Δαμιανού Βασιλειάδη

Το νέο Ανατολικό Ζήτημα

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

                                                                             Αθήνα, 28.8.2013

«Κάθε φορά που κάναμε κάτι, μου λες ότι η Αμερική θα κάνει αυτό, θα κάνει εκείνο...

Θέλω να σου πω κάτι πολύ ξεκάθαρο: Μην ανησυχείς για τις αμερικανικές πιέσεις των ΗΠΑ προς το Ισραήλ.

Εμείς, οι Εβραίοι, ελέγχουμε την Αμερική και οι Αμερικανοί το γνωρίζουν»[1]   

                                                                                                Αριέλ Σαρόν

Η αναφορά στο εβραϊκό λόμπι και στο Ισραήλ δεν γίνεται τυχαία. Ούτε έχει σχέση με αντισημιτισμούς ή οτιδήποτε άλλο, που θέλει με πλάγια μέσα να  αναιρέσει την επιχειρηματολογία που καταθέτω.

Δε χρειάζεται να ανακαλύψουμε συνωμοσίες, τη στιγμή που τα πράγματα αποδεικνύονται αφ’ εαυτών (μιλούν από μόνα τους), ή λέγονται ξεκάθαρα από κάποιους που καθορίζουν τις γεωστρατηγικές και γεωπολιτικές εξελίξεις στην υφήλιο, βραχυπρόθεσμα, μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα.

Για να κατανοήσουμε τα γεγονότα και να έχουν οι απόψεις μας μια κάποια επιστημονική προσέγγιση της αλήθειας, πρέπει να καταγράψουμε τη στρατηγική των δυνάμεων που καθορίζουν αυτά τα γεγονότα. Αλλιώς μπλέκουμε σε έναν φαύλο κύκλο ερμηνειών που και σύγχυση δημιουργούν και περιπτωσιολογικές είναι. Δεν αντιμετωπίζουν δηλαδή τα γεγονότα σε μια δυναμική, την οποία καθορίζουν δυνάμεις, που πρέπει να ερευνήσουμε σε τι αποσκοπούν και πια στρατηγική επιλέγουν για να την υλοποιήσουν, επιλέγοντας το σενάριο ή τα σενάρια, που θα έχουν τι μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία.

Θα ξεκινήσω την ανάλυσή μου για την έρευνα της αλήθειας από μια βασική τοποθέτηση που διατύπωσα στο έργο μου Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, που επιβεβαιώνεται καθημερινά. Θα ξεκινήσω από τα κριτήρια της ανάλυσης, για να είναι αυτή η ανάλυση έγκυρη και να έχει τα επιστημονικά κατά προσέγγιση εχέγγυα της αλήθεια και της αντικειμενικότητας, πέρα από στερεότυπα, κλισέ και ιδεοληψίες του παρελθόντος.

Ευσταθούν τα κριτήρια, ευσταθεί και η ανάλυση. Έτσι έχουν τα πράγματα.

Ι. Τα κριτήρια ανάλυσης

Οπότε τίθεται το ερώτημα: Ποια είναι αυτά τα κριτήρια;

1.«Η ενέργεια με βάση την εξασφάλιση των πηγών και αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου, συνιστά τον ύψιστο στρατηγικό στόχο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που καθορίζει την πολιτική τους και επικαθορίζει και τους άλλους επί μέρους στόχους. Αυτό σε συσχέτιση με την εξάντληση όχι μόνο των ενεργειακών πόρων του πλανήτη, αλλά και όλων των άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών και σε συσχέτιση με την αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού.

2. Το πρώτο αυτό κριτήριο ρυθμίζει τις σχέσεις των κρατών και την ανάπτυξη συμμαχιών ή αντιπαλοτήτων. Δεν υπάρχουν φιλίες, όπως τονίσαμε και πιο πάνω με σαφήνεια, παρά μόνο συμφέροντα που καθορίζουν τις σχέσεις αυτές με βάση το νόμο της ισχύος. Με την έννοια αυτή καμία σχέση ανάμεσα στα κράτη δεν είναι μόνιμη και σταθερή.

Αυτό μας το επιβεβαιώνει η ιστορία και δε χρήζει απόδειξης.[2]

3. Όπως είπε και ο Κλαούζεβιτς  «Τα μικρά κράτη έχουν τόση δύναμη, όση η ταύτισή τους με τα συμφέροντα των μεγάλων». Η αναφορά στα μικρά κράτη έχει τη σημασία της, όταν ασχοληθούμε με την Ελλάδα και την Κύπρο και λάβουμε υπόψη μας τη «νομοτελειακή» λογική της ισχύος και την αναγκαιότητα σύναψης συμμαχιών. Αποτελεί σχεδόν νομοτέλεια η εμπειρική αυτή διαπίστωση ότι τα μικρά κράτη πρέπει να δημιουργήσουν ισχυρές συμμαχίες, που χωρίς αυτές είναι έκθετα σε κάθε εκβιασμό. Φυσικά η επιλογή των συμμαχιών είναι καθοριστική, για οποιαδήποτε επιτυχία ή αποτυχία.

4. Παρ’ όλη τη συχνή αντιφατικότητα της εξωτερικής πολιτικής της Αμερικής, ως της κατ’ εξοχήν ηγεμονικής δύναμης της υφηλίου την παρούσα φάση, η εξωτερική της πολιτική καθορίζεται,  σ ε    τ ε λ ε υ τ α ί α   α ν ά λ υ σ η  από το εβραϊκό λόμπι.

5. Το εβραϊκό λόμπι στηρίζει και καθορίζει με τη σειρά του την ύπαρξη και πολιτική του Ισραήλ.

6. Το Ισραήλ αποτελεί την ισχυρότερη πολιτικοστρατιωτική δύναμη στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, στον οποίο, εκτός των άλλων χωρών, εμπλέκεται η Τουρκία, η Κύπρος και η Ελλάδα.

Αυτά είναι τα κύρια κριτήρια που καθορίζουν, τρόπον τινά, και τα εργαλεία ανάλυσης.

Στο πρόβλημα των διαπιστώσεων δεν μπορεί να υπεισέρχεται ο ιδεολογικός ή υποκειμενικός παράγοντας. Μόνο στην αξιολόγηση παρεμβαίνουν οι ανωτέρω παράγοντες και ενδεχομένως και άλλοι».[3]

Είναι απαραίτητο για το λόγο αυτό να ασχοληθούμε σε πρώτη προτεραιότητα με ένα φαινόμενο που καθορίζει τις ενδοϊμπεριαλιστικές σχέσεις των κρατών σε παγκόσμια πλαίσια και προσδιορίζει τις στρατηγικές τους.

