμένει το αγριότερο θηρίο απ’ όσα ο καλός Θεός έπλασε στη φύση.
Ίσως μια ελπίδα για το μέλλον του ανθρώπου να είναι ακριβώς αυτή η διαπίστωση που έκανα πιο πριν. Δηλαδή να αποφευχθεί να δίνονται τέτοιες ευκαιρίες στον άνθρωπο, ώστε τα άγρια ένστικτα να μην μπορούν να θριαμβεύσουν επάνω στο Καλό.
Από την μελέτη της ιστορίας έχει αποδειχθεί ότι βασική αιτία του Κακού είναι η υπερσυγκέντρωση δύναμης. Και θα ΄λεγα ότι βρίσκω φυσικό να βλέπουμε σήμερα αυτά τα φαινόμενα βίας, αν σκεφτούμε την τεράστια δύναμη καταστροφής που έχουν συσσωρεύσει σήμερα οι ΗΠΑ. Έτσι θα έλεγα ότι είναι αιχμάλωτοι της ίδιας τους της δύναμης.
            Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό και να καταγγελθεί ότι κάθε Κράτος που διατηρεί πολεμικές βιομηχανίες και ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις είναι δυνάμει υποψήφιο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως έγινε στο παρελθόν και όπως γίνεται και σήμερα, ανεξάρτητα από τις δικαιολογίες που θα προβληθούν για να στηριχτούν οι απεχθείς του πράξεις.
Και ίσως το πιο εγκληματικό απ’ όλα να είναι το γεγονός ότι με την προβολή της κτηνώδους δυνάμεως στο εσωτερικό της χώρας συμβάλλει ώστε οι απλοί άνθρωποι να μεταβάλλονται σε ανθρώπινα κτήνη, μιας και όπως είδαμε, η ανθρώπινη σχιζοφρένεια χωρίζει μέσα μας το Κακό από το Καλό μόνο με μια λεπτή κλωστή. Πράγματι όπως έχει αποδειχθεί, είναι εκπληκτικό το πόσο γρήγορα ο άνθρωπος μεταβάλλεται σε κτήνος εάν αλλάξουν οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει.
Είναι επομένως ανώφελο και αντιρεαλιστικό να μιλάμε για διεθνή Ειρήνη και ίσα δικαιώματα μεταξύ των λαών, όταν υπάρχουν Έθνη που εξακολουθούν να παράγουν μαζικά μέσα καταστροφής.
Το γεγονός αυτό σε σχέση με τον πραγματικό χαρακτήρα του ανθρώπου και το κύριο χαρακτηριστικό του, δηλαδή τον γενετικό χαρακτήρα της σχιζοφρένειας που τον ξεχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα ζώα της γης, συντείνει ώστε μέσα στο εσωτερικό των χωρών που διαθέτουν πολεμική υπεροχή να καλλιεργούνται συστηματικά τα ένστικτα της υπεροχής και της αλαζονείας, που γρήγορα μπορούν να εξελιχθούν σε ομαδική δίψα για βία και για αίμα.
Κι αυτός ο κίνδυνος σήμερα όπως και χτες προέρχεται αποκλειστικά από τις θεωρούμενες πολιτισμένες χώρες με επί κεφαλής την μοναδική υπερδύναμη που δίνει και το παράδειγμα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να πω ότι θεωρώ ότι έχει προ πολλού αλλάξει το νόημα του Πολιτισμού. Ειδικά μετά τους Ναζί και τους αμέτρητους πολέμους που ακολούθησαν πάντοτε από τους λεγόμενους «πολιτισμένους» εναντίον των «υπανάπτυκτων», των φτωχών και των «απολίτιστων», είναι φανερό πια ότι ο αληθινός ανθρώπινος πολιτισμός θα πρέπει να προσμετράται μόνο με τα μέτρα της Ειρήνης, της Ανοχής και της Αλληλεγγύης μέσα σε κάθε κοινωνία και σε κάθε λαό. Εκεί που μπορεί να ανθίσει η ευγένεια, η καλωσύνη και κυρίως η αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ξέρω ότι αναφέρομαι πια σε μια Ουτοπία από την οποία συνεχώς απομακρυνόμαστε. Αντιθέτως βλέπω τις δυνάμεις του Κακού, που για μένα ανήκουν στο αντίθετο στρατόπεδο από κείνους που μνημονεύει ο κύριος Μπους, δηλαδή στο δικό του και των συμμάχων του, καθώς θα διψούν όλο και για μεγαλύτερες καταστροφές, όλο και για περισσότερο πόνο και αίμα, θα οδηγηθούν μια μέρα αναπόφευκτα στη χρήση της απόλυτης καταστροφής και του απόλυτου πόνου που είναι η Ατομική Βόμβα.
Αυτό είναι κάτι που κατά την γνώμη μου αποζητεί ο Άνθρωπος - Κτήνος που έχουμε μέσα μας, μιας και δεν υπάρχει ανώτατη ηδονή για το Κακό από την αυτοκαταστροφή του.
Ήδη από τον λεγόμενο «Δυτικό πολιτισμό» έχει ξεκινήσει και γιγαντώνεται καθημερινά ένα αληθινό τσουνάμι υποκουλτούρας που αποκτηνώνει μεθοδικά τον άνθρωπο.
Εάν δεν καταφέρετε να χτυπήσετε το Κακό στην ρίζα του, εάν δεν μεταβάλετε τις βιομηχανίες Πολέμου σε βιομηχανίες Ειρήνης, εάν δεν καταργηθούν όλοι οι επιθετικοί στρατοί, τότε η υπόθεση για την άλλη πλευρά του ανθρώπου, την ανθρώπινη, την πραγματικά πολιτισμένη, αυτή που διψά για Αγάπη και για Ειρήνη, είναι για πάντα χαμένη.
Σήμερα οι λέξεις «Ελευθερία», «Δημοκρατία», «Ανθρώπινα Δικαιώματα», «Αλληλεγγύη» έχουν προ πολλού χάσει τη σημασία τους. Σήμερα η συνύπαρξη των Λαών-προβάτων με τα Κράτη-θηρία κάτω από την ίδια στέγη όπως είναι ο ΟΗΕ έχει καταντήσει τραγική φάρσα για τους αδύνατους της γης. Μπροστά σ’ αυτό το αδιέξοδο βλέπω μόνο δυο λύσεις: Είτε να πάμε στο βάθος της αιτίας του Κακού και να το χτυπήσουμε με τη θέληση και τη συνεργασία των δυνατών είτε οι αδύνατοι να ψάξουν να βρουν άλλους τρόπους άμυνας στηριζόμενοι αποκλειστικά στις δικές τους δυνάμεις και βασικά στα εκατοντάδες εκατομμύρια των αδυνάτων και μελλοντικών θυμάτων, που όμως συντονισμένα έχουν κάποιες πιθανότητες να αντισταθούν νικηφόρα.
Η συνύπαρξη αυτών των δύο αντίθετων κόσμων είμαι βέβαιος ότι μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια προς το Χάος με τον θρίαμβο του Απάνθρωπου πάνω στον Άνθρωπο.
Αυτή δυστυχώς είναι η πεποίθησή μου.
Σας ευχαριστώ.

