Share

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011

Ιακωβίδης Όθωνας- ''ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ''


«ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ» του Όθωνα Ιακωβίδη

Ο οδηγητής μας, Μίκης Θεοδωράκης, στην τελευταία, βαρυσήμαντη, ομιλία του στα Χανιά, στην οποία έβαλε τίτλο «ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΡΕΙΑΣ», ξεκαθάρισε την πορεία του Κινήματος από εδώ και πέρα. Είπε:
«Παράλληλα όμως με την Άμυνα, προτείνουμε και την Επίθεση. Σε περίπτωση που υποχρεωθούν να κάνουν εκλογές, τι θα γίνει; Θα ψηφίσουμε πάλι τα ίδια κόμματα; Θα ρίξουμε λευκό; Ή δεν θα ψηφίσουμε; Τίποτα από όλα αυτά. Θα πρέπει να πάρουμε μέρος. Όμως με μια προϋπόθεση: Να δημιουργήσουμε όλοι μαζί τη μεγάλη Εθνική Λαϊκή Παράταξη που θα σαρώσει».(Η υπογράμμιση δική μου).
Ναί, λοιπόν, ΚΑΙ στην άλλη (εκτός της επαναστατικής) εκδοχή για την ανατροπή της Ολιγαρχίας που σφετερίζεται τη Δημοκρατία και κυβερνά «δι' αυτής», με τα τραγικά αποτελέσματα που όλοι βιώνουμε.

Ναί, λοιπόν, στη συμμετοχή του Κινήματός μας στην εκλογική διαδικασία, αλλά υπό μία προϋπόθεση που διαφοροποιεί εκ βάθρων αυτή τη συμμετοχή, από όλων των άλλων μηχανισμών και προσώπων, που συνθέτουν την καταστροφική κομματοκρατία, την οποία όλοι μας έχουμε καταδικάσει στη συνείδησή μας και την οποία θέλουμε και έχουμε δηλώσει ότι θα  δώσουμε μάχες για να την ανατρέψουμε.

Αυτή η προϋπόθεση που βάζει ο Μίκης Θεοδωράκης, αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της δικής μας συμμετοχής, από όλων των άλλων.
Ενώ όλοι οι άλλοι θέλουνε να ανέβουν στην «κεντρική σκηνή» της πολιτικής για να παίξουν έναν (γνωστό εκ των προτέρων) ρόλο, στο ίδιο, επαναλαμβανόμενο καταστροφικό έργο, με τους γνωστούς πρωταγωνιστές και κομπάρσους, ο Μίκης Θεοδωράκης, σταθερός στη θέση που πήρε, από την πρώτη στιγμή, απέναντι στο καθεστώς πολιτικό σύστημα,  δηλώνει ότι το ΚΙΝΗΜΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ- ΣΠΙΘΑ, θα ανέβει στη σκηνή μόνο αν διαπιστώσει ότι έχει τη λαϊκή δύναμη να δράσει πολιτικά σαν ολετήρας του σάπιου σκηνικού, ανεβαίνοντας σε αυτό.
Όσοι δεν μπορούν να αντιληφθούν τη τεράστια και αχανή διαφορά τού «κατεβαίνω στις εκλογές για να μπώ στη Βουλή» (που είναι η επωδός κάθε
πρωτοεμφανιζόμενου πολιτικού σχηματισμού) και τού «συμμετέχω  στις εκλογές, μετά τη διαπίστωση ότι έχω τη δύναμη να ανατρέψω το άρρωστο κατεστημένο», θα βγούν και, προκειμένου να απαξιώσουν την Ελληνική «βελούδινη επανάσταση» που ετοιμάζεται, θα αναμασήσουν τα κοινότυπα «ο Θεοδωράκης έκανε κόμμα», «μία από τα ίδια ο Μίκης» και τα παρόμοια, για να μας χωρέσουν στη δική τους οπτική, που χωράει μόνο νάνους.

Και εξηγούμαι: Από την Διακήρυξη της 1ης Δεκέμβρη ορθώσαμε το ανάστημά μας απέναντι και εναντίον του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, λέγοντας ότι η Δημοκρατία έχει εκπέσει σε πολιτική και οικονομική Ολιγαρχία, με χαρακτηριστικά χούντας. Και,  για την ανατροπή αυτής της κατάστασης, καλέσαμε  την κοινωνία σε μία παλλαϊκή συσπείρωση, έξω από τις ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις της Αριστεράς, της Δεξιάς και του Κέντρου. Προβάλλαμε την Αγάπη για την Πατρίδα, δηλαδή τον πατριωτισμό, σαν τη δύναμη εκείνη που πρέπει να ενώσει όλους τους Έλληνες πολίτες στις άκρως επικίνδυνες στιγμές που βιώνει η Ελληνική κοινωνία.

