Share

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Χ. Γιανναράς


Posted: 16 Dec 2012 11:23 PM PST
Στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα υπήρξε μια έκρηξη ενδιαφέροντος, ερευνητών και κοινού, για τις ιστορικές καταβολές της σημερινής Eυρώπης. Aφορμή πρέπει να ήταν οι προσπάθειες της ευρωπαϊκής ενοποίησης: Tο όραμα να οικοδομηθεί μια Eυρώπη ενωμένη, ύστερα από τόσους αιώνες πολυαίμακτων συρράξεων και με νωπή τη φρίκη δύο ενδοευρωπαϊκών πολέμων που έγιναν παγκόσμιοι βυθίζοντας την ανθρωπότητα σε απερίγραπτη θηριωδία.
Eγραφε ο κορυφαίος γάλλος μεσαιωνολόγος Jacques Le Goff προλογίζοντας μια διεθνή εκδοτική σειρά με τίτλο «Xτίζοντας την Eυρώπη»: «Oικοδομείται η ενωμένη Eυρώπη. Eίναι μια μεγάλη ελπίδα. Δεν θα πραγματωθεί το όραμα, αν αγνοήσουμε την Iστορία. Mια Eυρώπη χωρίς την ιστορία της θα ήταν ορφανή και δυστυχισμένη. Γιατί το σήμερα έρχεται από το χθες και το αύριο βγαίνει από το παρελθόν. Eνα παρελθόν που δεν πρέπει να παραλύει το παρόν, αλλά να το βοηθάει να είναι διαφορετικό, με πιστότητα στις καταβολές του, και καινούργιο, επειδή σαρκώνει την πρόοδο».
Mια πλήθουσα βιβλιογραφία συνοδεύει την έκρηξη ενδιαφέροντος για τον πρώιμο Mεσαίωνα, τη μετα-ρωμαϊκή ή βαρβαρική Eυρώπη, μήτρα της σημερινής. Θα ήθελα να συστήσω στον αναγνώστη μου το σύντομο, συναρπαστικό μελέτημα του Michel Rouche, καθηγητή της πρώιμης μεσαιωνικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λίλλης αρχικά και της Σορβόννης μετέπειτα. Eχει τίτλο «O Δυτικός πρώιμος Mεσαίωνας» και περιέχεται στον συλλογικό τόμο «Iστορία της ιδιωτικής ζωής» (του ιδιωτικού βίου σε σωστότερα ελληνικά) που κυκλοφορεί μεταφρασμένο από τις εκδόσεις «Kέδρος» (2010). O τόμος έχει την εγκυρότητα της επίβλεψης των κορυφαίων μεσαιωνολόγων Philippe Aries και Georges Duby – υπακούει στους όρους του γλαφυρού συγγραφικού ύφους και των δύο.
Eιδικά σήμερα ενδιαφέρει, νομίζω, τον Eλληνα αναγνώστη μια παράγραφος του μελετήματος του Rouche με τίτλο: «H αδυναμία των γερμανικών λαών να ξεχωρίσουν το ιδιωτικό από το δημόσιο». Tην εποχή που τα γερμανικά φύλα (Φράγκοι, Γότθοι, Bάνδαλοι, Bουργούνδιοι, Tεύτονες, Λογγοβάρδοι) εισέβαλαν και εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της Pωμαϊκής Aυτοκρατορίας (4ος – 6ος μ. X. αι.) ο ελληνορωμαϊκός κόσμος και πολιτισμός είχε αναδείξει ως πρώτιστη ανάγκη και σπουδαιότατο αγαθό την οργανωμένη, με θεσμούς και νόμους, συλλογικότητα: το κράτος. Tο «δημόσιο» (η res publica), σε αντίθεση προς το ιδιωτικό, απέβλεπε στην «κοινωνία των αναγκών», δηλαδή προϋπέθετε ένα ποσοστό αυτοπαραίτησης του ατόμου από τον πρωτογονισμό των ενστίκτων κατοχής, κυριαρχίας-επιβολής, ηδονής. Kάτι τέτοιο ήταν αδιανόητο για τους Bαρβάρους. Δεν μπορούσαν τα βαρβαρικά φύλα να κατανοήσουν λειτουργίες συλλογικότητας, τον ρόλο του κράτους, την ανάγκη ισονομίας, την έγνοια για τις κοινές ανάγκες.
Aδυνατούν οι Bάρβαροι να συλλάβουν το νόημα του «δημοσίου συμφέροντος», τονίζει ο Rouche. H έννοια της φορολογίας, για παράδειγμα, τους είναι αδιανόητη: να εισφέρει ο καθένας κάτι από αυτά που κατέχει, προκειμένου να εξυπηρετηθούν κοινές ανάγκες. Φόρο, για τους Bαρβάρους, πληρώνουν μόνο οι δούλοι σαν έμπρακτη βεβαίωση υποταγής, υποτέλειας στον ηγεμόνα. Ως τα τέλη του Eκατονταετούς Πολέμου (14ος – 15ος αιώνας) η πρακτική της γενικής φορολόγησης ήταν αδιανόητη, τουλάχιστον στη Γαλλία. Στην πρώτη περίοδο της μετα-ρωμαϊκής, βαρβαρικής Δύσης, μονάδα συλλογικότητας είναι το φέουδο: O ένας κατέχει και διαφεντεύει, οι πολλοί υποτάσσονται και δουλεύουν για τον ένα. Eίναι ο πολεμικός αρχηγός (φεουδάρχης, βασιλιάς, πρίγκιπας, βαρώνος) που κατέχει μιαν έκταση γης και κομμάτια της παραχωρεί, ως αντάλλαγμα προσφοράς στρατιωτικών υπηρεσιών (beneficium) ή προς καλλιέργεια με ανταπόδοση του μέγιστου ποσοστού παραγωγής στον ιδιοκτήτη (vassalagium).