Conference, Delphi 2.7.2006, European Cultural Centre of Delphi, THE UNITED NATIONS IN A CHANGING WORLD
I must admit that I was rather reluctant to accept speaking in such an important event, and before such eminent personalities, since, contrary to what is customary in similar cases, I shan’t be able to speak any words of optimism, nor express positive thoughts and proposals. And this because I am deeply pessimistic about the future. I no longer believe. But since I imagine that this could be useful to you, I have decided to add an out-of-tone note to this unanimous and grandiose “symphony” that I am certain will mark all the speeches that will be delivered.
            Carried by the general flow, I too believed, until yesterday, that the root causes of Violence and War lie with financial interests, religious or ethnic fanaticism and other similar phenomena.
            I am now certain, that in the end, the above are nothing but pretexts, and that the root cause of this quench for conquest and blood is within man himself; with one supplementary note: that as man becomes more civilised, his savagery increases. Meaning that so-called civilisation is nothing but a mere robe used to cover and hide our true selves which throughout the centuries, remain equally savage and monstrous.
            In order to make myself clearer, join me in comparing the savagery of the savages of the past, to that of yesterday’s and today’s supposedly civilised people. Is there, I wonder, throughout the history of man, any savagery that could exceed the atrocities of Nazism? Still, at the time, Germany was considered as one of the most civilised nations. With a high level of education, culture, an organised society, thousands of scientists, artists, intellectuals, it was a model of developed human society. Yet, from one day to the next, we saw these millions of civilised people, surpass in violence and savagery all the savages of all times, from the Neanderthal, Attila the Hun, the Crusaders, the Conquistadores up to the saints of the Spanish Inquisition.
            The explanation-excuse was that they were victimised by a paranoid. However, even this paranoid bragged that every morning he filed his nails, that he was a vegetarian and that he adored Wagner. He would never miss a Bayreuth festival, during which he was a guest at Wagner’s house. But weren’t his fellow-countrymen ardent classical music lovers as well, to such a point that in concentration camps they would set up small symphonic orchestras by prisoners, in order to accompany the condemned to their execution sites, such as the gallows, beheading by axe and – the most usual – the gas chambers.
            And let’s not delude ourselves that this was only the work of the SS and Gestapo. I have experienced the horror of that period, and know the Gestapo basements, with all the torture instruments arranged with German accuracy, and I can say with sadness -because I wouldn’t want to upset the contemporary Germans whom I sincerely respect- that all this required the participation of many millions of former civilised and now savage people, drawing pleasure from the pain of others, and more blood-thirsty than wild jungle animals.
            Yet today, I am convinced that they are not to blame. Or rather, they are to blame, as we all are, for being born humans, and as humans, they have inherited this schizophrenia that we all seem to suffer of; namely on the one hand, our character guides us to the summit of the intellect and the pursuit for Freedom, Democracy and Peace, and on the other hand, this very same character converts us from one moment to the next into savage beasts.
            Of course we have also seen the civilised Germany phenomenon, in the case of other civilised countries, such as Ancient Athens, Rome, England, Spain, France, and so many others, where –to speak of my country- Athenians, built the Parthenon and at the same time slaughtered like wild beasts all the male inhabitants of the island of Milos, just to set an example.
            Let us now come back to today. And I am asking you: Is there any other people with a higher standard of living than the US, with millions of scientists, intellectuals, technocrats, industrialists, bankers, etc., all together making up a model society of growth and civilisation? In a nutshell, a people that has everything, and at the same time has so much power and wealth, that just one decision would suffice to turn humanity into heaven, or hell? I wonder what it would cost to America to literally flood starving Africa with goods, followed by the suffering peoples in Latin America and Asia? And first and foremost, the children dying like flies of hunger and disease? I am not referring to charity, which could also be an option, but to business, capital investments, and economic utilisation of resources, in the good sense. I am referring to an absolutely reasonable and beneficial choice. To an industry and trade of Peace, certain to generate major profit, and at the same time spread happiness to the peoples.
            The same, of course, goes for Europe’s rich countries, especially the ones that base a large part of their economic growth and prosperity on the arms industry.
            They tell us that profit from selling arms is much more direct and substantial. I accept that. But have all these States-Arms dealers considered the option of converting the industry of War into an industry of Peace? Profit may not be so direct and substantial, but can they not consider the fact that this way they can save hundreds of millions of our fellow people from underdevelopment, hunger and death?
            And why is it, I wonder, that today’s rich and civilised people, led by the US, have not gone to the trouble of even contemplating the possibility of an industry and a trade for Peace? Is it merely a bottom line question, or is it something deeper? Could it possibly be that having a war industry, apart form economic profit, also means that one is in a position to generate violence, and maintain colossal forces of war and destruction, thus belonging to the club of the carnivorous, the powerful and the savages? Namely being closer to the wild instincts, those that, as it seems, offer greater pleasure to those who can have them, than intellectual radiance and our human aspect that considers man as the creator of life rather than a tool of death?
            When humanity held its breath watching live the biblical shelling of Baghdad by the US air force, defence secretary Rumsfeld, as a contemporary Nero, exclaimed in happiness: “There’s a wonderful sight!”. And I, as an insignificant speck in the sand of insignificant people, publicly characterised Mr Bush as the new Hitler. To be sure, the comparison was ill-conceived, in the sense that President Bush merely symbolises the top of a monstrous industry of death which in just two years turned a country into piles of rubble.
            Here we are then, sixty years after Demon Hitler who, in just four years had the pleasure of eliminating 80 million people, thirty of them in an excruciating manner, humanity is again faced with a new Demon of War, spreading death and offering to millions of his fellow countrymen in uniform, the primitive pleasure, and helping them bring out the brutal side of their characters. All those who draw beastly pleasure from seeing entire cities brought to ruins and imagining women and children suffering a horrible death in flames and rubble. Or watching footage of torturers of naked people being dragged with leashes like dogs by civilised young women who, as I’ve been told, were even University Professors.
            Once again, a civilised country and a civilised people, are converted into savages drawing pleasure from the pain and suffering of others, thirsty for blood and pleased with their brutality. And don’t tell me that they too are victims of propaganda. They are just humans, like you and I, who were given the opportunity to bring out their eternal, as it seems, self, that still remains the wildest beast of all that the good God has created in nature.
            This very thing that I have just ascertained, could possibly be a hope for the future of man. Namely, avoiding giving man such opportunities for the wild instincts to prevail over Good.
            Studies of history have shown that super-concentration of power is the root cause of Evil. And I’d say that it is natural to witness today such phenomena of violence, given the huge destruction power that the US have accumulated. Thus, I’d say that they are captive of their own power.
            We need to comprehend and cry out, that every State that has war industries and great military power, is a potential candidate for crimes against humanity, as was the case in the past, and as is the case today, irrespective of any excuses that they may invoke to support hideous acts.
            What is probably the most criminal of all is the fact that by advertising this beastly power domestically, they contribute into turning simple people into human beasts, since, as we’ve seen, human schizophrenia separates Good form Evil inside us with just a very fine line. Indeed, it is astonishing to see how quickly man turns into a beast if the conditions he lives in change.
            Therefore, it is useless and unrealistic to discuss world Peace and equal rights among peoples, when there are Nations that still massively produce means of destruction.
            This fact in relation to the true character of man and his main attribute, namely the genetic character of schizophrenia that separates him from all other animals on earth, contributes to the systematic cultivation, within countries that have military supremacy, of the feelings of superiority and arrogance, that can quickly develop into a group thirst for violence and blood.
            And today, as in the past, this risk stems exclusively from the so-called civilised countries, under the only superpower that leads by example.
            In conclusion, I would like to say that the meaning of Civilisation has long changed. Especially after the Nazis and the countless wars that have followed since, always conducted by the so-called "civilised" against the "under-developed", the poor and the "uncivilised", it is quite obvious now that the true, human civilisation should only be measured to the standards of Peace, Tolerance and Solidarity, within every society and every people. There, where nobility, kindness and, most of all, love amongst people can flourish.
            I know that I am referring to a Utopia from which we constantly distance ourselves. On the contrary, I see the forces of Evil, which in my opinion lie on the opposite camp than the ones that Mr Bush is specifying, namely his own camp and that of his allies, as they will become more and more thirsty for greater destruction, more pain and blood, and will at some point be inevitably guided to use the absolute destruction and absolute pain, the Atomic Bomb.
            This is, in my opinion, what the Man-Beast that we all have inside us, is seeking, since Evil knows no higher pleasure than its self-destruction.
            Already, in the so-called “Western civilisation”, a sub-culture tsunami has started to develop and is daily acquiring gigantic dimensions, methodically turning man into beast.
            If you fail to strike Evil at its roots, if you do not convert the industries of War into industries of Peace, if all aggressive armies are not abolished, then the case for the other aspect of man, the humane, truly civilised aspect, the one quenching for Love and Peace, will be lost for ever.
            Today, the words “Freedom”, “Democracy”, “Human Rights”, “Solidarity” have long lost their meaning. Today, the co-existence of sheep-Peoples with the beast-States under the same roof as in the case of the UN, has turned into a tragic farce for the weak on this earth. Before this impasse, I see but two ways out: to either go to the deep roots of Evil and strike with the willingness and cooperation of the strong, or the weak will have to seek and find other ways of defending themselves, standing exclusively on their own feet, and basically supported by the hundreds of millions of weak and potentially future victims, that, if the stand together, have a chance of resisting and being victorious.
 Delphi, 1.7.2006
 Mikis Theodorakis

Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

Χ. Γιανναράς-Άλλο συμφορά και άλλο κακούργημα



 Άρθρο του Χρήστου Γιανναρά στην Καθημερινή της Κυριακής 23 /09 /2012, με τίτλο:

Άλλο συμφορά και άλλο κακούργημα


Σε μιαν ανεπάντεχη συμφορά (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα, λοιμό, ξενική εισβολή και κατοχή) οι άνθρωποι σφίγγουμε τα δόντια και υπομένουμε. Ξυπνάνε απρόσμενες δυνάμεις αντοχής, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης αποδείχνεται πολυμήχανο. Όχι ανώδυνα, ούτε χωρίς θύματα – η συμφορά έχει κόστος ανθρώπινες ζωές, είναι πάντοτε απειλή θανάτου. Αλλά έχει την «λογική» ότι ξεπερνάει τις δυνατότητες μας να την αποτρέψουμε, γι’ αυτό και χαλυβδώνει το πείσμα μας, η ψυχή αντιστέκεται.
Η ανεργία δεν είναι συμφορά. Όταν ξεπερνάει το όρια της παροδικής συγκυρίας και αδρανοποιεί το ένα τέταρτο του παραγωγικού δυναμικού της χώρας είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Το κακούργημα έχει αυτουργούς, φυσικούς και ηθικούς. Είναι οι διαχειριστές της εξουσίας που κατέστρεψαν την οικονομία από στυγνή ιδιοτέλεια ή εγκληματική ανικανότητα. Υπερχρέωσαν εξωφρενικά την χώρα, σπατάλησαν τα εισοδήματα της, τον όποιο πλούτο της. Μόνο για να συντηρήσουν το πελατειακό τους κράτος, το απολυταρχικό καθεστώς της κομματοκρατίας.
Σήμερα στην Ελλάδα οι υπαίτιοι για την εφιαλτική ανεργία, προκλητικά και επιδεικτικά ατιμώρητοι, συνεχίζουν να ασκούν εξουσία (οι ίδιοι ή τα κόμματα που τους παρήγαγαν), την ώρα που εκατομμύρια θυμάτων τους καταστρέφονται ψυχικά. Οι τρεις πρώτοι μήνες μετά την απόλυση αντέχονται, Μετά, η ψυχική διάλυση του ανέργου είναι μαρτύριο. Η λέξη μαρτύριο κυριολεκτεί. Σπάνια ο άνθρωπος βγαίνει ψυχικά και σωματικά αλώβητος από μακρά περίοδο ανεργίας. Είναι σαν τον φυλάκισαν και τον βασάνισαν φριχτά «κατά λάθος». Από δικαστική πλάνη ή ξαστόχημα των διωκτικών αρχών.
Το ίδιο και η υπερφορολόγηση του πολίτη. Δεν είναι συμφορά. Όταν οδηγεί τεράστιο ποσοστό του πληθυσμού στα όρια της λιμοκτονίας, ρημάζει τις αποταμιεύσεις του μόχθου, νεκρώνει την χαρά της παραγωγικής δημιουργίας, είναι πολιτικό κακούργημα, κακουργεί την κοινωνία. Έγκλημα εν ψυχρώ, εκ προθέσεως. Ανατρέπει τον σχεδιασμό και προγραμματισμό της μιας και μοναδικής ζωής που έχει να ζήσει ο άνθρωπος, τις σκοποθεσίες και τα όνειρα για τους καρπούς των μόχθων του, μπολιάζει ανίατα την ψυχή με την πίκρα ότι η ίδια του η πατρίδα τον εξαπάτησε, τον καταλήστευε, έπνιξε την ζωή του στην μιζέρια.
Θεσπίζονται φορολογικοί συντελεστές σαδιστικής εξουθένωσης του πολίτη και επιπλέον: Μείωση δραματική ή και κατάργηση του ποσοστού του αφορολογήτου εισοδήματος. Εξωφρενικής αυθαιρεσίας χαράτσια «έκτακτες» εισφορές που τακτά επαναλαμβάνονται. Εισφορές καταναγκαστικής «αλληλεγγύης». Τέλη ακίνητης περιουσίας, δημοτικά τέλη, υπέρογκο ειδικό τέλος που προσδιορίζεται όχι από το εισόδημα αλλά από το εμβαδόν της κατοικίας και εισπράττεται εκβιαστικά μαζί με την αξία του ηλεκτρικού ρεύματος. Αναρίθμητοι κεφαλικοί φόροι για κάθε συναλλαγή του πολίτη με το δημόσιο.
Η αυθαίρετη υπερφορόλογηση ιδρύει αντιπαλότητα κράτους και πολίτη. Υποτίθεται ότι το κράτος, η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας, συστήθηκε για να κοινωνείται η χρεία, να υπηρετεί το κράτος με τις υπηρεσίες και τους θεσμούς του, την ανάγκη του πολίτη, του κάθε πολίτη. Στο καθεστώς της ελλαδικής κομματοκρατίας η οργανωτική άρθρωση και λειτουργία της συλλογικότητας υπηρετούν τους κατέχοντες την εξουσία, τις κομματικες συντεχνίες, όχι τον πολίτη. Ο πολίτης είναι το θύμα του κράτους, το κράτος ο αντίπαλος, ο εχθρός και τύρρανος του πολίτη. Οπου και όπως ο πολίτης θα προσπαθήσει να αποφύγει την θυματοποίηση, να ξεγελάσει το κράτος, να παρακάμψει τις παρεμβάσεις του κράτους στην ζωή του, να φοροδιαφύγει.
Η ανίατη αντιπαλότητα κράτους πολίτη είναι αποτέλεσμα πολιτικής αδικοπραγίας, με αυτουργούς μόνο και αποκλειστικά τους διαχειριστές του κράτους, τους επαγγελματίες της εξουσίας. Εξουσιάζουν καταπατώντας και ακυρώνοντας κάθε σύμβαση (συμβόλαιο, σύνταγμα) που ρυθμίζει τις σχέσεις πολίτη και κράτους. Η φορολόγηση του πολίτη, όπως και η μισθοδοσία του δημοσίου λειτουργού και η συνταξιοδότηση του έχουν την λογική και τον χαρακτήρα συνθήκης, συμβολαίου που δεσμεύει αμοιβαία τους συμβαλλόμενους. Το κράτος αναλαμβάνει την υποχρέωση να παρέχει στον πολίτη περίθαλψη, εκπαίδευση, συγκοινωνίες, έννομη τάξη, κ.τ.ο., ο πολίτης αντιπαρέχει στο κράτος μέρος των εσόδων από την εργασία του για να συντηρούνται οι κρατικές λειτουργίες. Όταν το κράτος αθετεί τις υποχρεώσεις που με συμβόλαιο ανέλαβε, ενώ εξαναγκάζει, με την βία (δικαστική και αστυνομική) τον πολίτη σε μονομερή τήρηση των δικών του υποχρεώσεων, αυθαίρετα διογκωμένων και πολλαπλασιασμένων, αλλοτριώνει το κοινωνικό γεγονός σε επιχώρια ζούγκλα.
   Οι κομματάνθρωποι που διαχειρίζονται το κράτος (είναι βλασφημία να τους αποκαλούμε πολιτικούς) καταργούν την κοινωνία με την πάγια τακτική κλοπής, καταλήστευσης των ασφαλιστικών ταμείων, των προμηθειών υγειονομικού υλικού, εξοπλιστικών προγραμμάτων –αναρίθμητων ανάλογων  κοινωνικών χρήσεων του φόρου που καταβάλλουν οι πολίτες. Μειώνουν οι κομματανθρωποι μισθούς δημοσίων λειτουργών, δηλαδή συμφωνημένη αμοιβή για παροχή υπηρεσιών στο δημόσιο, αθετούν συμβόλαια σαν κοινοί απατεώνες. Πετσοκόβουν συντάξεις, όχι προνοιακές, συντάξεις ανταποδοτικές, δηλαδή κλέβουν κατατεθειμένα σε διάρκεια δεκαετιών χρήματα πολιτών, που τα εμπιστεύτηκαν οι λειτουργοί του κράτους στον εργοδότη τους για την αποταμιευτική αξιοποίηση τους
Ελάχιστα, απλώς ενδεικτικά τα παραδείγματα ιχνογραφούν τον εφιάλτη που ζούμε στην Ελλάδα σήμερα και που δεν πρόκειται για ‘συμφορά’ η για ‘κρίση’ αλλά για το αποτέλεσμα κοινωνικών στυγερών εγκλημάτων με επώνυμους γνωστούς τοις πάσι, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Οι πολίτες βυθίζονται κάθε μέρα και πιο βαθιά στον εφιάλτη, στον ίλιγγο του αδιέξοδου και της απόγνωσης, ενώ οι ένοχοι αυτουργίας των κακουργημάτων ζουν με προκλητική, σκανδαλώδη πλουταλαζονεία –όσοι δεν συνεχίζουν να απολαμβάνουν θώκους εξουσίας ως ανταμοιβή εξευτελιστικής κομματικής ειλωτείας.
Δεν ζούμε συμφορά, δοκιμασία, ατύχημα, ζούμε συντελεσμένο κακούργημα. Όσο περισσότεροι πολίτες το συνειδητοποιούν,  τόσο  πληθύνονται οι πιθανότητες να γεννηθεί η ελπίδα. Η μια κα μόνο ρεαλιστική ελπίδα: Να συντριβεί ως τα θεμέλια το σημερινό κομματικό σύστημα και συνωδά το πελατειακό κράτος των εμπορευόμενων την εξουσία. Να προκηρυχτούν εκλογές για Συντακτική Εθνοσυνέλευση, για καινούργιο Σύνταγμα. Με τους δωσίλογους στερημένους κάθε πολιτικό δικαίωμα.