Μιλάμε για τη σημερινή φάση ανάπτυξης του αγγλοσαξωνικού μοντέλου του νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις παγκόσμιες εξελίξεις και αποτελεί τη μήτρα των γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών επιλογών και εφαρμογών των μεγάλων δυνάμεων.

Βρισκόμαστε όπως είπε ο Ιταλός Μαρξιστής Κοστάντσο Πρέβε στη σημερινή φάση ανάπτυξης του αγγλοσαξωνικού μοντέλου του νεοφιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού, που ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, που στο μεγαλύτερο του μέρος είναι εβραϊκό, του οποίου εκφραστές στο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, είναι το εβραϊκό λόμπι.

Στο πλαίσιο αυτό το ΝΑΤΟ με προεξάρχουσα ηγεμονική δύναμη τις ΗΠΑ και πρόθυμους συμμάχους την Μεγάλη Βρετανία και Γαλλία, ως ο στρατιωτικός βραχίονας εφαρμογής του μοντέλου αυτού, παίζει καθοριστικό ρόλο. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ορισμένα σημεία του στρατηγικού δόγματος του ΝΑΤΟ που έγινε αποδεκτό στη Λισαβόνα το Νοέμβριο του 2010, καθώς και τον Μάιο του 2012 από τα 28 κράτη-μέλη.

Ο στρατιωτικός αυτός μηχανισμός αποβάλλει τον παλιό αμυντικό του χαρακτήρα, όπως τον ζούμε πια καθημερινά, και επεκτείνει τις επιχειρήσεις της συμμαχίας και σε άλλα σημεία του πλανήτη, έχοντας την τάση να συμπεριλάβει στην πορεία αυτή και άλλες χώρες, όπως π.χ. το Ισραήλ, στους κόλπους του.

Το αγγλοσαξωνικό μοντέλο δεν είναι μόνο οικονομικό, όπως λανθασμένα εκλαμβάνεται από πολλούς αναλυτές, αλλά και πολιτικό και στρατιωτικό. Είναι δηλαδή «τριαξονικό».[4]

Τη φύση αυτού του αδίστακτου και ανελέητου καπιταλισμού, που δεν γνωρίζει φραγμούς σε ανθρώπινες απώλειες, αποδίδει πολύ χαρακτηριστικά ο Ισπανός φιλόσοφος, συγγραφέας και δοκιμιογράφος Σαντιάγο Άλμπα Ρίκο, ισχυριζόμενος το αυτονόητο: «Ο καπιταλισμός επιβιώνει, ή ακόμη και ενισχύεται, με τις ανθρώπινες συμφορές, ακριβώς επειδή δεν εμφανίστηκε στην ιστορία για να τις απαλύνει».[5] Εφαρμόζει μάλιστα την γνωστή ρήση του Θουκυδίδη ότι «ο ισχυρός επιβάλλει, ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί , όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».[6] Προσέθεσε μάλιστα εν είδη φυσικής νομοτέλειας και μια άλλη άποψη: «Απ’ ό,τι μπορεί κανείς να εικάσει για τους θεούς και απ’ ό,τι είναι βέβαιο για τους ανθρώπους, πιστεύουμε ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλουν πάντα την εξουσία τους , αν έχουν τη δύναμη να το επιτύχουν».[7]

Το όλο πρόβλημα έχει και το φιλοσοφικό του υπόβαθρο που έχει σχέση με το πρόβλημα της ελευθερίας και της ισότητας. Η προσπάθεια εξισορρόπησης ανάμεσα στην ελευθερία και την ισότητα στην ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας είναι ένα πρόβλημα που τη διάστασή του μπορούμε να περιγράψουμε ως προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος του τετραγωνισμού του κύκλου.

Είδαμε πού κατέληξαν τα καθεστώτα εκείνα που προσπάθησαν  ως στρατηγική τάση, να εφαρμόσουν την απόλυτη ισότητα (κατάργηση της ελευθερίας στον υπαρκτό σοσιαλισμό) και που καταλήγουν τα καθεστώτα που εφαρμόζουν την απόλυτη ελευθερία (κατάργηση της ισότητας από μέρους του νεοφιλελευθερισμό).

Ο τρόπος εξισορρόπησης ανάμεσα στα δύο αυτά μεγέθη, δηλαδή ελευθερία και ισότητα, ανάγεται στην προσπάθεια να βρεθεί η χρυσή τομή που δεν είναι άλλη από την  κοινωνική δικαιοσύνη.

Εφόσον ο άνθρωπος από τη φύση του ρέπει προς το κακό, όπως τονίζει ο διαχρονικός δάσκαλος Θουκυδίδης και δεν χρειάζεται κάποια σοφία για να το διαπιστώσουμε, η μόνη ανασχετική δύναμη, που μπορεί να αποτελέσει το αντίρροπο δέος είναι η δικαιοσύνη, που αποτελεί πολιτιστικό επίτευγμα της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και που προσπαθεί να αναχαιτίσει την φυσική αυτή τάση του ανθρώπου προς το κακό.

Ο φιλόσοφος Σπένσερ, ο ηθικός εκφραστής του κοινωνικού Δαρβινισμού, είχε πει κάποτε ότι «η δύναμη είναι ο νόμος». Αυτό το νόμο, που είναι απόρροια της φιλοσοφίας του νεοφιλελευθερισμού, προσπάθησε να αντιπαλέψει ο σοσιαλισμός, εφαρμόζοντας την αρχή της ισότητας.

Σήμερα η αρχή της ισότητας έχει εξαφανιστεί από το προσκήνιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, μάλιστα μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ο μόνος παράγοντας που επικρατεί στις μέρες μας είναι ο νεοφιλελευθερισμός, δηλαδή ο παγκόσμιος καπιταλισμός με τη μορφή του υπερεθνικού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και της εφαρμογής του νόμου της ισχύος, που καταργεί όλες τις ανθρωπιστικές αξίες που ανέδειξε η ανθρωπότητα από την αναγέννηση, τη γαλλική επανάσταση και τα σοσιαλιστικά πειράματα.

