Share

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Κασιμάτης Γιώργος- Μνημόνιο και Συμβάσεις Δανεισμού Ισον Πραξικόπημα

ΓΙΑ ΤΗ ΔΑΝΕΙΟΔΟΤΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ, ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΓΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΔΝΤ

Γιώργου Κασιμάτη, Ομότιμου Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών

1. Η Δανειοδοτική Σύμβαση, το Μνημόνιο και η Συμφωνία έγκρισης του ΔΝΤ αποτελούν μια ενιαία διεθνή σύμβαση που υπογράφουν η Ελληνική Δημοκρατία, οι 16 χώρες της Ευρωζώνης και (στην τρίτη περίπτωση) και το ΔΝΤ.

2. Με την ενιαία αυτή διεθνή σύμβαση επιβάλλονται οι όροι που δένουν χειροπόδαρα την Ελλάδα:
  • Παραίτηση από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας, εθνικής κληρονομιάς και από κάθε άλλη ένσταση
  • Παραβίαση θεμελιωδών δικαιωμάτων που εγγυώνται το Σύνταγμα, το Ευρωπαϊκό Δίκαιο και το Διεθνές Δίκαιο
  • Παραβίαση θεμελιωδών αρχών της συνταγματικής, της ευρωπαϊκής και της διεθνούς νομιμότητας.

3. Οι συμβάσεις αυτές έπρεπε να κυρωθούν ως διεθνείς συμβάσεις από τη Βουλή των Ελλήνων με πλειοψηφία των 3/5 των βουλευτών, δηλαδή με 180 βουλευτές.

Αυτό το επιβάλλουν το Ελληνικό Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο.

Όμως δεν έγινε.

Αντ' αυτού η Σύμβαση Δανειοδότησης που είναι η βασική Σύμβαση από τις τρεις, ορίζει παράνομα ότι θα εφαρμόζονται από την ημέρα υπογραφής τους χωρίς κύρωση. Το ίδιο όρισε και ένας νόμος που ψηφίστηκε λίγες μέρες μετά το ν. 3847/2010. Ο νόμος είναι αντισυνταγματικός.

4. Το ότι δεν κυρώθηκαν από τη Βουλή των Ελλήνων οι τρεις Συμφωνίες, που αποτελούν την ενιαία Σύμβαση δανειοδότησης, παραβιάζει και το Ελληνικό Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο. Συνέπεια αυτής της σοβαρής παραβίασης είναι ότι οι Συμβάσεις είναι άκυρες και μάλιστα ανυπόστατες.

5. Με βάση τις ανυπόστατες συμβάσεις ασκείται εξουσία στην Ελλάδα εκτός Συντάγματος, εκτός Διεθνούς Δικαίου και εκτός νόμου.

  • Η παράνομη εξουσία που ασκείται είναι:
    1. όλες οι υποχρεώσεις εφαρμογής των Συμβάσεων που εκτελεί η Ελλάδα και
    2. ο λεπτομερής και αυστηρός έλεγχος της «Τρόικα»
  • Η εξουσία αυτή είναι εκτός συνταγματικής νομιμότητας και επομένως πραξικοπηματική.
  • Σε οποιοδήποτε άλλο κράτος της Ευρώπης θα είχε απαγορευθεί η είσοδος της Τρόικα για έλεγχο στην χώρα από τον εισαγγελέα.
6. Η επιβολή στην Ελλάδα των όρων που παραβιάζουν το Σύνταγμα και το Διεθνές Δίκαιο, ιδίως του όρου παραίτησης από τις ενστάσεις εθνικής κυριαρχίας «άνευ όρων και αμετακλήτως» αποτελεί άσκηση οικονομικής και πολιτικής βίας σύμφωνα με την Σύμβαση της Βιέννης, του 1969.

Συμπέρασμα:

1. Για τις πιο αυστηρές και απάνθρωπες διεθνείς συμβάσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας παρέκαμψε η Κυβέρνηση όλους τους βασικούς θερμούς του Πολιτεύματος:
  • το Αντιπροσωπευτικό Σώμα του Ελληνικού Λαού
  • τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας
  • το Υπουργείο Εξωτερικών
και δεν ενημέρωσε τον ελληνικό λαό.

2. Η εξουσία που ασκείται βάσει των Συμβάσεων με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ είναι πραξικόπημα.



* Την τεκμηρίωση των σκέψεων αυτών θα την βρείτε στη μελέτη του ομότιμου καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Γιώργου Κασιμάτη με τίτλο
«Οι συμφωνίες δανεισμού της Ελλάδας με την ΕΕ και το ΔΝΤ».

