Θέλει η Δύση να δώσει λύση ;

Του Η. Σταμπολιάδη

Με μεγάλη έκπληξη και απορία  παρακολουθούμε τις ημέρες μας τον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς, τα κυβερνητικά στελέχη και τα μέσα μαζικής επιρροής να προσπαθούν με σοβαρό και υπεύθυνο ύφος, με περισσή αλαζονεία και ξεδιάντροπη αυτοπεποίθηση να πείσουν και εμάς ότι το μνημόνιο και η υποθήκευση της χώρας με τη δανειακή σύμβαση αποτελούν τη μόνη λύση για να βγούμε από την κρίση. Η υποκρισία και το ψέμα έφτασε στο σημείο να παραχαράσσουν ακόμη και τη λαϊκή ετυμηγορία για να μας εξαπατήσουν ότι, όχι μόνο αυτοί, αλλά και ο ίδιος ο λαός αποδέχεται τα δύσκολα μεν αλλά αναγκαία μέτρα που οι τοκογλύφοι μέσω της κυβέρνησης του έχουν επιβάλει.

Η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να ανανεώνεται δίνοντας ευκαιρία  στο να φανεί και να εκφραστεί  η ψήφος διαμαρτυρίας ανάγκασε το λαό σε μία συνειδητή αποχή 35% και λευκά με άκυρα 10%. Το υπόλοιπο 55% το λογάριασαν σαν 100% και από αυτό τα μεγάλα κόμματα έλαβαν το καθένα το 33% περίπου που αντιστοιχεί μόλις στο 33%Χ55%= 18% του εκλεκτορικού σώματος. Μία πενιχρή μειοψηφία που εντούτοις όχι μόνο απαιτεί να κυβερνά δικτατορικά, καταπατώντας τη δημοκρατική αρχή σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία κυβερνά και η μειοψηφία ελέγχει, αλλά δίχως ντροπή να κομπάζει και για την εικονική επιτυχία της.  

Το δράμα είναι ότι οι άνθρωποι που είτε οι ίδιοι συμμετείχαν στην παρανομία και οδήγησαν τη χώρα σε κρίση ή είναι φορείς της νοοτροπίας εκείνων που το έκαναν έχουν το θράσος να παρουσιάζονται ως οι πλέον σοβαροί και υπεύθυνοι για να οδηγήσουν τη χώρα στη σωτηρία. Με ψηφοθηρικούς σκοπούς καταχρέωσαν τη χώρα όχι για να κάνουν αναπτυξιακά έργα αλλά για να ανεβάσουν το βιοτικό επίπεδο σε εικονικά ύψη που δεν ανταποκρίνονταν στην παραγωγικότητα της χώρας την οποία αποβιομηχάνισαν αυξάνοντας συνεχώς το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου πληρωμών. Το ένα δάνειο ακολουθούσε για να πληρώσει τους τόκους και τα τοκοχρεολύσια του προηγουμένου με συνεχώς αυξανόμενα επιτόκια. Σαν να μην  έφθανε αυτό απαρνήθηκαν τη δυνατότητα έκδοσης χρήματος μεταπίπτοντας από τη δραχμή στο ευρώ πράγμα που μας αναγκάζει να δανειζόμαστε τα χρήματα που χρειάζονται για τη δημοσιονομική πολιτική τα οποία  πριν τα τυπώναμε μόνοι μας ρυθμίζοντας την ισοτιμία του νομίσματος και διατηρώντας τα εξαγώγιμα προϊόντα και τον τουρισμό μας ανταγωνιστικά.

Προφανώς τα μέτρα που θα ληφθούν στο μέλλον θα είναι χειρότερα των ήδη ληφθέντων και το βιοτικό μας επίπεδο θα κατέβει αναγκαστικά μέχρι να εξισορροπηθεί με την παραγωγικότητα μας, πράγμα που το κρύβουν τεχνηέντως. Η πτώχευση του λαού αν όχι και του κράτους θα  είναι  επακόλουθο  των  αδυσώπητων κανόνων της οικονομίας και του ανταγωνισμού που έχει επιβάλει το ανελέητο αγγλοσαξονικό σύστημα  της μεγιστοποίησης του κέρδους του Adam Smith ενάντια στο πνεύμα αλληλεγγύης και σεισάχθειας που διέπνεαν τη νομοθεσία του Σόλωνα  που εφαρμόσθηκε στην αρχαία Αθήνα και την έσωσε από αναλογικά παρόμοια αν όχι ίδια  οικονομική κρίση.

Σήμερα η λύση θα προέλθει από τις ακόλουθες παραδοχές και μέτρα.

·        Αναγκαστικά το βιοτικό επίπεδο θα πέσει στο επίπεδο της παραγωγής.

·        Θα πρέπει να υπάρξει κοινωνική αλληλεγγύη ώστε τα βάρη να καταμεριστούν δίκαια και ανάλογα με τα οφέλη που εισπράχθηκαν τα χρόνια της κραιπάλης των κρατούντων που θα πρέπει να πληρώσουν για τη ζημιά με τις οικογενειακές  τους περιουσίες και όχι με το να τους ταΐζουμε στη φυλακή.

·        Να επικαλεσθούμε «κατάσταση ανάγκης» ώστε να πετύχουμε παύση πληρωμών και επαναπροσδιορισμό του χρέους με όρους του ευνοϊκότερου δανεισμού αρνούμενοι τους επαχθείς τοκογλυφικούς όρους που μας έχουν επιβάλλει.

·        Να επιστρέψουμε στη δραχμή επιβάλλοντας μία υποτίμηση της γύρω στα 30% έναντι της ονομαστικής ισοτιμίας των 340,75 δρχ/€ για να ευνοήσουμε τις εξαγωγές. Εάν δεν επικαλεσθούμε κατάσταση ανάγκης και δεν επαναπροσδιορίσουμε το χρέος η δραχμή θα καταρρακωθεί στη σχέση 1700 δρχ/€, που υπολογίζεται θεωρητικά ότι την έχει φθάσει η ασυδοσία της οικονομικής διαχείρισης από την ένταξη μας στην ΟΝΕ και μετά.

·        Να δοθούν αναπτυξιακά κίνητρα για τη αύξηση της παραγωγικότητας

·        Να εξασφαλισθούν όροι για την ανταγωνισημότητα των προϊόντων και του τουρισμού μας που δεν μπορούν να εξασφαλιστούν με το ευρώ και χρειαζόμαστε δικό μας νόμισμα.

·        Να σταματήσουν οι σπατάλες του κράτους  με τους υπεράριθμους και μεγαλόμισθους των ΔΕΚΟ, τη διαφθορά στους δημόσιους οργανισμούς, τις   δημόσιες και δημοτικές επιχειρήσεις.

·        Να γίνει αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες και τέλος

·        Να επαναπροσδιοριστεί  η μεταναστευτική μας πολιτική που στερεί θέσεις εργασίας από τον εντόπιο πληθυσμό, επιβαρύνει δυσανάλογα το σύστημα υγείας και ασφάλισης, διαρρέει συνάλλαγμα στο εξωτερικό, διαταράσσει την κοινωνική συνοχή και αλλοιώνει την πολιτιστική, κοινωνική, γλωσσική και εθνική μας ταυτότητα.

Εάν η Δύση θέλει να μας προσφέρει λύση, εξασφαλίζοντας την αποπληρωμή των νόμιμων και δίκαιων υποχρεώσεων μας προς τους δανειστές μας και τη συνέχιση της συνεργασίας μας στα πλαίσια της Ε.Ε., σαν ισότιμο και οικονομικά ελεύθερο κράτος θα πρέπει ίσως να αναθεωρήσει τη στάση της και να μας προσφέρει,

• Τεχνογνωσία και χρηματοδότηση για την ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, με τα επακόλουθα και για αυτούς νόμιμα οφέλη.
• Γερμανική αποζημίωση για την καταστροφή της τεχνοοικονομικής μας υποδομής κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο.

Σίγουρα θα το εκτιμήσουμε και θα αισθανθούμε ισότιμα μέλη της Ε.Ε. Δεν μπορεί να θεωρηθεί η συνύπαρξη διαφορετικών λαών στην Ευρώπη όσο και αν ο Ελληνοκεντρικός πολιτισμός τους ενώνει, όταν ο κάθε λαός προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το δικό του κέρδος, να διευρύνει τη δική του γεωπολιτική επιρροή και να διασφαλίσει τα δικά του σύνορα εντάσσοντας τους άλλους ως υποτελείς στη δική του σφαίρα επιρροής. 

Ηλίας Σταμπολιάδης

Καθηγητής Πολυτεχνείου Κρήτης

elistach@mred.tuc.gr

16/11/2010