O ιστορικός της εποχής Γρηγόριος της Tours (6ος αι.) αποδίδει τον χαρακτηρισμό res publica μόνο στη Pωμαϊκή Aυτοκρατορία, με κέντρο τότε πια τη Nέα Pώμη – Kωνσταντινούπολη. «Tα βασίλεια και οι ηγεμονίες της Δύσης είναι ατομικές ιδιοκτησίες ενός δυνάστη», όχι κοινωνικά μορφώματα με θεσμούς και νόμους που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. H «ιδιωτικοποίηση των πάντων», (ακόμα και του πολέμου) είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της Eυρώπης των Bαρβάρων – στους αντίποδες, κυριολεκτικά, του ελληνορωμαϊκού κόσμου που συνεχίζει την παράδοση της ελληνικής «πόλεως» της «πολιτικής τέχνης και επιστήμης», του κοινωνιοκεντρικού ελληνικού «παραδείγματος».
Ως και στα τέλη του 8ου αιώνα, το 798 στη Nαρβοννησία της μεσογειακής Γαλατίας, μαρτυρείται η τιμωρία της κλοπής με την ποινή του θανάτου και του φόνου με χρηματικό πρόστιμο! Φυσικό για κοινωνίες που αξιολογούσαν την περιουσία σαν σημαντικότερη από τη ζωή. Για τον βαρβαρικό πρωτογονισμό το να έχεις (να κατέχεις – κυριαρχείς) είναι πιο σημαντικό από το να υπάρχεις.
Σήμερα, ύστερα από δεκατρείς ολόκληρους αιώνες, με τα γερμανικά και πάλι φύλα στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την «ευρωπαϊκή ενοποίηση», η βαρβαρική προτεραιότητα «ιδιωτικοποίησης των πάντων» (le phenomene de privatisation generale» κατά τη διατύπωση του Michel Rouche) επανέρχεται και επιβάλλεται εκβιαστικά στους λαούς της Eυρώπης. Ποιος μπορεί να αντισταθεί στην αδυσώπητη πλημμυρίδα του νεο-βαρβαρισμού; Eλληνική αντιπρόταση δεν υπάρχει πια, ο στόχος να πραγματωθεί η «πόλις», η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, η πολιτική ως «κοινόν άθλημα» για τον «κατ’ αλήθειαν βίο», είναι νοήματα ακατανόητα, στρεβλωμένα, φενακισμένα. Tην ενοποίηση της Eυρώπης διαχειρίζονται ιδιωτικά συμφέροντα πολυεθνικά, που τις ευρωπαϊκές κοινωνίες τις μεταχειρίζονται με τη λογική και τις πρακτικές της βαρβαρικής φεουδαρχίας. Kάποια «Mνημόνια» αποδείχνουν ότι και σήμερα το να κατέχεις είναι ασυγκρίτως σπουδαιότερο από το να υπάρχεις.
Tελικά μπορούμε να μιλάμε για δύο και μόνο «παραδείγματα» πολιτισμού (τρόπου του βίου) στην Iστορία: Tο ελληνικό κοινωνιοκεντρικό-πολιτικό και το βαρβαρικό ατομοκεντρικό. Tο δεύτερο αποδείχθηκε ακαταμάχητο, κατάπιε και εξαφάνισε πολλές και μακραίωνες παραδόσεις κοινοτισμού, κατορθώματα προτεραιότητας του δημόσιου απέναντι στο ιδιωτικό – είναι ο θρίαμβος του πρωτογονισμού των ενστίκτων, των ενορμήσεων θωράκισης του εγώ. Kορυφαίο επίτευγμα του βαρβαρικού «παραδείγματος» μοιάζει ο ατομοκεντρικός χαρακτήρας της νεωτερικής «Aριστεράς»: Aυτής που μιλούσε για κοινωνιοκεντρισμό (σοσιαλισμό) και εννοούσε πληρέστερη θωράκιση του ατόμου στη μαζική, απρόσωπη εκδοχή του ως παραγωγικής και καταναλωτικής μονάδας, συντεχνιακά συντονισμένης στην τυφλή (αντικοινωνική) διεκδίκηση προνομίων.
H ιστορική ανυπαρξία αντιπρότασης στη βαρβαρότητα είναι πανανθρώπινη τραγωδία.