Στην εξυπηρέτησή του δεν υπάρχει έλεος, ούτε στα μέσα ούτε στους τρόπους!

Αν λοιπόν λάβουμε υπόψη μας τα ανωτέρω και προσπαθούμε ως  κοσμοθεωρητικά κριτήρια ερμηνείας να τα εφαρμόσουμε στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, χωρίς να επεκταθούμε αλλού, τότε μπορούμε να διαπιστώσουμε και ερμηνεύσουμε τα γεγονότα της περιοχής μας και με βάση αυτές τις «αντικειμενικές» διαπιστώσεις, καθορίσουμε την στρατηγική εκείνη που υπηρετεί τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα του Ελληνισμού, πέρα από ευχολόγια και ιδεοληψίες.

ΙΙ. Η στρατηγική των ΗΠΑ και των συμμάχων τους

Ξεκινούμε από μια διαπίστωση που επιβεβαιώνεται από τα ίδια τα γεγονότα. Το άλφα και το ωμέγα της στρατηγικής των Αμερικανών και κατ’ επέκταση του ΝΑΤΟ γενικότερα, αποτελεί ο έλεγχος και η ασφάλεια των ενεργειακών πηγών. Βασικά του μαύρου χρυσού, είτε λέγεται πετρέλαιο είτε φυσικό αέριο.

Μέσα σ’ αυτή τη στρατηγική γίνεται προσπάθεια αποκλεισμού της Ρωσίας από τις ενεργειακές πηγές στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Κίνας κατά δεύτερο λόγο.[8]

Η ανακάλυψη ή μάλλον η εκμετάλλευση σ’ αυτή την ιστορική συγκυρία του φυσικού αερίου της περιοχής της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που περιλαμβάνει το Ισραήλ, την Κύπρο και την Ελλάδα και την Μέση Ανατολή, στόχο έχει να δημιουργήσει προϋποθέσεις απεξάρτησης της Ευρώπης από το φυσικό αέριο και πετρέλαιο της Ρωσίας.

Και μιλούμε όχι για ανακάλυψη, γιατί τα κοιτάσματα ήταν γνωστά από δεκαετίες, αλλά λόγω στρατηγικής σκοπιμότητας η εξόρυξή τους έπρεπε να γίνει την κατάλληλη στιγμή, όπως συμβαίνει τώρα.

Τα γεγονότα που συνέβησαν και συμβαίνουν στο χώρο της Βορείου Αφρικής και την Μέσης Ανατολής μόνο κάτω απ’ αυτό το πρίσμα μπορούν να κατανοηθούν αντικειμενικά. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα και ας απαιτεί ποταμούς αίματος στα εμπλεκόμενα κράτη.

Αν θέλουμε να αναφερθούμε στις συνέπειες αυτής της στρατηγικής στο δικό μας χώρο, δηλαδή Κύπρο και Ελλάδα, μπορούμε χωρίς απέχουμε διόλου από την αλήθεια να ισχυριστούμε ότι τόσο για την Κύπρο, όσο και για την Ελλάδα, η οποιαδήποτε ενεργειακή η στρατιωτική προσέγγισή τους προς την Ρωσία ήταν και είναι απαγορευμένη.

Ο λόγος είναι απλός. Η Κύπρος και η Ελλάδα κατέχουν τεράστια γεωπολιτική και γεωστρατηγική σημασία για τη Δύση. Ο χώρος αυτός εντάσσεται στη ζώνη επιρροής του αγγλοσαξωνικού χώρου ανέκαθεν. Μπορούμε να πούμε ότι εντάσσονταν από την εποχή των αγώνων της εθνεγερσίας το 1821 κι εντεύθεν.

Γι’ αυτό ο εμφύλιος δεν είχε απολύτως κανένα νόημα, γιατί ποτέ οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί, μετά το 1947 με το δόγμα Τρούμαν, δεν θα επέτρεπαν να υπαχθεί η Ελλάδα στο ανατολικό στρατόπεδο. Όποιος εφαρμόζει μόνο την ψυχρή λογική και όχι ιδεοληψίες ή ευχές μπορεί να παραδεχτεί αυτήν την αλήθεια. Η πραγματική ιστορία το επιβεβαιώνει.

Αυτά που υφίσταται σήμερα η Κύπρος και η Ελλάδα είναι αποτελέσματα σε «τελευταία ανάλυση», όπως συνήθιζε να λέει ο Ένγκελς, του εμφυλίου. Βέβαια πολλοί στην Ελλάδα ζουν ακόμη με φαντασιώσεις. Αυτοί ή είναι αθεράπευτα ρομαντικοί ή αθεράπευτα βλάκες, όπως όρισε τη βλακεία ο Αϊνστάιν ή τελικά υπηρετούν άνομα συμφέροντα.[9]

ΙΙI. Η στρατηγική του εβραϊκού λόμπι

Το πρώτο πρόβλημα που πρέπει να εξετάσουμε μέσα στο γενικότερο πλέγμα της στρατηγικής της Δύσης, αφορά την πολιτική του Ισραήλ, ως καθοριστικού παράγοντα των γεωστρατηγικών και γεωπολιτικών εξελίξεων στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Παραμένει η πολιτική του Ισραήλ η ίδια, όπως πριν από την εφαρμογή του δόγματος του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου, που την αφετηρία εφαρμογής του διαπιστώνουμε στο επεισόδιο του Νταβός, ανάμεσα στον Ερντογάν και τον Σίμον Πέρες;

Ας θυμηθούμε τι έγινε τότε, γιατί έχει σημασία, για τις εξελίξεις και τις ριζικές ανακατατάξεις στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που ακολούθησαν. Ας δούμε τα παράδοξα στα γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά τεκταινόμενα και πώς αυτά αλλάζουν.

«Ο Ερντογάν δεν θα έβλεπε την καρέκλα του πρωθυπουργού και δεν θα νικούσε τους στρατηγούς ούτε στον ύπνο του, αν δεν είχε τη στήριξη του εβραϊκού παράγοντα. Εδώ, το 2005 βραβεύεται από την ADL στις ΗΠΑ, που είναι μια από τις ισχυρές εβραϊκές οργανώσεις, με τεράστια επιρροή!

