Share

Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Τσιπάς Γιώργος- ΜΠΗΚΑΝ ΣΤΗ ΠΟΛΗ ΟΙ ΟΧΤΡΟΙ:


Το αίτημα για την Επιστροφή της Πολιτικής

Ο Άνθρωπος, που τον είδαν χιλιάδες χρόνια πριν, να μάχεται μαζί με άλλους, σε μια τεράστιας    σημασίας για την  Ιστορία, κοινή προσπάθεια επιβίωσης
  • Ορίζοντας, σ’ αυτή του τη μάχη τη Κοινωνία[1]
  • κατακτώντας, σ’ αυτό το δόσιμο ζωής για τον άλλο, το δικό του Δικαίωμα στη Ζωή: Στην εργασία ,στην Υγεία, στην  Ασφάλιση στη Παιδεία[2].
Ο Άνθρωπος, που οργάνωσε αυτή τη μάχη, αυτή τη κοινή προσπάθεια για την επιβίωση σε Πόλη.
Ο Άνθρωπος, που όρισε σα Σκοπό της Πόλης του, το συμφέρον του Πολίτη.[3]
Ο Άνθρωπος, που εξόρισε απ’ τη Πόλη του τη βία[4], γεννώντας το Δίκαιο ,την Κωμωδία
             και τον Αθλητισμό[5].
Ο Άνθρωπος που κατασκεύασε λεωφόρους Λογοτεχνίας, Μουσικής, Τεχνών ,Θεάτρου
             κι Επιστημών   για να κοπιάσουν οι Λαοί στη Πόλη, και να γευτούν τα θαύματά της.
Ο Άνθρωπος, που μορφοποίησε κατ’ αυτόν τον τρόπο ,τη Πόλη του σε Πολιτισμό.
Ο Άνθρωπος που σεβόταν τη Φύση, τον εαυτό του και το Διαφορετικό.
Ο Άνθρωπος του μόχθου.
Ο  μακρινός μας πρόγονος στις Θερμοπύλες Πνευματικό κάστρο Αξιών
Που κτίστηκε λίγο-λίγο.. Αργά .. Καθημερινά..Για χρόνια…
απ’ τα καλύτερα υλικά της Φύσης.
απ’ τις  σταλαγματιές της Κρήνης του Ήθους  Εκεί που ξεδιψούν οι Δημιουργοί
κι απ’ τα μικρά απαστράπτοντα πολύτιμα λιθαράκια της Αιώνιας Θέλησης κι Επιλογής
να γίνουμε Άνθρωποι
Υπερβαίνοντας τη Ζωώδη μας πρωταρχή[6].
Αυτός ο μακρινός μας πρόγονος κι ο χθεσινός του απόηχος-
Στο Μεσολόγγι, στα βουνά της Πίνδου,
στον τοίχο της Καισαριανής
και στο Πολυτεχνείο.

Αυτός που θεμελίωσε παγκόσμια τον κύκλο του Πολιτισμού:
Γνωρίζω..   κι Αλλάζω…. Την αρχική μου συνήθεια …να Υπομένω… τους κυβερνήτες
που μ’ εκμεταλλεύονται.
Και ξανά..
Γνωρίζω..και πάλι Αλλάζω… κι Εθίζομαι  …να Επιμένω… για να  τους  ελέγξω
Και  ξανά…
Γνωρίζω …και πάλι Αλλάζω  …και Θέλω τώρα… να διεκδικήσω το δίκιο μου…
Συμμετέχοντας στις  αποφάσεις
Και ξανά… Γνωρίζω… κι Αλλάζω …κι Απαιτώ πλέον  να είμαι Λεύτερος..
Να χω  σαν Δήμος δηλαδή σαν Λαός, το Κράτος ή τη Δύναμη  των αποφάσεων
Και ξανά… Γνωρίζω… και πάλι Αλλάζω……
Ένας κύκλος Πολιτισμού Που αφορμάται απ’ τη Γνώση.
Και μέσα από  Αλλαγές, Συνήθειες, Αιτήματα και Θέληση
κρυσταλλώνει ‘Ηθος.
‘Ηθος Υπομονής ν’ αντέξουμε.
Επιμονής ν’ αλλάξουμε.
Δίκιου κι Ελευθερίας να γίνουμε Άνθρωποι.

Και το ‘Ηθος σμιλεύει μέσα μας τα “Πρέπει
Πρέπει ν’ αντέξουμε. Πρέπει ν ‘ αλλάξουμε. Πρέπει να γίνουμε Άνθρωποι.
Κι αυτά τα “Πρέπει”, να μην είναι άλλα απ’ τις μορφές των Αξιών[7].
Το φωτεινότερο ανάγλυφο των Αιώνων-
Ο ζητούμενος κρυφός μας εαυτός.
Ο Δημιουργός, αυτής της πορείας στην Ιστορία.
Ο Δημιουργός  αυτού του Πολιτισμού.
Αυτός που ονομάστηκε απ’ τον Αριστοτέλη  “πολιτικό όν”.
Αυτός που δεν γεννιέται, αλλά Γίνεται. Με θέληση, Ήθος  κι Αξίες.
Αυτόν που απεγνωσμένα χρειαζόμαστε σήμερα, στη πιο κρίσιμη καμπή μας
στην νεώτερη Ιστορία.
Και δυστυχώς απουσιάζει, υπολειτουργεί, υπνώττει.
Όμηρος  κι αυτός, όπως όλοι μας, απ’ τους αθλιότερους 
οχτρούς που μπήκαν ποτέ στη Πόλη..