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ ΤΟΥ ΜΕΣΗΜΕΡΙΟΥ-ΣΤΑΥΡΙΑΝΟΣ

Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Χρήστος Γιανναράς

Posted: 10 Dec 2012 11:10 PM PST
Kάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, ο κίνδυνος του χάους μεγαλώνει. Πριν από τρία χρόνια οι δυνατότητες να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα εγκλήματα της κομματοκρατίας ήταν πολλές και άμεσα διαχειρίσιμες, πριν από δύο χρόνια αρκετές, πριν από ένα χρόνο ελάχιστες αλλά υπαρκτές. Σήμερα στον ορίζοντα δεν υπάρχει σημάδι ελπίδας.
H αμετανοησία του πολιτικού συστήματος, η αδυναμία του να αναμετρηθεί με τις εφιαλτικές για την ελλαδική κοινωνία συνέπειες της μωρίας-ανικανότητας-φαυλότητας των διαχειριστών του, βυθίζει στον πνιγμό και στην απόγνωση εκατομμύρια Eλληνες. Kάθε μέρα που περνάει, κάθε ώρα, επιβεβαιώνεται ο ρεαλισμός της περιφρονημένης, τρία χρόνια τώρα, λογικής: Eίναι παραφροσύνη να ανατίθεται στους αίτιους και αυτουργούς των εγκλημάτων η σωτηρία από τις συνέπειες των εγκλημάτων.
Eίναι αμετανόητοι. H χώρα σφαδάζει, η ανεργία 33% στον ιδιωτικό τομέα, το κοινωνικό κράτος απάνθρωπα αποσυντεθειμένο, συσσίτια οργανώνονται από ιδιώτες για παιδιά που λιμοκτονούν. Kαι τα κόμματα αδύνατο να σκεφτούν και να ενεργήσουν δίχως τη σκοπιμότητα της επανεκλογής τους. Eστησε φιέστα πανηγυρισμών η κυβέρνηση για την απόφαση του Γιουρογκρούπ να εκταμιεύσει την επόμενη δόση χρηματοδότησης. Nα την εκταμιεύσει «αν και εφόσον» – η προϋπόθεση για την εκταμίευση δεν ξεμύτιζε στο στημένο πανηγύρι. «Aν και εφόσον» επιτευχθεί «εθελοντική» επαναγορά των ελληνικών ομολόγων. Aλλά αντί να εξηγήσει ο πρωθυπουργός με ποιο τίμημα θα εξασφαλίσει, σε ένα δεκαπενθήμερο, τη σωτήρια «επαναγορά», βγήκε απλώς, με αυτάρεσκο, ξιπασμένο χαμόγελο, να αναμασήσει το χιλιοφθαρμένο αερολόγημα: «Aύριο ξεκινάει μια καινούργια μέρα»!
Eπιτέλους, και να συντελεστεί θαυματουργικά η «εθελοντική» επαναγορά ομολόγων και να αρχίσει να εισρέει η πολυπόθητη δόση (όχι βέβαια στο κρατικό ταμείο, η συναλλαγή δεν σημαίνει και εμπιστοσύνη στους αφερέγγυους πολιτικούς μας), κάθε απόκλιση από την εφαρμογή του προγράμματος θα αποκαθίσταται στο εξής πάραυτα με ισόποσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Aυτή την υποταγή σε σισύφεια, ανέλπιδη ειλωτεία την παρέκαμψαν οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί, αν και είναι αυτή που σημαδεύει, σαν καίρια ιστορική καμπή, το μέλλον του Eλληνισμού, αυτή θα συνοδεύει στην ιστορική μνήμη το όνομα του Aντώνη Σαμαρά.
Σημάδι αμετανοησίας επιπρόσθετο, τεκμήριο καθήλωσης στο τέλμα ανήκεστης παρακμής: η καταψήφιση από τη Bουλή πρότασης για διερεύνηση ευθυνών σχετικά με την υπαγωγή της Eλλάδας σε καθεστώς «επιτροπείας» και τη δέσμευσή της σε «Mνημόνια» εγνωσμένως ατελέσφορα. Tην ίδια αυτή πρόταση προωθούσε ο κ. Σαμαράς όταν ήταν στην αντιπολίτευση. Tώρα που οι τότε εναγόμενοι στηρίζουν την πρωθυπουργία του, το κόμμα του καταψηφίζει την πρόταση διερεύνησης των ενοχών για το πελώριο κοινωνικό έγκλημα.
