ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ.
Πρόεδροι των ΗΠΑ που πλήρωσαν με το αίμα τους την αντίστασή τους απέναντι στους τραπεζίτες δεν μπόρεσαν ν' αποτρέψουν την υποταγή της Πολιτικής στη Διεθνή του Χρήματος. 'Εδειξαν όμως το δρόμο στο λαό!
1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η μέχρι πρότινος κριτική του καπιταλισμού στη
χώρα μας επικεντρώνονταν στο σχηματισμό της υπεραξίας που καρπώνονταν οι επιχειρηματίες
και οι βιομήχανοι κάθε είδους από την
πραγματική οικονομία, δηλαδή από την εκμετάλλευση της παραγωγής, του εμπορίου, της ναυσιπλοΐας,
της γης και των εργαζομένων σε όλη το φάσμα της οικονομικής και κοινωνικής δραστηριότητας. Το παιχνίδι του χρηματιστηρίου («επένδυση» την είπαν τότε) δεν ήταν γενικά γνωστό στον ελληνικό λαό, αλλά έγινε γνωστό όταν οι κυβερνώντες και τα μέσα ενημέρωσης το
έκριναν σκόπιμο, με αποτέλεσμα να αφαιρεθεί
από το εισοδήματά του (κατά το τέλος της δεκαετίας του 1990) ποσό άνω των 85 δις ευρώ προς όφελος των κερδοσκόπων. Το παιχνίδι της πλασματικής οικονομίας, 15
τουλάχιστον φορές μεγαλύτερο του μεγέθους της πραγματικής οικονομίας, δεν του ήταν επίσης γνωστό. Να όμως που ήρθε ο καιρός οι κρυφές σελίδες του καπιταλισμού να γίνουν γνωστές και να τις ζήσει στο πετσί του ο ελληνικός λαός με τα Μνημόνια, που διείσδυσαν από την κερκόπορτα των πολιτικά προθύμων και μπήκαν στη ζωή του (από το 2010 μέχρι σήμερα). Είδε έτσι ο λαός το εισόδημά του να κατρακυλά κατά ποσοστό 60-70% (και βάλε), να
κλείνουν τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις, να συρρικνώνονται η υγεία και η
παιδεία, οι νέοι να μένουν άνεργοι (κατά ποσοστό άνω του 55%), οι νέοι επιστήμονες να φεύγουν στο εξωτερικό (υπολογίζονται σε 450 χιλιάδες), η μεσαία τάξη να αφανίζεται, 45% του λαού να βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, η συνολική ανεργία να παραμένει πάνω από το 25%, η εξαθλίωση και οι κοινωνικός αποκλεισμός να μην έχουν προηγούμενο, τα κόκκινα δάνεια να βρίσκονται στο 45%, τα σπίτια κι οι επιχειρήσεις να βγαίνουν στο
σφυρί, οι εργασιακές σχέσεις να σαρώνονται, και μαζί με όλα αυτά ή ίδια η πατρίδα να μπαίνει υποθήκη με τις συμβάσεις δανεισμού και όλος ο πλούτος της χώρας να περιέρχεται ανεπιστρεπτί στο Ταμείο (ΤΑΙΠΕΔ) υπέρ των δανειστών.
2. Πολίτες μας ονόμασαν αλλά τίποτα ουσιαστικό δε μας έμαθαν για να παίζουμε αυτό το ρόλο. Μας ξεγέλασαν. Η παιδεία μας, σ' όλα τα επίπεδα των βαθμίδων της, δε θέλησε να μας δώσει καμιά γνώση προκειμένου να μάθουμε πώς λειτουργεί η αγορά και το Σύστημα. Και η αριστερά περιόρισε την όρασή μας αποκλειστικά στην εκμετάλλευση της σχέσης ''εργοδότη-εργαζόμενου'' στο οποίο εξάντλησε το μάθημα και τους αγώνες της. Ωστόσο όλα αυτά, που είναι στοιχειώδεις γνώσεις για τον πολίτη και τη Δημοκρατία, κανένας μας πουθενά δεν τα διδάχτηκε, πλην των ειδικών της μακροοικονομίας και κάποιων άλλων. Κι ούτε βέβαια τα πολιτικά κόμματα και οι
βουλευτές μας, τους οποίους πληρώνουμε «βασιλικά» απ’ το υστέρημά μας, βάλθηκαν
ποτέ να μας διαφωτίσουν σοβαρά πάνω στα ζητήματα και να μας ενημερώσουν.
