Share

Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010

Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών - Αμεση απάλειψη από το Μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση των όρων που θίγουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα

Σάββατο, 18 Δεκεμβρίου 2010





Γιανναράς Χρηστος- Αντιπρόταση στον δεκάλογο του κ. Στρος-Καν


Ημερομηνία δημοσίευσης: 17 Δεκεμβρίου 2010

Ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κ. Ντομινίκ Στρος-Καν διατύπωσε δεκάλογο αναγκαίων μέτρων για την ανάκαμψη της χώρας μας από τη χρεοκοπία («Κ» 8/12/2010). Από τις δέκα προτάσεις του, οι δύο είναι συγκεκριμένες και ρεαλιστικές: Να συναρτηθούν τα ημερομίσθια (γιατί όχι και οι μισθοί;) προς την παραγωγικότητα και να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα. Οι υπόλοιπες οκτώ είναι γενικόλογο, καθόλου συγκεκριμένο ευχολόγιο, κοινότοπες ηθικολογίες (: Να μονοιάσουν τα κόμματα. Να παταχθεί η φοροδιαφυγή. Να επιταχυνθούν διαρθρωτικές αλλαγές. Να πληρώσουν περισσότερο οι εύποροι. Να μην πληγούν ακόμα πιο πολύ τα χαμηλά εισοδήματα. Να ενισχυθεί η ανταγωνιστικότα. Να μειωθεί η γραφειοκρατία. Να αξιοποιήσει η κυβέρνηση τη «νίκη» που κατήγαγε στις εκλογές Τοπικής Αυτοδιοίκησης – νίκη με αποχή του 70% των ψηφοφόρων!).
Δεν έχει καμιά, μα απολύτως καμιά πρακτική αποτελεσματικότητα να αντιτάξει τον δικό του δεκάλογο προτάσεων για την ανάκαμψη από τη χρεοκοπία ένας απλός πολίτης, καταφανώς αμέτοχος στις ευθύνες της εξουσίας. Βεβαιωμένο, με πείρα δεκαετιών, ότι κανένα «κέντρο αποφάσεων» δεν πρόκειται να τον προσέξει. Ετσι, εξ ορισμού, και ο ρεαλιστικότερος δεκάλογος, ο εκτός κομματικού ψυχαναγκασμού, καθηλώνεται εκ των πραγμάτων στις προδιαγραφές ευχολογίου και αυτός.
Απομένει η λειτουργικότητα του παιγνίου: Να συγκριθεί ο δεκάλογος του άσημου πολίτη με τον δεκάλογο του κορυφαίου διαχειριστή της τύχης εθνών. Οχι για την ευφυΐα, μόνο για τον ρεαλισμό των προτάσεων. Σύγκριση, έστω, δίκην παιγνίου, σε ώρες συνθλιπτικής ανελπιστίας. Τα προτεινόμενα, λοιπόν, από τον πολίτη μέτρα, με αξιολογική σειρά προτεραιότητας, είναι:
1. Περικοπή κατά 50% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης προς τα κόμματα. Περικοπή κατά 50% κάθε μορφής αμοιβών που εισπράττουν οι βουλευτές. Επανάκριση του αιτιολογικού της πρόσληψης όλων των υπαλλήλων της Βουλής, απολύσεις των αργόσχολων, κατάργηση όλων των οικονομικών προνομίων που διαφοροποιούν τους υπαλλήλους της Βουλής από τους υπόλοιπους κρατικούς υπαλλήλους. Το πρώτο που απαιτεί η χρεοκοπία είναι να περιοριστεί το παντεσπάνι των φυσικών αυτουργών, όχι το ψωμί των θυμάτων.
2. Διάλυση, με νομοθετικό διάταγμα, όλων των εταιρειών του δημοσίου και απόλυση διοικητικών συμβουλίων και προσωπικού. Επανάκριση εξ υπαρχής από σώμα ημεδαπών και αλλοδαπών εμπειρογνωμόνων της αναγκαιότητας για την ύπαρξη κάθε τέτοιας εταιρείας και επαναπρόσληψη προσωπικού μέσω ΑΣΕΠ. Μόνο με προτεραιότητα στην πάταξη του κομματικού κράτους γεννιέται κοινωνική δυναμική ανάκαμψης.
3. Ενιαίο μισθολόγιο όλων των εργαζομένων σε δημόσιες υπηρεσίες (υπουργεία, οργανισμούς, τράπεζες, νοσοκομεία, Δικαιοσύνη, πανεπιστήμια, ένοπλες δυνάμεις). Κατάργηση κάθε μορφής «επιδομάτων» και διαφοροποίηση των μισθών με κριτήριο: α. Τους τίτλους σπουδών β. Το ποσοστό ευθυνών που διαχειρίζονται γ. Τη συνεχώς κρινόμενη ποιότητα προσφοράς έργου δ. Το ήθος συμπεριφοράς προς τους πολίτες-συμπολίτες τους.
