Share

Τετάρτη 22 Μαΐου 2013

Μητσάκα Μαρία - Φίλε εργαζόμενε στα Μεταλλεία του Στρατωνίου


 Φίλε εργαζόμενε στα Μεταλλεία του Στρατωνίου

Χαίρομαι που μπορούμε να μιλήσουμε
Το όνομα μου είναι Μητσάκα Μαρία. Κατάγομαι από- και ζω τον μισό χρόνο στην Ιερισσό.
Αγωνίζομαι ενάντια στην εξόρυξη του χρυσού με όση δύναμη διαθέτω.
 Δεν θα μιλήσω συναισθηματικά όπως είναι ο δικός σου λόγος. Θα μιλήσω μαζί σου ορθολογικά. Είναι ο μόνος τρόπος για να βρούμε αυτά που μας ενώνουν. Και είναι πολλά.
Σε ενημερώνω δε, ότι είμαι χημικός, απόφοιτος του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου
με την παρέμβαση του οποίου εκείνη την εποχή, έκανα την πρακτική μου άσκηση (δύο μήνες) στα μεταλλεία του Στρατωνίου.
  Τότε λοιπόν η μεταλλευτική εταιρεία έριχνε τα λύματα από τα πλυντήρια της στην θάλασσα της Ιερισσού και έπρεπε να γίνει μεγάλος αγώνας για να μεταφερθούν τελικά στα τέλματα της Ολυμπιάδας
Και βέβαια και τότε οι χημικοί υπάλληλοι  της εταιρείας ισχυριζόταν ότι  ΤΑ ΛΥΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΗΣΑΝ ΠΑΡΑ ΚΑΘΑΡΟ ΝΕΡΑΚΙ….
Δεν γνώριζαν;
Όχι. Γνώριζαν και πολύ καλά. Ήσαν καλοί επιστήμονες
Αλλά γνώριζαν και κάτι άλλο: Ότι αν δεν υπερασπίζονταν τα συμφέροντα της εταιρείας, θα απολύονταν.
Αυτό συνιστά μία προϋπόθεση για κάθε εργαζόμενο σε κάθε εταιρεία. Είναι όρος δηλαδή στο συμβόλαιο πρόσληψης άλλοτε γραπτός και άλλοτε άγραφος.
   Έτσι λοιπόν, τον αγώνα τον κάναμε εμείς οι απέξω και σήμερα η θάλασσα μπροστά στο Στρατώνι, εκεί που εσείς και τα παιδιά σας ζουν, είναι καθαρότερη.
Πιστεύω ότι σε αυτό τουλάχιστον συμφωνούμε.
Όσον αφορά τώρα τα  λύματα στα τέλματα  της Ολυμπιάδας, σήμερα. που -  λόγω της τιμής του χρυσού- συμφέρει την εταιρεία να τα απομακρύνει, για να εκμεταλλευτεί τον χρυσό που περιέχουν,  δέχεται και συμφωνεί –με καθυστέρηση χρόνων- ότι πρέπει  να αλλάξει ο τρόπος απόθεσης των λυμάτων.  
Προφανώς, κριτήριο της εταιρείας  ήταν και εξακολουθεί να είναι κυρίως το οικονομικό συμφέρον  και άλλοτε η πίεση η κοινωνική.
Οφείλω να  σε ενημερώσω επίσης ότι για το ήδη υπάρχον εργοστάσιο υπόγειας εξόρυξης εμείς δεν θέσαμε αίτημα να φύγει, εφόσον η ρύπανση που προκαλεί γίνεται με ρυθμούς που η φύση μπορεί να την απορροφήσει  και επομένως είναι ανεκτή. 
 Κάθε φορά μάλιστα που κάποια από τις μεταλλευτικές εταιρείες εκβίαζε τις Κυβερνήσεις –παραμονές εκλογών  συνήθως – ότι θα κηρύξει πτώχευση μας βρίσκατε συμπαραστάτες στους αγώνες σας.
Οι εταιρείες εκβιάζουν ωμά κάθε φορά   χρησιμοποιώντας ως ομήρους εσάς τους εργαζόμενους και υποβάλλοντας το εξής δίλημμα στις Κυβερνήσεις:

 Είτε μας δίνεται την άδεια   να κοσκινίσουμε τον Κάκαβο  να πάρουμε το χρυσό και τα άλλα μέταλλα της περιοχής έστω και αν αυτό συνεπάγεται την λειτουργία μιας
 από τις ποιο ρυπογόνους βιομηχανίες καθετοποίησης μετάλλων ή –σε περίπτωση άρνησης σας- φεύγουμε και  απολύουμε τους εργαζόμενους.
      Και σχεδιάζουν οι χρυσοθήρες αυτοί, χωρίς κανένα σεβασμό στην ιστορία μας –αφού μόνο για το κέρδος νοιάζονται ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ-  να εγκαταστήσουν την βιομηχανία αυτή δίπλα στην πατρίδα του Αριστοτέλη, στην αρχαία Άκανθο, στην διώρυγα του Ξέρξη, στο Άγιο Όρος.
      Και όμως φίλε, ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι το βουνό του Κακαβου είναι  η ζωή όλης της περιοχής. Στα σπλάχνα του αλλά και στην επιφάνεια του όπου ρέουν τα γάργαρα ρέματα του, έχει το μοναδικό ΝΕΡΟ μας.
      Στο σχολείο που διδάχτηκες τις βασικές γνώσεις, θα θυμάσαι φαντάζομαι το  δόγμα που αφηγείται με λίγα λόγια την γεωγραφία της ανθρωπότητας :
       Πρώτα υπάρχει το βουνό, το βουνό  γεννά το νερό και εκεί κοντά θα βρούμε τους ανθρώπους, τις πόλεις και τον πολιτισμό τους.

Σύμφωνα με την ίδια την Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της Εταιρείας θα παράγονται γύρω στους 3.000 τόνους τοξική σκόνη (φορέα βαρέων μετάλλων) ανά  ώρα που θα μεταφέρεται ασφαλώς με τα ρεύματα του αέρα σε τεράστιες αποστάσεις. Ποιό φυτό, ποιό ζώο, ποιος άνθρωπος θα μείνει ανεπηρέαστο για να επιβιώσει όχι μόνο  στο δάσος του Κάκαβου αλλά και σε όλη την γύρω περιοχή;
ΠΕΣΤΕ ΜΟΥ:
     Υπάρχει τρόπος να περιορίσεις  τον άνεμο; Στην Αθήνα και Θεσσαλονίκη  φτάνει σκόνη από την έρημο της Σαχάρας.
      Που σχεδιάζει η εταιρεία με το παραπλανητικό όνομα «Ελληνικός Χρυσός» να εγκαταστήσει τις  ρυπογόνους εγκαταστάσεις; Στο ρήγμα του μεγάλου σεισμού  της περιοχής, σύμφωνα πάντα με την Μελέτη της περί Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων. Και όμως θα άκουσες υποθέτω τον κ. Χουλιαρα να δηλώνει ότι το ρήγμα αυτό μπορεί να δώσει σεισμό γίγαντα άνω των 7 ρίχτερ.
     Μπορείς να ενημερωθείς μέσα από το διαδίκτυο αναλυτικά για τις Επιστημονικές απόψεις 40 καθηγητών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, του ΤΕΕ Θεσσαλονίκης, των εργαζομένων του ΙΓΜΕ, για τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της επένδυσης που μου είναι δύσκολο να τις αναπτύξω σε μια επιστολή.
      Πόσα επαγγέλματα θα χαθούν –λόγω της βάναυσης υπονόμευσης της ντόπιας οικονομίας- για πάντα από την περιοχή;Τουλάχιστον η Μελισσουργία , Υλοτομία , Τουρισμός , Αλιεία , Γεωργία και Κτηνοτροφία
     Πόσους επιπλέον από τους ήδη 500 εργαζόμενους θα προσλάβει η Εταιρεία; Όπως η ίδια αναφέρει κάπου 1500. Όμως οι υπόλοιποι εργαζόμενοι που θα χάσουν τις δουλειές τους τι θα κάνουν; Θα φύγουν μετανάστες ή θα γίνουν επαίτες στη Εταιρεία η οποία ήδη από τώρα κάνει επίδειξη προσλήψεων- ομήρων;
        Πόσο θα μείνει η Εταιρεία στην περιοχή; Όσο υπάρχει μετάλλευμα.
        Και μετά τι;
 Θα αφήσει πίσω της ότι άφησε όταν έφυγε πριν από κάποια χρόνια η άλλη μεταλλευτική, η TVΧ. Μια μολυσμένη και κατεστραμμένη περιοχή. Μόνο που αυτή τη φορά η μόλυνση και η καταστροφή θα είναι τεράστια και μόνιμη.
 Στην επιστολή σου   διαθέτεις πού χρόνο για την βία στην περιοχή. Το θέμα αυτό είναι πολύ απλό και έπρεπε να έχεις βρει  μόνος σου τα αίτια. Σύμφωνα με τους νόμους του Κράτους ,που πρέπει όλοι να σεβόμαστε για να ζούμε αρμονικά, η Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων έπρεπε να τεθεί σε διαβούλευση με τους δημότες του Δήμου Αριστοτέλη.