Χρήστος Γιανναράς

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Χρήστος Γιανναράς


Link to Χρῆστος Γιανναρᾶς


Posted: 16 Sep 2012 11:46 AM PDT
H κυβέρνηση μοιάζει να μη λογαριάζει το ψυχολογικό κλίμα που παραλύει τη χώρα και αποκλείει νομοτελειακά κάθε ενδεχόμενο οικονομικής ανάκαμψης. Tουλάχιστον αυτό μαρτυρεί η συμπεριφορά των κυβερνητικών MME.
Tα Δελτία Eιδήσεων, οι σχολιασμοί και οι συνεντεύξεις, σπέρνουν κάθε μέρα, από το πρωί ώς το βράδυ, τρόμο, απελπισμό, πανικό: Περικοπές μισθών και συντάξεων πάλι και πάλι και πάλι, κατάργηση επιδομάτων, αυξήσεις φόρων, έκτακτες εισφορές, χαράτσια υποχρεωτικής «αλληλεγγύης», διογκούμενα ποσοστά ανεργίας, κλεισίματος καταστημάτων, χρεοκοπίας επιχειρήσεων, ανεξέλεγκτα ωράρια, φήμες για εξαήμερη εργασία, παζάρια με την τρόικα επιβίωσης ή λιμοκτονίας. Kαι επιπλέον, διεθνής απαξίωση της Eλλάδας, χλεύη, ταπεινώσεις και εξευτελισμοί, εκτενέστατες τεκμηριώσεις αφερεγγυότητας της χώρας. Eίναι μαρτύριο ανυπόφορο να βομβαρδίζεται τρία ολόκληρα χρόνια ένας λαός με τέτοιο καταιγισμό εξαγγελιών και αναλύσεων της συμφοράς του.
Δηλαδή, τι θα έπρεπε; Nα μας κρύβουν τα κυβερνητικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα τα μέτρα που εντέλλονται οι επικυρίαρχοι της χώρας και εκτελούν οι κυβερνήσεις μας; Nα μας παραπλανούν με απόκρυψη της πραγματικότητας ή με φρούδους εξωραϊσμούς της; Nα καλλιεργούν τη γνωστή κλαψούρα ότι «όλοι πάντοτε μας αδικούν» ή «ζηλεύουν τα προτερήματά μας»;
Oχι βέβαια. Oμως σε ώρες τόσο σκληρής δοκιμασίας οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από λίγη, έστω ελάχιστη, εμπιστοσύνη στην αλήθεια, στη δικαιοσύνη, στη δυναμική που μπορούμε από κοινού να γεννήσουμε. Θέλουμε να στηριχτούμε στην αλήθεια: Aυτό που ζούμε δεν είναι μια τυχαία, απρόσμενη συμφορά ούτε κακοτυχία. Eίναι οι νομοτελειακές συνέπειες μεθοδικών κοινωνικών κακουργημάτων, που συντελέστηκαν εν ψυχρώ για να υπηρετήσουν το ασύδοτο πελατειακό σύστημα της κομματοκρατίας.
Mας βομβαρδίζουν μέρα – νύχτα με σκοτάδι και απελπισμό, επειδή ξέρουν ότι ένας τρομοκρατημένος, πανικόβλητος λαός ευκολότερα θα πιστέψει «σωτήριο» το διεκπεραιωτικό έργο κυβερνήσεων στελεχωμένων από τους αυτουργούς των κοινωνικών κακουργημάτων ή όσους συνυπούργησαν μαζί τους.
Eίναι απίστευτο: Aκόμα και με δεδομένη την καταστροφή, με τόσους πολλούς να βασανίζονται τόσο οδυνηρά από τις κοινωνικές κακουργίες τόσο λίγων, η εξουσιολαγνεία των κομματανθρώπων παραμένει αμείωτη, κυρίαρχο κίνητρο πολιτικών λόγων και ενεργημάτων. Tα κρατικά ραδιοτηλεοπτικά μέσα συνεχίζουν να συμμορφώνουν τις ειδήσεις, τους σχολιασμούς, τις επιλογές των «καλεσμένων» τους με τη λογική εξωραϊσμού του κυβερνητικού έργου, να προπαγανδίζουν έντεχνα την αξιοσύνη της κυβέρνησης, δηλαδή την επανεκλογή της. Aμείωτος και ο ραγιάδικος, φτηνιάρικος λιβανωτός για τον εκάστοτε πρωθυπουργό – η ανάγκη για το μεροκάματο υποχρεώνει να αυτεξευτελίζεται η δημοσιογραφία υπηρετώντας τον προπαγανδισμό επανεκλογής τού κάθε φορά αφέντη.
Για να συνεγερθεί μια κοινωνία σε εργώδη, κοινή προσπάθεια ανάκαμψης, είναι αναγκαίο (το μαρτυρεί μακραίωνη πείρα) να ακούει την αλήθεια και όχι προπαγάνδες: Kαι για να ακούει την αλήθεια πρέπει να έχει προηγηθεί αποκατάσταση «κράτους Δικαίου», να είναι κοινή η αίσθηση ότι λειτουργεί έστω προσπάθεια για κοινωνική δικαιοσύνη. Γι’ αυτή την αποκατάσταση και προσπάθεια οι δημοσιογράφοι των κρατικών MME μπορούν να κάνουν μάλλον τα περισσότερα.
Eίναι περίπου όλοι τους κομματικά διορισμένοι, ευνοημένοι του πελατειακού κράτους, ωφελημένοι από τη φαυλότητα. Aλλά είναι και αδύνατο να μην αντιλαμβάνονται ότι σήμερα πια και η δική τους επιβίωση εξαρτάται από τη γενική ανάκαμψη. Oταν τόσοι πολλοί βασανίζονται τόσο οδυνηρά από τις κοινωνικές κακουργίες τόσο λίγων, για να γεννηθεί προσδοκία ελπίδας είναι αναγκαίο να προηγηθεί απόδοση δικαιοσύνης. Kαι η από μέρους τους διαχείριση του αιτήματος για την απονομή δικαιοσύνης μπορεί να λειτουργήσει ως έναυσμα κοινωνικής δυναμικής.
Nα λειτουργήσουν πρωταρχικά οι ίδιοι με δικαιοκρισία απέναντι στον εαυτό τους: να επιβάλλουν σιωπηρά, σε μια τόσο κρίσιμη ώρα, τα αυτονόητα της δεοντολογίας και αξιοπρέπειας του λειτουργήματός τους: Nα αρνηθούν να «συντονίζουν» τις συνεχιζόμενες, σε καθημερινή βάση, κοκορομαχίες των κομματανθρώπων, αυτό το κατώτατης υποστάθμης και ελεεινότητας θέαμα, κυριολεκτικά αποτροπιαστικό, απτή απόδειξη του πολιτικού πρωτογονισμού, της εξηλιθίωσης του συστήματος. Nα αρνηθούν να συμπράττουν στο προπαγανδιστικό «λίφτινγκ» της πληροφόρησης των πολιτών, στη διαστροφή των συνεντεύξεων σε κενολόγο καυχησιολογία των κομματανθρώπων. Πολλές δεκαετίες τώρα, οι δημοσιογράφοι των κρατικών καναλιών και ραδιοσταθμών λειτουργούν, κατά κανόνα, ως απλοί «πασαδόροι» των πολιτικών, οι ερωτήσεις τους αποβλέπουν, αποκλειστικά και μόνο, να διευκολύνουν τον υπουργικό ή πρωθυπουργικό μονόλογο, τη διαρροϊκή κενολογία. Hρθε η ώρα που μπορούν να κατακτήσουν τον κοινωνικά πολύτιμο ρόλο τους, να κρίνουν εξ ονόματος των πολιτών την εξουσία.
Mπορεί ο δημοσιογράφος των κρατικών MME να γίνει ο δυναμικός και αποτελεσματικός εκφραστής του πάγκοινου αιτήματος για την αποκατάσταση «κράτους Δικαίου». Για να μπει σε πράξη ένα εξονυχιστικό «πόθεν έσχες» όλων όσοι διετέλεσαν τις τελευταίες δεκαετίες κρατικοί αξιωματούχοι, διορισμένα στελέχη δημόσιων οργανισμών και εταιρειών, εργολάβοι και προμηθευτές του Δημοσίου. Nα δώσει μάχη ο δημοσιογράφος για να παραπεμφθούν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα σε εξωφρενικό υπερδανεισμό, πρωθυπουργοί και υπουργοί, με αίτημα τη δήμευση των περιουσιών τους αντί να τσεκουρώνονται μισθοί και συντάξεις – να πάψουν να ακκίζονται στα παλκοσένικα όσοι οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή τραγωδία, στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας, στον εξανδραποδισμό του πληθυσμού της. Xωρίς νέμεση δεν υπάρχει ανάκαμψη.
Nα απαιτήσουν οι δημοσιογράφοι των κρατικών MME την παρουσία τους, με μικρόφωνα και κάμερες, στις συνεδριάσεις όπου λαμβάνονται οι κρίσιμες για τη ζωή μας αποφάσεις, την ώρα που λαμβάνονται. Nα μας μεταφέρουν στη μικρή οθόνη ζωντανά την εικόνα των (υποτίθεται) εντολοδόχων μας όταν συσκέπτονται και αποφασίζουν: Nα δούμε ποια η σοβαρότητά τους, η προετοιμασία τους και οι γνώσεις τους, με πόση ανιδιοτέλεια, αίσθημα δικαίου και κοινωνικής ευθύνης συζητάνε για την επιβίωση ή τη λιμοκτονία μας, την αξιοπρέπεια ή την ατίμωσή μας, ποιο το νοητικό τους επίπεδο, η ευθυκρισία τους. Ωστε να διαμορφώνουμε οι πολίτες ρεαλιστικά κριτήρια αποτίμησης, ποιος αξίζει την ψήφο μας και ποιος την αποστροφή μας.
H ενεργοποίηση της θετικής κοινωνικής δυναμικής χρειάζεται έναυσμα. Θα μπορούσε να γίνει έναυσμα μια ανυπότακτη σε σκοπιμότητες δημοσιογραφία.
 

Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012

Γ. Δελαστἰκ


Υπέφερε λιγότερο η Αργεντινή όταν χρεοκόπησε!



Γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

Διασκεδαστικός αλλά και αποκαλυπτικός της πλήρους άγνοιας των πραγματικών δεδομένων εκ μέρους των πολιτικών ταγών της Ελλάδας ήταν ο τρόπος με τον οποίον συζητήθηκε στη Βουλή η υπόθεση της χρεοκοπίας της Αργεντινής. Δεν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία ότι Ελλάδα και Αργεντινή είναι δύο χώρες εντελώς διαφορετικές στην οικονομική και κοινωνική δομή τους. Τόσο διαφορετικές, που είναι αδύνατον να συγκριθούν. Από τη στιγμή όμως που για λόγους πολιτικής δημαγωγίας αποφασίζουν κάποιοι να συγκρίνουν τις συνέπειες της χρεοκοπίας της Αργεντινής με το μνημονιακό καθεστώς της Ελλάδας, καθόλου δεν θα έβλαπτε να ζητούσαν από τους συμβούλους τους να τους παράσχουν δύο - τρία θεμελιώδη οικονομικά στοιχεία. Θα έπεφταν από τα σύννεφα!
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, με την Ελλάδα. Μπήκε σε καθεστώς Μνημονίου, όπως είναι γνωστό, στις αρχές Μαΐου του 2010. Το αποτέλεσμα; Το ΑΕΠ της μειώθηκε κατά 3,5% το 2010, κατά 6,9% το 2011 και αναμένεται να μειωθεί το 2012 από 6,5% έως 6,9%, βάσει των εκτιμήσεων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή. Συνολική μείωση δηλαδή του ΑΕΠ της χώρας μας κατά τη μνημονιακή τριετία 2010-2012 γύρω στο 17%.
Πάμε να δούμε τώρα τι έγινε στην Αργεντινή. Η χώρα κήρυξε στάση πληρωμών του εξωτερικού χρέους και χρεοκόπησε στις αρχές του 2002. Τη χρονιά της χρεοκοπίας, λοιπόν, το 2002, το ΑΕΠ της Αργεντινής καταβαραθρώνεται σε ποσοστό 10,89% βάσει των στοιχείων της Παγκόσμιας Τράπεζας. Καθώς όμως η χώρα δεν πληρώνει το εξωτερικό δημόσιο χρέος της, από τον επόμενο κιόλας χρόνο της χρεοκοπίας, το 2003, αρχίζει η άνοδος του ΑΕΠ και μάλιστα με εκρηκτικούς ρυθμούς! Μέσα στο 2003 σχεδόν ισοφαρίζεται η πτώση του ΑΕΠ κατά το 2002, αφού η αύξηση φτάνει στο απίστευτο ύψος του... 8,83%! Η Αργεντινή γίνεται... πύραυλος! Το ΑΕΠ της αυξάνεται το 2004 κατά 9,03%, το 2005 κατά 9,18%, το 2006 κατά 8,47%, το 2007 κατά 8,65%!!! Με το που έπαψε δηλαδή η Αργεντινή να πληρώνει τους δανειστές της στο εξωτερικό, η οικονομία της απογειώθηκε αμέσως με φρενήρεις ρυθμούς. Μία και μοναδική χρονιά είχε βίαιη μείωση του ΑΕΠ της και έπειτα ραγδαία ανάπτυξη, με αποτέλεσμα η οικονομία της μέσα σε μια πενταετία να είναι 30% μεγαλύτερη από όσο ήταν πριν από τη χρεοκοπία της.
Αντιθέτως, η Ελλάδα, που βρίσκεται στον τρίτο χρόνο μνημονιακού καθεστώτος, έχει μέχρι στιγμής τρία συνεχή χρόνια ύφεσης (σωρευτικά γύρω στο -17% του ΑΕΠ, πολύ χειρότερα από το -10,89% της Αργεντινής) και παράλληλα είναι απολύτως βέβαιο ότι θα έχουμε ύφεση και το 2013 και το 2014, αν και σε χαμηλότερα ποσοστά. Στην Ελλάδα η ανεργία ανήλθε τον Ιούνιο στο 24,4% του εργατικού δυναμικού και αναμένεται ο ετήσιος μέσος όρος να κυμανθεί γύρω στο 24%. Στη χρεοκοπημένη Αργεντινή όμως ουδέποτε η ανεργία προσέγγισε τέτοια ποσοστά. Το 2002, τη χρονιά της χρεοκοπίας, έφτασε στο 17,9% και αμέσως μετά άρχισε η αποκλιμάκωσή της: έπεσε το 16% το 2003, στο 12,6% το 2004, στο 10% το 2005. Εντελώς αντίθετη η πορεία από τη μνημονιακή Ελλάδα, όπου η ανεργία αυξάνεται διαρκώς: από το 12,4% του 2010 ανέβηκε στο 17,2% το 2011 και εκτοξεύθηκε στο 24% περίπου το 2012.
Επαναλαμβάνουμε ότι Ελλάδα και Αργεντινή δεν είναι συγκρίσιμες οικονομικά χώρες. Οσοι όμως κυβερνητικοί προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό λέγοντας "θα γίνουμε σαν την Αργεντινή αν δεν εφαρμόσουμε τις εντολές της τρόικας", θα πρέπει να σταματήσουν αυτές τις ανοησίες. Ο λόγος είναι απλούστατος: Η πραγματικότητα είναι πως ο λαός της χρεοκοπημένης Αργεντινής υπέφερε πολύ λιγότερο από όσο υποφέρουν οι Ελληνες του μνημονιακού καθεστώτος!