4. Νομοθετική θέσπιση συστήματος συνεχούς αξιολόγησης, πειθαρχικού ελέγχου και ελέγχου παραγωγικότητας των υπαλλήλων του δημοσίου. Το νομοθετικό πλαίσιο να προϋποθέτει το δικαίωμα έφεσης για δυσμενή κρίση, αλλά και μηδενική ανοχή της φυγοπονίας, της ανικανότητας, της ραστώνης, της βάναυσης συμπεριφοράς. Οπως και βαρύτατες ποινές για μεροληψία, κομματισμό, υπερβολική επιείκεια των επιφορτισμένων με τον έλεγχο και την αξιολόγηση. Αν δεν αποκατασταθεί λειτουργικό κράτος με αξιοποίηση της πρωτοβουλίας και δημιουργικής φαντασίας των υπαλλήλων του, η παντοδαπή χρεοκοπία θα σέρνεται χωρίς τελειωμό.
5. Ανάκαμψη της οικονομίας και της κοινωνίας από τη διαλυτική παρακμή δεν μπορεί να υπάρξει, αν δεν ελευθερωθεί η χώρα από τον ζυγό του ασύδοτου συνδικαλισμού. Και όταν μιλάμε για συνδικαλισμό στη σημερινή Ελλάδα, αναφερόμαστε στις γκανγκστερικές μαφίες των επαγγελματιών του είδους που λυμαίνονται τον δημόσιο τομέα, ανυπότακτες σε νόμους και στο Σύνταγμα, αφού έχουν πείσει τα κόμματα ότι ελέγχουν δήθεν και καθοδηγούν την ψήφο της δημοσιοϋπαλληλίας.
6. Δεν μπορεί να υπάρξει αναπτυξιακή δυναμική χωρίς αλλαγή του κοινωνικού κλίματος. Πρωτεύει να εξαρθρωθούν οι παράγοντες που επενδύουν, για πλουτισμό ή για εξουσία, στην εξηλιθίωση των μαζών, στην κολακεία άλογων ορμεμφύτων. Μια σοβαρή στρατηγική ανάπτυξης προϋποθέτει τη ριζική κατάργηση του κρατικού τζόγου και της προστασίας που παρέχει το κράτος στον κρετινισμό του «επαγγελματικού» ποδοσφαίρου. Προϋποθέτει αλλαγή, με νόμο, της σύνθεσης και των αρμοδιοτήτων του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου, δηλαδή την ενεργοποίηση αμείλικτου κοινωνικού ελέγχου των εμπόρων της «πληροφόρησης», «ψυχαγωγίας», αγωγής των Ελλήνων.
7. Για να τεθούν με αποφασιστικότητα σε εφαρμογή οι έξι παραπάνω προτάσεις, προϋποτίθεται η εξασφάλιση έννομης τάξης με νομοθετικές προδιαγραφές και μεθοδικές πρακτικές που ισχύουν μάλλον σε όλες τις χώρες-μέλη της Ε.Ε. Να μην έχει τη δυνατότητα καμιά ομάδα διαμαρτυρόμενων πολιτών να νεκρώνει ετσιθελικά τη ζωή των πόλεων θέτοντας σε ομηρεία εκατοντάδες χιλιάδων συμπολιτών της.
8. Οποιαδήποτε απόπειρα κοινωνικού μετασχηματισμού (είτε ηροστράτεια – μηδενιστική, όπως του Ανδρέα Παπανδρέου είτε τίμια και προοδευτική) προϋποθέτει μια ριζοσπαστική, από τα θεμέλια, εκπαιδευτική μεταρρύθμιση. Από επιτελείο υπηρεσιακής (όχι κομματικής) στελέχωσης του υπουργείου Παιδείας. Να κατεδαφίσει η μεταρρύθμιση τη χρησιμοθηρική εκδοχή της σπουδής που αχρηστεύει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα – τις δομές και πρακτικές που μεταβάλλουν το σχολειό και το πανεπιστήμιο σε πεδίο έγκαιρης άγρας κομματικών οπαδών, σε φυτώριο εγωκεντρικών διεκδικητών κατασφάλισης δικαιωμάτων. Μια κοινωνία δεν ανακάμπτει δίχως επανακατάκτηση οργανικής συνοχής, και η συνοχή προϋποθέτει «άνεμο» μιας άλλης παιδείας: Προτεραιότητα καλλιέργειας της κριτικής σκέψης, όχι της ποσοτικής πληροφόρησης – η γλώσσα ως λογική, τα μαθηματικά ως γλώσσα, η Ιστορία ως φρόνημα.
Ο χώρος της επιφυλλίδας δεν επαρκεί για να συμπληρωθεί δεκάλογος, αλλά και οι οκτώ μόνο προτάσεις ολοκληρώνουν τις προϋποθέσεις της σύγκρισης με τις αοριστολογίες του κ. Στρος-Καν. Η θεματική των προτάσεων έχει αναλυθεί πάμπολλες φορές από το «βήμα» αυτής εδώ της επιφυλλίδας χωρίς το παραμικρό ποτέ αποτέλεσμα επηρεασμού των κέντρων λήψης αποφάσεων.
Απομένει μόνο η δυναμική της σύγκρισης ως απίθανος (εντελώς) καταλύτης εκπλήξεων.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Τσιαντής Κώστας - Μέσα ή έξω από το ευρώ; Ενωτικό μαζικό κίνημα για τη Νέα Ελλάδα στη βάση της διακήρυξης Θεοδωράκη