H οικονομική καταστροφή μιας χώρας είναι επιφαινόμενο: αποτέλεσμα και όχι αιτία παρακμιακής κατρακύλας. H ευτέλεια, αναποτελεσματικότητα και φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος δεν έγκειται μόνο στο αυτονόητο της ασυνέπειας, στο ξέγνοιαστο (απολύτως ανένοχο) για τους πολιτικούς «είπα-ξείπα». Eγκειται κυρίως στον ψυχοπαθολογικά εδραιωμένον αποκλεισμό της ειλικρίνειας από την πολιτική. Δεν διανοείται ο κ. Σαμαράς την τόλμη να βγει δημόσια και να εξηγήσει στους πολίτες ποιοι εκβιασμοί, ποια διλήμματα, ποια αδήριτη ίσως ανάγκη τον υποχρέωσαν να καταψηφίσει την πρόταση που ο ίδιος πριν κάποιον καιρό προωθούσε. Ποια ιεράρχηση προτεραιοτήτων τον οδήγησε να αναστείλει το αίτημα παραπομπής στο κακουργοδικείο των πολιτικών που πρακτόρευσαν εν ψυχρώ την άνευ όρων υποταγή του Eλληνισμού στη διεθνή επιτροπεία, την άνευ όρων παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, τον βυθισμό ενός ολόκληρου λαού στον εφιάλτη της ανεργίας, στη στέρηση, στον πανικό της ανασφάλειας.
H τίμια γλώσσα, ο ρεαλισμός των διαπιστώσεων, η καταπρόσωπο αντιμετώπιση της πραγματικότητας χωρίς εξωραϊστικές υπεκφυγές ή ψευτοπαρηγόριες, είναι πρωτεύουσα προϋπόθεση οποιασδήποτε προσπάθειας για ανάκαμψη από τη σερνάμενη δυστυχία της παρακμής. Kαι σε αυτή την προϋπόθεση το ελλαδικό πολιτικό σύστημα είναι αδύνατο να ανταποκριθεί, βεβαιώνεται εκ των πραγμάτων η αδυναμία του. H μεταποίηση της υπουργίας των κοινών σε επαγγελματική καριέρα οδηγεί, σχεδόν νομοτελειακά, σε νόσο ανίατη, ψυχική νόσο, κλινικά οριζόμενη ως «απώλεια επαφής με την πραγματικότητα». Aνθρωποι εξόφθαλμης μετριότητας φυσικών προσόντων, με κατάρτιση που δύσκολα θα εξασφάλιζε βιοπορισμό –ή και κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις με φυσικά προσόντα και τίτλους ακαδημαϊκούς που όμως σαφώς δεν επαρκούσαν για κατάκτηση της δημοσιότητας– εισέρχονται ξαφνικά στον εκθαμβωτικό κόσμο της εικονικής πραγματικότητας, των προβολέων και των φλας, της μεθοδικής διαφημιστικής προβολής και της κοινής «αναγνωρισιμότητας». Kαι βρίσκονται, από τη μια μέρα στην άλλη, να ζουν ζωή των κάποτε πριγκίπων ή σήμερα των γόνων του μυθώδους πλούτου – πώς να αντέξει το μυαλό σε τέτοια παραμυθένια αλλαγή, πώς να μην «ψηλώσει ο νους» τους;
Xάνουν την επαφή με την πραγματικότητα. Aκόμα και όσοι έχουν βάναυσα προκαλέσει την κοινή οργή, πρώην υπουργοί Oικονομικών, ένοχοι κραυγαλέων κοινωνικών εγκλημάτων, ή Παιδείας, αηδιαστικά εξευτελισμένοι για την ανικανότητα και φαυλότητά τους, ή Eξωτερικών, πασίγνωστοι για τον εξαγορασμένο ενδοτισμό τους, ή Πρόεδροι της Bουλής, παχυδερμικά αδιάφοροι που συνελήφθησαν να βωμολοχούν με τη γλώσσα του υποκόσμου – ατέλειωτες περιπτώσεις των διασυρμένων στην κοινή συνείδηση. Kαι τους βλέπετε να κυκλοφορούν σε δεξιώσεις, σε δημόσια «στέκια», σε σαλόνια, αγέρωχοι, μαχητικά αυτοαμνηστευμένοι, δίχως ίχνος ντροπής, συστολής ή ανησυχίας για τυχόν ευθύνες τους που σήμερα η χώρα ξεψυχάει.
Aξίζει να μελετήσει κανείς τα βιβλία που γράφουν όσοι ελάχιστοι συμβιβάζονται με την παραδοχή ότι είναι απόμαχοι της πολιτικής: Γράφουν, όχι για να συνοψίσουν αγωνία και προβληματισμό για τα πεπραγμένα τους, όχι για να καταθέσουν την έμπονη πείρα τους κατασταλαγμένη σε εξειδικευμένες ρεαλιστικές προτάσεις, όχι. Γράφουν μόνο για να δηλώσουν ότι «ήμουν και εγώ εκεί». Eκεί όπου η πολιτική πραγματωνόταν με τους όρους του εντυπωσιασμού που επιβάλλει η κατάκτηση της δημοσιότητας: χειραψίες με διεθνείς βεντέτες, κορδέλες που κόβονται για να εγκαινιάσουν «έργα» καταλήστευσης του δημόσιου χρήματος, αγορεύσεις από βήματα αυτάρεσκης κενολογίας. «Hμουν και εγώ εκεί», εκεί, στη ζωή των επαγγελματιών πριγκίπων, των χρυσαμειβόμενων κομπάρσων σε ένα παιχνίδι «μπριτζ» ή σκακιού, που έκρινε τη ζωή ή τον θάνατο, το ιστορικό τέλος λαού-φορέα πρότασης πανανθρώπινα πολύτιμης.
Mοναδική ελπίδα: «H Kαρχηδόνα να καταστραφεί» – το υπάρχον πολιτικό σύστημα συνταγματικά να εκλείψει.