Αφού παλέψαμε το Φασισμό, στα 1940, με νύχια και με δόντια.. Στα βουνά και στις πόλεις.
Κι οι οχτροί δεν ήσαν απέναντί  μας..
Αφού στήσαμε τοίχος ανθρώπινο, τοίχος λευτεριάς και λεβέντικο στα τανκς της Δικτατορίας.
Κι οι οχτροί δεν ήσαν απέναντί μας..
Αφού γκρεμίσαμε τον βασιλιά.
Κι οι οχτροί δεν ήσαν απέναντί μας.
Κι αφού χάραξε επιτέλους η Νίκη Και θεμελιώθηκε το Μέλλον μας στο αίμα, στις φυλακίσεις,
στα βασανιστήρια και στις εξορίες των δικών μας Ηρώων.
Αφού καταλάγιασε το συναίσθημα της μάχης.
Αφού ειρήνευσε ο τόπος.
Αφού ξεπέζεψαν οι  Ήρωες απ’ τ’άλογα και κρέμασαν τα σπαθιά..
Τότε φανήκαν…
Τους είδαμε σιγά – σιγά να βγαίνουν απ’ τις τρύπες τους
Εκεί που κρύβονταν Απ’ τη Γαλλία ως την Αμερική Σ’ όλη τη διάρκεια της μάχης.
Εκεί που φώλιαζαν, περιμένοντας υπομονετικά να καθαρίσει το τοπίο
Να περάσει ο κίνδυνος..
Και τότε, ναι τότε , βγήκαν…
Τους είδαμε νάρχονται.. Να μπαίνουν στη Πόλη..
Να εκμεταλλεύονται την ανοχή, την ταπεινότητα και
τη μεγαλοψυχία των  δικών μας Ηρώων.
Να στέκονται δίπλα τους, να φωτογραφίζονται μαζί τους,
για να πάρουν απ’ τη λάμψη τους..
Και μετά τους είδαμε, να καβαλούν τ’ αποσταμένα τους άλογα..
Κι αφού ιδιοποιήθηκαν τα σπαθιά των αγώνων, να  γυρνοβολούν  στις γειτονιές,
κραδαίνοντάς τα..
Σαν σ’ αποκριάτικο πάρτι…
Κομπάζοντας, κολακεύοντας και χαϊδεύοντας, τις μεγαλύτερες μας επιθυμίες..
Προσφέροντας δώρα… Απατηλά και ψεύτικα … Σαν τους ίδιους.
Κι εμείς…. Απ’ τη χαρά της Νίκης… Γελούσαμε σαν τα παιδιά…
και κάναμε τα σπαθιά τους φυλακτά.
Μα τα σπαθιά δεν ήσαν πια στα χέρια των δικών μας Ηρώων  
Ήσαν στα χέρια των άθλιων οχτρών
Και δεν μάτωναν πια τ’ άδικο…. Μάτωναν τα όνειρά μας.

Κι οι οχτροί γιγαντώθηκαν.
Φτιάξαν Σύνταγμα Ολιγαρχικό.
Και μ’ αυτό  Πολιτεία που την βάφτισαν  Δημοκρατία[8]..Για να μας μπερδέψουν.
Μας στέρησαν και το Δικαίωμα να κάνουμε Δημοψήφισμα.
Για να’ ναι ασφαλείς όταν μας κλέβουν.
Προνόησαν και για την Αποχή. Να μπορούν να κάνουν ισχυρές κυβερνήσεις,
ακόμα κι αν απέχουμε στις εκλογές οι ογδόντα απ’ τους εκατό.
Κι άρχισε το μεγάλο Φαγοπότι. Με τους Υπουργούς να σέρνουν το χορό της αρπαγής
Και το πρώτο μεγάλο πλυντήριο να στήνεται και να λειτουργεί τέλεια.
Οι μίζες της Διαπλοκής- δισεκατομμύρια ευρώ- με το τέχνασμα των
offshore εταιρειών, να γίνονται διαμερίσματα κότερα
καταθέσεις στο εξωτερικό για τους αντιπροσώπους,
ενώ ισοδύναμα κόβονταν απ’ τους μισθούς μας απ’ τις Συντάξεις
κι απ ‘ τα φάρμακα των γέρων μας.
Φώναξαν τους οικονομικούς δολοφόνους της  Γκόλντενσακς..
Κι έδωσαν   εντολές στ’ ασφαλιστικά Ταμεία να παίξουν τον κόπο
των εργαζομένων για μια ολόκληρη ζωή στο Χρηματιστήριο..
Και μας  έριξαν βορά στα θηρία.. Στο Κολοσσαίο της ΟΝΕ.
Κι όλα αυτά, με μας στο περιθώριο..
Χωρίς το Δικαίωμα, μ’ ένα Δημοψήφισμα, να κραυγάσουμε την απελπισία μας..
«Πού μας πάτε, ρέεεεε…»
Και το  έλλειμμα  φτιάχτηκε…
`Ενας  χορός αρχαίου δράματος… Με σκηνή το Βατοπέδιο,
τη  Siemens, τις Τράπεζες, τη Βουλή, τα καταναλωτικά δάνεια,
τις πλαστές επιδοτήσεις, τις τιμές του πετρελαίου,
τα  τοκογλυφικά επιτόκια, το χρηματιστήριο, τα κανάλια.…
Με σκηνοθέτες, σεναριογράφους κι ηθοποιούς, τους άθλιους οχτρούς..
Και με χορηγούς  τους θεατές.. Εμάς .. Τον δύστυχο Λαό.