Μέσα ή έξω από το ευρώ; Ενωτικό μαζικό κίνημα για τη Νέα Ελλάδα στη βάση της διακήρυξης  Θεοδωράκη


Η κρίση που μαστίζει την πατρίδα και βιώνει καθημερινά ο λαός μας δεν έχει προηγούμενο. Και  οι εξελίξεις αναμένονται ακόμα πιο επώδυνες και καταστροφικές αν δεν αλλάξει ριζικά η πολιτική. Η κυβέρνηση, παρά την έκρηξη που σημειώνεται στον εργασιακό χώρο, παρά την διάλυση της κοινωνίας και την υπονόμευση της εθνικής κυριαρχίας με τους όρους δανεισμού που υπέγραψε[1],[2],[3] επιμένει στην πολιτική του Δ.Ν.Τ. Πολλοί επίσημοι μας καθησυχάζουν. Ωστόσο, κανένας σοβαρός οικονομολόγος δεν υποστηρίζει την επιτυχή  κατάληξη αυτής της πολιτικής.

Στις  8 Δεκεμβρίου 2010  ο διάσημος οικονομολόγος Νουριέλ Ρουμπινί, μιλώντας σε στελέχη από τον επιχειρηματικό και τραπεζικό χώρο στην Αθήνα, τόνισε ότι τα δύο  πιθανά σενάρια  για την Ελλάδα είναι πλέον είτε η ελεγχόμενη αναδιάρθρωση του χρέους της  είτε η έξοδος από την Ευρωζώνη, δηλαδή η  επιστροφή στη δραχμή[4].  Την επιστροφή στη δραχμή μας συστήνουν και σοβαροί έλληνες οικονομολόγοι, όπως ο καθηγητής Ανδρέας Αθηναίος (με σειρά εκπομπών που έχουν  παρουσιαστεί στο High TV), o καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου  Κώστας Λαπαβίτσας (σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία το Νοέμβριο)[5] καθώς και άλλοι[6], οι οποίοι στηρίζουν την ανάλυσή τους στη σύγχρονη χρηματιστηριακή συσσώρευση του κεφαλαίου και στην πολιτική των κλασματικών αποθεμάτων με την οποία οι τράπεζες παράγουν χρήμα από το τίποτα,  σπρώχνοντας κράτη και επιχειρήσεις στη χρεωκοπία και την ξένη εξάρτηση. Είναι αποκαλυπτική από την άποψη αυτή η «εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου»[7].

Την αντίθεσή τους όμως για επιστροφή στη δραχμή εκφράζουν άλλοι   οικονομολόγοι, οι οποίοι αποδίδουν την κρίση στο γεγονός ότι η Δύση, και πολύ περισσότερο η Ελλάδα, απέτυχε να ανταγωνιστεί την Ανατολή στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας. Έτσι σε πρόσφατο άρθρο του στο capital.gr o Ορέστης Θεόδωρος  ισχυρίζεται ότι  «η επιστροφή στη δραχμή θα έχει κόστος πολέμου...»[8]. Η ελληνική χρεοκοπία, τονίζει, είχε δρομολογηθεί μια με δυο δεκαετίες πριν από την είσοδό μας στο ευρώ στο βαθμό που δεν έγιναν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις:  «Δρομολογήθηκε όταν εμφανίστηκαν οι αναπτυσσόμενες χώρες με τα φτηνότερα εργατικά χέρια και εμείς αντί να αντιδράσουμε ορθολογικά αρχίσαμε να βουλώνουμε τρύπες με δανεικά...». Η παραπάνω τοποθέτηση είναι συνυφασμένη  με το πρόβλημα της αποβιομηχάνισης της χώρας, την οποία  επεσήμαινε σταθερά επί χρόνια ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο πανεπιστήμιο του Παρισιού Κώστας Βεργόπουλος, καταδείχνοντας τη στρεβλή καπιταλιστική συνθήκη που αναπτύχθηκε στην Ελλάδα με στόχο την εκμετάλλευση και απομύζηση του εθνικού προϊόντος, καθώς και την ακύρωση κάθε αυτόνομης ανάπτυξης.

Την  αναζήτηση της λύσης εντός της ΕΕ υποδηλώνουν και οι 14 προτάσεις του νομπελίστα οικονομολόγου Χριστόφορου Πισαρίδη στην Καθημερινή[9],  τις οποίες συνυπογράφουν και οι καθηγητές  στις  Η.Π.Α Κώστας Αζαριάδης, και  Γιάννης Ιωαννίδης. Ως προϋπόθεση των  «ριζοσπαστικών αναπτυξιακών στρατηγικών» που προτείνουν τίθεται η λήψη μέτρων με τα οποία η κοινή γνώμη θα πεισθεί πως επίκειται σοβαρή πάταξη της διαφθοράς,  φυλακίζονται οι μεγάλοι σφετεριστές του δημοσίου χρήματος, γίνεται παραίτηση των πολιτικών από σκανδαλώδη προνόμια και  βελτιώνεται η εφιαλτική ανεπάρκεια του Δημοσίου.