Στις 29 Ιανουαρίου 2009, σε εκδήλωση του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, στο Νταβός, ο Ταγίπ Ερντογάν, παραβαίνοντας και ξεπερνώντας κατά πολύ πολιτικά και διπλωματικά ειωθότα, ξιφούλκησε με οργή εναντίον του προέδρου αλλά και του κράτους του Ισραήλ, αφήνοντας σύξυλο το κοινό αλλά και την παγκόσμια κοινότητα».

Το γεγονός αυτό δεν ήταν φυσικά τυχαίο, αλλά προσχεδιασμένο και προσέβλεπε σε πολλούς αποδέκτες. Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο, γιατί έχει τεράστια σημασία για Κύπρο και Ελλάδα. Μας αφορά δηλαδή άμεσα.

Ας αναψηλαφήσουμε λίγο την πρόσφατη ιστορία.

Ενώ μέχρι του επεισοδίου στο Νταβός υπήρχε άριστη συνεργασία Ισραήλ - Τουρκία και όχι μόνο στο στρατιωτικό επίπεδο και στο επίπεδο των μυστικών υπηρεσιών και σε πολλά άλλα επίπεδα, από τη μία στιγμή στην άλλη τα πράγματα πήραν άλλη τροπή. Άλλαξαν, όπως φαίνεται, ριζικά.

Τι συνέβη πραγματικά, αναρωτιέται κάποιος ειλικρινά. Τρελάθηκε ξαφνικά ο Ερντογάν διασπώντας με τόσο προκλητικό τρόπο μια συμμαχία δεκαετιών;

Δεν πρέπει να παραβλέψουμε ότι αυτή η συμμαχία ήταν πολύ παλιά και περιελάμβανε και το Ιράν. Φυσικά πριν αναλάβει την εξουσία ο Χομεϊνί. Η τριμερής αυτή συμμαχία, την οποία περιγράφουν ισραηλινοί αναλυτές, αποτελούσε το ανάχωμα της Δύσης προς την Σοβιετική Ένωση, πριν ακόμη καταρρεύσει το καθεστώς και αλλάξει άρδην το γεωστρατηγικό τοπίο στην περιοχή.

Η υπερφίαλη και αλαζονική πρόθεση του μέντορα του Ερντογάν Αχμέτ Νταβούτογλου οδήγησε την τουρκική κυβέρνηση του σε ένα ολίσθημα, αν πραγματικά είναι ολίσθημα, να βάλει μπρος τη στρατηγική αναβίωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κάτω από τα μοντέρνα δεδομένα και με βάση αυτήν να αναδειχτεί σε μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη, αγνοώντας την πραγματικότητα, η οποία τον ξεπερνάει.

Αυτή η θεωρηθείσα μεγαλοφυής ιδέα του στρατηγικού βάθους του Νταβούτογλου, αποτέλεσε την πραγματική ταφόπλακα του σχεδίου αυτού.

Εμείς ως Έλληνες πρέπει να τον ευγνωμονούμε!

Πιθανόν όμως να μην ήταν ολίσθημα, παρά πράξη απελπισίας με την έννοια ότι δεν υπήρχε άλλη λύση στον ορίζοντα εκτός από την προσπάθεια της λύσης προς τα μπρος. Πιθανόν η εξήγηση, τουλάχιστον αυτή είναι η δική μου ερμηνεία, το εβραϊκό λόμπι προσανατολίστηκε να δημιουργήσει τη βάση μιας άλλης πιο σταθερής στρατηγικής συμμαχίας, που ακούει στο όνομα Μεγάλο Κουρδιστάν.

Εάν αυτή η στρατηγική μπήκε σε εφαρμογή από αρκετό καιρό πριν δημιουργηθεί το κατά τα φαινόμενα τεχνητό επεισόδιο στο Νταβός, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε λογικά την κατά τα άλλα «παράλογη» στάση του Ερντογάν.

Κάνοντας μια παρένθεση στο σημείο αυτό, θα ήθελα να τονίσω ότι για την Κύπρο και την Ελλάδα, αυτή η διάσταση ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία, αποτελεί, όπως δείχνουν τα πράγματα «μάνα εξ ουρανού», παρ’ όλη την προσπάθεια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να κολλήσει το γυαλί ανάμεσα στο Ισραήλ και την Τουρκία, που έχει ραγίσει. Και όπως είναι φυσικό ένα γυαλί που ράγισε δύσκολα μπορεί κανείς να το συγκολλήσει. Όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι παράγοντες στην Αμερική να το πράξουν. Ας θυμηθούμε την προσπάθεια το Ομπάμα.

Ένα είναι βέβαιο και αφορά την νοοτροπία των Ισραηλινών: «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος».

Οπωσδήποτε στη ζωή δεν μπορεί και δεν πρέπει ποτέ να πει κανείς  «ποτέ», αλλά να μελετάει τις δυνατότητες των αλλαγών και να αξιοποιεί τις ευκαιρίες που προσφέρουν οι περιστάσεις και οι συνθήκες, όσο αυτές επικρατούν. Εξάλλου δεν γνωρίζουν οι Ισραηλινοί, πόσο θα κρατήσει η υποστήριξη των ΗΠΑ. Αυτοκρατορίες έρχονται και παρέρχονται, όπως διδάσκει η ιστορία. Οι αλλαγές στη σημερινή ιστορική φάση είναι πολύ γρήγορες. Κάτι που θεωρούσαμε ότι ίσχυε χθες, δεν ισχύει κυριολεκτικά σήμερα. Δεν πρέπει μια τέτοια ανάλυση σε βάθος να αποκλείουμε.

Φαίνεται ότι αυτές οι αλλαγές συνθηκών ευνοούν την Κύπρο και την Ελλάδα και θα τις περιγράψουμε στο μέτρο του δυνατού.

Θα πρέπει όμως στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι η προσπάθεια της τουρκικής κυβέρνησης να εναγκαλιστεί τον αραβικό κόσμο, με τακτικό όπλο την αντίθεσή του προς το Ισραήλ, απέτυχε παταγωδώς. Οι αντιθέσεις, αντιπαλότητες και εχθρότητες, εθνοτικές, θρησκευτικές, μειονοτικές, οικονομικές, πολιτιστικές και άλλες, είναι τέτοιες, που ποτέ δεν μπορούμε να μιλάμε για έναν ενιαίο αραβικό κόσμο. Δεν υπήρχε και ήταν στην φαντασία και ιδεοληψία ορισμένων κύκλων στην Ελλάδα, κυρίως της αριστεράς, ο λεγόμενος «αραβικός κόσμος», με τον οποίο είχαμε άριστες σχέσεις. Στις κρίσιμες καταστάσεις οι αραβικές χώρες, πέρα από τα φαινόμενα και εξαιρέσεις, τάσσονταν και πολύ περισσότερο τώρα εναντίον των δικών μας συμφερόντων. Αν παρ’ όλο αυτά υπήρχε αγαστή συνεργασία της Ελλάδας με τον αραβικό κόσμο σε κάποια φάση, αυτή η συνεργασία έχει σταματήσει προ πολλού.