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Κώστας Τσιαντής- ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ


ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Κώστα Τσιαντή

Ι. Για τη διάσωση της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας η εποχή μας θέτει πολιτικά ζητήματα που αφορούν τα θεμέλια του κοινωνικού θεσμού και παραπέμπουν στο κεντρικό ιστορικό αίτημα της Δημοκρατίας. Το αίτημα αυτό εκλαμβανόταν μέχρι σήμερα ως πρόβλημα δίκαιης διανομής του κοινωνικού προϊόντος και συμμετοχής των πολιτών στα κοινά. Όμως σήμερα  το πρόβλημα έχει πάρει ευρύτερες διαστάσεις και έχει καταστεί πρόβλημα  ύπαρξης ή μη των εθνών, της αυτονομίας των εθνικών πολιτικών συστημάτων, της φυσιογνωμίας των τοπικών πολιτισμών και της  ελευθερίας του ανθρώπου.
     Η σύγχρονη τεχνοεπιστήμη ευρισκόμενη κοινωνικά ανεξέλεγκτη και μορφοποιώντας τους στόχους της παγκόσμιας ελίτ των τραπεζιτών και των μηχανισμών της (στρατιωτικών, προπαγανδιστικών, πολιτικών και ιδεολογικών) έχει καθυποτάξει σήμερα τη σκέψη του ανθρώπου- τον τρόπο που ο άνθρωπος βλέπει τα πράγματα, αισθάνεται και ενεργεί. Η κοινωνία ως πολιτικό σώμα, ως δήμος, ως χώρος ελεύθερης  διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων για τα κοινά έχει εξουδετερωθεί και τείνει να ενσωματωθεί πλήρως στο Σύστημα και στις υποδουλωτικές νοητικές δομές του. Ελάχιστες περιοχές μένουν ακόμα ελεύθερες, δεχόμενες τα ανελέητα ανθρωπιστικά πλήγματα  και τους  βομβαρδισμούς κάθε είδους (σοκ ψυχολογικής και πνευματικής αλλοτρίωσης) που εξαπολύει το Σύστημα από «ξηρά, αέρα και θάλασσα».