                   ΑΥΤΗ Η ΔΙΑΒΟΥΛΕΥΣΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ.

Γνωρίζεις γιατί; Γιατί γνώριζαν ότι θα ήταν αρνητική. Έτσι η κ. Μπιρμπίλη ως Υπουργός είχε την μελέτη για μήνες στο συρτάρια της και δεν την υπέγραφε.
Όμως ο γνωστός πρώην υπουργός Παπακωνσταντίνου, την υπέγραψε την πρώτη ημέρα που αντικατάστησε την κ. Μπιρμπίλη στο αρμόδιο υπουργείο.

Ποιος λοιπόν, κατά την άποψή σου, ασκεί βία στην περιοχή;
      Μήπως εκείνοι που δεν διστάζουν στο όνομα του κέρδους να καταστρέφουν το μέλλον, την υγεία, την οικονομία ενός ξένου γι’ αυτούς πληθυσμού ή μήπως οι κάτοικοι που αγωνίζονται ενάντια σε τέτοιους ξενόφερτους επιδρομείς που καταβαίνουν σαν ακρίδες σε χώρες που βρίσκονται σε κρίση και αφού αρπάξουν τον τοπικό πλούτο, αφήνουν πίσω τους τον όλεθρο και επιστρέφουν τελικά πλουσιότεροι στη χώρα τους;
     Οι κάτοικοι της περιοχής, φίλε, δέχονται  δακρυγόνα , ξύλο, φυλακίσεις  και συνεχίζουν τον αγώνα μέχρι να νικήσουν, να παραδώσουν ακέραια στα παιδιά τους τη γη των πατεράδων τους


Φιλικά
Μητσάκα Μαρία                                                      22/5/2013 