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη : Μνημόνιο

Κατωτέρω είναι μια μερική διασκευή απο μια εισαγωγή σε ενα καινούργιο βιβλιαράκι αναφορικά στο Μνημόνιο, απο τη συγγραφέα του Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη (Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας).

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο στόχος είναι η συνειδητοποίηση της ανάγκης να σωθούμε. Και αυτό αποκλείεται αν παραμείνουμε με το Μνημόνιο.

Είναι ένα Μνημόνιο που μόνο οδηγεί σε αδιέξοδο, σε μια κραυγή αγωνίας για την κατεπείγουσα ανάγκη να αγωνιστούμε με νύχια και δόντια για να σωθούμε.  Είναι ένα επαχθές, επαίσχυντο και εγκληματικό κατασκεύασμα. Είναι μια απόπειρα αποικιοκρατίας.

Αυτό το Μνημόνιο έχει δέσει χειροπόδαρα την Ελλάδα και τις προοπτικές της (αλλά που σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μονόδρομο). 

Οι εμφανείς στόχοι του Μνημονίου είναι χωρίς καμιά αμφιβολία απραγματοποίητοι (Δηλαδη είναι ένα σχέδιο με σκοπό την αποτυχία). Τα οικτρά του αποτελέσματα οδηγούν διαχρονικά την κατάσταση από το κακό στο χειρότερο.  Οι χωρίς προηγούμενο θυσίες που ζητούνται από τον ελληνικό λαό θα μείνουν χωρίς αντίκρισμα. Αυτο άλλωστε αποδεικνύεται, από την ανάγκη συνεχών επικαιροποιήσεων του, που επιβάλλουν ολοένα και πιο ασήκωτες, και πιο απάνθρωπες, και πιο άδικα κατανεμημένες θυσίες.

Επιβάλλεται να βγούμε από μια κατάσταση μοιρολατρίας που μας καταστρέφει και μας εξαφανίζει χωρίς δυνατότητα αναστροφής.

Χρειάζεται μια προετοιμασία εξόδου, καταρχήν, από την κρίση του Μνημονίου. 

Με την πεποίθηση ότι η Ελλάδα βρίσκεται ήδη σε κατάσταση χρεοκοπίας με αναστολή, αναφέρονται ενδεικτικά μερικές από τις διεξόδους, που θα έπρεπε να επιδιωχθούν, ταυτόχρονα και συμπληρωματικά. Που είναι: 

- η κήρυξη του χρέους ως επαχθούς και απεχθούς,

- η αναδιάρθρωση/αναδιαπραγμάτευση του χρέους, 

- η αναζήτηση εξωευρωπαϊκής βοήθειας, 

- η απαίτηση καταβολής κατοχικού δανείου και πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία, 

 - η αξιοποίηση του ορυκτού μας πλούτου

- στη χειρότερη περίπτωση η δήλωσή μας περί αναστολής πληρωμών στο εξωτερικό (με την οιονεί βεβαιότητα ότι κάτι τέτοιο  δεν θα γίνει αποδεκτό από την ΕΕ, αφού θα  σήμαινε, πιθανότατα, την απαρχή της διάλυσης της. Στην επιλογή, εξάλλου, λύσεων οφείλει να μας απασχολήσει και το  ερώτημα του αν, πράγματι, επιθυμούμε να παραμείνουμε σε μια Ευρώπη που, σαφώς, μεταλλάσσεται σε Ενωμένες Πολιτείες της Γερμανίας).

Διασκευη: Λ. Καλλινικος

Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Γιανναράς Χρήστος - Συνεγερτική επίγνωση


 ''Οι υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, αν υπάρχουν, θα βγουν στην πλατεία Συντάγματος μόνο αν καταλάβουν πως ό,τι ήταν για την Αίγυπτο ο Μουμπάρακ και για την Τυνησία ο Μπεν-Αλή, είναι για την Ελλάδα σήμερα τα κόμματα. Ολα''.