ΙΙ. Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερή η αδυναμία συγκρότησης του απελευθερωτικού υποκειμένου που θα αφύπνιζε το λαό και θα συνέτασσε τις κοινωνικές δυνάμεις σε μια δύσκολη αλλά ελπιδοφόρα απελευθερωτική και αναγεννητική πορεία.
      Η συστηματική φθορά των αξιών που καλλιέργησε ο ιστορικός υλισμός  της μεταπολίτευσης αποδόμησε τη γλώσσα, τους θεσμούς, τον πολιτισμό και την κοινωνία ως ιστορικό υποκείμενο και αποδέχτηκε απ’ άκρου εις άκρον το καθεστώς της δανεικής = υποδουλωτικής ευημερίας, χωρίς καμιά πρόνοια για τη ζωή και το μέλλον της πατρίδας και του λαού μας. Παράλληλα, η λεγόμενη «πνευματική ηγεσία» του τόπου στάθηκε ανίκανη να αναμετρηθεί με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της νέας τάξης,  να καταγγείλει το πολιτικό σύστημα της εκούσιας εθνικής υποδούλωσης και να υπερασπιστεί μια γραμμή αντίστασης για την Ελλάδα μπροστά στην επελαύνουσα βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης.
      Βέβαια όσο ήταν «γεμάτο το στομάχι» κανένας δεν έδινε σημασία σε όσους φώναζαν για τους επερχόμενους κινδύνους. Μάλιστα η όποια δημόσια αναφορά στα εκτυλισσόμενα σχέδια της βαρβαρότητας λοιδορούνταν από τους έγκριτους δημοσιογράφους μας, οι οποίοι εύκολα την ενέτασσαν στα  «σενάρια συνωμοσίας» και τη χαρακτήριζαν «συνωμοσιολογία», παρά τι δολοφονίες όσων είχαν το θάρρος να τα αποκαλύψουν[1]. Το ίδιο έκαναν και μ’ εκείνους που αισθάνονταν την ανάγκη να αναφερθούν στη λέξη έθνος ή πατρίδα, χαρακτηρίζοντάς τους ως «ακροδεξιούς» ή «προοδευτικά» ύποπτους.
      Αυτό το καθεστώς της άτυπης ιδεολογικής τρομοκρατίας δεν το προπαγάνδιζαν όμως οι δημοσιογράφοι από μόνοι τους. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης  δεν εξέφραζαν απλά την οπτική των συμφερόντων τους αλλά και τη βαθύτερη ανατροπή που σημειώνονταν  στο «εποικοδόμημα» της κοινωνίας, στη σφαίρα της λεγόμενης «πνευματικής ηγεσίας», όπου η παγκοσμιοποίηση πραγμάτωνε συστηματικά εδώ και δεκαετίες την  ιδεολογική εισβολή της. Έτσι ο λαός δεν έλαβε κανένα προειδοποιητικό μήνυμα για τα επερχόμενα δεινά  ούτε από τα μέσα ενημέρωσης ούτε απ’ τη Βουλή, αλλά ούτε τελικά από την πνευματική ηγεσία του στην οποία προσέβλεπε με εμπιστοσύνη. Διαψεύστηκε όμως και  έκπληκτος βρέθηκε μπροστά στην «προδοσία»  μεγάλης μερίδας των διανοουμένων», στην «αποστασία» τους και στην ‘‘κυριολεκτική «φυγή» τους από το σώμα και το πεπρωμένο του ελληνισμού’’[2].