Και το δεύτερο πλυντήριο, να στήνεται και να λειτουργεί κι αυτό εξαιρετικά.
Καμιά είδηση Που να προσβάλει το οχυρό των οχτρών, το Σύνταγμα.
Σε κανένα κανάλι Σε καμιά εφημερίδα.
Όλα να ρέουν κανονικά. Μια ένοχη σιωπή παντού..Και τρομοκρατία..

Δεν είναι ο χαφιές του 60, που σερνόταν στις σκιές για να μας καρφώσει στην ασφάλεια.
Ούτε ο παρακρατικός με το ρόπαλο που κτυπούσε το φοιτητή..
Μα οι δημοσιογράφοι των καναλιών, που ξερνούν καθημερινά
στα πρόσωπά μας, τρόμο, πανικό κι ανασφάλεια.
Η γρίπη των πουλερικών που γίνηκε γρίπη των χοίρων…..
Ποιος θα ξεχάσει τον τρόμο και την αγωνία των φοβισμένων και πανικόβλητων
 που ζήταγαν απεγνωσμένα εμβολιασμό. 
Κι ακόμα δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, με τα συμφέροντα που   τους καθοδηγούν..
Και τα παπαγαλάκια των καναλιών, χρόνια τώρα, απτόητα..
Κρίση..Κρίση …Κρίση… Καταστροφή… Καταστροφή ….Καταστροφή…
Ν’ αναλύουν τ’ αδιάφορα…. Τ’ ασήμαντα….

Κι Ενώ ο Λαός κυκλώνει τη Βουλή, κι οι ιαχές «κλέφτες, κλέφτες»,
για πρώτη φορά γίνονται θηλιές που σφίγγουν απ’το λαιμό τους οχτρούς…
Κι Ενώ τα ερωτήματα είναι κραυγαλέα «πώς επιτρέπεται το έλλειμμα πού φτιαξαν
οι αντιπρόσωποι, να το πληρώσουν οι φτωχοί, οι συνταξιούχοι κι οι μισθωτοί» …  
Κι Ενώ η ζωή μας φεύγει μέσα απ’ τα χέρια…     
Η δημοσιογραφία ένοχη, περιδιαβαίνει  τα μονοπάτια μιας εφιαλτικής προδοσίας..

Κι εκεί που ‘πρεπε, να πάρουν το λόγο οι πνευματικοί μας άνθρωποι…
Να βγουν μπροστά  Να μας υπερασπιστούν…
Όπως στο παρελθόν… Ο Ελύτης, ο Καζαντζάκης, ο Σεφέρης ….
Σήμερα .. Τίποτα.. Μηδέν …Σκοτάδι… Τ’ απόλυτο κενό…

Κι αντί γι αυτούς… Χρόνια τώρα να λειτουργεί και να επιτυγχάνει αυτή την ανυπαρξία
Το τρίτο πλυντήριο:
Της Γνώσης …. ή Απόγνωσης…
Των σκουπιδιών, που πλημμυρίζουν με Σχέδιο την εκπαίδευση
 Σ’ όλες της, τις βαθμίδες                               
Κι αφαιρούν οργανωμένα το κριτήριο της επιστήμης:
“Μια υπόθεση για να ναι σωστή, πρέπει να την αληθεύει η πράξη”.                                                                                                                                                                  Η μεγαλύτερη επιτυχία των οχτρών. Ο νέος Μεσαίωνας.
Τα Σχολεία ανοικτά μα- Μαύρη Τρύπα της κριτικής ικανότητας- η Γνώση απέξω.     

Τριανταπέντε χρόνια τώρα, η υπόθεση-ελπίδα ότι θα λυθούν τα μεγάλα μας προβλήματα
απ’ τους αντιπροσώπους, γίνηκε η μεγαλύτερη Κωμωδία στην Ελληνική Ιστορία.
Το γέλιο των Αιώνων, που θα  ‘κανε και τον Αριστοφάνη ακόμη, να ζηλεύει ή να πονά.
Ζήλεια για το γέλιο πού ‘φτιαξαν  άλλοι και πόνο για τη κατάντια μιας χώρας
που Γέννησε τη Πολιτική και τη Δημοκρατία.
Γέλιο και κλάμα μαζί..
           
Κι εδώ , στα 2010, το έργο τέλειωσε.
Κι οι οχτροί, δρέποντας τα συγχαρητήρια των δικών τους δημοσιογράφων και ιστορικών
            ησυχάζουν στις βίλλες τους Που εμείς πληρώνουμε.
Ενώ εμείς, εκεί. Πετρωμένοι στις θέσεις μας. Στις κερκίδες του Θεάτρου.
Με το λογαριασμό στα χέρια μας Απλήρωτο.
Στην αρχή μιας βαθιάς Δουλείας. Φτωχοί,  ανήμποροι,  υπνωτισμένοι , όμηροι.
‘Ομηροι …  Σ’ ένα καταναλωτικό δίχτυ, που ύφαναν με τέχνη οι οχτροί και πραγμάτωσαν οι Τράπεζες.
Ανήμποροι και φυλακισμένοι. Στα ίδια μας  τα σπίτια. Που μοιάζουν, με τη πίεση των Δανείων,
περισσότερο με μπουντρούμια της ΕΑΤ-ΕΣΑ παρά με οικογενειακά άσυλα.
Υπνωτισμένοι  απ’ την άγνοια. Με μοναδικές επιλογές εξόδου, την αταξική κοινωνία των συντρόφων και τον παράδεισο των χριστιανών. Τόσο μακρινά και τα δυο για να μεριάσει η οργή μας.
Πετρωμένοι. Μα όχι αγάλματα. Γιατί κι αυτά φτιάχτηκαν, πήραν μορφή, απ’ τις αξίες των δημιουργών τους. Φέρνουν μέσα τους κάτι απ’ τον πλούτο και το Φως της εποχής τους.
Αντίθετα εμείς. Πέτρα και φτώχεια. Θύματα της εξουσίας των οχτρών.
Προδομένα σφαχτάρια στα θεμέλιά της.
Σ’ ένα τέλειο διάγραμμα Απαξίωσης. Βήμα-βήμα.