Επηρεαζόμαστε αναπόφευκτα από τον συντομογραφικό χαρακτήρα της δημοσιογραφικής πληροφόρησης, τον τρόπο μετάδοσης των «ειδήσεων». Αντιλαμβανόμαστε τα κοινωνικά μας προβλήματα με αφαιρετικές απλουστεύσεις, σε πολύ γενικές γραμμές. Ολοι οι «ενήμεροι» πολίτες πάσχουμε, περισσότερο ή λιγότερο, την ασθένεια που νομοτελειακά πλήττει τους κεντρικούς διαχειριστές των κοινών, ακόμα και τους πιο ανιδιοτελείς: Τη θεώρηση των προβλημάτων in vitro.
Σπάνιο να συναντήσει κανείς έμπειρο γνώστη («από πρώτο χέρι») της δυσλειτουργίας συγκεκριμένου κοινωνικού χώρου ή κρατικού λειτουργήματος. Που να είναι ταυτόχρονα ικανός να «μεταγγίσει» την εμπειρία του: Να επιλέξει τις βασικές συντεταγμένες, αλλά και τις χαρακτηριστικές (παραδειγματικές) λεπτομέρειες που καθιστούν τα περιγραφόμενα μεθεκτά, ψηλαφητά από όλους.
Για να αντιληφθούμε π.χ. οι πολλοί τι συμβαίνει στο ελλαδικό «Σωφρονιστικό Σύστημα», αν πρόκειται για δυσλειτουργίες και ανεπάρκειες ή για ένα πραγματικό αδιέξοδο, χρειαζόμαστε, σίγουρα, κάποιες βασικές πληροφορίες: Ποια είναι, λ.χ., η χωρητικότητα των φυλακών και ποιος ο (απίστευτα υπέρτερος) αριθμός φυλακισμένων σήμερα. Ποιες οι ποσοτικές αναλογίες Ελλήνων και αλλοδαπών φυλακισμένων, ισοβιτών, βαρυποινιτών και ελαφροποινιτών, η ποικιλότητα των φυλών και εθνοτήτων, το ποσοστό των δραπετεύσεων κατά τις ημέρες «αδείας» που όλοι «δικαιούνται», το ημερήσιο κόστος κάθε φυλακισμένου για το Δημόσιο (3,5 ευρώ, εδώ και πολλά χρόνια) κ.λπ. κ.λπ. Χρειαζόμαστε όμως και κάποιες ενδεικτικές λεπτομέρειες. Οπως, λ.χ., ότι στα κελιά που προορίζονταν για τρία άτομα εγκαταβιώνουν σήμερα επτά ή και εννέα, ότι μεγάλος αριθμός φυλακισμένων κοιμούνται στο δάπεδο χωρίς στρώμα, ότι η ανακούφιση της αθλιότητας των συνθηκών είναι εμπορεύσιμη, ότι πραγματικοί δήμιοι, φόβος και τρόμος των φυλακισμένων, είναι οι «σκληροί» συγκρατούμενοι και οι φυλετικοί «αντίπαλοι», ότι διευθυντές και φύλακες τρέμουν επίσης τους «σκληρούς» και τα εξωτερικά «δίκτυα» που αυτοί καθοδηγούν μέσα από τις φυλακές, ότι ο τρόπος οργάνωσης του «σωφρονιστικού» συστήματος οδηγεί στο να υποτροπιάζει το 80% περίπου των αποφυλακιζομένων, ότι στο αδιέξοδο (στην αδυναμία κάθε πραγματικής αλλαγής) συμβάλει καίρια η δυσλειτουργία και της Δικαιοσύνης, κ.λπ. κ.λπ.
Τέτοιοι «κύκλοι», δαντικοί, εφιαλτικής κόλασης, φαύλοι κύκλοι παγιωμένων αδιεξόδων, με αποδεδειγμένα μάταιη κάθε ενδεχόμενη προσπάθεια «βελτίωσης» ή ανατροπής, υπάρχουν σε πάμπολλες πτυχές του κρατικού στην Ελλάδα «συστήματος». Οι πολλοί δεν έχουμε ούτε καν δημοσιογραφική πληροφόρηση. Και είναι σπάνια η ευκαιρία να συναντήσει κανείς έμπειρο γνώστη τόσο των βασικών συντεταγμένων όσο και των παραδειγματικών λεπτομερειών που να καθιστούν γνωστούς τους πολλαπλούς εφιάλτες, πραγματικά βασανιστικά κολαστήρια ανθρώπων, που το κράτος αδυνατεί (ή δεν ενδιαφέρεται) να εξαλείψει.
Το παρεμπόριο, π.χ., των πτυχίων Ιατρικής και Παιδαγωγικών Ακαδημιών από χώρες πρώην «σοσιαλιστικών» παραδείσων: Πρέπει να ακούσει κανείς μαρτυρίες για τα χρυσοπληρωμένα κυκλώματα που εξασφάλιζαν πτυχία, χωρίς ο Ρωμιός κανακάρης να φοιτήσει ποτέ ή να εξεταστεί. Ποιες πιέσεις, ποιους εκβιασμούς ή απειλές ασκούσαν κορυφαίοι της κομματοκρατίας, στους εξεταστές του ΔΙΚΑΤΣΑ, για να αναγνωρίσουν πτυχία πλασματικά. Πόσοι γιατροί άμοιροι σπουδών ασκούν επάγγελμα σήμερα στην ελλαδική αγορά αποτελώντας, κυριολεκτικά, δημόσιο κινδυνο, πόσες χιλιάδες «δάσκαλοι», απόφοιτοι μόνο λυκείου μισθοδοτούνται από το ελλαδικό κράτος για να στραβώνουν παιδιά. Ποια κυβέρνηση να μας απαλλάξει από τον κατεστημένο πια εφιάλτη, και πώς;
Αλληλοδιάδοχοι οι κύκλοι των κολάσεων στην καθημερινότητα του πολίτη, δίχως ελπίδα να παταχθεί ποτέ η φαυλότητα. Υπάρχουν ακόμα νοσοκομεία με θαλάμους των επτά ή και εννέα κρεβατιών, με τους συγγενείς να διημερεύουν και να διανυκτερεύουν γύρω από κάθε κρεβάτι, να πλένουν ρούχα στο πανάθλιο κοινό λουτράκι και να τα στεγνώνουν πάνω στα καλοριφέρ, το νοσηλευτικό προσωπικό ελάχιστο και συχνά με αδιαφορία απάνθρωπη – την ίδια ώρα που εκατοντάδες κρατικών υπαλλήλων διατίθενται για να «επιβλέπουν» τον κρετινισμό και την ψυχανωμαλία των γηπέδων.
Πλήθος «ειδήσεων», αλλά ποια εμπειρική γεύση έχουν οι κρατούντες για τη ντροπή του εξευτελισμού και βασανισμού ανήμπορων ανθρώπων στα ιατρεία του ΙΚΑ, στις ουρές για την έγκριση φαρμάκων από τον ΟΠΑΔ; Ποις μπόρεσε ποτέ να περιγράψει τον τρόμο της ανασφάλειας και τον πανικό της ανημπόριας που ζουν χιλιάδες πολίτες όταν «καλούνται να παρουσιαστούν» στις εφορίες ή διαπραγματεύονται με την πολεοδομία; Πόσο στυγνό φασισμό γεννάει η απουσία κάθε κριτικού ελέγχου της δημοσιοϋπαλληλίας, πόσο ριζικά διαφορετική και τελεσφόρα θα ήταν η λειτουργία του κράτους, αν κάθε χρόνο κάποιοι υπάλληλοι απολύονταν μόνο εξαιτίας της συμπεριφοράς τους προς τους πολίτες;
Η επιφυλλίδα θα ήθελε να μπορούσε να δείξει το πώς οι δαντικοί «κύκλοι» της κόλασης στην καθημερινότητα των σχέσεων του πολίτη με το κράτος συνδέονται αλυσιδωτά και συγκροτούν ένα ενιαίο αδιέξοδο, μια τελεσίδικη καταδίκη του κρατικού μας σχήματος σε αφανισμό. Ολα αρχίζουν και τελειώνουν στη γάγγραινα που συνιστούν τα κατ’ ευφημισμόν «πολιτικά μας κόμματα»: Η ανικανότητα και φαυλότητα της κρατικής μηχανής έχει την καταγωγή της στο «πελατειακό σύστημα»: στο γεγονός ότι τα κόμματα «πουλάνε» κρατικές θέσεις εισπράττοντας ψήφους. Για να ελέγχουν τη συνέχιση εξάρτησης της ψήφου του πελάτη, τον μαντρώνουν σε ποιμνιοστάσια κομματικού «συνδικαλισμού». Ο κομματικών προδιαγραφών δημοσιοϋπαλληλικός συνδικαλισμός είναι τα Ες-Ες των κομμάτων: στρατός κατοχής της χώρας, εφιάλτης αντικοινωνικής λοιμικής. Αποκλείουν την αξιοκρατία και κάθε ποιοτικό έλεγχο, εξαρθρώνουν τη λειτουργικότητα του κράτους και ελαχιστοποιούν την παραγωγικότητα, νομιμοποιούν την ανομία, την κατάφωρη κοινωνική αδικία, κάθε στοιχειώδη ευταξία, κάθε ανθρώπινη στόχευση πέρα από την εγωτική απληστία.
Οι υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας, αν υπάρχουν, θα βγουν στην πλατεία Συντάγματος μόνο αν καταλάβουν πως ό,τι ήταν για την Αίγυπτο ο Μουμπάρακ και για την Τυνησία ο Μπεν-Αλή, είναι για την Ελλάδα σήμερα τα κόμματα. Ολα.