Μπροστά στις αντιτιθέμενες ανωτέρω σχολές οικονομικής σκέψης  είναι προφανές ότι η απάντηση στο ερώτημα «μέσα ή έξω από το ευρώ» δεν είναι της μορφής «άσπρο-μαύρο» και, συνεπώς, το ερώτημα πρέπει να εξετασθεί στο ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο, όπου οι οικονομικές προτάσεις συνεκτιμώνται μαζί με άλλους παράγοντες. Σήμερα η σχέση πολιτικής, οικονομίας και γεωστρατηγικής για τη χώρα μας είναι κρίσιμη και καθιστά το οικονομικό μας πρόβλημα ουσιαστικά πρόβλημα υψηλής πολιτικής την οποία ελάχιστοι ίσως μπορούν να ασκήσουν.  Μεταξύ αυτών δεσπόζουσα θέση κατά τη γνώμη  μου καταλαμβάνει ο ακαδημαϊκός Βασίλης Μαρκεζίνης, του οποίου οι πρόσφατες ομιλίες επί των οικονομικών και εθνικών μας θεμάτων είναι αξιοσημείωτες[10],[11].
Το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Βασίλης  Μαρκεζίνης τοποθετεί τις οικονομικές του προτάσεις δίδεται στο Παρόν της 28/2/2010,  σε μια στιγμή  όπου δεν είχε ακόμα αποφασιστεί η πολιτική του Μνημονίου και ανακοινωθεί το αναθεωρημένο ύψος του ελλείμματος ( 15.4 % του Α.Ε.Π.)[12].  Στο άρθρο του ο Μαρκεζίνης αναγνωρίζει την ευθύνη που φέρουμε  οι ίδιοι ως χώρα για την κρίση, αλλά παράλληλα επισημαίνει το μερίδιο ευθύνης  που έχει  ο εξωτερικός παράγοντας  Ο παράγοντας αυτός, τονίζει, «σχετίζεται με τις άπληστες τράπεζες της Γουόλ Στριτ και του Σίτι του Λονδίνου», οι περισσότερες από τις οποίες «αν και διασώθηκαν με χρήματα φορολογουμένων και, τα τελευταία χρόνια, πλούτισαν αφάνταστα, επιμένουν να μη χρησιμοποιούν τα νέα κεφάλαια για να βοηθήσουν τις δυσπραγούσες μικρομεσαίες εμπορικές επιχειρήσεις ή και το ίδιο το κράτος». Στην Ελλάδα όντως ζούμε σήμερα καθημερινά αυτή την τακτική των τραπεζών, οι οποίες αν και  έχουν στηριχτεί από το κράτος με 55 περίπου δις ευρώ (πέρυσι και φέτος), εντούτοις παραμένουν αδιάφορες μπροστά  στην κατάρρευση της παραγωγικής μας βάσης, οδηγώντας τις παραγωγικές μας επιχειρήσεις στο κλείσιμο και τους εργαζόμενους στην ανεργία και την κοινωνική περιθωριοποίηση.
Τη λύση στο πρόβλημα πρέπει να την αναζητήσουμε, έλεγε το Φεβρουάριο ο Μαρκεζίνης, εκτός του Δ.Ν.Τ, αλλά εντός της ΕΕ, και ιδιαίτερα σε συμπαράταξη με εκείνα τα κράτη της Ευρώπης με τα οποία διατηρούμε ουσιαστικές σχέσεις, όπως η Γαλλία και, ενδεχομένως, η  Γερμανία (έστω και αν αυτή προσπαθεί να μας φέρει στο χείλος της αβύσσου, αποβλέποντας  να αποκτήσει μερικές από τις καλύτερες εταιρείες μας). Οι αγγλοσάξονες,  τόνιζε,  μας θέλουν στο ΔΝΤ,  «ελπίζοντας ότι θα προκαλέσουν έτσι τη γενικότερη παρακμή του ευρώ».  Όμως τη στήριξή μας δεν θα την αναζητήσουμε μόνο στους ευρωπαίους, αλλά και στην Κίνα, «η οποία, αυτήν την εποχή, χρηματοδοτεί τις ΗΠΑ, ουσιαστικά ολόκληρη την Αφρική και έχει, επίσης, διαρκώς πιο ενεργό παρουσία στη Νότια Αμερική».
Σήμερα βέβαια  η παρουσία  στη χώρα μας του Δ.Ν.Τ. είναι γεγονός. Ωστόσο οι ιδέες-προτάσεις  του Β. Μαρκεζίνη για πολυδιάστατη πολιτική ανθούν ξανά, βρίσκοντας γόνιμο έδαφος μέσα στη διακήρυξη που κινήματος ανεξάρτητων πολιτών ΣΠΙΘΑ την οποία παρουσίασε ο Μίκης  Θεοδωράκης στη δίωρη ομιλία του στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης την 1η Δεκεμβρίου 2010  παρουσία πλήθους πολιτών[13].  Η διακήρυξη αυτή είναι μνημειώδης για το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και αποτελεί τομή και κείμενο αναφοράς για πολιτική μας ιστορία.
Κορμός  στο δέντρο των ιδεών και των προτάσεων Θεοδωράκη είναι ο ελληνικός πολιτισμός κατά τις αδιάκοπες φάσεις της ιστορικής του εξέλιξης, από την αρχαία Ελλάδα μέχρι σήμερα.  «Είμαστε σε θέση να γίνουμε ουσιαστικά ανεξάρτητοι;», ρωτάει ο Θεοδωράκης. «Και το κυριότερο: Μπορούμε να αποφασίσουμε να ζούμε διαφορετικά απ’ ό,τι συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, από τότε που ενέσκηψε το πάθος του καταναλωτισμού», που στηρίζεται σε έναν τρόπο ζωής ξένο προς τον ελληνικό χαρακτήρα και που μας έκανε να ζούμε με δανεικά- προς όφελος των μεγάλων οικονομικών μονοπωλίων;
Οι προτάσεις Θεοδωράκη όσον αφορά την οικονομική και εξωτερική μας πολιτική περνούν από τα εξής κρίσιμα  σημεία: (1) έξοδό μας από το ΔΝΤ, (2) «επανεξέταση των συμφωνιών μεταξύ Ελλάδας και ΝΑΤΟ και απαλοιφή όσων συμφωνιων θίγουν τα εθνικά μας συμφέροντα»,  (3) «στροφή από τη μονομερή εξάρτηση από ΗΠΑ και Ευρώπη», και (4) «σύναψη νέων συμφωνιών με Ρωσία και Κίνα με όρους, πρώτον, τη μακρόχρονη εξόφληση του χρέους, δεύτερον, εξόφληση σε είδος και, τρίτον, συμψηφισμό χρεών με την ίδρυση κοινοπραξιών γύρω από εγχώριες πλουτοπαραγωγικές πηγές με απόλυτη διασφάλιση των εθνικών μας συμφερόντων».
Οι προτάσεις Θεοδωράκη εναρμονίζονται προφανώς με εκείνες του Β. Μαρκεζίνη στα θέματα της οικονομίας και της εθνικής εξωτερικής  πολιτικής. Η εναρμόνιση αυτή αλλά και η εμπιστοσύνη που μας εμπνέουν οι μεγάλες αυτές προσωπικότητες είναι η στέρεα βάση για τις επιλογές και την πολιτική ενεργοποίησή μας.  Οι προτάσεις  της ΣΠΙΘΑ, σε σχέση με  εκείνες που θέλουν την έξοδό μας από το ευρώ, έχουν και διεκδικούν ισχυρότερα πολιτικά ερείσματα για τη χώρα. Στη βάση αυτών των προτάσεων είναι καιρός να συσπειρωθούν οι κοινωνικές δυνάμεις, να ενθαρρυνθούν νέοι  άνθρωποι να μπουν στην πολιτική, να αξιοποιηθούν  έμπειρες ηγετικές προσωπικότητες και να αναδειχτούν ακέραια και ικανά στελέχη μέσα από  ένα διευρυνόμενο μαζικό λαϊκό κίνημα για ανατροπή της υπάρχουσας πολιτικής και   την οικοδόμηση της Νέας Ελλάδας.


[6] http://www.epicurus2day.gr/ , δες « οι αλήτες».
[13] http://elepistole.blogspot.com/              
                                                                                                                             Κ.Ν.Τ

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010


ΒΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
-ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΝΩΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΕΩΣ-


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Μεγάλη επιτυχία είχε η πρώτη δημόσια εκδήλωση του ΒΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, την Τετάρτη 24η Νοεμβρίου ε.ε., στην αίθουσα της παλαιάς Βουλής.
Τόσο ο κύριος ομιλητής κ. Παναγιώτης Γεννηματάς όσο και οι εκπρόσωποι κομμάτων & φορέων περιέγραψαν με αδρά χρώματα την κρίση στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία, μια κρίση η οποία αν και έχει προφανείς & άμεσες επιπτώσεις στο οικονομικό πεδίο, είναι στην πραγματικότητα πολύπλευρη, έχει τα αίτια της στη δομή & συγκρότηση του συνόλου του πολιτικού συστήματος και επηρεάζει όλα τα πεδία κοινωνικής δράσεως & συμπεριφοράς.
Εντός του πλαισίου αυτού, κατέστη απολύτως σαφές από όλους του ομιλητές, η ανάγκη αλλαγής του πολιτικού συστήματος, μιας ριζοσπαστικής πολιτικής μεταρρυθμίσεως, μέσω της διαδικασίας συγκλήσεως Συντακτικής Εθνοσυνελεύσεως με σκοπό την ψήφιση νέου συντάγματος.  Μάλιστα, ο τελευταίος ομιλητής, ο πρόεδρος των ΔΗΜΟΚΡΑTΙΚΩΝ κ. Θεόδωρος Πολυζωίδης, ανέπτυξε με αρκετές λεπτομέρειες τη σχετική πρόταση του κόμματό τους για την εγκαθίδρυση νέου πολιτειακού συστήματος Προεδρικής Δημοκρατίας, ως του πλέον ισορροπημένου μοντέλου, το οποίο ενσωματώνει σε μεγάλο βαθμό την αρχή της πλήρους διακρίσεως των εξουσιών.  
Στα ιστολόγια του ΒΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ έχουν αναρτηθεί τα κύρια σημεία των ομιλιών ενώ, από τη Δευτέρα 6η τρέχοντος, θα αναρτηθεί και ολόκληρη η μαγνητοσκοπημένη εκδήλωση.





Μάλφα Γιώργου- «Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»

Αυτός είναι ο πανηγυρικός τής 28ης Οκτ τού θεολόγου κ. Γιώργου Μάλφα θεολόγου καθηγητή στο Γυμνάσιο Σαγεΐκων.  Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι.
«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»
                                              

 Εβδομήντα χρόνια μετά.
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι  σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς τής γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος τών γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες τής ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες, για τη στρατιωτική θητεία τού γιου σου, το διακανονισμό τής εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια τής τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο τών αχρείων τής κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση τών φαύλων τής κομματοκρατίας, τών επαγγελματιών και τών κληρονόμων τής πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα τής επιτήρησης.  Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο τής χώρας στις ψυχές τών κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο τής απληστίας τών τοκογλύφων, τών ισχυρών τού χρήματος, τών δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας». 
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι' αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα τών ανθρώπων, η θέληση τών λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα τής μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο τής Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι' ούτε συγκινείται με την ύπαρξη τών συνόρων και τού κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.
«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά.  Κι' ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ  από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό  γιατί ανήκω εδώ . Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / τής ανάστασης φως».
(Τα καράβια μου καίω,  Ν. Πορτοκάλογλου)
                                                                                            Πάτρα, Οκτώβριος 2010

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα


Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη,  άναψε χθες  (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ  ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ. 
      Τυχεροί όσοι είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν σε ένα μνημειώδη λόγο, εμπνευσμένο, οραματικό, σαφή και επιστημονικά τεκμηριωμένο, που κάλυψε το φάσμα των εθνικών, κοινωνικών, οικονομικών, πολιτισμικών και πολιτικών  προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα και ο λαός μας. Αναπτερώνοντας το τσακισμένο ηθικό των Ελλήνων που τα ξένα κέντρα βάλθηκαν να τον λοιδορούν επαίσχυντα», εξήγγειλε με το κίνημα των ιδεών του την απαρχή  του νέου πολιτικού πολιτισμού μας.  «Βάζω εγώ σήμερα μια σπίθα», είπε, «και περιμένω να ακολουθήσουν κι άλλες. Μέχρι η σπίθα να φουντώσει και να γίνει η καθαρτήρια φωτιά που θα μας σώσει».
    Υποστήριξε ότι με την υπογραφή του Μνημονίου, η κυβέρνηση έχει εκχωρήσει τα κυριαρχικά μας εθνικά δικαιώματα στους δανειστές μας, λέγοντας ότι λησμονήθηκαν οι αγώνες του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία. Επικαλέστηκε στο σημείο αυτό την επιστημονική άποψη του καθηγητή Γεώργιου  Κασιμάτη, ο οποίος αναφερόμενος στο Μνημόνιο είπε ότι «πρόκειται για συμφωνίες ντροπής, που παραβιάζουν όλες τις θεμελιώδεις αρχές του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου και το ελληνικό Σύνταγμα». Υποστήριξε ακόμη ότι δίνουν το δικαίωμα στους δανειστές, εφόσον η Ελλάδα δεν τηρήσει τα όσα έχει συμφωνήσει να κατάσχουν ακόμη και την Ακρόπολη, ελληνικά νησιά, την πολεμικής αεροπορία και ότι αυτοί κρίνουν αναγκαίο. «Η Ελλάδα δεν είναι πια ανεξάρτητη», τόνισε και χαρακτήρισε «πραξικοπηματική» την παρουσία της Τρόικας στη χώρα μας.
     Στη συνέχεια του λόγου του ο Μίκης Θεοδωράκης κατηγόρησε την κυβέρνηση,  τον πρωθυπουργό και το οικονομικό επιτελείο λέγοντας ότι «αντί η κυβέρνηση με το που ανέλαβε την εξουσία να δανειστεί για να καλύψει τις ανάγκες της χώρας, οι κύριοι Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και Προβόπουλος δήλωναν παντού ότι είμαστε φτωχοί με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν τα spread. Πέρασαν μήνες χωρίς να κάνουν τίποτα, οδηγώντας μας στο δίλλημα πτώχευση ή ΔΝΤ», ενώ επισήμανε ότι  «το δίλλημα το προκαλέσαμε εμείς οι ίδιοι και με αυτό το πρόσχημα η χώρα βρίσκεται κάτω από την αυστηρή επιτήρηση του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης». Η κριτική του άγγιξε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον οποίο κατηγόρησε για «παθητική στάση», απέναντι στα όσα διαδραματίζονται στη χώρα.
    Αυτή η διαδικασία», είπε, «μας οδηγεί στον τέλειο εθνικό εξευτελισμό και συγχρόνως  στη διακωμώδηση του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος. Επομένως  ΑΝΥΠΑΚΟΗ», τόνισε με έμφαση, «που θα πρέπει να είναι το κεντρικό μας σύνθημα γι’ αυτή την περίοδο και την αφετηρία των ενεργειών μας|.  «Δεν αποσκοπώ», διευκρίνισε «στον σχηματισμό ενός κόμματος ούτε ενός οργανωμένου κοινωνικού λαϊκού κινήματος με οργανώσεις,  μέλη και ηγεσία. Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί  ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών ανεξάρτητα και μακριά από το υπάρχον πολιτικό κομματικό  κατεστημένο με επίκεντρο τον ανεξάρτητο πολίτη που  αισθάνεται την ανάγκη να αντιδράσει στο σημερινό  αδιέξοδο»
     Τόνισε την ανάγκη να διαμορφωθεί μιας νέα πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική για τη χώρα.  Κάλεσε την κυβέρνηση να πάψει να αγοράζει οπλικά συστήματα από τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία και να στραφεί σε άλλες χώρες όπως τη Ρωσία και την Κίνα, όχι μόνο για την προμήθεια οπλικών συστημάτων αλλά και για τη σύναψη νέων δανείων με ευνοϊκότερους όρους, αλλά και αναπτυξιακών συνεργασιών. Για το σκοπό αυτό πρότεινε να συσταθούν ομάδες εμπειρογνωμόνων που θα  συζητήσουν με τις κυβερνήσεις ξένων χωρών για την εξεύρεση λύσεων προς όφελος της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.
     Τόνισε πως αποτελεί εθνική επιταγή η επαναδιαπραγμάτευση όλων των υπονομευτικών της εθνικής μας κυριαρχίας  όρων που συνοδεύουν το Μνημόνιο, αλλά και μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση εκείνων των όρων των συμφωνιών μας με το ΝΑΤΟ, οι οποίες θέτουν υπό αμφισβήτηση τα κυριαρχικά μας δικαιώματα και την εθνική μας κυριαρχία στο Αιγαίο. Πρότεινε την υπογραφή συμφωνίας με την Τουρκία για αμοιβαία μείωση των εξοπλισμών  και έτεινε χείρα φιλίας προς όλους τους γείτονές μας για ειρήνη και συνεργασία επ’ ωφελεία όλων των λαών στην περιοχή.
     Ο Μίκης Θεοδωράκης σήμανε με την ομιλία του το τέλος της περιόδου  ενδοτικότητας στα εθνικά μας θέματα  που χαρακτήρισαν την πολιτική των τελευταίων 20 χρόνων (σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, την Αλβανία, την ΠΓΔΜ, το Κυπριακό). Τόνισε πώς «ούτε τετραγωνικό μέτρο» εθνικού χώρου δεν είναι διαπραγματεύσιμο, καμιά χρήση του όρου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ δεν είναι αποδεκτή,  καμιά μορφή σχεδίου Ανάν δεν είναι αποδεκτή,  και πως η μόνη απάντηση που έχει να λάβει  η Νέα Τάξη που δρα στην περιοχή μας (με τα γειτονικά κράτη να διεκδικούν όλα μονομερώς εις βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και της εθνικής μας ακεραιότητας) είναι ότι «Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».   Αλλά αυτό, όπως παρατήρησε, μπορεί να το εγγυηθεί «μόνο ένας ανεξάρτητος και υπεύθυνος λαός».
       Από μας τους ίδιους, τόνισε, θα γυρέψουμε την έξοδο από το σημερινό αδιέξοδο και την κατάσταση ντροπής που μας οδήγησαν.  Οι  αντιδράσεις των Ελλήνων απέναντι στα μέτρα που προωθεί και εφαρμόζει η κυβέρνηση με τις εντολές της τρόικας  πρέπει να λάβουν το χαρακτήρα  αντιστασιακού- απελευθερωτικού αγώνα. Τόνισε έτσι την ανάγκη για κοινωνική συνοχή, αλληλεγγύη, συσπείρωση και  ενεργοποίηση όλων των ομάδων και μεμονωμένων πολιτών με σκοπό την λεπτομερή επεξεργασία και συμπλήρωση του πατριωτικού κοινωνικού πολιτικού χάρτη που εξήγγειλε. Είπε  ότι στο προσεχές διάστημα οι πολίτες θα πρέπει να οργανώσουν ανεξάρτητες επιτροπές πρωτοβουλίας με σκοπό την ενημέρωση και την ανάπτυξη δράσεων, ώσπου σε ένα επόμενο βήμα οι επιτροπές αυτές θα έρθουν σε επαφή για την εφαρμογή συντονισμένων δράσεων
     Οι θέσεις του Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών  και η ομιλία του κ. Θεοδωράκη, περιλαμβάνονται στο βιβλίο του με  τίτλο "Σπίθα" και σε σχετικό DVD. Αμφότερα είναι διαθέσιμα  από τα βιβλιοπωλεία.
Κώστας Τσιαντής


Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Θέλει η Δύση να δώσει λύση ;

Του Η. Σταμπολιάδη

Με μεγάλη έκπληξη και απορία  παρακολουθούμε τις ημέρες μας τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τα κυβερνητικά στελέχη και τα μέσα μαζικής επιρροής να προσπαθούν με σοβαρό και υπεύθυνο ύφος, με περισσή αλαζονεία και ξεδιάντροπη αυτοπεποίθηση να πείσουν και εμάς ότι το μνημόνιο και η υποθήκευση της χώρας με τη δανειακή σύμβαση αποτελούν τη μόνη λύση για να βγούμε από την κρίση. Η υποκρισία και το ψέμα έφτασε στο σημείο να παραχαράσσουν ακόμη και τη λαϊκή ετυμηγορία για να μας εξαπατήσουν ότι, όχι μόνο αυτοί, αλλά και ο ίδιος ο λαός αποδέχεται τα δύσκολα μεν αλλά αναγκαία μέτρα που οι τοκογλύφοι μέσω της κυβέρνησης του έχουν επιβάλει.
Η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να ανανεώνεται δίνοντας ευκαιρία  στο να φανεί και να εκφραστεί  η ψήφος διαμαρτυρίας ανάγκασε το λαό σε μία συνειδητή αποχή 35% και λευκά με άκυρα 10%. Το υπόλοιπο 55% το λογάριασαν σαν 100% και από αυτό τα μεγάλα κόμματα έλαβαν το καθένα το 33% περίπου που αντιστοιχεί μόλις στο 33%Χ55%= 18% του εκλεκτορικού σώματος. Μία πενιχρή μειοψηφία που εντούτοις όχι μόνο απαιτεί να κυβερνά δικτατορικά, καταπατώντας τη δημοκρατική αρχή σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει, αλλά δίχως ντροπή να κομπάζει και για την εικονική επιτυχία της.  
Το δράμα είναι ότι οι άνθρωποι που είτε οι ίδιοι συμμετείχαν στην παρανομία και οδήγησαν τη χώρα σε κρίση ή είναι φορείς της νοοτροπίας εκείνων που το έκαναν έχουν το θράσος να παρουσιάζονται ως οι πλέον σοβαροί και υπεύθυνοι για να οδηγήσουν τη χώρα στη σωτηρία. Με ψηφοθηρικούς σκοπούς καταχρέωσαν τη χώρα όχι για να κάνουν αναπτυξιακά έργα αλλά για να ανεβάσουν το βιοτικό επίπεδο σε εικονικά ύψη που δεν ανταποκρίνονταν στην παραγωγικότητα της χώρας την οποία αποβιομηχάνισαν αυξάνοντας συνεχώς το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Το ένα δάνειο ακολουθούσε για να πληρώσει τους τόκους και τα τοκοχρεολύσια του προηγουμένου με συνεχώς αυξανόμενα επιτόκια. Σαν να μην  έφθανε αυτό απαρνήθηκαν τη δυνατότητα έκδοσης χρήματος μεταπίπτοντας από τη δραχμή στο ευρώ πράγμα που μας αναγκάζει να δανειζόμαστε τα χρήματα που χρειάζονται για τη δημοσιονομική πολιτική τα οποία  πριν τα τυπώναμε μόνοι μας ρυθμίζοντας την ισοτιμία του νομίσματος και διατηρώντας τα εξαγώγιμα προϊόντα και τον τουρισμό μας ανταγωνιστικά.
Προφανώς τα μέτρα που θα ληφθούν στο μέλλον θα είναι χειρότερα των ήδη ληφθέντων και το βιοτικό μας επίπεδο θα κατέβει αναγκαστικά μέχρι να εξισορροπηθεί με την παραγωγικότητα μας, πράγμα που το κρύβουν τεχνηέντως. Η πτώχευση του λαού αν όχι και του κράτους θα  είναι  επακόλουθο  των  αδυσώπητων κανόνων της οικονομίας και του ανταγωνισμού που έχει επιβάλει το ανελέητο αγγλοσαξονικό σύστημα  της μεγιστοποίησης του κέρδους του Adam Smith ενάντια στο πνεύμα αλληλεγγύης και σεισάχθειας που διέπνεαν τη νομοθεσία του Σόλωνα  που εφαρμόσθηκε στην αρχαία Αθήνα και την έσωσε από αναλογικά παρόμοια αν όχι ίδια  οικονομική κρίση.
Σήμερα η λύση θα προέλθει από τις ακόλουθες παραδοχές και μέτρα.
·        Αναγκαστικά το βιοτικό επίπεδο θα πέσει στο επίπεδο της παραγωγής.
·        Θα πρέπει να υπάρξει κοινωνική αλληλεγγύη ώστε τα βάρη να καταμεριστούν δίκαια και ανάλογα με τα οφέλη που εισπράχθηκαν τα χρόνια της κραιπάλης των κρατούντων που θα πρέπει να πληρώσουν για τη ζημιά με τις οικογενειακές  τους περιουσίες και όχι με το να τους ταΐζουμε στη φυλακή.
·        Να επικαλεσθούμε «κατάσταση ανάγκης» ώστε να πετύχουμε παύση πληρωμών και επαναπροσδιορισμό του χρέους με όρους του ευνοϊκότερου δανεισμού αρνούμενοι τους επαχθείς τοκογλυφικούς όρους που μας έχουν επιβάλλει.
·        Να επιστρέψουμε στη δραχμή επιβάλλοντας μία υποτίμηση της γύρω στα 30% έναντι της ονομαστικής ισοτιμίας των 340,75 δρχ/€ για να ευνοήσουμε τις εξαγωγές. Εάν δεν επικαλεσθούμε κατάσταση ανάγκης και δεν επαναπροσδιορίσουμε το χρέος η δραχμή θα καταρρακωθεί στη σχέση 1700 δρχ/€, που υπολογίζεται θεωρητικά ότι την έχει φθάσει η ασυδοσία της οικονομικής διαχείρισης από την ένταξη μας στην ΟΝΕ και μετά.
·        Να δοθούν αναπτυξιακά κίνητρα για τη αύξηση της παραγωγικότητας
·        Να εξασφαλισθούν όροι για την ανταγωνισημότητα των προϊόντων και του τουρισμού μας που δεν μπορούν να εξασφαλιστούν με το ευρώ και χρειαζόμαστε δικό μας νόμισμα.
·        Να σταματήσουν οι σπατάλες του κράτους  με τους υπεράριθμους και μεγαλόμισθους των ΔΕΚΟ, τη διαφθορά στους δημόσιους οργανισμούς, τις   δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις.
·        Να γίνει αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες και τέλος
·        Να επαναπροσδιοριστεί  η μεταναστευτική μας πολιτική που στερεί θέσεις εργασίας από τον εντόπιο πληθυσμό, επιβαρύνει δυσανάλογα το σύστημα υγείας και ασφάλισης, διαρρέει συνάλλαγμα στο εξωτερικό, διαταράσσει την κοινωνική συνοχή και αλλοιώνει την πολιτιστική, κοινωνική, γλωσσική και εθνική μας ταυτότητα.
Εάν η Δύση θέλει να μας προσφέρει λύση, εξασφαλίζοντας την αποπληρωμή των νόμιμων και δίκαιων υποχρεώσεων μας προς τους δανειστές μας και τη συνέχιση της συνεργασίας μας στα πλαίσια της Ε.Ε., σαν ισότιμο και οικονομικά ελεύθερο κράτος θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσει τη στάση της και να μας προσφέρει,
  • Τεχνογνωσία και χρηματοδότηση για την ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, με τα επακόλουθα και για αυτούς νόμιμα οφέλη.
  • Γερμανική αποζημίωση για την καταστροφή της τεχνοοικονομικής μας υποδομής κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο.
Σίγουρα θα το εκτιμήσουμε και θα αισθανθούμε ισότιμα μέλη της Ε.Ε. Δεν μπορεί να θεωρηθεί η συνύπαρξη διαφορετικών λαών στην Ευρώπη όσο και αν ο Ελληνοκεντρικός πολιτισμός τους ενώνει, όταν ο κάθε λαός προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το δικό του κέρδος, να διευρύνει τη δική του γεωπολιτική επιρροή και να διασφαλίσει τα δικά του σύνορα εντάσσοντας τους άλλους ως υποτελείς στη δική του σφαίρα επιρροής. 


Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης
16/11/2010