Το πρώτο. Ο διορισμός. Μ’ αγωνία, μ’ εξετάσεις ή με  μέσον. Με κάθε τρόπο.
Να μπούμε στην ομάδα των “τεμπέληδων της εύφορης  κοιλάδας”
Εκεί που δεν χρειάζεται κόπος για ν’ αποκτήσεις τ’ αγαθά Για τ’ άκοπο χρήμα.

Την ώρα, που οι παππούδες μας, πενήντα χρόνια πριν, ίδρωναν, έλιωναν, αγκομαχούσαν   στο υνί, για να  οργώσουν τη γη  και να καρπίσει τα δώρα της ζωής.
Την  ώρα που έστυβαν τη πέτρα και τη κάνανε  ψωμί για να ζήσουν, προστατεύοντας με το ίδιο τους το αίμα το ιερότερο θεμέλιο της κοινωνίας τους, την οικογένεια.
Την ίδια ώρα σήμερα, οι γιοί και τα εγγόνια, να υπογράφουν… , να υπογράφουν …, να υπογράφουν …, και να σφραγίζουν … να σφραγίζουν … ,να σφραγίζουν…
Αφού μας έπεισαν, ότι εμείς και τα παιδιά μας θα ζήσουμε άκοπα.
Και κτίστες, αγρότες, ξυλουργοί  και σιδεράδες, …. Άλλοι. Παρακατιανοί …Δύστυχοι… Ξένοι…   Που τους έφεραν παράνομα και πλημμύρισαν τον τόπο. Χωρίς να μας ρωτήσουν.
Μακριά κι απ’ την Τεχνική Εκπαίδευση, που ποτέ δεν φτιάξανε.

Κι η συνείδησή μας χαλάρωσε…  Και χώρεσε όλα τους τα σκάνδαλα….
Και  τα διαζύγια αυξήθηκαν. Κι άδειασαν οι δρόμοι από διεκδικητές  κι  οργισμένους απεργούς…
Και γιόμισαν τα γραφεία των οχτρών, από χειροκροτητές του δράματος, από ανεύθυνους- μακριά απ’ τη λήψη των αποφάσεων- και τελικά συνένοχους, που έθεσαν αρχή κι αξία το «όλοι τα ίδια κάνουνε»  και το    «ωχ αδελφέ».
Κι όλα αυτά, για μια θέση στο Δημόσιο. Για το ψεύτικο κι απατηλό άκοπο χρήμα. Για τη Γή της Επαγγελίας των οχτρών. Την εύφορη κοιλάδα των αργόμισθων……

Και το  “πολιτικό όν”, εκφυλίστηκε. Από πολίτη, σε πελάτη..
Και πελάτης πια, ζωάκι αδύναμο, σαν  τότε, πριν την εποχή των Σπηλαίων, που προσπαθούσε άλαλο και γυμνό να επιβιώσει στην απέραντη γήινη  ζούγκλα… Δαρμένο , με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, να προσμένει μ’ αγωνία τις αποφάσεις των οχτρών.
Τ’ αφεντικού…. Π’ αυτός πληρώνει. Π’ αυτός έβαλε στο θρόνο….
           
Δράμα ; …         Κωμωδία;…..    Τραγωδία;……
Εμπρός του κόσμου οι ερευνητές..Περιγράψτε με το κατάλληλο λογοτεχνικό είδος τα γεγονότα……  Δυστυχώς, δεν υπάρχει.
Νέμεσις…. Ναι….. Αυτή ζούμε….    
Ανταπόδοση στην  ‘Υβρη μας…  ‘Υβρις πενήντα χρόνων…
Κι η λύση ;      
Κάθαρση….
Πώς ;