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Ηλίας Σταμπολιάδης

Η κάθαρση ως προϋπόθεση της εθνικής αναγέννησης

Για την υποταγή ενός έθνους δεν χρειάζονται πλέον στρατεύματα και δαπανηρός πολεμικός εξοπλισμός, αρκεί να οδηγήσεις το λαό στην υπερκατανάλωση με δανεικά, να τον κάνεις να  παραιτηθεί από κάθε δημιουργική ενασχόληση παραγωγής των αγαθών που καταναλώνει και να εισάγεις φθηνά αλλά  ξένα εργατικά χέρια ώστε να τον αντικαταστήσεις και συγχρόνως  να τον αλλοιώσεις πολιτισμικά με  το πρόσχημα της φιλανθρωπίας και του αντιρατσισμού. Στο τέλος δεν έχεις παρά να ζητήσεις να σου επιστραφούν τα δανεικά, που δεν θα μπορεί πλέον να ξεπληρώσει, έχοντας χάσει την παραγωγική του ικανότητα και να τον αναγκάσεις  να εκποιήσει την περιουσία του για να φανεί αξιόπιστος στις διεθνείς του υποχρεώσεις.
Αυτή η τάχα διεθνής αξιοπιστία αποτελεί το κύριο επιχείρημα στα χείλη των πολιτικών και οικονομικών αναλυτών του συστήματος που εξυπηρετούν τα συμφέροντα όσων μεθοδεύουν την υποταγή του Ελληνικού έθνους. Ο Ελληνικός λαός, λέγουν, μέσω ‘των πολιτικών του εκπροσώπων’  υπέγραψε ορισμένες συμφωνίες και πρέπει να τις εκπληρώσει δείχνοντας την αξιοπιστία του. Μία μονομερή αξιοπιστία προς τα ξένα συμφέροντα, ενάντια στον ίδιο το  λαό που κατά τη  διάρκεια της δημιουργικής του ζωής πλήρωνε τις εισφορές του για σύνταξη και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τώρα του τα στερούν για να φανούν αξιόπιστοι προς τους ξένους τοκογλύφους.
Δανείστηκαν χρήματα, άλλα για να εξαγοράσουν συνειδήσεις, άλλα για να τροφοδοτήσουν την συναλλαγή και τη διαφθορά και άλλα για να προωθήσουν ξένα συμφέροντα εις βάρος του τόπου. Ακόμη πληρώνουμε δισεκατομμύρια ευρώ για δάνεια του Ανδρέα Παπανδρέου με επιτόκια από 17% έως και 24% και κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα επαναδιαπραγματευθεί τη στιγμή που ήδη έχουν εξοφληθεί τρεις και τέσσερις φορές. Αντιθέτως μειώνουμε τις συντάξεις και τις παροχές υγείας σε ανθρώπους που επί δεκαετίες πλήρωναν τις εισφορές τους.
Υπάρχουν εξόφθαλμα αδικήματα πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών  διοικητών δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών και η δικαιοσύνη είτε σιωπά είτε παραπέμπει τις υποθέσεις σε εξεταστικές επιτροπές της Βουλής μπροστά στα μάτια του Προέδρου της Δημοκρατίας  που υποτίθεται ότι επιβλέπει την τήρηση του Συντάγματος και την ανεξαρτησία των τριών εξουσιών του κράτους της Νομοθετικής, της Δικαστικής και της Εκτελεστικής.
Αποβιομηχάνισαν τη χώρα και τώρα υπόσχονται ανάπτυξη που θα βασίζεται στις επενδύσεις ξένων καιροσκόπων που καραδοκούν τις εκποιήσεις περιουσιακών στοιχείων του κράτους υπό νέο μεσαιωνικό καθεστώς συμβάσεων εργασίας και αποικιοκρατικό νομικό πλαίσιο προστασίας των αρπακτικών του εθνικού μας πλούτου.
Η ανάπτυξη σημαίνει συμμετοχή όλων σε μία κοινή προσπάθεια επανόρθωσης του έθνους και όχι  απλά την ανταγωνιστικότητα του επενδυμένου κεφαλαίου εις βάρος της ποιότητας ζωής των πολιτών. Ανάπτυξη σημαίνει την εκούσια προσαρμογή όλων στους κανόνες λειτουργίας μιας ευνομούμενης κοινωνίας. Πως θα απαιτήσεις από τον μικροεπιχειρηματία, που κινδυνεύει να κλείσει την επιχείρηση του, να μη φοροδιαφεύγει όταν η διαφθορά αφήνει δισεκατομμύρια να διαφεύγουν; Πως μπορείς να απαιτήσεις από τον εργαζόμενο παραγωγικότητα και ποιότητα εργασίας όταν το παραγόμενο προϊόν δεν βελτιώνει την ποιότητα της ζωής του; Πως θα πείσεις τον ιδιώτη να ζητήσει  απόδειξη από το συνεργείο αυτοκινήτων όταν θα επιβαρυνθεί άμεσα με 23% επιπλέον, ενώ χρειάζεται τα βασικά; Πως θα πείσεις τον αγρότη να επιμείνει στην καλλιέργεια της γης όταν οι μεσάζοντες λυμαίνονται τον κόπο του; Πως θα πείσεις τον νέο επιχειρηματία να επενδύσει σε ατομική επιχείρηση όταν ο κρατικός μηχανισμός ουσιαστικά είναι εναντίον του; Πως θα πείσεις τον Έλληνα πολίτη να είναι έντιμος όταν η διαφθορά και η διαπλοκή αποτελούν τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας χωρίς την άμεση επιβολή δικαιοσύνης;
  Δεν αρκούν πλέον η ευφυής τάχα επιχειρηματικότητα, η επιστημονική γνώση και η καινοτόμος τεχνολογία για την  οικονομική ανάκαμψη του τόπου. Αυτό που πρωτίστως χρειαζόμαστε είναι η αποκατάσταση της δικαιοσύνης που ξεκινάει με την κάθαρση και την τιμωρία των ενόχων, που αν και έχουν φέρει τη χώρα σε αυτή τη δύσκολη θέση εξακολουθούν να ευρίσκονται στην εξουσία και να υπόσχονται ακόμη όσα είχαν ήδη υποσχεθεί οι προκάτοχοι τους ψευδόμενοι προς τον λαό. Αντί να ζητήσουν συγνώμη επιμένουν ακόμη να υποσκάπτουν τα θεμέλια του τόπου ξεπουλώντας την πατρίδα και εξαθλιώνοντας των λαό της.
Είναι υποχρέωση όλων μας να αποτινάξουμε το ζυγό των καπηλευτών της εξουσίας, να τους δικάσουμε και να τους απονομιμοποιήσουμε. Αμέσως μετά από αυτό η διάδοχη κατάσταση δεν θα τελεί πλέον υπό το βάρος των πεπραγμένων τους και θα μπορεί να επαναδιαπραγματευθεί με τους ‘εταίρους’ μας  όλες τις επαχθείς συμβάσεις και τα δάνεια που έχουν υπογράψει. Η οικονομική κρίση είναι πρωτίστως κρίση θεσμών και αξιών και μόνο εάν αυτές αποκατασταθούν τότε θα δει ο τόπος άσπρη μέρα. Όλοι στην αντίσταση και στον αγώνα για την κάθαρση από τους φαύλους, εάν δεν το κάνουμε άμεσα σε λίγο θα είναι ακόμη χειρότερα, θα μας μετατρέψουν σε Κόσσοβο, ο εχθρός είναι ήδη εντός των πυλών.

Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης

10/9/2012


Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Γιώργου Καραμπελιά



Συλλογή υπογραφών για την απόσυρση του Νεοθωμανού “Σουλεϊμάν”


ΝΑ ΑΠΟΣΥΡΘΕΙ Ο ΑΜΕΣΩΣ Ο ΝΕΟΘΩΜΑΝΙΚΟΣ «ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ» 
Το θράσος του ραδιοτηλεοπτικού σταθμού Αντένα ξεπερνάει κάθε όριο. Αφού πρώτα εγκαινίασε την πλημμύρα των τουρκικών σήριαλ που επεκτάθηκαν ήδη στο Μέγκα  και στον Άλφα, τώρα επιχειρεί ένα ακόμα βήμα: Να παρουσιάσει, με τυμπανοκρουσίες, έναν σφαγέα του ελληνικού και των λοιπών βαλκανικών λαών, τον Σουλεϊμάν, ως ήρωα, στην ελληνική τηλεόραση.
Ο Σουλεϊμάν, ένας από τους απηνέστερους διώκτες του ελληνισμού, κατέλαβε τη Ρόδο, σφαγίασε και εξανδραπόδισε τον λαό της Κέρκυρας, μαζί δε με τον Σελίμ Α΄, τον οποίον διαδέχτηκε, υπήρξε ένας από τους οργανωτές των μεγάλων εκστρατειών του παιδομαζώματος.
Αφού λοιπόν οι Έλληνες εθίστηκαν ήδη στα τουρκικά σήριαλ, ο Αντένα πραγματοποιεί ένα νέο βήμα και προβάλλει έναν από τους  βασικούς οργανωτές της λεηλασίας και της υποταγής των βαλκανικών λαών στους Οθωμανούς, ως το πρότυπο για το νεοθωμανικό μέλλον που μας προετοιμάζει η ευτελισμένη ελίτ της χώρας.
Έτσι από τη μία πλευρά  εθνομηδενιστές δήθεν διανοούμενοι ασκούν λοβοτομή στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, και από την άλλη τα αφεντικά της τηλε-αποβλάκωσης, μας σπρώχνουν ολοένα και βαθύτερα στον χειρότερο ραγιαδισμό.
Πρέπει να αντισταθούμε! Όπως έγινε με το άθλιο βιβλίο «ιστορίας» της ΣΤ΄ Δημοτικού, έτσι και τώρα πρέπει να απαιτήσουμε την απόσυρση του σοβινιστικού «Σουλεϊμάν»
Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι παγκόσμια πρωτοτυπία. Σε καμία άλλη χώρα δεν θα διανοούνταν κανείς να προβάλει μια σειρά που εκθειάζει τον ίδιο του τον κατακτητή. Αν δεν μπορούμε να το διανοηθούμε, ας φανταστούμε τους Παλαιστίνιους να βλέπουν σήριαλ με τη ζωή του Αριέλ Σαρόν ή να παίζεται σειρά με τους έρωτες των ναζί στο Ισραήλ.
Φτάνει πια! Οι Έλληνες έχουν αξιοπρέπεια. Όπως εξεγειρόμαστε όταν μας σέρνει η Τρόικα ως επαίτες στα ευρωπαϊκά σαλόνια, έτσι και αρνούμαστε να προσβάλλει έτσι την ιστορική μας μνήμη και την εθνική μας αξιοπρέπεια ο κύριος Κυριακού και το κανάλι του.
 Ζητούμε την άμεση απόσυρση του σωβινιστικού-νεοθωμανικού «Σουλεϊμάν» από τον ΑΝΤ 1
Καλούμε το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, το ΕΣΡ, την Ακαδημία Αθηνών και τα κόμματα τα οποία αιδημόνως σιωπούν να πάρουν αμέσως θέση.
Καλούμε τους Έλληνες πολίτες να αναλάβουμε οι ίδιοι να υπερασπιστούμε την τιμή και την ιστορία του τόπου μας.
Κλείνουμε τις τηλεοράσεις, ανοίγουμε τα μάτια μας.
Διαβάστε επίσης “Να απαντήσουμε στην πολιτισμική Τουρκοποίηση”, του Γιώργου Καραμπελιά
 Υ.Γ. Τις υπογραφές σε σύντομο χρονικό διάστημα θα τις στείλουμε στον Αντένα και θα πιέσουμε να “κοπεί” η σειρά για να είναι πιο εύκολη η επεξεργασία τους, παρακαλούμε να μην υπογράφετε ως ανώνυμοι και αν είναι δυνατόν να γράφετε με ελληνικούς χαρακτήρες.




...

Νίκου Χειλαδάκη-Δαμιανού Βασιλειάδη-Ο ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ, ΤΟ ΧΑΡΕΜΙ ΚΑΙ Η ΗΛΙΘΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ

Εισαγωγικό σημείωμα του Δαμιανού Βασιλειάδη, στο άρθρο του Νίκου Χειλαδάκη
                                                                                                     Αθήνα, 6.9.2012
Ο πλήρης αυτοεξευτελισμός και η πνευματική και ηθική καταρράκωση των Ελλήνων. Που είναι το περίφημο «φιλότιμο» των Ελλήνων. Πού είναι η αξιοπρέπειά τους. Που είναι η περιφάνειά τους.
Τόνιζα και τονίζω μετ’ επιτάσεως ότι τα αίτια της παρακμιακής πορείας της χώρας δεν είναι πρωταρχικά οικονομικά, ούτε πολιτικά, αλλά πρωταρχικά πολιτιστικά. Έπεται η πολιτική και ακολουθεί νομοτελειακά η οικονομία.
Οι Έλληνες κατέστρεψαν και συνεχίζουν να καταστρέφουν τον πολιτισμό τους. Γι’ αυτό τελικά κατάντησαν στην πολιτική αγυρτεία και στην οικονομική εξαθλίωση
Η ιδεολογική ηγεμονία των κυρίαρχων τάξεων είναι πλήρης και η αντίσταση από εκείνους που έπρεπε λόγω ιδεολογίας να αντισταθούν παντελώς ανύπαρκτη.
Ο πνευματικός και ηθικός κατήφορος δεν έχει τέλος!
Μας το είπε «κατάμουτρα» ο Αχμέτ Νταβούτογλου: «Κοινωνίες με ριζικά αποδυναμωμένη και φθαρμένη εθνική συνείδηση, δεν έχουν πεδίο στρατηγικής λογικής, θέτουν σε κίνδυνο την ιστορική τους ύπαρξη, περιθωριοποιούνται στη διεθνή σκακιέρα».[1]