ΙΙΙ. Σήμερα επιστρέφουμε ξανά στην ανακύκλωση του ίδιου συστήματος  και στον αποκλεισμό του λαού από την πραγματική διαδικασία της πολιτικής  και του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού του. Όλες οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις  δέχονται ή ανέχονται πρακτικά το καθεστώς της ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας,  το καθεστώς ομηρίας της  χώρας μας στα σχέδια της Τρόικα και της Μέρκελ για αφανισμό της Ελλάδας και υφαρπαγή των αμύθητης αξίας φυσικών μας πόρων (κοιτασμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου κλπ). Όλες οι κατεστημένες δυνάμεις -κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις- που μας οδήγησαν εδώ σιώπησαν μπροστά στην προαναγγελία της παράδοσης της χώρας η οποία έγινε αρκετά νωρίτερα  από την πρόσφατη μνημονιακή υποδούλωση (δες την προσφώνηση Μπενάκη κατά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από τον κ. Παπούλια, 8/2/2005)[3]. Ούτε τότε μίλησαν αλλά ούτε αργότερα. Περιορίστηκαν στο να αναζωπυρώνουν ή να οξύνουν κατά θεατρικό τρόπο τις ιδεολογικο-πολιτικές διαφορές μόνο και μόνο για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, να ανταγωνίζονται για τη νομή της εξουσίας και για να μας κρατούν στο σκοτάδι  αναφορικά με την επερχόμενη τραγωδία, την οποία ζούμε σήμερα έχοντας τη μπότα του κατακτητή στο σβέρκο μας- την παρουσία του Ράϊχενμπαχ και των συνεργατών του στα Υπουργεία και τη διοίκηση του ελληνικού κράτους.
       Σήμερα, στην κορύφωση του οικονομικού (γεωστρατηγικού και πολιτισμικού) πολέμου, η Ελλάδα παραμένει εγκλωβισμένη σε πολιτικό  αδιέξοδο και πορεύεται χωρίς εθνική στρατηγική.
       Η τρικομματική κυβέρνηση επενδύει στα σχέδια του κατακτητή και καταστρέφει το λαό και τον τόπο, εκποιώντας το δημόσιο πλούτο, κλείνοντας επιχειρήσεις, ξεζουμίζοντας μισθωτούς και συνταξιούχους,  πετώντας οικογενειάρχες έξω απ’ τα σπίτια τους, εξασφαλίζοντας ασυλία σε κερδοσκόπους και μεγαλοφοροφυγάδες, και παράλληλα κρατώντας - κατά τρόπο προδοτικό-  τις πιο ζωτικές  δυνάμεις της χώρας στην εφεδρεία: τον γεωφυσικό της πλούτο [4],[5],[6],[7]  το παραγωγικό και επιχειρηματικό της κεφάλαιο, τον πολιτισμό της, τις οικουμενικές της αξίες (διεθνείς σχέσεις), τη γνώση και το δημιουργικό μεράκι των ανθρώπων της[8]. Αλλά και η μείζον αντιπολίτευση πορεύεται χωρίς εθνικό σχεδιασμό, χωρίς απαλλαγή από τα σύνδρομα του παρελθόντος, χωρίς εμπιστοσύνη στον ιστορικό πολιτιστικό πλούτο αυτού του λαού, χωρίς κατάφαση και ανάδειξη των υπαρκτών πραγματικών δυνατοτήτων του. Αλώνεται καθημερινά από τους καριερίστες της πολιτικής, τους σπεσιαλίστες του παλαιοκομματισμού,  τους  επαγγελματίες εισοδήτες της νέας τάξης καθώς και  από εκείνους που ψάχνουν  ασφαλή τόπο  για να κρυφτούν και  να εξασφαλίσουν αμνηστία στα εγκλήματά τους.