Μ’ αποδοχή  αρχικά της δικιάς μας ευθύνης στα γεγονότα του τέλματος… Μ’ εσωτερική συντριβή
Μετάνοια δηλαδή, για όλα αυτά που εμείς επιτρέψαμε…
Εντοπισμό όλων εκείνων που μας τύφλωσαν… Πολιτικών, κομμάτων απ’ τη Δεξιά ως την Αριστερά,  δημοσιογραφίας και στημένων αλωμένων απ’ τα συμφέροντα υπουργών της Εκπαίδευσης.
Απομόνωσή τους.  Σ’ επίπεδο κοινωνικό. Εκεί που είναι η δύναμή μας.
Να καταργήσουμε  την δυνατότητα  των λίγων να αποφασίζουν για μας. 
Ενότητα λοιπόν.. Μ’ αίτημα να κάνουμε Θεσμό, τις Αποφάσεις του Λαού στα προβλήματα. Αλλάζοντας  το  Σύνταγμα.
Κι  επειδή όπως είναι αναμενόμενο, δεν πρόκειται να μας διευκολύνει κανείς απ’ τους υπάρχοντες πολιτικά ισχυρούς μηχανισμούς, οφείλουμε να ξεκινήσουμε απ’ τους εργασιακούς μας χώρους κι απ’ τους Δήμους.
Χρησιμοποιώντας το πρόγραμμα Ηλεκτρονικών  Υπολογιστών “Περικλής”, που φτιάχτηκε για να ελέγχονται άμεσα οι κυβερνώντες, μπορούμε να προχωρήσουμε σε γρήγορα Δημοψηφίσματα  τόσο στους τόπους δουλειάς όσο και στους Δήμους .
Δείχνοντας μ’ αυτόν τον τρόπο, σε πανελλαδικό πια επίπεδο, ότι μπορούμε να κυβερνηθούμε διαφορετικά.
·    Για να μην επιτρέψουμε ξανά  σε κανένα να κλέψει τις κατοχυρωμένες  μ’ ιδρώτα και αίμα συντάξεις των δικών μας γέρων και να μπορέσουν να φύγουν περήφανοι.     ’Ετσι όπως έζησαν. Κι έτσι όπως φτωχικά μα τίμια μας μεγάλωσαν.
·    Για να ελέγχουμε εμείς τις τιμές κι όχι οι κερδοσκόποι.
·    Για να σταματήσει η τοκογλυφία των Τραπεζών.
·    Για να οδηγήσουμε το καράβι μας, εκεί που συμφέρει εμάς  το Λαό κι όχι τους λίγους.
·   Για ν’ αποκτήσουμε Παιδεία και να δούμε έστω κι ενάντια σ’ όλες τις δυνάμεις του κακού, το ΦΩΣ του ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΥ. Αυτό που  έκρυψαν καλά  οι οχτροί, τόσα χρόνια απ’ τους νέους. Κι που ενώ  στην Αμερική ετοιμάζονται να λειτουργήσουν τους Ηλεκτρονικούς Υπολογιστές  με Γλώσσα την Ομηρική διάλεκτο, αυτοί ακόμη και σήμερα, ξεδιάντροπα κι έρποντας, να προσπαθούν να εισάγουν την Αγγλική στη Πρώτη του Δημοτικού.
·    Για να βρούμε λοιπόν το Φως του Ανθρωπισμού και να  βγούμε απ’ τη πλάνη.
·                    Για να ‘χουμε Δικαιοσύνη.
·     Για να μην πληρώνουμε τρεις φορές την Υγεία και όταν την χρειαζόμαστε να’ χουμε  ράντζα ουρές και φακελάκια..
·     Για να σταματήσει επιτέλους η Διαπλοκή.
·                    Για να’ χουν δουλειά οι νέοι μας.
·     Για να   βγούμε απ’ την αδιαφορία και τον ωχαδελφισμό, παίρνοντας εμείς τις αποφάσεις σ’ όλα τα προβλήματα και κερδίζοντας την υπευθυνότητα που τόσα χρόνια χαρίσαμε στους οχτρούς.   
·     Για να μπορέσουμε τελικά, να κοιτάξουμε τα παιδιά μας στα μάτια, όταν θα μας ρωτήσουν “κι εσύ τι έκανες;”

Κι όταν έρθει η ώρα να πληρώσουν οι υπεύθυνοι….
Όχι  εκτελέσεις …Όχι κρεμάλες….
Μα δήμευση περιουσιών  και έλεγχος μέχρι τρίτου βαθμού συγγένειας  σ’ όλους τους άρπαγες του Δημοσίου Χρήματος.
Και ποινές αγροτικής εργασίας. Να περιορισθούν σ’ αγροτικές περιοχές που θ’ αποφασίσει ο Λαός  κι εκεί να ζήσουν χωρίς καμιά βοήθεια έξωθεν, μ’ ότι μπορούν να βγάλουν απ’ τη Γή τα χέρια τους.
Εφ’ όρου ζωής.
Μπας και ξεπλυθεί η βρωμιά του πνεύματός τους , απ’ τον ιδρώτα της επιβίωσης.

Και δυο μαρμάρινοι όγκοι. Στην πλατεία του Ζητούμενου Συντάγματος. Εκεί μπροστά στη Βουλή.
‘Ένας  άμετρος κι άσχημος  Που  θα γεμίσει απ’ τις κατάρες των απελπισμένων με μαύρες χαρακιές
για τα ονόματά τους. Να θυμίζουν στους Αιώνες την Μεγάλη Ντροπή.
Κι ο άλλος, κάτασπρος.
Να το χαράξουν οι γενιές που θάρθουν και να σμιλεύσουν με Μέτρο κι Αρμονία  το δικό τους ‘Ονειρο .
Θραύοντας τις αλυσίδες  της ομηρίας.
Κι ελευθερώνοντας σ’ ένα φωτεινό συναπάντημα, παιγνίδισμα και φιλί, μαζί με τις ελπίδες μας, τον Δημιουργό που κρύβουμε μέσα μας.
“Για να πάρουνε τα όνειρα εκδίκηση.”

