ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Κώστα Τσιαντή

Ι. Για τη διάσωση της ανθρώπινης ελευθερίας και αξιοπρέπειας η εποχή μας θέτει πολιτικά ζητήματα που αφορούν τα θεμέλια του κοινωνικού θεσμού και παραπέμπουν στο κεντρικό ιστορικό αίτημα της Δημοκρατίας. Το αίτημα αυτό εκλαμβανόταν μέχρι σήμερα ως πρόβλημα δίκαιης διανομής του κοινωνικού προϊόντος και συμμετοχής των πολιτών στα κοινά. Όμως σήμερα το πρόβλημα έχει πάρει ευρύτερες διαστάσεις και έχει καταστεί πρόβλημα ύπαρξης ή μη των εθνών, της αυτονομίας των εθνικών πολιτικών συστημάτων, της φυσιογνωμίας των τοπικών πολιτισμών και της ελευθερίας του ανθρώπου.

Η σύγχρονη τεχνοεπιστήμη ευρισκόμενη κοινωνικά ανεξέλεγκτη και μορφοποιώντας τους στόχους της παγκόσμιας ελίτ των τραπεζιτών και των μηχανισμών της (στρατιωτικών, προπαγανδιστικών, πολιτικών και ιδεολογικών) έχει καθυποτάξει σήμερα τη σκέψη του ανθρώπου- τον τρόπο που ο άνθρωπος βλέπει τα πράγματα, αισθάνεται και ενεργεί. Η κοινωνία ως πολιτικό σώμα, ως δήμος, ως χώρος ελεύθερης διαβούλευσης και λήψης αποφάσεων για τα κοινά έχει εξουδετερωθεί και τείνει να ενσωματωθεί πλήρως στο Σύστημα και στις υποδουλωτικές νοητικές δομές του. Ελάχιστες περιοχές μένουν ακόμα ελεύθερες, δεχόμενες τα ανελέητα ανθρωπιστικά πλήγματα και τους βομβαρδισμούς κάθε είδους (σοκ ψυχολογικής και πνευματικής αλλοτρίωσης) που εξαπολύει το Σύστημα από «ξηρά, αέρα και θάλασσα».

ΙΙ. Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα, κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο φανερή η αδυναμία συγκρότησης του απελευθερωτικού υποκειμένου που θα αφύπνιζε το λαό και θα συνέτασσε τις κοινωνικές δυνάμεις σε μια δύσκολη αλλά ελπιδοφόρα απελευθερωτική και αναγεννητική πορεία.

Η συστηματική φθορά των αξιών που καλλιέργησε ο ιστορικός υλισμός της μεταπολίτευσης αποδόμησε τη γλώσσα, τους θεσμούς, τον πολιτισμό και την κοινωνία ως ιστορικό υποκείμενο και αποδέχτηκε απ’ άκρου εις άκρον το καθεστώς της δανεικής = υποδουλωτικής ευημερίας, χωρίς καμιά πρόνοια για τη ζωή και το μέλλον της πατρίδας και του λαού μας. Παράλληλα, η λεγόμενη «πνευματική ηγεσία» του τόπου στάθηκε ανίκανη να αναμετρηθεί με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της νέας τάξης, να καταγγείλει το πολιτικό σύστημα της εκούσιας εθνικής υποδούλωσης και να υπερασπιστεί μια γραμμή αντίστασης για την Ελλάδα μπροστά στην επελαύνουσα βαρβαρότητα της παγκοσμιοποίησης.

Βέβαια όσο ήταν «γεμάτο το στομάχι» κανένας δεν έδινε σημασία σε όσους φώναζαν για τους επερχόμενους κινδύνους. Μάλιστα η όποια δημόσια αναφορά στα εκτυλισσόμενα σχέδια της βαρβαρότητας λοιδορούνταν από τους έγκριτους δημοσιογράφους μας, οι οποίοι εύκολα την ενέτασσαν στα «σενάρια συνωμοσίας» και τη χαρακτήριζαν «συνωμοσιολογία», παρά τι δολοφονίες όσων είχαν το θάρρος να τα αποκαλύψουν[1]. Το ίδιο έκαναν και μ’ εκείνους που αισθάνονταν την ανάγκη να αναφερθούν στη λέξη έθνος ή πατρίδα, χαρακτηρίζοντάς τους ως «ακροδεξιούς» ή «προοδευτικά» ύποπτους.