Παρά ταύτα, η ιστορία είναι πάρα πολύ
παλιά και η αλήθεια δεν κρύβεται (δες τη σειρά των βίντεο για να καταλάβεις τι γίνεται)[1]. Ο Μαρξ από το 1867 στο Κεφάλαιο έγραφε:
''Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών
χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και
στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της
μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους
εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην
Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι
απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην
κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που
στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο
χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως
ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το
δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που
εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο
πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης
απέναντι στο δημόσιο χρέος". Καρλ Μαρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781)
«Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς
μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη
παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο χωρίς
νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους
κόπους και τους κινδύνους που είναι αχώριστοι με τη βιομηχανική μα ακόμα και
από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα
δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά
ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν,
όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως κι από την
τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργούνται μ’ αυτό τον τρόπο και τον
αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην
κυβέρνηση και το έθνος- καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών
εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τους προσφέρει την
υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό-το δημόσιο χρέος έχει
δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των
ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη
σύγχρονη τραπεζοκρατία» (Κ. Μάρξ, ό.π.σ.779).
2. ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΊΤΕΣ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΑ ΗΝΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ +…
Η ιστορία του
ζητήματος ξεκινά με την ίδρυση το 1694 της Τράπεζας της Αγγλίας. Η τράπεζα αυτή
αποτελεί την
κεντρική τράπεζα του Ηνωμένου Βασιλείου, στο μοντέλο της
οποίας στηρίχτηκαν
οι περισσότερες από τις σύγχρονες κεντρικές τράπεζες. Η τράπεζα της
Αγγλίας, από την ίδρυσή της μέχρι τις μέρες μας, εξακολουθεί να αποτελεί τον
τραπεζίτη της Κυβέρνησης του
Ηνωμένου Βασιλείου, κατέχοντας το μονοπώλιο στην έκδοση χαρτονομισμάτων σε Αγγλία και Ουαλία, και τη διαχείριση της νομισματικής πολιτικής
της χώρας[2].
Το 1764, η
Τράπεζα της Αγγλίας άσκησε την επιρροή της στο
Κοινοβούλιο ώστε να ψηφιστεί νόμος, βάσει του οποίου θα
ήταν παράνομη η έκδοση χρήματος από τις ίδιες τις
βρετανικές αποικίες. Οι άποικοι υποχρεώνονταν με το
νόμο να πληρώνουν όλους τους μελλοντικούς
φόρους στην Αγγλία σε χρυσό ή σε ασήμι. Όποιος δεν διέθετε τα σπάνια αυτά μέταλλα,
θα έπρεπε να τα δανειστεί, με τόκο, από τις τράπεζες.
Το σύστημα αυτό ώθησε στην εξαθλίωση τους
αποίκους, ιδιαίτερα μάλιστα εκείνους των 13 βρετανικών αποικιών στις ΗΠΑ, οι
οποίοι εξεγέρθηκαν και έκαναν την Αμερικάνικη Επανάσταση, δηλαδή τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας από τη Μεγάλη Βρετανία (1775-1783)[3]. Η επανάσταση έληξε το 1776
με νίκη των αποικιακών δυνάμεων και στις 4 Ιουλίου 1776
ψηφίστηκε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ η Διακήρυξη
της Ανεξαρτησίας. Η Διακήρυξη εκείνη στηριζόταν στις πολιτικές ιδέες του Διαφωτισμού, και είχε ως κύριους συντάκτες της τον Βενιαμίν Φραγκλίνο[4]
και τον Τόμας Τζέφερσον[5].