 2/7/2010                                                                             ΑΖΩΟΔΕΥΣ   

ΠΗΓΕΣ-ΑΝΑΦΟΡΕΣ

[1] Πλάτων , Πολιτεία, βιβλίο δεύτερο,369 B,C,D και βιβλίο όγδοο,543C
[2]. Στη μελέτη του, ο Χρ. Γιανναράς «Η απανθρωπία του Δικαιώματος», αποδεικνύει ότι τα κοινωνικά δικαιώματα, υπήρξαν προ-πολιτικές κατακτήσεις στην Αρχαία Ελλάδα. Δηλαδή  τα δικαιώματα στην εργασία , στην υγεία , στην ασφάλιση και στην παιδεία, ήσαν αναγκαίες προϋποθέσεις για να πάρει η κοινή προσπάθεια για την επιβίωση, δηλαδή η κοινωνία ,την οργάνωση ή τη μορφή της Πόλης.
[3]. Πλάτων, Πολιτεία, βιβλίον έβδομον 540Β, βιβλίον όγδοον 551D, Αριστοτέλης Πολιτικά, και Ηθικά Νικομάχεια Ε10 και Θ11και Θ12 «ο άρχων σκοπεί το συμφέρον του αρχομένου και όχι το αυτώ» και Πλάτων, Πολιτικός
[4]. Ησίοδος ,`Εργα και Ημέραι,274-280
[5]. Ο Ηρόδοτος στην Ερατώ δηλώνει ότι στα χρόνια της Ακμής δεν υπήρχε δούλος πουθενά στην Ελλάδα.
Η δουλεία φυσικά  παράγεται απ’ τη βία.   Αναφέρουμε για τον λόγο αυτό, τον διάλογο «Κρίτων» του Πλάτωνα, όπως και συναφή αποσπάσματα απ’ τον Διόδωρο Σικελιώτη,3,61,4-3,71,2-3,61,6 που συναρτούν τη βία με το Δίκαιο.
Το Δίκαιο στην Ελλάδα, όπως παρουσιάζεται  αιώνες πριν απ’ τον Αριστοτέλη στο  «`Εργα και Ημέραι» του Ησιόδου, είναι «άρνηση βίας». Το «αντιπεπονθέναι» δηλαδή η ανταπόδοση, αλλά χωρίς βία. Κι αυτό αποδεικνύεται συνεχώς κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.
Σε  μια λαμπρή και διπλή νίκη των Ελλήνων.
Με πρώτη στα αγωνίσματα. Στον  Αθλητισμό. Εκεί που οι προγονοί μας δαμάζουν, τιθασεύουν  την έμφυτη επιθετικότητα, τη Βία ή τον  Άρη μέσα τους.
Χωρίς να καρφώνουν τ’  ακόντια ο ένας στον άλλο.
Μα πετώντας τα μακριά. .  Σε μια ευγενή άμιλλα..
Χωρίς να τρέχουν ο ένας για να κτυπήσει τον άλλο..
Μα τρέχοντας όλοι σε μια σειρά..Ποιός θα ρθει πρώτος..     
Κι η δεύτερη. Μια ανοικτή υπόσχεση. Στο Θεό που συμβολίζει το Δίκιο. Με την εκεχειρία.
Να μη σταματούν μόνο οι πόλεμοι. Να μην αναστέλλονται μόνο οι εκτελέσεις θανατοποινιτών.
Μα κάθε τέσσερα χρόνια , να ανανεώνουν με υπόσχεση τη Θέλησή τους ότι : «ναι, δεν τα καταφέραμε ακόμη, μα κάποια στιγμή θα διώξουμε εντελώς τη βία απ’ τη Πόλη μας».
Και μ’ αυτή τη σκοπιά ,αποκτούν εξαιρετικό ενδιαφέρον τ’ αποσπάσματα 1241b 15-25,και 1242a 29-32,απ’ το έργο του Αριστοτέλη Ηθικά Ευδήμεια: «Η Πόλη είναι είδος Δικαίου. Και τούτο διότι είναι Κοινωνία. Κάθε  κοινόν δε, συγκροτείται από Δίκαιο»
Αν αναρωτιέστε, «γιατί όλες αυτές οι αναφορές;», Η απάντηση είναι απλή.
Για να στοχεύσουμε στο κλειδί ερμηνείας του μεγάλου μας Πολιτισμού. 
Για να μπορέσουμε επιτέλους να βρούμε τον Εαυτό μας, έτσι όπως αναδύεται μέσα από την Ιστορία.
Κι αυτό να  είστε σίγουροι , δεν είναι καθόλου απλό.
Έχουμε μεγάλο αντίπαλο την επίσημη και κρατική αν θέλετε αντίληψη.
Αυτή που υποστηρίζει ότι η μεγάλη μας ακμή σημειώθηκε μετά τους Περσικούς Πολέμους.
Τότε όμως γεννιέται γι αυτούς  αμείλικτο το ερώτημα : « Πώς είναι δυνατόν ο Πολιτισμός που θεμελίωσε το  Δίκαιο ,την Ελευθερία και τον Ανθρωπισμό, να ακμάζει πάνω στη κοινωνική ντροπή της Δουλείας;»
Κι εμείς βέβαια γνωρίζουμε την απάντηση. Την έχει δώσει ήδη, ο Πατήρ της Ιστορίας στην «Ερατώ».
Αν τη κατανοήσουμε,  είναι δυνατόν να νιώσουμε κάτι απ’ την απόγνωση των μεγάλων μας Ποιητών:
Του Σοφοκλή, του Ευριπίδη του Αισχύλου.
Αυτών , που βλέποντας «το κακό  με δρασκελιές να πλησιάζει», μέσα απ’ τη βία και τις εμφύλιες διαμάχες
Προσπάθησαν  να φράξουν  την πορεία προς τη Κατάρρευση. Δίνοντας νέο περιεχόμενο ερμηνείας  σε παλιούς Μύθους κι αναπτύσσοντας αυτό που παγκόσμια σήμερα  όλοι θαυμάζουμε. Την Τραγωδία.
Χωρίς βέβαια να τα καταφέρουν. Χωρίς ν’ αποτρέψουν τη Παρακμή.
Διότι απλούστατα, ο  Πολιτισμός μας κατέρρευσε, όταν ο Δημιουργός του  το Πολιτικό  ‘Ον, αρνήθηκε την ανθρώπινή του ιδιότητα.
Όταν έδιωξε το Δίκαιο και κάλεσε τον Πόλεμο, όπως με κρυφή  απόγνωση και πίκρα μας παρουσιάζει ο Αριστοφάνης  στην «Ειρήνη». Όταν  επέλεξε την οδό του Άδικου  και της Βίας.
Βουλιάζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο στη Ζούγκλα των ορμών και της Ζωώδης του Πρωταρχής. 
[6].  Οι ορμές , -αυτοσυντήρηση , αναπαραγωγή , επιθετικότητα- είναι γνωστές στην Αρχαία Ελλάδα, πολύ πριν τις παρουσιάσουν οι Στωικοί και δώσουν την δυνατότητα στον Φρόιντ να θεμελιώσει τη Ψυχανάλυση.
Βασική στόχευση στην Παιδεία των Αρχαίων Ελλήνων υπήρξε η ανάδυση του Ανθρώπου μέσα απ’ τη ζωώδη του πρωταρχή.
Τα παιδιά δηλαδή, αφού κατά-λάβαιναν  την παρουσία των ορμών μέσα τους και την τεράστια γοητεία που ασκούν,  - αφού ένιωθαν δηλαδή την πείνα ,τη δίψα τον πανικό μπροστά στο θάνατο, τον έρωτα, την οργή την εκδικητικότητα - , με υποδείξεις των δασκάλων, αναρωτιόντουσαν «τι είναι;».                                            Και όταν έβλεπαν ότι για όλη τους τη ζωή, θα κουβαλούν μέσα τους τη Ζούγκλα, το ζώο, δηλαδή τις Ορμές μάθαιναν ότι έπρεπε να το τιθασεύσουν , να το δαμάσουν, και να γίνουν  όντα που κάνουν Πόλεις .              Να ξεχωρίσουν τη Πόλη τους απ ‘ αυτή τη ζούγκλα , να γίνουν δηλαδή πολιτικά όντα , ή να γίνουν Άνθρωποι.
Μ’ άλλα λόγια στην Ακμή του Αρχαίου Ελληνικού Κόσμου, ό  Άνθρωπος είναι το μεγάλο στοίχημα.
Δεν γεννιέται . Γίνεται. Αποκτώντας με την κατάλληλη Παιδεία ,το ‘Ηθος και τη Θέληση να δαμάσει τις Ορμές . Υπερβαίνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη Ζωώδη του Πρωταρχή.
Τα Ηρωικά πρότυπα των νέων, συνέβαλλαν θετικά σ’ αυτή την εξέλιξη. Οι Συμβολισμοί των Θεοτήτων επίσης.