Δευτέρα 20 Μαΐου 2013

Γ. Καραμπελιά -Δὐο στρατηγικές


Δύο στρατηγικές

exof93


του Γιώργου Καραμπελιά
από τη Ρήξη φ. 93
Ακούμε –και το βιώνουμε καθημερινά– πως ο λαός μοιάζει να έχει αποδεχθεί με μια σχετική μοιρολατρία τη λαίλαπα που έχει ενσκήψει επάνω του, και δεν αντιδρά οργανωμένα και δυναμικά.
Αυτό το γεγονός είναι συνέπεια ενός πραγματικού αδιεξόδου, που επιδεινώνεται όμως εξ αιτίας της  έλλειψης εναλλακτικής στρατηγικής και ανάλογης τακτικής από την πλευρά των αντιμνημονιακών δυνάμεων.
Πράγματι, οι πολιτικές του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου μένουν καθηλωμένες στο παρελθόν. Μένουν καθηλωμένες στη διεκδίκηση αποτροπής της καταστροφής, την ώρα που αυτή, στις βασικές της γραμμές, έχει συντελεστεί, και δεν προχωρούν αντίθετα στην οργάνωση της αντίστασης στο νέο καθεστώς που έχει  ήδη εγκαθιδρυθεί. Και η  συνέπεια είναι πως  δεν μπορούν να δώσουν αποτελεσματικά τους αγώνες για επιβίωση και αντίσταση που επιβάλλονται. Είναι ως εάν το 1941 να καλούσες σε μάχη στα οχυρά του Ρούπελ, τη στιγμή που οι ναζί είχαν εγκατασταθεί στην Αθήνα, και όχι στη συγκρότηση των δυνάμεων του ανταρτοπολέμου!
Έτσι ο Αλαβάνος ή ο… Κατσανέβας προπαγανδίζουν εσχάτως την επιστροφή στη δραχμή, χωρίς να μπορούν να δείξουν ποιες θα είναι οι συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης και, προπαντός, πού βρίσκονται οι κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα φέρουν εις πέρας ένα τέτοιο εγχείρημα, το οποίο απαιτεί βεβαίως μια υψηλή και συνειδητή συσσωρευμένη πολιτική και κοινωνική δύναμη. Ο Σύριζα, από την πλευρά του, ισχυρίζεται  ότι θα εμποδίσει την εφαρμογή του μνημονίου και θα αποκαταστήσει τα πράγματα στην πρότερη κατάστασή τους, προβάλλοντας έτσι μια δυνατότητα την οποία δεν διαθέτει, εξαπατώντας ουσιαστικά το λαϊκό σώμα και οδηγώντας τους αγώνες του στην ήττα.
Το τελικό αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι ακριβώς η δυσπιστία και η μοιρολατρία που εγκαθίσταται στο εσωτερικό του λαού. Όταν έχεις ως αφετηρία κάποια ψευδώνυμη λογική «κυβερνώσας αριστεράς» – σχήμα οξύμωρο, διότι, με τις σημερινές κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα, θα είσαι είτε «κυβερνώσα» είτε «αριστερά»– αναπόφευκτα αποπροσανατολίζεις και εν τέλει παραλύεις τον κόσμο και τους οπαδούς σου. Με αυτή τη λογική, εξάλλου, κατόρθωσε ο ΣΥΡΙΖΑ να εκτιναχθεί στα εκλογικά ποσοστά του Ιουνίου του 2012.
Επειδή, όμως, στην πραγματικότητα δεν διαθέτεις αυτή τη δύναμη, η οποία είναι δάνεια και ασταθής, όταν έρχεται η στιγμή της αντιπαράθεσης θα έχεις να επιλέξεις είτε να διεξάγεις έναν μειοψηφικό ή  και πλειοψηφικό αγώνα, που όμως ανταποκρίνεται στα μεγέθη σου, ή αντίθετα θα τα «στρίψεις» και θα συναντηθείς με τον Σόιμπλε και τον Φούχτελ και  θα εγκαταλείψεις τους…  εκπαιδευτικούς στην τύχη τους.
Για μια ακόμα φορά, χαρακτηριστική υπήρξε η αδυναμία αντίδρασης στην καρατόμηση και επιστράτευση των εκπαιδευτικών, όπου και οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα συντάχθηκαν για δημαγωγικούς λόγους με την κήρυξη της απεργίας, έκαναν πίσω, αφήνοντας έκθετους τους ίδιους τους οπαδούς και τα μέλη τους.
Διότι, εάν έλεγες ανοικτά στον ελληνικό λαό ότι θα πρέπει να διεξάγει έναν αγώνα μακράς πνοής, μετά από μια στρατηγική ήττα, η οποία έχει πλέον συντελεστεί, τότε μπορείς να διεξάγεις και πρωτοπόρους αγώνες έστω και μειοψηφικούς, που ανοίγουν τον δρόμο για το μέλλον χωρίς ψεύτικες υποσχέσεις.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, λοιπόν, ένα από τα δύο: είτε θα έλεγες ανοικτά στους εκπαιδευτικούς ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα μιας επιτυχημένης και πλειοψηφικής απεργιακής κινητοποίησης, είτε ότι ένας αγώνας, έστω μερικών χιλιάδων εκπαιδευτικών, που θα αψηφούσαν την επιστράτευση, θα ήταν μεν μειοψηφικός, αλλά θα έπληττε συμβολικά την παντοδυναμία των μνημονιακών δυνάμεων.