Η εξόρυξη του φυσικού αερίου και πετρελαίου, που προωθείται στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και στο χώρο της Κύπρου και της  Ελλάδας, άλλαξε σε ένα τεράστιο βαθμό τα γεωστρατηγικά δεδομένα στην περιοχή.

Το Ισραήλ προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει με μια λογική που καθορίζει ο νόμος της ισχύος, τον οποίο και εφαρμόζει σε ένα μακρόπνοο πρόγραμμα που έχει ορίζοντα όχι δεκαετιών, αλλά ίσως και εκατονταετιών.

Τα στοιχεία που το προσδιορίζουν είναι

1. Η ανάπτυξή του πληθυσμιακά. Το Ισραήλ γνωρίζει πολύ καλά ότι κανένα στρατηγικό σχέδιο δεν μπορεί να έχει δυνατότητες επιτυχίας χωρίς κατάλληλο έμψυχο υλικό. Αρκεί να σκεφτούμε ότι πριν αρκετά χρόνια είχε πληθυσμό γύρω στα τρία εκατομμύρια και τώρα ξεπερνά τα οχτώ. Εφαρμόζει για το λόγο αυτό μια δημογραφική πολιτική, η οποία αποσκοπεί, ώστε κάθε οικογένεια να αποκτά πάνω από τρία παιδιά, για να αυξηθεί ο πληθυσμός απέναντι στους Άραβες που το περιβάλουν.

2. Για το λόγο αυτό χρειάζεται ζωτικό χώρο. Το Ισραήλ όχι μόνο δεν θα παραδώσει «ποτέ» την Δυτική Όχθη, αλλά θα την εποικήσει σταδιακά με Ισραηλινούς. Ήδη μετάνιωσε για την συμφωνία του Καπ Ντέιβιντ και την παραχώρηση της Χερσονήσου του Σινά στους Αιγύπτιους.

Το Ισραήλ ποτέ δεν θα παραδώσει τη υψώματα του Γκολάν που απέκτησε από τους Σύριους. Είναι τεράστιας στρατηγικής σημασίας για την εδαφική ύπαρξη και ασφάλεια του Ισραήλ. Όποιος έχει πάει στην περιοχή μπορεί να το αντιληφθεί αμέσως.

Από κει και πέρα το Ισραήλ χρειάζεται ζωτικό χώρο, τον οποίο προσπαθεί να αποκτήσει σε βάρος των αραβικών χωρών. Υπάρχουν μάλιστα φωνές που λένε ότι κάποια στιγμή θα μετακινήσει του Παλαιστίνιους στο Λίβανο, που θα μετατραπεί σε Παλαιστινιακό Κράτος. Αυτά που παραθέτω δεν είναι αποκυήματα φαντασίας, αλλά είναι σκέψεις ορισμένων καθοριστικών κύκλων του think tank της χώρας.

3. Το Ισραήλ για να επιζήσει και αναπτυχθεί, όπως αναφέραμε πιο πάνω χρειάζεται το καινούργιο, ίσως και παλιό, στρατηγικό όπλο, που λέγεται «νερό». Μόνο έτσι μπορεί να μετατρέψει την έρημο σε επίγειο παράδεισο και να διαθρέψει τον διαρκώς αυξανόμενο πληθυσμό του, τον οποίο προγραμματικά επιδιώκει. Χρειάζεται επί πλέον, όπως είπαμε και νέα εδάφη, για να διαθρέψει τον πληθυσμό του, για να αντεπεξέλθει την πληθυσμιακή έκρηξη του ισλαμικού κόσμου.

Για το λόγο αυτό θέλει να φτάσει με οποιοδήποτε κόστος στα νερά του Ευφράτη, για να προμηθευτεί το απαραίτητο νερό που χρειάζεται για την ανάπτυξή του, είτε απευθείας είτε μέσω της στρατηγικής του συμμαχίας με τους Κούρδους.

Αυτό μπορεί να γίνει με δύο τρόπους. Είτε με την διάλυση του Λιβάνου και της Συρίας, ώστε να αποκτήσει καθεστώτα, προτεκτοράτα, που δεν θα του φέρουν στο μέλλον εμπόδια, ή το πιο πιθανό να ενισχύσει τον αγώνα των Κούρδων για τη δημιουργία, όπως προαναφέραμε του Μεγάλου Κουρδιστάν που θα ελέγχει τα δύο μεγάλα ποτάμια Τίγρη και Ευφράτη και θα έχει πρόσβαση στην Ανατολική Μεσόγειο. Στόχος είναι να αποτελέσουν οι Κούρδοι τον νέο, σταθερό στρατηγικό εταίρο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αντί για την Τουρκία, μιας και η συμμαχία με την Τουρκία και ασταθής είναι και δημιουργεί ασφυκτικό κλοιό από αραβικά κράτη, αν είχε η τουρκική κυβέρνηση τη δυνατότητα υλοποίησης, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο του Αχμέτ Νταβούτογλου.

Η αναβίωση του Ανατολικού Ζητήματος είναι ήδη σε ενέργεια και δε λογαριάζει ούτε χώρες ούτε λαούς. Ποια κατάληξη θα έχει, δεν είμαστε σε θέση ακόμη να προβλέψουμε. Μάλλον όμως η Τουρκία και ορισμένα αραβικά κράτη θα είναι οι χαμένοι σ’ αυτή την επαναχάραξη συνόρων, όπως συνέβη με το Ανατολικό Ζήτημα.

Γι’ αυτό διατύπωνα επανειλημμένα στις αναλύσεις μου ότι η Τουρκία είναι ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Αν εκδημοκρατιστεί θα διαλυθεί κι αν δεν εκδημοκρατιστεί δεν θα μπορέσει παρ’ όλα αυτά να αντισταθεί στη δημιουργία ενός μεγάλου κουρδικού κράτους.