[7] Η   Βιοχημεία στα 2010  με την έρευνά της, καταγράφει  έκκριση ουσιών στον οργανισμό κατά τις επαναλήψεις συμπεριφορών. Ουσίες που δεν αποβάλλονται .Οι συγκεντρώσεις  τους, προσομοιάζουν με εσωτερικό κτίσιμο. Εθιζόμενοι σε συμπεριφορές παρόμοιες, δομείται κατ’ αυτόν τον τρόπο ένα εσωτερικό οχυρό. Σμιλεμένο από την επανάληψη, από τον εθισμό ή από το Ήθος. Αυτό που ονόμασαν οι Έλληνες στην εποχή της μεγάλης Ακμής, Αξία.
Με άλλα λόγια, με εργαλείο με μυστρί αν θέλετε, την επανάληψη ή τον έθισμό δηλαδή  με το Ήθος, ο οργανισμός κτίζει μέσα μας κάτι που δεν φαίνεται με τα μάτια, αλλά υπάρχει, και ήρθε ο καιρός να προσδιοριστεί με τις μεθόδους της επιστήμης .Να μετρηθεί. Η Αξία. Σαν το  σύνολο των αιτιολογικών στηριγμάτων  των πράξεων.
(Πόσο σωστά στόχευσε ο Πλάτωνας όταν υποστήριζε ότι ο εθισμός των νέων σε συμπεριφορές αρετής θα οδηγήσει τη κοινωνία στο αγαθό. Και πόσο ανέντιμοι φαίνονται σήμερα όλοι αυτοί οι δήθεν, που απομάκρυναν τη Παιδεία από τα θεμέλια του Ήθους και των Αξιών. )