Στο 10μηνο που πέρασε από τότε, η σπορά αυτών των ιδεών του Μίκη Θεοδωράκη, μέσα από τις ανοικτές δημόσιες ομιλίες του (στο REX, στο Βελλίδειο, στο Ηράκλειο της Κρήτης, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, στην πλατεία Αριστοτέλους, στη Νάουσα, στα Χανιά)  κάρπισε και έδωσε τις «Σπίθες», τους «Αγανακτισμένους», τους «αρνητές της κομματοκρατίας» που σήμερα συνθέτουν το 60-65% του εκλογικού σώματος, το οποίο καταμετράται σε κάθε δημοσκόπηση.

Αφουγκραζόμενος τον ρόχθο αυτού του υπόγειου ποταμού της «μεγάλης Εθνικής Λαϊκής Παράταξης που θα σαρώσει», ο Μίκης, στα Χανιά,  κάνει ένα βήμα μπροστά, για να δώσει σε αυτό το τεράστιο πλήθος, αυτό που περιμένει: την ελπίδα μίας εφικτής οδού διαφυγής. Τον τρόπο μίας αναίμακτης ανατροπής της καθεστώσας Ολιγαρχίας, σάπιας και ένοχης του τεράστιου εγκλήματος της φτώχειας της κοινωνίας και της εξευτελιστικής πτώχευσης του κράτους.

Αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών, ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟΧΡΩΣΕΩΝ, αποτελούν το πολυπόθητο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ που χρειάζεται η πατρίδα για να δραπετεύσει από τα αδιέξοδα του «Μνημονίου», αλλά και (κυρίως) του κακού της εαυτού.

Το «ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ», λοιπόν, υπάρχει. Δεν χρειάζεται να το φτιάξουμε. Και, μάλιστα, είναι εξαιρετικά πλατύ, βαθύ και δυναμικό.
Το μόνο που χρειάζεται, τώρα, είναι να δώσουμε σ' αυτό το Μέτωπο τη βεβαιότητα της ικανότητας μας να οδηγήσουμε τη χώρα με ασφάλεια στην έξοδο από την οικονομική και κοινωνική αιχμαλωσία, στην οποία το έχει φέρει η συνεχώς και ακόμα εγκληματούσα Ολιγαρχία.

Αυτή η βεβαιότητα, για να υπάρξει, χρειάζεται δύο τινα:
1.    Μία ηγετική ομάδα, την οποία περιμένει με μεγάλη αγωνία η κοινωνία για να της δώσει αυτό που έχουν χάσει όλοι οι άλλοι: την ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ της. Το πολύτιμο πολιτικό συστατικό, χωρίς το οποίο παύει να υπάρχει συνοχή κυβερνητών και κυβερνωμένων, χωρίς την οποία συνοχή, ελευθερώνονται οι μαύρες δυνάμεις του ολέθρου, καθώς ο άνθρωπος γίνεται πάλι ζώον και η κοινωνία του ζούγκλα.  Η σημερινή συγκυρία, λοιπόν, επιβάλλει ηγετική ομάδα που θα  τη συνθέτουν προσωπικότητες ανεξάρτητες από κομματικές δουλείες και ιδεοληψίες που, με ψυχή και πνεύμα τον Μίκη Θεοδωράκη, θα ενσαρκώνει και θα προσωποποιεί την ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ, τη ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ και την ΑΦΟΣΙΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.

2.    Μία πολιτική πρόταση που, χωρίς λαϊκισμούς και ψέμματα, θα απαντά πειστικά με αλήθεια και σαφήνεια, στα μεγάλα προβλήματα που έχει σωρεύσει στον τόπο η Εξάρτηση και η κομματοκρατία (σαν νοοτροπία που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό/εθνικό όφελος).
Μετά την «αλλαγή πορείας» που χάραξε ο οδηγητής μας από τα Χανιά, εκείνο που μένει για να γίνει πραγματικότητα η ανατροπή της ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας που κάθε μέρα υπογράφει στη Βουλή την όλο και βαθύτερη υποδούλωση της κοινωνίας μας, είναι η κατάθεση κάθε ικμάδας των Σπιθιστών για τη διάδοση σε κάθε γειτονιά και σε κάθε χωριό, του μόνου ελπιδοφόρου μηνύματος  και δρόμου, που υπάρχει για την ανατροπή του σάπιου κατεστημένου και η απελευθέρωση και σωτηρία της πατρίδας από τα νύχια της Εξάρτησης και της κομματοκρατίας.