4. Αν κινδυνέψει το Ισραήλ από την ανάδειξη του Ιράν σε πυρηνική δύναμη, δεν θα διστάσει το Ισραήλ ή οι ΗΠΑ για το Ισραήλ, να βομβαρδίσουν τις πυρηνικές του εγκαταστάσεις. Αυτό είναι πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας ότι θα συμβεί. Καμία δύναμη, όταν διακυβεύεται η ύπαρξή και επιβίωσή του δεν θα το εμποδίσει από μια τέτοια ενέργεια.

Λίγο ως πολύ αυτές είναι οι προβλέψεις μου για τον γεωστρατηγικό και γεωπολιτικό χώρο αυτό, μέσα στον οποίο εντάσσεται η Κύπρος και η Ελλάδα.

ΙV. Ποια θα πρέπει να είναι η ενδεδειγμένη στρατηγική Κύπρου και Ελλάδας

Με τα ανωτέρω δεδομένα, αν ευσταθούν οι αναλύσεις και προβλέψεις μας, η τοποθέτηση της Ελλάδας, ξεκινώντας απ’ αυτήν, πριν πάμε στην Κύπρο, έχει πολλές παραμέτρους που οφείλουμε να αναλύσουμε.
Εδώ ανακύπτουν ορισμένα ερωτηματικά ιδεολογικής και πολιτικής μορφής, τα οποία χρήζουν απάντησης.

Η πρώτη βασική ερώτηση αφορά τη στάση της Ελλάδας απέναντι στο Ισραήλ.

1. Δεδομένων όλων αυτών των καταστάσεων που αναφέραμε και που σχετίζονται με το Ισραήλ, πρέπει να κάνουμε συμμαχία μαζί του ή να το καταδικάσουμε και να δημιουργήσουμε αγεφύρωτη αντιπαλότητα, υποστηρίζοντας τον αραβικό κόσμο, ιδιαίτερα φυσικά τους Παλαιστίνιους;

2. Μπορούμε να κάνουμε χωρίς συμμαχίες και αν ναι, ποιες είναι αυτές και πώς υπηρετούν τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της πατρίδας μας;

Στο πρώτο ερώτημα για τις συμμαχίες δεν χρειάζεται να φέρουμε επιχειρήματα για την αναγκαιότητά τους. Δεν γίνεται χωρίς συμμαχίες. Αυτό είναι και αυτονόητο και αυταπόδεικτο.

Βρισκόμαστε ομολογουμένως στην πιο αδύναμη φάση που διέρχεται ο Ελληνισμός, λόγω της κρίσης που δεν έχει μόνο οικονομικά χαρακτηριστικά ή κατ’ εμέ όχι πρωταρχικά.

Η κρίση είναι βαθύτατα κρίση αξιών. Κοντεύουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας ως Έλληνες, να χάσουμε την ιστορική μας μνήμη και να γίνουμε ραγιάδες του οποιουδήποτε επιβουλάτορα, ή Ανθέλληνες που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Η οικονομική κρίση ακολουθεί, αλλά δεν προηγείται. Αυτό για πολλούς «περισπούδαστους» πολιτικούς και οικονομολόγους δεν έχει γίνει συνείδηση. Ακόμη στην Ελλάδα επικρατεί και προπαγανδίζεται το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που μας έφερε στα όρια της πλήρους εξαθλίωσης και καταστροφής.

2. Αν αφαιρέσουμε την συμμαχία με την Ρωσία,  στο στρατιωτικό και ενεργειακό τομέα, όπως τόνισα πιο πάνω, παρ’ όλη την επιθυμία μας και τη δική μου διακαή επιθυμία προσωπικά, για να μην υπάρξει παρεξήγηση, ποια άλλη απαραίτητη για την επιβίωση και την ασφάλειά μας είναι δυνατή, εκτός από αυτήν του Ισραήλ;

Μήπως η Τουρκία, στην οποία προσβλέπουν αρκετοί Τουρκολάγνοι, είτε από ραγιαδισμό είτε από «μαλάκυνση εγκεφάλου» είτε από καθαρό προσωπικό και επιχειρηματικό συμφέρον σε βάρους των λοιπόν Ελλήνων;  Μήπως μπορεί να μας αναφέρει κανείς κάποια άλλη χώρα; Μήπως τάχα η Γερμανία, που ήταν σ’ όλη μας την ιστορική φάση, εναντίον μας, στηρίζοντας τους Τούρκους και τους άλλους γείτονές μας εναντίον μας ανέκαθεν;

3. Είναι σε θέση το Ισραήλ να μας συμπαρασταθεί στα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής και κάτω από ποιές προϋποθέσεις, αν υποτεθεί ότι συναινούμε με όρους αμοιβαιότητας και όχι υποταγής στη συνεργασία αυτή; και τη σημαίνει συμμαχία. Είναι απαραίτητο για να μην υπάρχει σκόπιμη παρερμηνεία να ορίσουμε την συμμαχία ως εξής: Συμμαχία σημαίνει τακτική ταύτιση συμφερόντων σε μια δεδομένη ιστορική στιγμή και όσο ισχύει η κατοχύρωση αυτών των αμοιβαίων συμφερόντων. Η συμμαχία εδράζεται για να είναι πραγματική συμμαχία στην αρχή της αμοιβαιότητας. Αλλιώς μιλάμε για υποτέλεια, πιθανόν ενδοτικότητα, πιθανόν υποταγή κ.λπ.

4. Απορρίπτουμε λοιπόν αυτή τη συμμαχία εκ προοιμίου και χωρίς συζήτηση, για λόγους ηθικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς κ.λπ;

Τι θα πράξουμε τελικά, εφόσον καταλήξουμε ότι η σωτηρία της πατρίδας μας και η επιβίωσή της σ’ αυτή την τραγική περίοδο που διανύουμε έχει πιθανή διέξοδο μια συμμαχία μας με το Ισραήλ, κατ’ επέκταση με το εβραϊκό λόμπι και πιο πέρα με τους Αμερικανούς αναγκαστικά, τουλάχιστον σ’ αυτή την κρίσιμη φάση που διανύουμε; Ή μήπως υπάρχει κάποια άλλη ρεαλιστική επιλογή που δεν ξέρουμε;

Γνωρίζω από άμεση εμπειρία ότι δεν υπάρχει Ισραηλινός, που να μην μισεί την Γερμανία, για τους γνωστούς λόγους. Το ολοκαύτωμα δεν πρόκειται να το ξεχάσουν στον αιώνα τον άπαντα, που λέει ο λόγος. Αυτή η διαπίστωση παρεμπιπτόντως.  

Αυτά είναι νομίζω τα βασικά ερωτήματα, κατά την άποψή μου.

Πώς απαντούμε σ’ αυτά εκεί είναι το κρίσιμο θέμα και χρειάζεται «αρετήν και τόλμην», όπως είπε ο ποιητής Κάλβος.

Πριν όμως δώσουμε τις απαντήσεις μας θα πρέπει να τονίσουμε με έμφαση ότι το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι, πριν από την αντιπαλότητα Τουρκίας προς αυτό, είχε στηρίξει όλα τα σχέδια καταστροφής μας. Όλα τα σχέδια των «άσπονδων φίλων και συμμάχων μας» και των μη συμμάχων μας. Τα ανέφερα σε άλλη μου ανάλυση, αλλά ο καθένας μπορεί με τη φαντασία του να περιγράψει πως, ό,τι κακό συνέβη στην Ελλάδα, το υποστήριζε το Ισραήλ, αν δεν το σχεδίαζε το ίδιο ή εβραϊκές προσωπικότητες, όπως  ο Χένρι Κίσινγκερ, για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα.

Και παρ’ όλα αυτά τολμώ να μιλώ για συμμαχία με το Ισραήλ;

Θα απαντούσα: Και όμως τολμώ!

Τι έκανε ο Μάο; Τι έκανε ο Λένιν, για να πετύχουν τους στόχους τους;

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω τους λόγους.

Θα ξεκινήσω ανάποδα, τρόπος του λέγειν. Δεν θα καταγράψω, αν συμφέρει μια συμφωνία της Ελλάδας με το Ισραήλ, αλλά αν συμφέρει μια συμμαχία του Ισραήλ με την Ελλάδα και Κύπρο.

Ας δούμε, αν συμφέρει στους Ισραηλινούς σε αντίθεση με το πρόσφατο και απώτερο παρελθόν μια συμμαχία του μ’ εμάς.

V. Συμφέρει στο Ισραήλ μια συμμαχία με την Ελλάδα και Κύπρο;

Το Ισραήλ ομολογουμένως είναι περικυκλωμένο από ισλαμικά κράτη, ήπια ή σκληρά, δεν έχει σημασία και διατρέχει τον κίνδυνο να απομονωθεί από τη Δύση. Η ανασφάλειά του λόγω της περικύκλωσής του από ασταθή ισλαμικά κράτη είναι δεδομένη. Όλα αυτά που συμβαίνουν με τόσο τραγικό τρόπο στο άμεσό του περιβάλλον, του δημιουργούν ένα αίσθημα ανασφάλειας, που προσπαθεί με διάφορους τρόπους να καλύψει. Ορισμένους τους έχω ήδη αναφέρει. Όμως τώρα θα μιλήσουμε για την περίπτωση τη δική μας. Το Ισραήλ για να αποφύγει αυτόν το επικίνδυνο ασφυκτικό κλοιό, μία διέξοδο έχει, να προσανατολιστεί δηλαδή προς την Κύπρο και την Ελλάδα για επαφή και διέξοδο προς τη Δύση. Αυτές είναι οι μη μουσουλμανικές χώρες, από τις οποίες και μόνο δεν διατρέχει κίνδυνο η επιβίωση και η ασφάλεια του ως έθνος και ως κράτος.

Η Ελλάδα και η Κύπρος ποτέ δεν αποτέλεσε απειλή για το Ισραήλ, άσχετα από τις διακυμάνσεις στις σχέσεις των δύο χωρών. Το αντίθετο μάλιστα, όπως εξήγησα προηγουμένως. Αυτό είναι καθοριστικό στρατηγικό όπλο για το Ισραήλ, όπως και η στρατηγική σχέση που προσπαθεί να οικοδομήσει με τους Κούρδους στην Ανατολή. Κούρδοι και Έλληνες είναι οι εν δυνάμει σύμμαχοί της. Σήμερα το Ισραήλ, όχι χθες, έχει μεγαλύτερη ανάγκη να αναπτύξει τις σχέσεις του με την Κύπρο και την Ελλάδα και όχι το αντίθετο.

Μια τέτοια κατάσταση αποτελεί μεγάλη ευκαιρία για τον Ελληνισμό. Θα μπορούσε το ελληνικό λόμπι, που διέλυσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, κομματικοποιώντας και διασπώντας το να αποτελέσουν έναν παράγοντα δύναμης μέσα στην αδυναμία μας, εξαιτίας της κρίσης και αντί να περιμένει πρωτοβουλίες του εβραϊκού λόμπι να αρπάξει την ευκαιρία και να έρθει σε συνεννόηση μαζί του.

Είναι ντροπή να βλέπουμε Έλληνες κυβερνήτες σε επισκέψεις τους στην Αμερική στο τέλος της επίσκεψής τους να δίνουν τα διαπιστευτήριά τους στο εβραϊκό λόμπι, λες και η πραγματική εξουσία και γιατί όχι είναι το εβραϊκό λόμπι στην Αμερική και αυτό πρέπει σε τελευταία ανάλυση να εγκρίνει ή απορρίπτει την εξωτερική πολιτική της Αμερικής προς την Ελλάδα.

Ας γίνει επιτέλους η αντίστροφη πορεία. Να συγκροτηθεί το ελληνικό λόμπι και να καλέσει με δική του πρωτοβουλία το εβραϊκό, για να καθορίσει μια ισότιμη συμμαχία με το Ισραήλ.

Από τις ξενόδουλες ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις φυσικά δεν είναι δυνατό να περιμένει κανείς μια τέτοια πρωτοβουλία. Η πρωτοβουλία, αν ξεκινήσει, θα ξεκινήσει μόνο από το Ισραήλ, για τα δικά του καθαρά συμφέροντα που αντικειμενικά υπηρετούν και τα δικά μας. Οι διπλωματικές και λοιπές σχέσεις που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια της Κύπρου και της Ελλάδας σίγουρα έχουν αυτόν τον προσανατολισμό και ξεκινούν από πρωτοβουλίες του Ισραήλ.