‘Όταν για παράδειγμα ένα παιδί  κατά τη παιδική του ηλικία νουθετείται συστηματικά, κατ’ επανάληψη, μόνιμα  με τον δρόμο του φόβου, τότε ένα τρομερό οχυρό σκοτεινιάς θα το συνοδεύει σ’ όλη του τη ζωή. Απαισιοδοξία ,θλίψη κατάθλιψη, φοβίες και κρίσεις πανικού είναι πιθανές .
Η  Ψυχιατρική οφείλει να ανακαλύψει τις μεθόδους θραύσης αυτού του οχυρού. Για να επαναφέρει στη ζωή του προσβεβλημένου  από την απαξία του φόβου ανθρώπου, την αισιοδοξία, το χαμόγελο, τη χαρά  και την αυτοπεποίθηση.
Όταν το παιδί εθίζεται σε υπομονή και επιμονή, τότε κτίζεται μέσα του ένα οχυρό που θα του επιτρέψει να υπομένει και να επιμένει, για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες στη ζωή.
‘Όταν το παιδί εθίζεται σε συμπεριφορές Ελευθερίας και Δικαίου, τότε το οχυρό που κτίζεται μέσα του στέκεται ολόρθο και γράφει με αίμα όποτε χρειαστεί Θερμοπύλες . Όπως στο Φωτεινό  μας παρελθόν. Αλλά και στο  παρόν και στο μέλλον.
Θερμοπύλες με το ίδιο πάντοτε νόημα, ότι ο Άνθρωπος δεν γεννιέται .Γίνεται . Με το Ήθος της Λευτεριάς και του Δικαίου να  κτίζει, να  δομεί και να σμιλεύει μέσα του αυτό το οχυρό .
Το οχυρό που θα  επιτρέψει να παλέψουμε και να νικήσουμε τη  βία των ισχυρών της εξουσίας και τη σύγχυση των ιδεών που μας επιβάλλουν. Αποτρέποντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το σχέδιο    της  δουλείας που ετοιμάζουν για μας.
 Το οχυρό που δεν είναι άλλο από τα Πρέπει στη ζωή του Ανθρώπου. Τις Αξίες .  Αυτές που ολοζώντανες στην εποχή της ακμής, άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους, δείχνοντας στις γενιές που θα έρθουν τον Δρόμο.
Σημάδια που προσπάθησαν  απεγνωσμένα οι εξουσιαστές των ανθρώπων να  σβήσουν.  Όπως με το κλείσιμο των Σχολών στα 529. Τότε που   δημιούργησαν   τον τρομερό για την Ανθρωπότητα Μεσαίωνα. Και νόμιζαν πώς τα κατάφεραν.
Τα σημάδια όμως ήσαν εκεί. Λαμπερά διαμάντια φωτός, Ελευθερίας και Δίκιου. Να οδηγούν τους Λαούς οκτώ αιώνες μετά στην Αναγέννηση και στο Διαφωτισμό. Να συντρίβουν τις αλυσίδες της Δουλείας με επαναστάσεις στην Αμερική στη Γαλλία, στην Ελλάδα .Και  με την Άνοιξη των Λαών να φτάνουν  στην αλλαγή  του 1917. Κι όμως..
Παρόλα αυτά. Σήμερα πάλι οι εξουσιαστές των ανθρώπων έχουν το πάνω χέρι.
Δεν κλείνουν τις Σχολές, αλλά πετούν τη Γνώση απ’ έξω. Αφαιρώντας από το μέσο πολίτη το κριτήριο της Επιστήμης.
Με ψέματα, παραπληροφόρηση, απόκρυψη, με Συντάγματα Ολιγαρχικά και ισχυρές κομματικές οργανώσεις επιτυγχάνουν  το σκοπό του ελέγχου. Τα Δικαιώματα, προ-πολιτικές κατακτήσεις  στην Αρχαία Ελλάδα να ρίχνονται στη πυρά. Και ένας τρόμος ανασφάλειας, ανεργίας και φτώχειας ν’ απλώνεται παντού.  Να σκηνοθετούν  Κρίσεις, όπου τί περίεργο. Όλα τα κράτη να  χρωστούν. Μα σε ποιόν ;……..
Τα σημάδια όμως παραμένουν στη θέση τους. Χιλιάδες χρόνια εκεί. Λάμποντας και δείχνοντας  το Δρόμο. Της Γνώσης για Ελευθερία και Δίκιο. Της Γνώσης που θα πυρπολήσει ξανά  τις ψυχές των Ανθρώπων και θα τους οδηγήσει να  ανατρέψουν για μια ακόμη φορά τα σχέδια των ισχυρών..
[8] Εάν το Πολίτευμα ήταν Δημοκρατία , έστω με αντιπροσώπους, θα έπρεπε το Σύνταγμα να προβλέπει:
1.Τη δυνατότητα του Λαού να αποφασίζει  στα μεγάλα προβλήματα. Άρα  να μπορεί ο Λαός να προκαλεί Δημοψήφισμα.
2. Την απαίτηση να πραγματοποιούν οι  αντιπρόσωποι τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
3.Τη δυνατότητα του Λαού να επιβάλλει ποινές στους αντιπροσώπους που δεν τηρούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις.
Αντί γι αυτά όμως προβλέπει:
Με το άρθρο 44 .Να μη μπορεί ο Λαός να προκαλέσει Δημοψήφισμα για σημαντικό πρόβλημα. Παρά μόνο οι βουλευτές. (Δηλαδή Γιάννης κερνάει ,Γιάννης πίνει)
Με το άρθρο 60. Να ψηφίζει ο βουλευτής κατά συνείδηση.(Δηλαδή να μπορεί να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις προεκλογικές του υποσχέσεις, δηλαδή το Λαό. Πάντα για κάποιο σοβαρό λόγο. Π. χ για τη κρίση
 Ή για  την απειλή από τη Τουρκία ή για το Δημόσιο Χρέος.. ή… ή … κλπ  )
Και με το άρθρο 61. Να μην διώκεται ποινικά ο αντιπρόσωπος για τη ψήφο του.(Δηλαδή εκ των προτέρων  αθωώνει τον βουλευτή, όταν μη τηρώντας τις υποσχέσεις εξαπατά το Λαό που τον έστειλε στη Βουλή , πληρώνοντάς τον πλου-σιοπάροχα για να τον εκπροσωπήσει .. Και κατ’ αναλογία αθωώνει και τα κυβερνώντα κόμματα όταν δεν πραγματο-ποιούν τη Περιβόητη Πολιτική για την οποία εξελέγησαν ..)….
Θαυμάστε….. ήθος  ….