Η πολιτική ιστορία των ΗΠΑ σημαδεύεται έκτοτε από την αποφασιστική προσπάθεια ενός αριθμού προέδρων να σταματήσουν τη δουλεία και να
αναπτύξουν τη Δημοκρατία, η οποία γνώριζε την επίθεση της ακρίδας των διεθνών
τραπεζιτών.
3.
ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΥΧΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Ο 3ος πρόεδρος των
ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον(1743-1826) έλεγε: «Για να διατηρήσουμε την
ανεξαρτησία μας δεν πρέπει να αφήσουμε
τους τραπεζίτες να μας φορτώσουνε με
αιώνιο χρέος… Αν ποτέ ο αμερικανικός λαός επιτρέψει στις ιδιωτικές τράπεζες να
ελέγχουν την έκδοση του νομίσματος, οι
τράπεζες και οι εταιρείες που θα αναπτυχθούν θα αποστερήσουν από το λαό την
περιουσία του»[6].
Ο 7ος
πρόεδρος (1829–1837) των ΗΠΑ Andrew
Jackson[7], πρωταγωνιστής στον αγώνα κατά της κυριαρχίας
των τραπεζών, απέρριψε το νόμο του
κογκρέσου που επέτρεπε τη συγκέντρωση
τεράστιας δύναμης στα χέρια της ελίτ των τραπεζιτών και των καιροσκόπων[8].
Έγιναν δυο δολοφονικές απόπειρες εναντίον του, όμως απέτυχαν.
Ο 16ος
πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Abraham Lincoln τόνιζε: «Η κυβέρνηση θα πρέπει να
δημιουργεί, να εκδίδει και να κυκλοφορεί όλα τα χρήματα και τα πιστωτικά
παράγωγα που χρειάζονται για να καλύψουν τις κυβερνητικές δαπάνες και την
αγοραστική δύναμη των καταναλωτών». Για τις ανάγκες του πολέμου με τους Νότιους
(1861-1865) ο Lincoln χρειάστηκε δάνειο,
αλλά αρνήθηκε να πληρώσει τόκο 24% έως
36% που ζήταγαν οι Τραπεζίτες. Συμβούλεψε
έτσι το Κογκρέσο να περάσουν νόμο με τον οποίο να εξουσιοδοτούν το
Θησαυροφυλάκιο να κόψει χαρτονόμισμα. Ο Lincoln
δολοφονήθηκε με τη λήξη του πολέμου (14 Απριλίου 1865). Το Κογκρέσο στη
συνέχεια κατήργησε τον νόμο.
Ο 20ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο James Garfield, επεσήμαινε: «Όποιος ελέγχει
τον όγκο των χρημάτων στη χώρα μας είναι ο απόλυτος άρχοντας όλης της
βιομηχανίας και του εμπορίου, και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα
ελέγχεται τόσο εύκολα από λίγους ισχυρούς ανθρώπους απ’ την κορυφή, δεν
χρειάζεται να σου πει κάποιος που οφείλονται οι περίοδοι πληθωρισμού και
οικονομικής ύφεσης»[9]. Ο James
Garfield δολοφονήθηκε το 1881[10].
Κι
ήρθε το 1913, Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΥΜΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ. Παρότι λαοφιλής, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Woodraw
Wilson υπό την πίεση των τραπεζιτών και των πολύχρονων εκστρατειών της ιντελιγγέντσια υπέγραψε δακρύζοντας το νόμο (κάτι σύγχρονο τούτο μας θυμίζει!) με τον οποίο το
διεθνές τραπεζικό καρτέλ υπό την επωνυμία Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικού (FED: Federal
Reserve System) αναλάμβανε
την αρμοδιότητα για τη δημιουργία του αμερικάνικου χρήματος[11]. Εκείνη η υπογραφή καθόρισε έκτοτε την
ιστορία της Δύσης και οδήγησε στην ανάπτυξη παγκόσμια του μηχανισμού αυτονόμησης της οικονομίας από την πολιτική (''τι θα πει ο Νράγκι''), καθώς οι αντιστάσεις που προβλήθηκαν ήταν μεμονωμένες, σποραδικές και ανοργάνωτες, χωρίς ΜΜΕ και πολιτικούς για την ενημέρωση και την κινητοποίηση του λαού.