Σ’ αυτό το πλαίσιο επαφών εντάσσεται ασφαλώς και η πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου στην Αίγυπτο, με πιθανή διερεύνηση της λύσης του προβλήματος της ΑΟΖ Ελλάδας - Αιγύπτου. Πολύ πιθανόν, παρ’ όλες τις μαρτυρίες περί του αντιθέτου, να ξεκινούν διερευνητικές διεργασίες στον τομέα αυτόν, που μάλλον θα έχουν τελικά αίσιο τέλος, παρά την αρνητική κατάσταση στο παρελθόν.

Για την Κύπρο τα πράγματα είναι ακόμη πιο ευοίωνα. Το Ισραήλ ήταν υπέρ της διχοτόμησης του νησιού και βοήθησε τα μέγιστα για την υλοποίηση αυτού του σκοπού, για να φύγει από τη μέση ο Μακάριος, ο λεγόμενος «Κάστρο της Μεσογείου», όμως ποτέ δεν θα συγκατανεύσει να ελέγχεται το νησί από την Τουρκία. Να ελέγχεται από το ΝΑΤΟ ναι, από την Τουρκία όχι. Δεν έχει κανένα συμφέρον να έχει απέναντί του ένα επικίνδυνο αεροπλανοφόρο, όπως είναι η Κύπρος στο χώρο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Το Ισραήλ με τίποτε δεν θα επιτρέψει τον έλεγχο του νησιού από την Τουρκία, γιατί απλούστατα δεν του συμφέρει. Αυτό επίσης είναι αυτονόητο. Ποια μορφή θα πάρει το νέο σχέδιο Ανάν δεν είναι γνωστό. Όμως τόσο η κυπριακή, όσο και η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να καταβάλουν όλα τα διπλωματικά μέσα που διαθέτουν για να πείσουν το εβραϊκό λόμπι, τους Ισραηλινούς και τους Αμερικανούς ότι ένα ανεξάρτητο, κυρίαρχο κράτος σαν την Κύπρο, με απομάκρυνση των τουρκικών δυνάμεων κατοχής από το νησί, συμφέρει τα μέγιστα το Ισραήλ, γιατί εδραιώνει σε πιο στέρεες βάσεις την ασφάλεια και την επιβίωσή του απέναντι στο εχθρικό περιβάλλον των ισλαμικών κρατών, που το περιστοιχίζουν.[10]

VI. Αναγκαιότητα ενός Πατριωτικού, Παλλαϊκού Κινήματος

Ο κυβερνήτης της Ελλάδας Ιωάννης Καποδίστριας είχε πει κάποτε: «Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω παντού Αγγλόφιλους, Γαλλόφιλους, Ρωσόφιλους, μα Ελληνόφιλους δε βλέπω». Σήμερα βέβαια θα προσθέταμε και του Αμερικανόφιλους.

Τι σημαίνει αυτό σε απλά ελληνικά. Σημαίνει ότι η χώρα μετά την απελευθέρωση από τους Τούρκους ήταν υπό εξάρτηση. Ποτέ η πολιτική της Ελλάδας δεν υπήρξε, εκτός από σύντομα χρονικά διαστήματα, αν υπήρξαν, ελληνοκεντρική. Πάντοτε οι πολιτικές και οι πνευματικές δυνάμεις της Ελλάδας, θα έλεγα, ήταν προσανατολισμένες είτε προς τη Δύση (οι δεξιές παρατάξεις και πρόσφατα οι Ευρωκομουνιστές), είτε προς την Ανατολή οι αριστερές δυνάμεις. Δεν χρειάζεται επιχειρήματα για να αποδείξουμε κάτι που μας βεβαιώνει περίτρανα, αλλά και τραγικά η Ελληνική ιστορία.

Χρειαζόμαστε ένα πραγματικό εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο μπροστά στην νέα ιδιόμορφη κατοχή της πατρίδας μας. Την κακοδαιμονία μας εξηγεί μία και μόνο λέξη, που συμπυκνώνει όλη την τραγική κατάσταση και αυτή η λέξη φέρει το όνομα «εξάρτηση».

Ας τολμήσουμε επιτέλους να απαλλαγούμε απ’ αυτήν, γιατί αυτή είναι η αιτία για όλα τα δεινά ανέκαθεν που βίωνε ο τόπος. Ας γίνουμε πάλι Έλληνες, από Ανθέλληνες που είμαστε σήμερα.

Τότε μόνον θα δει προκοπή ο ευλογημένος από τη φύση αυτός τόπος!

Ας τα δούμε λοιπόν όλα αυτά τα προβλήματα με αποκλειστικό γνώμονα το καλώς εννοούμενο συμφέρον της πατρίδας μας.

Ας γίνουμε επιτέλους Φιλέλληνες, όπως επιθυμούσε διακαώς ο Καποδίστριας.

[1] Απάντηση του πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν στις 30 Οκτωβρίου 2001 στον τότε υπουργό Εξωτερικών Σίμον Πέρες.

[2] Οι λεγόμενοι παραδοσιακοί δεσμοί, τάχα με τα αραβικά κράτη ή και με οποιαδήποτε άλλα κράτη, είναι απατηλός μύθος και αν ισχυριστούμε ότι υπήρξαν κατά το παρελθόν, δεν υπάρχουν σήμερα.

[3] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2012, σ. 18-19.

[4] Bl. Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, ό.π., σ. 23.

[5] Επεξεργασμένο απόσπασμα από άρθρο του Σαντιάγο Άλμπα Ρίκο, δημοσιευμένο στην εφημ. «Ελευθεροτυπία», στις 17.5.2011, με τίτλο: «Η υπεροχή του καπιταλισμού».

[6] Θουκυδίδου, Ιστορία, Ε΄ (89-91).

[7] Θουκυδίδου, Ιστορία Ε΄(103-105).

[8] Βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός. εκδ. «Στοχαστής», Αθήνα 2012, σ. 13.18.

[9] Ο Αϊνστάιν είπε κάποτε: «Δύο πράγματα είναι άπειρα. Το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία. Και για το πρώτο έχω κάποια αμφιβολία».

[10] Για περισσότερα στο θέμα βλ. Δαμιανός Βασιλειάδης, Παγκοσμιοποίηση, Νέα Τάξη, Ελληνισμός, ό.π. Στα προβλήματα αυτά θα επανέλθουμε  με άλλες σχετικές αναλύσεις μας, γιατί το  θέμα έχει τεράστια σημασία για το σωστό μας γεωπολιτικό και γεωστρατηγικό προσανατολισμό.