Δεν μπορείς όμως να κάνεις κάτι τέτοιο, όταν την ίδια στιγμή περιφέρεσαι στα συνέδρια των Ελλήνων βιομηχάνων για να αποκτήσεις εύσημα κυβερνησιμότητας, διότι θα χαρακτηριστείς «εξτρεμιστής». Είτε έχεις πίσω σου ένα λαϊκό κύμα το οποίο μπορεί να ανατρέψει το καθεστώς της νέας κατοχής –πράγμα το οποίο δεν συμβαίνει  ακόμα– οπότε δεν έχεις ανάγκη από εύσημα, είτε παριστάνεις ότι πράγματι το διαθέτεις και υποχρεώνεσαι να στηριχτείς στην αποδοχή των καθεστωτικών δυνάμεων και του Δασκαλόπουλου!
Όταν όμως βρεθείς σε συνθήκες όπου αυτές οι δύο πραγματικότητες, η εικονική και η αυθεντική, έρχονται σε αντιπαράθεση, υποχρεώνεσαι αιφνίδια να εγκαταλείψεις τη λεοντή του ριζοσπαστισμού και να επιστρέψεις στον «ρεαλισμό».
Η στρατηγική του ανταρτοπολέμου
Έχει επιβεβαιωθεί αναρίθμητες φορές στην ιστορία και το ζούμε άλλη μια φορά πάνω στο πετσί μας. Μια λανθασμένη και δήθεν αισιόδοξη ανάλυση του συσχετισμού δυνάμεων –η οποία στην πραγματικότητα είναι ακόμα αρνητική για τις λαϊκές δυνάμεις– οδηγεί είτε σε τυχοδιωκτισμούς, είτε τις περισσότερες φορές σε συνθηκολογήσεις. Πάντως και στη μια και στην άλλη περίπτωση ευνουχίζει τον λαό, πριν τον καταστρέψει.
Για να θυμηθούμε κάτι από τον Μάο Τσε-Τουνγκ. Το 1927-1928 υπήρχαν δύο γραμμές στο ΚΚ Κίνας. Η μία έλεγε πως η σύγκρουση με τον Τσαγκ Κάι-Σεκ θα πρέπει να γίνει στις μεγάλες πόλεις και η άλλη, του Μάο, υποστήριζε πως θα πρέπει να υπάρξει μια στρατηγική υποχώρηση στην αχανή κινεζική ύπαιθρο και από εκεί, με την τακτική του ανταρτοπολέμου, να αρχίσει η πάλη για την εξουσία. Όλοι γνωρίζουμε πως εν τέλει η γραμμή του Μάο επικράτησε. Ναι, μόνο που πρώτα δοκιμάστηκε η γραμμή της μετωπικής σύγκρουσης στις μεγάλες πόλεις, με όλες τις τραγικές συνέπειες που περιγράφει ο Αντρέ Μαλρώ, όταν οι Κινέζοι επαναστάτες ρίχνονταν ζωντανοί για καύσιμο στα τρένα. Έτσι και η ανατροπή του καθεστώτος χρειάστηκε πολύ περισσότερα χρόνια μετά από αυτή την εκατόμβη.
Μια αυθεντικά ανατρεπτική πολιτική πρέπει να στηρίζεται ταυτόχρονα στον ρεαλισμό και στη ριζοσπαστικότητα. Να διαπνέεται από τη  ρεαλιστική εκτίμηση της κατάστασης (την «απαισιοδοξία του λογικού»)  και  την «αισιοδοξία της βούλησης», σύμφωνα με τη ρήση του Αντόνιο Γκράμσι.
Και αυτό σημαίνει, στη δική μας περίπτωση, πως από θέσεις  άμυνας, αντίστασης, στο στρατηγικό επίπεδο, ακολουθούμε μια τακτική ανταρτοπολέμου, δηλαδή ακόμα και επίθεσης σε συγκεκριμένα ζητήματα. Αυτό ακριβώς έκανε ο λαός μας τον τελευταίο χρόνο, χωρίς καμία καθοδήγηση, στο ζήτημα των χρεών στην εφορία, όπου πραγματοποίησε μια εκτεταμένη «φορολογική απεργία». Και ακριβώς γιατί επρόκειτο για μια ορθή τακτική, κέρδισε σημαντικές θέσεις και υποχρέωσε την κυβέρνηση και την τρόικα να κάνουν πίσω στα ζητήματα των δόσεων, της ρύθμισης των χρεών, των περιορισμών στο χαράτσι. Και όμως, αντί να χαιρετίσουμε αυτές στις εξελίξεις σαν μια σημαντική νίκη του λαού, και να επιμείνουμε σε αυτή την κατεύθυνση συστηματοποιώντας αυτήν τη φορολογική απεργία, και διεκδικώντας τη μετάθεση των φορολογικών βαρών στους απατεώνες και τα λαμόγια, διότι από το λαό δεν έχουν να λαμβάνουν τίποτε, μείναμε στην αιώνια κλάψα, περιμένοντας  τη «μεγάλη νύχτα» της «ανατροπής», η οποία όμως θα έρθει μόνο αφού συσσωρευτούν πολλές μικρές και μεγάλες επιμέρους νίκες του λαού. Όλα τα άλλα είναι απάτες και αυταπάτες.