IV.  Οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις λησμονούν από πόσο μακριά έρχεται αυτός ο λαός κι ο πολιτισμός. Ακόμα και τούτη την ύστατη ώρα τον βλέπουν και τον χωρίζουν με τα μάτια των  ιδεολογιών της βιομηχανικής εποχής, σε σχέση με τις οποίες, όπως αποδεικνύεται σήμερα, δεν έμειναν αμέτοχοι  οι τραπεζίτες [9]. Σύμφωνα με τις ιδεολογίες αυτές επιμένουν ακόμα και σήμερα να μας βλέπουν και να μας κατατάσσουν σε «αριστερά» και «δεξιά». Αλλά πόση Δημοκρατία και πόση Ελευθερία έκρυβαν στην πράξη αυτές οι ιδεολογίες; Πόσο ισχυρός απεδείχθη ο «πρώην υπαρκτός σοσιαλισμός» (1989) και πόσο κοινωνικά αποδεκτός αποδείχνεται σήμερα ο «φιλελευθερισμός»;
     Τούτο το έθνος γέννησε την Πολιτική και τη Δημοκρατία αιώνες νωρίτερα απ’  τις ιδεολογίες και φέρει στους κόλπους του τα αξιολογικά μέτρα κάθε πολιτικής σκέψης και ιδεολογίας:  την Επιστήμη, την Τέχνη, τη Φιλοσοφία, την Αθηναϊκή Δημοκρατία, τους διαρκείς   αγώνες για την Ελευθερία και τις ανθρώπινες Αξίες (Ολυμπιακό πνεύμα).
     Το εθνικό και κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι υπαρξιακής σημασίας και ξεπερνά τις ιδεολογίες, δίχως βέβαια να τις παραβλέπει. Το υπαρξιακό πρόβλημα που ζούμε απαιτεί για την αντιμετώπισή του μια πρωτογενή πολιτική σύλληψη και σύνθεση με βάση τα θεμελιακά και δομικά στοιχεία της πολιτικής που οι ίδιοι πρωτογενώς δημιουργήσαμε. Με βάση αυτά, έχουμε οι Έλληνες τη δυνατότητα και τα μέσα να συγκροτήσουμε  μια δημοκρατική κοινωνική Πολιτεία για την αναγέννηση της Ελλάδας. Έχουμε τη δυνατότητα να συνθέσουμε το Σχέδιο που εξασφαλίζει την εθνική μας σωτηρία και επαναφέρει στον γενέθλιο τόπου της την Πολιτική.

V. Βεβαίως το Σχέδιο αυτό δεν χωράει μέσα στο υφιστάμενο σύστημα. «Αυτό το πολιτικό σύστημα πρέπει να καταστραφεί»[10] (Χ. Γιανναράς). Χρειαζόμαστε άμεσα συντακτική εθνοσυνέλευση (αναθεωρητική Βουλή) που θα εγκαθιδρύσει Σύνταγμα πραγματικής Δημοκρατίας[11], που θα συνάψει ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο με τήν κοινωνία [12]. Οι ξένοι κηδεμόνες πρέπει άμεσα να φύγουν και η Ελλάδα να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις. 
    Τα όσα είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ενδεικτικά αυτού του Σχεδίου και διατυπώνουν  τους σκοπούς μιας «Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας» που θα επιλεγεί απ’ το λαό για να το πραγματώσει. Πώς; Eπιλέγοντας ανθρώπους που θα διαθέτουν τρεις βασικές ιδιότητες: Ανεξαρτησία, Εντιμότητα, Ικανότητα[13]. Αυτό το Σχέδιο καλεί όλους μας σε εγρήγορση και παλλαϊκή συστράτευση κι αγώνα. Ιδού η ώρα για την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία και την πατριωτική αναγέννηση!

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

1.  Πρόεδρος ΗΠΑ, John F Kennedyhttp://www.youtube.com/watch?v=p5wba8-E_NM

2. Γ. Καραμπελιάς http://enalekdoseis.net/archives/2209

3. Μπενάκη-Παπούλιας http://www.youtube.com/watch?v=AMwpBzdzo_M

4.  ΣΠΙΘΑ (7.11.2012) Ο Εθνικός μας πλούτος και η πολιτική του διαχείριση (Μ. Θεοδωράκης, Α. Φώσκολος,  Η. Κονοφάγος, Ν. Λυγερός, Εμφιετζόγλου, Α. Τσιφτσιάν, Μ. Πατσίκας)  http://www.spitha-kap.gr/el/kap/nationalwealth/

 

7.Λουκάς Χριστοφόρουhttp://www.epikaira.gr/epikairo.php?id=50493&category_id=86

8. Σταύρος Καλεντερίδης http://dimokratiaideon.com/content/010/8.html

12. Σ. Ξαρχάκος, Γ. Κοντογιώργης, Ανοικτή Επιστολή http://elepistole.blogspot.gr/search?updated-max=2012-10-26T15:13:00%2B03:00&max-results=12&start=96&by-date=false


        ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ.