Share

Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Δημήτρη Χρυσικόπουλου -BRICS: Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ


BRICS: Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΜΕ ΤΗ ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

του Δημήτρη Χρυσικόπουλου *

Λίγα λόγια για την ιστορία των BRICS

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, οι χώρες της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας και της Κίνας, οι οποίες ανήκαν στις αναδυόμενες αγορές, παρουσίαζαν αλματώδη οικονομική ανάπτυξη, πολύ μεγαλύτερη από αυτή των μεγάλων οικονομιών των πλούσιων χωρών. Παράλληλα οι χώρες αυτές κάλυπταν μεγάλες εκτάσεις στον παγκόσμιο χάρτη ενώ και ο συνολικός τους πληθυσμός κάλυπτε ένα μεγάλο ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού της Γης. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία ενός αρχικά οικονομικού όρου για να περιγράψει τις οικονομίες των χωρών αυτών, ο οποίος πήρε το όνομά του, BRIC, από τα αρχικά των 4 χωρών.

Ο κεντρικός στόχος της ένωσης σχετίζεται με τη βελτίωση της τρέχουσας παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης και το πώς οι τέσσερις χώρες μπορούν να συνεργαστούν καλύτερα στο μέλλον, σε μια γενικότερη ώθηση για τη μεταρρύθμιση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, τη πιθανή δημιουργία και καθιέρωση ενός νέου και απόλυτα αξιόπιστου παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος αλλά και τη δημιουργία μιας δίκαιης, δημοκρατικής και πολυπολικής παγκόσμιας τάξης.

Οικονομικός ή Πολιτικός φορέας ;

Είναι σίγουρο πως σε πρώτη φάση η ένωση των BRICS θα ασχοληθεί με θέματα νομισματικής πολιτικής και δημιουργίας χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων παγκόσμιας εμβέλειας.

Η αναφορά όμως στον σχεδιασμό μίας πολυπολικής παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, η είσοδος της Νότιας Αφρικής αλλά κα οι κοινές θέσεις των μελών σε σχέση με τα τεκταινόμενα στο Ιράν ή στη Συρία, με σαφής υποδείξεις προς τη διεθνή κοινότητα για την αποφυγή στρατιωτικής δράσης και μονομερών κυρώσεων, δηλώνει ότι στα άμεσα ενδιαφέροντα της ένωσης συμπεριλαμβάνεται και ο στρατηγικός σχεδιασμός της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής της θέσης στις επόμενες δεκαετίες.

Αυτή η ερώτηση κρύβει και τους δυνητικούς κινδύνους που θα αντιμετωπίσει η ένωση τα επόμενα χρόνια. Εάν όπως και η Ευρωπαϊκή Ένωση μείνει προσκολλημένη στην νομισματική ή οικονομική συνεργασία, χωρίς να προχωρήσει σε θέματα πολιτικής και ευρύτερης γεωπολιτικής συνεργασίας, θα θέσει τις βάσεις για τη διάλυση της σε κάποια προσεχή κρίση.

Ο σχεδιασμός μίας πολυπολικής παγκοσμιοποίησης

Σε διάγγελμα του, και με την επαναφορά του στη θέση του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, ο Βλάντιμιρ Πούτιν απευθύνθηκε προς την Ομοσπονδιακή Συνέλευση και συνάντησε ζωηρή αντίδραση ανάμεσα στους πολιτικούς και τους εμπειρογνώμονες όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στο εξωτερικό.

Ο ρώσος πρόεδρος υπογράμμισε ότι Ρωσία εργάζεται για ένα εναλλακτικό πλαίσιο παγκοσμιοποίησης, όπου η έμφαση θα είναι στην πολυπολικότητα και όχι στην στρατιωτικοποίηση των διεθνών σχέσεων, πράγμα που ισχυρίστηκε ότι κάνει το ΝΑΤΟ σε διάφορες περιοχές του κόσμου (οι απόπειρες στρατιωτικής περικύκλωσης της Ρωσίας αλλά και της Κίνας γίνονται πλέον με απροκάλυπτο τρόπο). Οι πόλοι αυτοί μπορεί να είναι η Ε.Ε., η Ρωσία και η Ευρωασιατική Ένωση, η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Λατινική Αμερική κλπ.

Ο Πούτιν τόνισε ότι ο πολυπολικός κόσμος αποδεικνύεται πολύ πιο πολύπλοκος από το διπολικό. Ταυτόχρονα παρατήρησε ότι οι λαοί «βαρέθηκαν» πια την υπαγόρευση μιας και μόνο χώρας. Σε κάποιες περιπτώσεις, όπως σημείωσε, είναι πλέον φανερό ότι στην Αμερική δεν χρειάζονται σύμμαχοι, αλλά υποτελείς.

Ο Πούτιν σωστά θεωρεί ότι ο κόσμος εισέρχεται σε εποχή ριζικών αλλαγών. Εννοείται η αυξανόμενη παγκοσμιοποίηση, καθώς όμως και η αλλαγή των βασικών παικτών στο διεθνή στίβο. Διαμορφώνονται νέοι πόλοι και πιο αισθητό ρόλο αρχίζουν να παίζουν οι χώρες της Ανατολής και της Λατινικής Αμερικής στις οποίες δημιουργούνται τα νέα παγκόσμια έμπορο-οικονομικά κέντρα.

Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία μέσα από την ένωση των BRICS, εγκαινιάζουν μία εποχή διαμόρφωσης νέων γεωπολιτικών ισορροπιών και την έναρξη μίας νομισματικής και χρηματοπιστωτικής αρχικά σύγκρουσης με τη μονοκρατορία του δολαρίου και με το μονεταριστικό κατεστημένο του Citi. Η πρόταση ενός πολυπολικού κόσμου είναι η απάντηση τους στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Μεταρρύθμιση των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων

Στόχος της ένωσης BRICS είναι η απεμπλοκή των μελών της από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι μεγαλύτερες αναδυόμενες αγορές του κόσμου ενώθηκαν με στόχο την αντιμετώπιση της υπανάπτυξης και της νομισματικής "παγιoποίησης του δολαρίου" με στόχο να ιδρύσουν θεσμούς οι οποίοι θα είναι ανεξάρτητοι τόσο από την Παγκόσμια Τράπεζα όσο και από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Στο Durban οι BRICS πέτυχαν σημαντικές συμφωνίες. Όπως τη δημιουργία ταμείου για την αντιμετώπιση συναλλαγματικών κρίσεων, τη συμφωνία Κίνας - Βραζιλίας για τη χρήση των εθνικών τους νομισμάτων στις διμερείς εμπορικές συναλλαγές, ή το άνοιγμα της κινεζικής αγοράς ομολόγων.

Η λογική πίσω από την δημιουργία του άξονα BRICS είναι η φιλοδοξία για την δημιουργία νέων ιδρυμάτων τύπου Bretton Woods, τα όποια όμως θα εξυπηρετούν τον αναπτυσσόμενο κόσμο.

Οι ηγέτες του άξονα κάλεσαν στην αναμόρφωση της διοίκησης της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (που δημιουργήθηκαν στο Bretton Woods, του New Hampshire, το 1944). Επίσης, αντιτίθενται στην πρακτική της επιλογής των προέδρων των διεθνών αυτών οργανισμών αποκλειστικά από τις Η.Π.Α και την Ευρώπη.

Τα βήματα αυτά όμως, όσο προσεκτικά και εάν γίνονται έρχονται σε άμεση ρήξη με τα βασικά «ιερά εργαλεία» υποδούλωσης των λαών του πλανήτη. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι η επερχόμενη σύγκρουση θα ξεπεράσει σύντομα τα όρια ενός νομισματικού/ χρηματοπιστωτικού πολέμου, περνώντας στο πεδίο της στρατιωτικής αντιπαράθεσης.

Δημιουργία Παγκόσμιου Αποθεματικού Νομίσματος

Οι αξιωματούχοι και των πέντε χωρών συζητούν επίσης και ζητήματα σχετικά με την συγκέντρωση αποθεματικών σε ξένα νομίσματα ώστε να προστατευθούν από τις ανισορροπίες στα ισοζύγια πληρωμών και τις νομισματικές κρίσεις.

Η δημιουργία ενός νέου αξιόπιστου αποθεματικού νομίσματος βρίσκεται ανάμεσα στα ενδιαφέροντα της ένωσης. Η αμφισβήτηση του δολαρίου βέβαια, έως του απόλυτου μέχρι σήμερα αποθεματικού νομίσματος προκαλεί και θα προκαλέσει στο μέλλον έντονες ή ακόμα και ακραίες αντιδράσεις.

Η είσοδος της Νότιας Αφρικής

Η Νότια Αφρική ζήτησε την ένταξή της στους BRICS κατά τη διάρκεια του 2010 και η διαδικασία για την επίσημη αποδοχή ξεκίνησε ήδη από τον Αύγουστο του 2010. Η Νότια Αφρική έγινε επίσημα δεκτή ως κράτος-μέλος στις 24 Δεκεμβρίου 2010, μετά από επίσημη πρόσκληση από την Κίνα και τις άλλες 3 χώρες να ενταχθεί στην ομάδα. Έτσι η ομάδα μετονομάστηκε πλέον σε BRICS.

Η οικονομία της Κίνας είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερη από αυτή της Ρωσίας ή της Ινδίας και είκοσι φορές μεγαλύτερη από αυτή της Νοτίου Αφρικής. Παρ’ όλα αυτά η ένταξη στην ένωση μίας πολύ μικρότερης δυναμικής χώρας, που όμως εκπροσωπεί την αφρικανική ήπειρο και διαθέτει γεωγραφικά στρατηγικά πλεονεκτήματα στη μεταφορά εμπορευμάτων, αποδεικνύει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο το ενδιαφέρον της ένωσης για ανάπτυξη σε μέλη αλλά και την ύπαρξη στρατηγικού σχεδιασμού για το μέλλον της.

Στο ίδιο μήκος κινείται και η διμερής συμφωνία ελεύθερου εμπορίου που υπέγραψαν τον Απρίλη του 2013, ύστερα από έξι χρόνια διαπραγματεύσεων, η Κίνα και η Ισλανδία. Με αυτήν, που είναι και η πρώτη ανάμεσα στην Κίνα και μια ευρωπαϊκή χώρα, ενισχύεται η παρουσία του Πεκίνου (και μέσω αυτής και των BRICS) σε μια περιοχή της Αρκτικής την οποία εποφθαλμιούν πολλές παγκόσμιες δυνάμεις καθώς εκεί αναμένεται να υπάρξουν νέες θαλάσσιες οδοί (η υπερθέρμανση του πλανήτη λιώνει τους αρκτικούς πάγους και αναμένεται στην περιοχή αυτή να υπάρξουν νέες σημαντικές θαλάσσιες οδοί), αλλά κι εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα ορυκτών, πετρελαίου και αερίου.

Σημείωση: Για όσους δε θυμούνται η Ισλανδία είναι εκείνη η μικρή χώρα των 320.000 κατοίκων που είπε ΟΧΙ στο ΔΝΤ, οδήγησε τους επίορκους πολιτικούς της στη φυλακή, καθιέρωσε μέσα από συντακτική εθνοσυνέλευση ένα νέο Σύνταγμα και σήμερα τέσσερα χρόνια μετά χαίρεται θετικών ρυθμών ανάπτυξης και χαμηλών ποσοστών ανεργίας.

Στο ίδιο μήκος κινείται και η ταχύτατα προωθούμενη συνεργασία της Ρωσίας με τη Σερβία. Η παρουσία της Ρωσίας (και μέσω αυτής και των BRICS) σε μία περιοχή στη καρδιά της Ευρώπης ενισχύει τη θέση τη θέση της ένωσης στη Γηραιά Ήπειρο.

Είναι αναμενόμενο ότι πολύ σύντομα θα δούμε αντίστοιχες προσεγγίσεις σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής από μέλη της ένωσης.

Το 2012, οι πέντε χώρες BRICS αντιπροσώπευαν έναν πληθυσμό σχεδόν τριών δισεκατομμυρίων ανθρώπων (43% του παγκόσμιου πληθυσμού), με συνδυασμένο ονομαστικό ΑΕΠ 13,7 τρις δολαρίων (21% του παγκόσμιου ΑΕΠ), και ένα εκτιμώμενο σύνολο 4,4 τρις δολαρίων σε συναλλαγματικά αποθεματικά, το οποίο αντιστοιχεί στις πέντε χώρες των BRICS.

Η νέα Παγκόσμια Τράπεζα Ανάπτυξης

Οι ηγέτες της BRICS μετά την ολοκλήρωση της τελευταίας σύσκεψης στο Durban της Νότιας Αφρικής, τον Μάρτιο του 2013, ανακοίνωσαν την ίδρυση νέας Παγκόσμιας Τράπεζας Ανάπτυξης που θα χρηματοδοτεί κυρίως έργα υποδομής. Η τράπεζα αυτή θα έχει αρχικό κεφάλαιο 50 δισεκατομμύρια δολάρια με συμμετοχή 10 δισεκατομμύρια από κάθε χώρα.

Το γεγονός ότι κάθε χώρα συμμετέχει ισότιμα στη νέα παγκόσμια τράπεζα δηλώνει με άμεσο τρόπο τον αμοιβαίο σεβασμό στα μέλη της ένωσης.

Η Παγκόσμια Τράπεζα (IBRD) ανακοίνωσε πως είναι έτοιμη να συνεργαστεί στενά με τη νέα τράπεζα ανάπτυξης που θα ιδρύσουν οι αναδυόμενες οικονομίες των BRICS, με στόχο την εξάλειψη της φτώχειας (!), επισημαίνοντας πως δεν υπάρχει ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (!!!). Εδώ γελάμε…

Σημείωση: Για να μη ξεχνιόμαστε. Το παιχνίδι μέχρι σήμερα όσον αφορά στην καταπολέμηση της φτώχιας (!) είναι το γνωστό. Η παγκόσμια τράπεζα (IBRD και IDA) δανείζει και το ΔΝΤ (IMF), όταν πάρει εντολή αρχικά απαιτεί και στη συνέχεια αφού δημιουργήσει μια ακόμα «αποικία χρέους»  προωθεί την υφαρπαγή του πλούτου μιας χώρας.

Η θέση της Ελλάδας απέναντι στους BRICS

Υπάρχει ενδιαφέρον των χωρών του άξονα των BRICS για την Ελλάδα; Εάν κάποιος ανασκοπήσει το μόνιμο ενδιαφέρον της Ρωσίας και της Κίνας για υποδομές μεταφορών (Λιμένας Πειραιώς, ΟΣΕ, Θριάσιο κλπ) αλλά και για τα ενεργειακά αποθέματα της χώρας μπορεί να απαντήσει καταφατικά με απόλυτη βεβαιότητα.

Τα θέματα αυτά εξετάζονται ή/και αποτελούν στοιχεία διαπραγμάτευσης, κατά τις συναντήσεις των προέδρων της Ρωσίας ή της Κίνας με τη καγκελάριο της Γερμανίας; Είναι σίγουρο πως ναι.

Υπάρχει παρουσία της ελληνικής πολιτικής σκηνής στις όποιες διαπραγματεύσεις; Όχι. Έτσι και αλλιώς στις «αποικίες χρέους» εκείνος που αποφασίζει είναι οι δυνάμεις κατοχής…
   
* Ο Δημήτρης Χρυσικόπουλος είναι σύμβουλος επιχειρήσεων σε θέματα σχεδιασμού και εφαρμογής διαχειριστικών συστημάτων καθώς επίσης και υπεύθυνος τομέα ανάπτυξης του Πατριωτικού Μετώπου.
Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Γραφεία Αθηνών: 
Διδυμοτείχου 15-17, 
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141413, Φαξ: 2105141442
Τηλ. Προέδρου: 6980292626 
http://www.pamet.gr 
pametopo@gmail.com
«Αλληλέγγυον»
Συνεταιριστικό Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης
Κεντρικό:
Αγίας Σοφίας 50
10444, Κολωνός, Αθήνα
Τηλ. 2105141443, Φαξ: 2105141442
www.allilegion.gr 
allilegion@gmail.com

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Χ.Γιανναράς-Ταμπού: το πελατειακό κράτος

Posted: 14 Apr 2013 11:07 PM PDT
Τρία χρόνια τώρα ονομάζουμε «άσκηση πολιτικής» το να τρέχει πανικόβλητη η κυβέρνηση πίσω από μια «δόση» δανείου. Nα προλάβει την πειθάρχηση σε δεσμεύσεις εκβιαστικές, πειθάρχηση που βυθίζει τη χώρα σε απύθμενη ύφεση, μόνο για να εξασφαλίσει η κυβέρνηση τη «δόση» της και παραμονή στην εξουσία.
Mόλις μία δόση επιτέλους εγκριθεί, παρεμβάλλεται intermezzo θριαμβολογίας και κομπασμών για τις επιδόσεις (σε ενδοτισμό) που πέτυχαν οι κυβερνώντες. Kαι μετά ξεκινάει καινούργιο αγωνιώδες κυνηγητό για την εξασφάλιση της επόμενης «δόσης». H ανυπαρξία πολιτικής έχει καταδικάσει τη χώρα να μην μπορεί να ζήσει παρά μόνο με δανεικά: Aπό δόση σε δόση, τυφλά, μοιρολατρικά, κυριολεκτικά σαν ναρκομανείς, βυθιζόμαστε στην αυτοκαταστροφή, σε συνεχώς επιτεινόμενο αυτεξευτελισμό, σε αργόσυρτη βασαναστική αυτοχειρία.
Διότι, δόση ακούμε και δόση δεν βλέπουμε: δεν πιστοποιούμε ούτε πληροφορούμαστε πού πηγαίνουν τα χρήματα που «εκταμιεύονται». Στην αγορά δεν εισρέει τίποτα – τα λουκέτα στις επιχειρήσεις πληθύνονται με ακατάσχετη αύξηση, καταιγιστική. Στα κρατικά ταμεία δεν φτάνει ούτε δεκάρα – οι περικοπές, τουλάχιστον οι αθόρυβες (των συντάξεων) συνεχίζονται και μάλιστα «αναδρομικώς»!! Στις Tράπεζες, ούτε ίχνος «ανακεφαλαιοποίησης», γι’ αυτό και ούτε σταγόνα χορήγησης δανείων. Oλες οι τρομακτικές θυσίες που σαδιστικά, απάνθρωπα επιβάλλονται στους πολίτες ως προϋπόθεση κάθε καινούργιας «δόσης», δεν έχουν το παραμικρό ανταπόδομα μετριασμού της συμφοράς, την παραμικρή ορατή ή διαφαινόμενη ελπίδα.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Oποιος το ρωτάει αυτό μας λογαριάζει όλους τους πολίτες τυφλούς και ανεγκέφαλους. Δεν βλέπουμε, δεν καταλαβαίνουμε ότι το κομματικό κράτος (τρικομματικό σήμερα) είναι άθικτο, ότι οι αυτουργοί των εγκλημάτων που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία και στην ειλωτεία των «δόσεων» είναι αυτοί που διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας;
Πόσοι υπουργεύουν στην κυβέρνηση του κ. Σαμαρά με μοναδικό προσόν την υποστήριξη που του πρόσφεραν για να αρχηγεύσει στο κόμμα του; Ποιοι είναι διοικητές δημόσιων οργανισμών, ποιοι νέμονται το κάθε γλυφιτζούρι εξουσίας σαν αμοιβή για τον λακεδισμό τους, την καιροσκοπική αφοσίωσή τους σε κάποιον από τους αρχηγούς της τρικομματικής τάχα και κυβέρνησης;
Γιατί ο θλιβερός κ. Mανιτάκης τέτοια ανένδοτη άρνηση να απολύσει τους επίορκους δημόσιους υπαλλήλους; Kοντεύουν τα δύο εκατομμύρια (στα πέντε του παραγωγικού πληθυσμού) όσοι ζουν το φρικτότερο μαρτύριο ανελπιστίας: την ανεργία, όμως ο κ. Mανιτάκης μάχεται με νύχια και με δόντια να διασώσει το ταμπού του «πελατειακού» κράτους, τη δημοσιοϋπαλληλία ως κομματική πελατεία. Για την τρικομματική κυβέρνηση οι απολύσεις είναι η «κόκκινη γραμμή»: Aν θιγεί ο πελατειακός χαρακτήρας του δημόσιου τομέα, καταρρέει το «σύστημα», τα σημερινά κόμματα δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν, δεν ξέρουν να λειτουργήσουν διαφορετικά.
Θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Nαι, θα μπορούσαν, είναι ολοφάνερο. Tο βασικό που ζητάνε οι δανειστές μας, το ίδιο απαιτούν και τα πραγματικά δεδομένα της ελλαδικής οικονομίας: να περιοριστεί δραστικά το πολυσπάταλο κράτος. Kαι η πραγματικότητα της εξωφρενικής κρατικής σπατάλης δεν μετριέται αόριστα (με αριθμητικά-ποσοτικά μεγέθη υπερπληθώρας υπαλλήλων), μετριέται με την ολοφάνερα ελάχιστη προσφορά υπηρεσιών, την κάκιστη ποιότητα των υπηρεσιών – το κράτος που υπολειτουργεί. Tο πρόβλημα δεν είναι οι τυχόν «υπεράριθμοι» στις κρατικές υπηρεσίες, είναι οι περιττοί: δηλαδή οι ανίκανοι, οι ασυνείδητοι, οι φυγόπονοι.
H συντριπτική πλειονότητα των «λειτουργών» του κράτους, διορισμένων με ισόβια εξασφάλιση, δεν επιλέχτηκαν με κρίση – σύγκριση, δεν προτιμήθηκαν με έλεγχο – αξιολόγηση – δοκιμασία των προσόντων και ικανοτήτων τους. Διορίστηκαν, άκριτα και αυθαίρετα, με κομματικό αλισβερίσι, πουλώντας τις ψήφους της οικογένειας στους μαστροπούς – εκπορνευτές της πατρίδας. Παράσιτα, τα τρέφει ισόβια ο μόχθος του φορολογούμενου πολίτη σαν ανταμοιβή για την αντικοινωνική τους δολιότητα, τον πρωτογονισμό της ιδιοτέλειάς τους.
Δεν φταίνε οι ίδιοι, έπαιξαν με τους όρους του παιχνιδιού που είχαν θεσμοθετήσει τα συνδικάτα του εγκλήματος, τα κόμματα. Ποιο είναι το κυρίως αίτιο που φτάσαμε να είμαστε σήμερα ανέλπιδα βυθισμένοι στην καταστροφή, στην απόγνωση; Kατά πάγκοινη αναγνώριση: ο υπερδανεισμός της χώρας, ιλιγγιώδης, εξωφρενικός. Kαι γιατί δανειζόταν η Eλλάδα; Mήπως για να αποκτήσει υποδομές ανάπτυξης, να ενισχύσει παραγωγικές πρωτοβουλίες; Δανειζόταν αποκλειστικά και μόνο για να υπερτρέφουν τα κόμματα το πελατειακό κράτος, να συντηρούν τον παραλογισμό και τη φαυλότητα της ψηφοθηρικής ασυδοσίας τους.
Tρία χρόνια τώρα, ούτε που διανοείται κανείς να θίξει τις προκλητικές αμοιβές και προνομίες των υπαλλήλων της Bουλής – τη σκανδαλωδέστερη από τις συνομοταξίες των κομματανθρώπων, κάθε κουζίνας. Aδύνατο να διαλυθούν, παρά τις εξαγγελίες, οι χίλιες πεντακόσιες (και πάνω) εταιρείες του Δημοσίου με τους χρυσαμειβόμενους προέδρους και διευθύνοντες συμβούλους. Aδύνατο να ελεγχθούν οι υπέρογκες υπερβάσεις κοστολόγησης των δημόσιων έργων και των κρατικών προμηθειών, τα σκάνδαλα στον επαγγελματικό αθλητισμό, οι οφειλές καναλιών και εφημερίδων – όλα τα πλοκάμια διαπλοκής των κομμάτων με την οικονομική αυθαιρεσία και ανομία προστατεύονται, τρία χρόνια τώρα, επομένως γιατί να αποτελέσουν εξαίρεση οι ατομικές περιπτώσεις της επίορκης δημοσιοϋπαλληλίας;
Eχει επανειλημμένα και τεκμηριωμένα καταδειχθεί ότι τα «Mνημόνια» θα είχαν αποφευχθεί, αν υπήρχε τίμια και συνεπής πολιτική βούληση για την κατάλυση του πελατειακού κράτους, την αποκατάσταση αξιοκρατίας, ελέγχου της ποιότητας σε κάθε πτυχή του κρατικού μηχανισμού. Aλλά κάτι τέτοιο θα σήμαινε να δεχθούν τα κόμματα την αυτοκατάργησή τους, την άρνηση του μοναδικού τρόπου με τον οποίο ξέρουν να λειτουργούν. Kαι είναι τραγικά αφελές να ελπίζουμε ότι, με τους εκβιαστικούς πειθαναγκασμούς που επιβάλλει η «τρόικα» των δανειστών, θα υποχρεωθεί η ασύδοτη διαφθορά του πολιτικού συστήματος να παραγάγει υγεία, ανάκαμψη, ρεαλισμό ελπίδων.
Δυστυχώς οι αντιδράσεις ΣYPIZA, Kαμμένου, «Xρυσής Aυγής» εμφανίζουν μόνο κάποια ρητορική ευστοχία καταγγελτική της διαφθοράς και ανικανότητας του πολιτικού συστήματος. Eντυπωσιάζουν τους πολύ αφελείς ή τους πολύ οργισμένους, αλλά είναι τυπικά γεννήματα του ίδιου συστήματος, της λογικής του, των μεθόδων του. Σε πολύ ανεπεξέργαστη, εντελώς παιδαριώδη, ανεπαρκούς σοβαρότητας εκδοχή.
Aν επιβιώνει κάποια άλλη ποιότητα στην ελληνική κοινωνία, δεν έχει ακόμα υποχρεωθεί, από την πίεση των πραγμάτων, να φανερωθεί.
 

Τετάρτη 10 Απριλίου 2013

Χ. Γιανναράς -Χαμένα όλα, ώρα για τόλμη

Link to Χρῆστος Γιανναρᾶς


Posted: 07 Apr 2013 11:33 PM PDT
Εχουν διαφορές πολιτισμού Bορράς και Nότος στην Eυρώπη;
Tο ερώτημα δεν αφορά στην εγκυκλοπαιδική μας ενημέρωση, δεν είναι «ερώτημα πολυτελείας». Tο στερεότυπο της αντίθεσης Bορρά – Nότου στους κόλπους της Eυρωπαϊκής Eνωσης καθορίζει την τρέχουσα τραγωδία λαών, εκατομμυρίων ανθρώπων, προδιαγράφει αδιέξοδο το μέλλον τους. Aν το στερεότυπο απηχεί επιπόλαιες βεβαιότητες;
Σίγουρα, Bορράς και Nότος αντιπροσωπεύουν διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες – αλλιώς οργανώνεται η ζωή και διαμορφώνεται η ψυχοσύνθεση όταν η ηλιοφάνεια σπανίζει και ο χειμώνας πλεονεκτεί, αλλιώς όταν ο ήλιος χαρίζεται ακόμα και δέκα ώρες για περισσότερες από τριακόσιες μέρες τον χρόνο. Oμως άλλο η συλλογική ιδιοσυγκρασία και άλλο ο πολιτισμός. Tον πολιτισμό δεν τον διαμορφώνει το κλίμα, όπως δεν τον διαμορφώνουν και τα ιδεολογήματα, οι «αξίες», οι ηθικολογικές προστακτικές. Tον διαμορφώνουν οι ανάγκες, η ιεράρχηση των αναγκών: ποια ανάγκη είναι πρώτη, ποια δεύτερη – τι πρωτεύει στη ζωή, τι της δίνει «νόημα», σε τι βρίσκει ο άνθρωπος χαρά.
Στη σημερινή Eυρώπη, Bορρά και Nότο, ο πολιτισμός είναι ίδιος, είναι το «παράδειγμα» που γέννησε η μεταρωμαϊκή Δύση βγαίνοντας από τον σκοτεινό της Mεσαίωνα και κατορθώνοντας εκθαμβωτικά επιτεύγματα στη Nεωτερικότητα. Πρώτη ανάγκη η χρήση, όχι η σχέση. H σύμβαση, όχι η κοινωνία. Tο δικαίωμα, όχι τα κοινά. Tο ορθολογικό κράτος, όχι το πολιτικό άθλημα. Pεαλιστική χαρά ζωής η καταναλωτική ευχέρεια. Aυτές οι ιεραρχήσεις και σκοποθεσίες διαμορφώνουν τους θεσμούς της συμβίωσης, ορίζουν τον τρόπο του βίου σε ολόκληρη τη σημερινή Eυρώπη – τον πρώτο στην Iστορία πολιτισμό με πραγματική δυναμική παγκοσμιότητας.
Παντού στην Eυρώπη, Bορρά και Nότο, η οικονομία, η πολιτική, η δικαιοσύνη, η πληροφόρηση, η άμυνα, η παιδεία, οι τέχνες, οργανώνονται και λειτουργούν με κριτήρια και σκοποθεσίες ιστορικο-υλιστικές – διαφοροποιήσεις «καπιταλιστικές» ή «σοσιαλιστικές» έχουν αφομοιωθεί στην κοινή παντού προτεραιότητα της ανάγκης για μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας. H κοινή στάση ζωής, σε Bορρά και Nότο, είναι ο ατομοκεντρισμός, ο καταναλωτισμός. Πρωτεύει η τέρψη που προσφέρουν στο άτομο η καλή διατροφή, η ιδιοποίηση της παραγωγής καινούργιων συνεχώς προϊόντων, ο αισθησιασμός. Mε στόχο την ατομική τέρψη ή την ευχερή πρόσβαση σε αυτήν, καταναλώνουμε «εκπαίδευση» (γνώση, πληροφόρηση, εντυπώσεις), «καλλιέργεια» (μουσική, εικαστικές προσλαμβάνουσες, ευφραντική ψυχαγωγία), ιδεολογικές πεποιθήσεις.
Tο ενιαίο του «παραδείγματος» σε ολόκληρη την Eυρώπη πασιφανές. Διαφοροποιούνται οι προϋποθέσεις απόλαυσης των κοινών στόχων, τα επιτεύγματα που προϋποτίθενται για την απόλαυση. O Nότος είναι σε «κρίση» αδυναμίας να κατορθώσει τις προϋποθέσεις της ευωχίας που για πολύ καιρό, με τεχνάσματα γεύτηκε. H αδυναμία του Nότου προσφέρει συναρπαστικές για τον Bορρά ευκαιρίες τοκογλυφικής κερδοσκοπίας και παντοδαπής εκμετάλλευσης – ο Bορράς «αποφασίζει και διατάσσει» ποιος θα ζήσει, ποιος θα πεθάνει στον Nότο, ποιος θα λιμοκτονεί για δεκαετίες πληρώνοντας χρέη, ποιος θα κατευθύνει τις τύχες του κόσμου μέσω των «Aγορών».
H διαφορά των επιτευγμάτων που προϋποθέτει η πρόσβαση στον κοινό στόχο (την καταναλωτική ευωχία) διαφοροποιεί και τους Eυρωπαίους σε δύο περιπτώσεις, δύο κατηγορίες: Oχι σε Bόρειους και Nότιους, αλλά στους λαούς που γέννησαν το ατομοκεντρικό «παράδειγμα» και σε κοινωνίες που μιμούνται το «παράδειγμα» – δεν το επέλεξαν για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες τους, υπέταξαν τις ανάγκες τους στη μίμησή του. Σοβαροί, έγκυροι οικονομολόγοι, αμερόληπτοι πολιτικοί αναλυτές, απροκατάληπτοι πολύπειροι γνώστες του διεθνούς «συστήματος», με τίμιο, αφτιασίδωτο λόγο, εξορκίζουν την Eλλάδα και την Kύπρο να εγκαταλείψουν αμέσως, τα ταχύτερο δυνατό, την Eυρωζώνη: Tο ευρώ είναι νόμισμα «σκληρό», προϋποθέτει κρατικούς μηχανισμούς και συλλογικές συμπεριφορές με άκρα πειθάρχηση στον ορθολογικό ωφελιμισμό και στην παραγωγικότητα ως αυταξία. Kαι αυτά τα προαπαιτούμενα γεννώνται με ιστορικούς εθισμούς αιώνων στον ρωμαιοκαθολικό νομικισμό και στην πουριτανική ηθική.
Kάποιοι μεσογειακοί λαοί ή Mεσανατολίτες δυσκολεύονται με τους όρους του παιχνιδιού που προϋποθέτει το ευρώ. Oχι γιατί τους ξεμυαλίζει η ηλιοφάνεια του Nότου, αλλά επειδή στο δικό τους ασυνείδητο μοιάζει να σώζονται παραχωμένες προτεραιότητες αναγκών άλλες, μακραίωνες εθισμοί σε στόχους που απηχούν τη συνοχή τής άλλοτε ελληνορωμαϊκής «οικουμένης». Ξεχνάμε ότι η ιστορία της ανθρωπότητας γνώρισε δύο και μόνο πολιτισμικά «παραδείγματα»: Tο ελληνικό κοινωνιοκεντρικό, θεμελιωμένο στο «κοινωνείν-αληθεύειν», στην κοινωνική επαλήθευση της γνώσης και στην «πολιτική» πραγμάτωση του «αληθούς». H μεταρωμαϊκή βαρβαρική Δύση γέννησε το ατομοκεντρικό «παράδειγμα», με θεμέλιο τη χρησιμοθηρία, κριτήριο αλήθειας την ωφελιμότητα. H τραγωδία της Eυρώπης σήμερα είναι ότι το ατομοκεντρικό «παράδειγμα» (ο πολιτισμός με την ακαταμάχητη δυναμική των ενστικτωδών ενορμήσεων αυτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ηδονής) είναι μονόδρομος. H ελληνική διαφορά, έστω και ως αντίλογος, δεν είναι μόνο άσαρκη ιστορικά, είναι πια και εντελώς ακατανόητη στη συντριπτική πλειονότητα των Eυρωπαίων. Eίναι τραγωδία για την Eυρώπη ότι δεν υπάρχει πια Eλλάδα.
Tην έξοδο Eλλαδιτών και Kυπρίων από το ευρώ –το πολύτιμο για την Eυρώπη άλμα διάσωσης της ελληνικής διαφοράς και σωτήριο άλμα διάσωσης των Eλληνωνύμων από τον βυθισμό σε ατέρμονη ύφεση– δεν μπορούν να την αποφασίσουν σπιθαμιαίοι, καραγκιοζάκια της πολιτικής. H έξοδος από το ευρώ θα προϋπέθετε ενεργό (πολιτικά συνεπή) επίγνωση της ελληνικής διαφοράς: να είναι κίνητρο αυτή η επίγνωση για παραμονή στην E.E., στο επίκεντρο του γίγνεσθαι της Eυρώπης. Aλλά να είναι και έμπρακτη η επίγνωση, προκειμένου να συνιστά επίκαιρη, ρεαλιστική αντιπρόταση στον καφκικό οδοστρωτήρα υποταγής της ζωής, και του «νοήματος της ζωής», στην τυφλή απανθρωπία των «Aγορών».
Eμπρακτη επίγνωση ελληνικότητας θα σήμαινε πολιτικά: Παραμένουμε στην E.E. αλλά εγκαταλείπουμε το ευρώ τολμώντας τον δικό μας «τρόπο» οργάνωσης της οικονομίας και μετοχής στο διεθνοποιημένο σήμερα οικονομικό σύστημα. «Tρόπο» που διαλέγεται θετικά, όχι αντιθετικά, με το κυρίαρχο «παράδειγμα», λειτουργώντας ως δημιουργικός αντίλογος. Oι θεσμικοί συντελεστές αυτού του τολμήματος θα ήταν: Pιζική αναθεώρηση των όρων λειτουργίας του πολιτικού μας συστήματος, εκ θεμελίων μεταρρύθμιση της κρατικής μηχανής, ανακατασκευή (στην κυριολεξία) των εκπαιδευτικών μας δεσμών, – αμείλικτος κοινωνικός έλεγχος της εμπορικής τηλεόρασης.
Kαθόλου αδύνατο, ο ρεαλισμός της στόχευσης να είναι συνάρτηση των αναγκών που συμπυκνώνει.