Αυτό το καθεστώς της άτυπης ιδεολογικής τρομοκρατίας δεν το προπαγάνδιζαν όμως οι δημοσιογράφοι από μόνοι τους. Τα μαζικά μέσα ενημέρωσης δεν εξέφραζαν απλά την οπτική των συμφερόντων τους αλλά και τη βαθύτερη ανατροπή που σημειώνονταν στο «εποικοδόμημα» της κοινωνίας, στη σφαίρα της λεγόμενης «πνευματικής ηγεσίας», όπου η παγκοσμιοποίηση πραγμάτωνε συστηματικά εδώ και δεκαετίες την ιδεολογική εισβολή της. Έτσι ο λαός δεν έλαβε κανένα προειδοποιητικό μήνυμα για τα επερχόμενα δεινά ούτε από τα μέσα ενημέρωσης ούτε απ’ τη Βουλή, αλλά ούτε τελικά από την πνευματική ηγεσία του στην οποία προσέβλεπε με εμπιστοσύνη. Διαψεύστηκε όμως και έκπληκτος βρέθηκε μπροστά στην «προδοσία» μεγάλης μερίδας των διανοουμένων», στην «αποστασία» τους και στην ‘‘κυριολεκτική «φυγή» τους από το σώμα και το πεπρωμένο του ελληνισμού’’[2].

ΙΙΙ. Σήμερα επιστρέφουμε ξανά στην ανακύκλωση του ίδιου συστήματος και στον αποκλεισμό του λαού από την πραγματική διαδικασία της πολιτικής και του πολιτικού αυτοπροσδιορισμού του. Όλες οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις δέχονται ή ανέχονται πρακτικά το καθεστώς της ψευδεπίγραφης Δημοκρατίας, το καθεστώς ομηρίας της χώρας μας στα σχέδια της Τρόικα και της Μέρκελ για αφανισμό της Ελλάδας και υφαρπαγή των αμύθητης αξίας φυσικών μας πόρων (κοιτασμάτων φυσικού αερίου, πετρελαίου κλπ). Όλες οι κατεστημένες δυνάμεις -κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις- που μας οδήγησαν εδώ σιώπησαν μπροστά στην προαναγγελία της παράδοσης της χώρας η οποία έγινε αρκετά νωρίτερα από την πρόσφατη μνημονιακή υποδούλωση (δες την προσφώνηση Μπενάκη κατά την ανάληψη των προεδρικών καθηκόντων από τον κ. Παπούλια, 8/2/2005)[3]. Ούτε τότε μίλησαν αλλά ούτε αργότερα. Περιορίστηκαν στο να αναζωπυρώνουν ή να οξύνουν κατά θεατρικό τρόπο τις ιδεολογικο-πολιτικές διαφορές μόνο και μόνο για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, να ανταγωνίζονται για τη νομή της εξουσίας και για να μας κρατούν στο σκοτάδι αναφορικά με την επερχόμενη τραγωδία, την οποία ζούμε σήμερα έχοντας τη μπότα του κατακτητή στο σβέρκο μας- την παρουσία του Ράϊχενμπαχ και των συνεργατών του στα Υπουργεία και τη διοίκηση του ελληνικού κράτους.

Σήμερα, στην κορύφωση του οικονομικού (γεωστρατηγικού και πολιτισμικού) πολέμου, η Ελλάδα παραμένει εγκλωβισμένη σε πολιτικό αδιέξοδο και πορεύεται χωρίς εθνική στρατηγική.

Η τρικομματική κυβέρνηση επενδύει στα σχέδια του κατακτητή και καταστρέφει το λαό και τον τόπο, εκποιώντας το δημόσιο πλούτο, κλείνοντας επιχειρήσεις, ξεζουμίζοντας μισθωτούς και συνταξιούχους, πετώντας οικογενειάρχες έξω απ’ τα σπίτια τους, εξασφαλίζοντας ασυλία σε κερδοσκόπους και μεγαλοφοροφυγάδες, και παράλληλα κρατώντας - κατά τρόπο προδοτικό- τις πιο ζωτικές δυνάμεις της χώρας στην εφεδρεία: τον γεωφυσικό της πλούτο [4],[5],[6],[7] το παραγωγικό και επιχειρηματικό της κεφάλαιο, τον πολιτισμό της, τις οικουμενικές της αξίες (διεθνείς σχέσεις), τη γνώση και το δημιουργικό μεράκι των ανθρώπων της[8]. Αλλά και η μείζον αντιπολίτευση πορεύεται χωρίς εθνικό σχεδιασμό, χωρίς απαλλαγή από τα σύνδρομα του παρελθόντος, χωρίς εμπιστοσύνη στον ιστορικό πολιτιστικό πλούτο αυτού του λαού, χωρίς κατάφαση και ανάδειξη των υπαρκτών πραγματικών δυνατοτήτων του. Αλώνεται καθημερινά από τους καριερίστες της πολιτικής, τους σπεσιαλίστες του παλαιοκομματισμού, τους επαγγελματίες εισοδήτες της νέας τάξης καθώς και από εκείνους που ψάχνουν ασφαλή τόπο για να κρυφτούν και να εξασφαλίσουν αμνηστία στα εγκλήματά τους.