Η
σημασία του γεγονότος είχε επισημανθεί ωστόσο από τότε, με όσα ο ίδιος ο πρόεδρος
Wilson, μετανιωμένος για την υπογραφή του, είπε: «Η ανάπτυξη του έθνους και όλες μας οι δραστηριότητες βρίσκονται στο
έλεος μερικών ανθρώπων. Φτάσαμε να είμαστε μια από τις πιο ελεγχόμενες και
κυριαρχημένες κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο. Όχι πλέον κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι
πλέον κυβέρνηση από απόφαση και ψήφο της πλειοψηφίας, αλλά κυβέρνηση από τη
θέληση και τη βία μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανθρώπων»[12].
«Αυτοί που ελέγχουν την πίστωση ενός
έθνους καθοδηγούν την πολιτική των κυβερνήσεων και κρατούν στα χέρια τους τη
μοίρα των ανθρώπων», έλεγε ο Reginald McKenna (1863 – 1943),
πρώην πρόεδρος της τράπεζας Midlans της Αγγλίας. «Αν
θέλετε να συνεχίσετε να είστε σκλάβοι των τραπεζών και να πληρώνετε το κόστος
της ίδιας σας της σκλαβιάς, τότε αφήστε τους τραπεζίτες να δημιουργούν χρήματα
και να ελέγχουν την πίστωση», έλεγε ο Sir Josiah Stamp, Διευθυντής
της Τράπεζας της Αγγλίας (1928-1941)[13].
«Ωσότου ο έλεγχος της έκδοσης χρημάτων και
πιστώσεων να επανέλθει στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πλέον περίοπτη και
ιερή ευθύνη της, όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας της Βουλής και της
Δημοκρατίας είναι άσκοπες και μάταιες», τόνιζε ο πρωθυπουργός του Καναδά William Lyon
Mackenzie King (1875-1950). Το 1938 ο Mackenzie King αναγκάστηκε και εθνικοποίησε την Τράπεζα του Καναδά, αποφασίζοντας το μετοχικό της κεφάλαιο να ανήκει κατά 100% στο Υπουργείο Οικονομικών. Όπως επεσήμαινε:
«Όταν ένα έθνος δεν έχει πλέον τον έλεγχο
του πιστωτικού συστήματος, δεν έχει σημασία ποιος θεσπίζει τους νόμους του.
Εφόσον τεθεί επικεφαλής, η τοκογλυφία θα καταστρέψει οποιοδήποτε έθνος»[14].
Ήταν Νοέμβριος του 1960, όταν ο Τζων Φιντζέραντ Κέννεντυ -
Ιρλανδικής καταγωγής- εξελέγη ως ο 35ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Στις 4 Ιουνίου του 1963 ο
Κέννεντυ υπέγραψε την εκτελεστική διαταγή 11110[15], με την οποία
εξουσιοδοτούσε το υπουργείο οικονομίας να τυπώνει χρήμα, χωρίς την εμπλοκή
της FED, δηλαδή του αυτονομημένου από την κυβέρνηση οργανισμού, που κράταγε τον
έλεγχο του νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος (Federal Deserve
System)[16],[17]. Έξι μήνες αργότερα, στις
23 Νοεμβρίου 1963, ο Κέννεντυ μετέβη για περιοδεία στο Ντάλλας του Τέξας. Όμως από εκεί δεν επέστρεψε ποτέ[18]. Ο ορκισθείς νέος πρόεδρος Λίντον Τζόνσον ακύρωσε
την εντολή του Κέννεντυ και επανέφερε στους ιδιώτες
κεφαλαιούχους τον έλεγχο του χρήματος[19].
Πέντε χρόνια
αργότερα (1968) θα δολοφονηθούν οι Μάρτιν Λούθερ Κίγκ[20]
και ο Ρόμπερτ Κέννετυ[21].