Ο ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ, ΤΟ ΧΑΡΕΜΙ ΚΑΙ Η ΗΛΙΘΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ
Την θλιβερή επέτειο της μικρασιατικής καταστροφής και της φρικτής σφαγής της Σμύρνης, καθώς και των τραγικών Σεπτεμβριανών του 1955 όπου ξεκληρίστηκε με τον γνωστό τρόπο η ελληνική ομογένεια της Κωνσταντινούπολης, διάλεξαν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Νεοέλληνες καναλάρχες για να αρχίσουν την προβολή της γνωστής τηλεοπτικής σειράς, «Σουλεϊμάν», του Μεγαλοπρεπή, στην τουρκικά, «Muhteşem Yüzyıl», δηλαδή ο «Μεγαλοπρεπής Αιώνας» της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Έτσι οι Νεοέλληνες του 2012, πικραμένοι και εξαθλιωμένοι από την οικονομική κρίση, από τους πολιτικούς τους που σφυρίζουν αδιάφορα στο θλιβερό τους κατάντημα αφού τους εξαπάτησαν με τον χειρότερο τρόπο, τώρα θα «σωθούν» αγαλιαζόμενοι στην νέα τουρκική τηλεοπτική σειρά με τα χαρέμια, τις ετέρες «γκιαούρικης» καταγωγής, τα οθωμανικά φλάμπουρα που θα κυματίζουν πάνω από τα πτώματα των χριστιανών της Ρωμιοσύνης και από τους φανταχτερούς σαρικοφόρους, το νέο ίνδαλμα της νεοελληνικής κουλτούρας και εθνοκτόνου αποχαύνωσης. Δόξα στους καναλάρχες, επιδέξιους αποχαυνωτές του νεοελληνικού «ποιμνίου –προβάτων».
Αλλά αυτή η τουρκική τηλεοπτική εισβολή και «κατάκτηση» της Ελλάδας, μην νομίζετε ότι δεν γίνετε βάσει ενός καλά οργανωμένου σχεδίου. Αποσκοπεί στην ψυχολογική εξόντωση και αλλοτρίωση του ρωμαϊκού φρονήματος και ότι έχει απομείνει από την ελληνική παράδοση και ιστορία. Το σχέδιο αυτό έχει και κάποιες ειδικές φάσεις. Πρώτη φάση, ερωτικά σήριαλ, δεύτερη φάση, οθωμανικά σήριαλ και τρίτη φάση, τουρκικά επιθετικά σήριαλ, (όπως σε ένα όπου η γενοκτονία των Μικρασιατών παρουσιάζετε σαν «εκδρομή» στην Ελλάδα). Έτσι οι «γιουναλήδες» ξαναγίνονται ραγιάδες με την χειρότερη μορφή αφού η οικονομική κρίση τους έχει ρίξει στην χειρότερη ένδεια και στην χειρότερη αδυναμία αντίδρασης θυμίζοντας τις ετέρες του οθωμανικού χαρεμιού. Αυτό ήταν το μόνο για το οποίο τους είχαν ικανούς οι ιθύνοντες του «Ντιβανίου», οι οποίοι όμως οι περισσότεροι ήταν έλληνες εξωμότες, δηλαδή έλληνες εξισλαμισμένοι και κακοί γενίτσαροι. Άλλωστε ήταν γνωστό το ρητό, «ο Ρωμιός που γίνονταν Τούρκος, γίνονταν δυο φορές Τούρκος». Έτσι εκτός των άλλων με τον πιο «ωραίο» τρόπο θα πειστούμε στην επόμενη φάση ότι οι Ρωμιοί-γκιαούρηδες ήταν κλέφτες και εγκληματίες και ότι οι Έλληνες… έσφαζαν και αποκεφάλιζαν τους Τούρκους στην Μικρά Ασία,
Το τελευταίο «μεγαλόπρεπες» τουρκικό σήριαλ, ο «Σουλεϊμάν», είναι η σφραγίδα της τουρκικής νεοοθωμανικής επιβουλής. Να γνωρίζετε ότι είναι τόσο προκλητικά νεοοθωμανικό, ώστε σε κάποιες γειτονικές χώρες που δοκίμασαν στο πετσί τους την οθωμανική λαίλαπα, όπως η Βοσνία –Ερζεγοβίνη και η Βουλγαρία, έχουν ξεσηκωθεί έντονες αντιδράσεις στην προβολή του. Αλλά και στην ίδια την Τουρκία έχει κατηγορηθεί από πολλούς Τούρκους ιστορικούς για χοντρές ιστορικές ανακρίβειες και κυρίως για την έμφαση που δίνει στο χαρέμι που κυριαρχεί σε αυτή την τηλεοπτική σειρά της νεοοθωμανικής επέλασης. Το θλιβερό όμως για τους Νεοέλληνες είναι ότι αυτό το σήριαλ, με τις ευλογίες του ελληνικού τηλεοπτικού κατεστημένου, παρουσιάζει, με τυμπανοκρουσίες έναν σφαγέα του ελληνικού και των λοιπών βαλκανικών λαών, τον Σουλεϊμάν, ως ήρωα, στην ελληνική τηλεόραση. Ο Σουλεϊμάν υπήρξε ένας από τους απηνέστερους διώκτες του Eλληνισμού, κατέλαβε την Ρόδο, σφαγίασε και εξανδραπόδισε τον λαό της Κέρκυρας, μαζί δε με τον Σελίμ Α΄, τον οποίον διαδέχτηκε, ήταν ένας από τους οργανωτές των μεγάλων εκστρατειών του παιδομαζώματος. Ένας μάλιστα από τους καρπούς αυτού του παιδομαζώματος, ήταν ο περίφημος βεζίρης του, ο Ιμπραήμ πασάς, γιος ελληνορθόδοξης οικογένειας από την Πάργα, στενός φίλος του Σουλεϊμάν. Σύμφωνα με τον μεγάλο Οθωμανό ιστορικό, LordKinross, ο Ιμπραήμ ήταν ο μεγάλος εραστής του Σουλεϊμάν με τον οποίο συχνά μοιράζονταν την αυτοκρατορική κλίνη προς μεγάλη ζήλια και φθόνο της σουλτάνας Χιουριέμ, η οποία τελικά κατάφερε και τον εξόντωσε. Εκείνο όμως που δεν προβάλλεται στην τηλεοπτική σειρά και είναι μια ευκαιρία για τους Νεοέλληνες να μάθουν μερικά πράγματα, είναι ότι ο Σουλεϊμάν, (σύμφωνα με τον μεγάλο Τούρκο ιστορικό Χαλίλ Ινανλτσίκ ), ήταν από τους πιο σκληρούς σουλτάνους στην εφαρμογή του Σεριάτ, δηλαδή του άτεγκτου ισλαμικού νόμου. Η εποχή του χαρακτηρίζετε από την εγκαθίδρυση ενός φανατικού ισλαμικού καθεστώτος που το πλήρωσαν με οδυνηρό τρόπο οι χριστιανοί ραγιάδες της αυτοκρατορίας. Το καθεστώς αυτό εκδηλώνονταν στην καθημερινή ζωή με σκληρές σκηνές βίαιης τιμωρίας των παραβατών του ισλαμικού νόμου. Μάλιστα το 1537, όλοι οι επαρχιακοί διοικητές της αυτοκρατορίας ειδοποιηθήκαν πως όποιος αμφισβητούσε τα λόγια του Προφήτη, έπρεπε να εκτελείτε. Ο πατέρας του, ο Σελίμ ο πρώτος, είχε συλλάβει την πρωτοφανή ιδέα να προτείνει στην κυβέρνηση του να υποχρεωθούν όλοι οι χριστιανοί της αυτοκρατορίας να γίνουν μουσουλμάνοι, κάτι που τελικά απορρίφτηκε για πολλούς λόγους, (οι Οθωμανοί σαν πονηροί κατακτητές χρειάζονταν τους χιλιάδες υποτελείς χριστιανούς για να τους υπηρετούν). Ο ίδιος δε ο Σουλεϊμάν επανήλθε στο θέμα το εξισλαμισμού και ζήτησε να κατασχεθούν όλες οι ορθόδοξες εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, κάτι που τελικά αποφεύχθηκε από τον Σεΐχουλισλάμ, (θρησκευτικό ηγέτη), με το αιτιολογικό ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει αφού ο ίδιος ο Πορθητής δεν το έκανε. Αυτός λοιπόν είναι ο περίφημος Σουλεϊμάν, που τώρα θα δοξαστεί από τα ελληνικά χαζοκούτια.
Όμως η σημερινή Τουρκία που έχει αναπτύξει μια καταπληκτική τηλεοπτική σηριαλική βιομηχανία, διέρχεται μια από τις κρισιμότερες φάσεις της σύγχρονης ιστορίας της και τα θεμέλια της τρίζουν από πολλές λανθασμένες επιλογές της νεοοθωμανικής της πολιτικής. Είναι χαρακτηριστικό το άρθρο του γνωστού Τούρκου αρθογράφου, Sedat Ergin, στην Hürriyet, στις 4/9, όπου αναφέρει ότι η Τουρκία με τα λάθη της στην κρίση της Συρίας, έχει ουσιαστικά εμπλακεί σε πόλεμο με τέσσερις συγχρόνως γειτονικές χώρες, (δηλαδή Συρία, Ιράκ, Ιράν και Ισραήλ). Είναι γεγονός ότι σημαντικότατες εξελίξεις τρέχουν στην ευρύτερη περιοχή μας όπου η Ελλάδα λάμπει δια της απουσίας της. Οι Νεοέλληνες βουλιάζουν από την εσωτερική προδοσία και τα προβλήματα της επιβίωσης θάβουν κάθε δυνατότητα παρέμβασης τους σε όλες αυτές τις εξελίξεις. Τώρα φαίνεται ξεκάθαρα γιατί μας οδήγησαν εκεί που μας οδήγησαν. Για να μας χρυσώσουν δε το χάπι της «αυτοκτονίας» μας, μας σερβίρουν τώρα και την τελευταία τουρκική «τηλεοπτική γαρνιτούρα» για να «νοστιμέψουν» έτσι την εθνική μας ανυπαρξία προς δόξα των πολικών της αυτοκατάργησης μας και των καναλαρχών της τουρκοποίησης μας.
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος









[1] Αχμέτ Νταβούτογλου, Στρατηγικό βάθος: Η διεθνής θέση της Τουρκίας, εκδ. «Ποιότητα», Αθήνα 2010, σ. 57.