IV. Οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις λησμονούν από πόσο μακριά έρχεται αυτός ο λαός κι ο πολιτισμός. Ακόμα και τούτη την ύστατη ώρα τον βλέπουν και τον χωρίζουν με τα μάτια των ιδεολογιών της βιομηχανικής εποχής, σε σχέση με τις οποίες, όπως αποδεικνύεται σήμερα, δεν έμειναν αμέτοχοι οι τραπεζίτες [9]. Σύμφωνα με τις ιδεολογίες αυτές επιμένουν ακόμα και σήμερα να μας βλέπουν και να μας κατατάσσουν σε «αριστερά» και «δεξιά». Αλλά πόση Δημοκρατία και πόση Ελευθερία έκρυβαν στην πράξη αυτές οι ιδεολογίες; Πόσο ισχυρός απεδείχθη ο «πρώην υπαρκτός σοσιαλισμός» (1989) και πόσο κοινωνικά αποδεκτός αποδείχνεται σήμερα ο «φιλελευθερισμός»;

Τούτο το έθνος γέννησε την Πολιτική και τη Δημοκρατία αιώνες νωρίτερα απ’ τις ιδεολογίες και φέρει στους κόλπους του τα αξιολογικά μέτρα κάθε πολιτικής σκέψης και ιδεολογίας: την Επιστήμη, την Τέχνη, τη Φιλοσοφία, την Αθηναϊκή Δημοκρατία, τους διαρκείς αγώνες για την Ελευθερία και τις ανθρώπινες Αξίες (Ολυμπιακό πνεύμα).

Το εθνικό και κοινωνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι υπαρξιακής σημασίας και ξεπερνά τις ιδεολογίες, δίχως βέβαια να τις παραβλέπει. Το υπαρξιακό πρόβλημα που ζούμε απαιτεί για την αντιμετώπισή του μια πρωτογενή πολιτική σύλληψη και σύνθεση με βάση τα θεμελιακά και δομικά στοιχεία της πολιτικής που οι ίδιοι πρωτογενώς δημιουργήσαμε. Με βάση αυτά, έχουμε οι Έλληνες τη δυνατότητα και τα μέσα να συγκροτήσουμε μια δημοκρατική κοινωνική Πολιτεία για την αναγέννηση της Ελλάδας. Έχουμε τη δυνατότητα να συνθέσουμε το Σχέδιο που εξασφαλίζει την εθνική μας σωτηρία και επαναφέρει στον γενέθλιο τόπου της την Πολιτική.

V. Βεβαίως το Σχέδιο αυτό δεν χωράει μέσα στο υφιστάμενο σύστημα. «Αυτό το πολιτικό σύστημα πρέπει να καταστραφεί»[10] (Χ. Γιανναράς). Χρειαζόμαστε άμεσα συντακτική εθνοσυνέλευση (αναθεωρητική Βουλή) που θα εγκαθιδρύσει Σύνταγμα πραγματικής Δημοκρατίας[11], που θα συνάψει ένα νέο πολιτικό συμβόλαιο με τήν κοινωνία [12]. Οι ξένοι κηδεμόνες πρέπει άμεσα να φύγουν και η Ελλάδα να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις.

Τα όσα είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του ο Μίκης Θεοδωράκης είναι ενδεικτικά αυτού του Σχεδίου και διατυπώνουν τους σκοπούς μιας «Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας» που θα επιλεγεί απ’ το λαό για να το πραγματώσει. Πώς; Eπιλέγοντας ανθρώπους που θα διαθέτουν τρεις βασικές ιδιότητες: Ανεξαρτησία, Εντιμότητα, Ικανότητα[13]. Αυτό το Σχέδιο καλεί όλους μας σε εγρήγορση και παλλαϊκή συστράτευση κι αγώνα. Ιδού η ώρα για την εθνική ανεξαρτησία, την λαϊκή κυριαρχία και την πατριωτική αναγέννηση!

ΑΝΑΦΟΡΕΣ