Ο Τεντ Κέννεντυ απειλήθηκε σοβαρά και δεν έλαβε μέρος στη διαδικασία για το χρήσμα του προέδρου. Ο νεότερος Τζων Φιντζέραντ Κέννεντυ, γιός του
δολοφονηθέντος προέδρου,
σκοτώνεται το 1999 όταν το ιδιωτικό του αεροπλάνο πέφτει και συντρίβεται στη θάλασσα μαζί με δυο
συνεπιβάτες του[22].
Μέσα από τις τρομοκρατικές αυτές συνθήκες οι
τραπεζίτες άρχισαν να κυριαρχούν. Ιδιαίτερα μετά την πτώση της ΕΣΣΔ (1989), που
αποτελούσε το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό και τη νέα τάξη, οι τραπεζίτες πέρασαν
στη φάση του μανιακού καπιταλισμού, της παγκόσμιας
αγοράς και του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης- της παγκόσμιας διακυβέρνησης που ασπάστηκαν νωρίς οι πρωθυπουργοί του μνημονίου.
4. ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ
ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ.
Δυο σχεδόν αιώνες μετά την επανάσταση του 21 και η διανόησή μας παρασιωπά από το λαό το μηχανισμό/ το σχοινί (οικονομικοπολιτικό, συνταγματικό και νομοθετικό) με τον οποίο μας έχουν
δεμένους και μας στερούν την εθνική
ανεξαρτησία και τη Δημοκρατία. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που σπούδασαν και
ξανασπούδασαν, εδώ και στο εξωτερικό, και από τους οποίους ο λαός προσδοκά μιάν αλήθεια, αλλά δυστυχώς δεν την ακούει. Βεβαίως ούτε οι ινστρούχτορες των
κομμάτων μπόρεσαν ή θέλησαν να μας πουν την αλήθεια- όλη την αλήθεια, όπως τη χρειαζόμαστε σήμερα, για να βγούμε
από την κρίση, ν’ απελευθερωθούμε και ν' ανασυγκροτηθούμε ώστε να επιβιώσουμε ως έθνος. Οι άγνωστες σελίδες του Μαρξ για την διεθνή χρηματοπιστωτική κλεπτοκρατία είναι ανάγκη να γίνουν κτήμα του λαού και να συνδυαστούν με τους αγώνες τους για
Ελευθερία και Δικαιοσύνη, αλλά και με την προσωπικότητα των τολμηρών εκείνων ηγετών που δεν φοβήθηκαν το θάνατο, τους τραπεζίτες και τους στρατοκράτες της νέας τάξης, προκειμένου να υπερασπιστούν την ελευθερία, την ευημερία και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Η προσωπικότητα του Τζών Κέννεντυ, του δολοφονηθέντος στις 23 Νοεμβρίου 1963, προέδρου των ΗΠΑ παραμένει στο σημείο που βρισκόμαστε εμβληματική. Στο μνημειώδη λόγο του (10 Ιουνίου 1963) στο American University μιλά για την ''ειρήνη- όχι για μια Pax-Americana''. Κάποιους μέρες νωρίτερα βέβαια μίλαγε για το ίδιο ιδανικό στην Ελλάδα και ο Γρηγόρης Λαμπράκης- Δολοφονήθηκε στις 27 Μαίου του 1963.
Συμπέρασμα: Η αλήθεια κρύπτεσθαι φιλεί, έλεγε ο Ηράκλειτος. Και μπροστά το γεγονός αυτό ο ρόλος του πολίτη είναι συνυφασμένος με την απο-κάλυψή της. Μπροστά στην κρίση που γνώρισαν οι ΗΠΑ (2007) η νομικός
Ellen Brown, προσπάθησε να πείσει τους Obama και Swhwarzenegger να ακούσουν ότι: «Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε από την
οικονομική κρίση είναι να σταματήσουμε να πληρώνουμε τόκους στις ιδιωτικές
τράπεζες για τη δημιουργία χρήματος, και να επιστρέψουμε στο σύστημα της
κρατικής έκδοσης γραμματίων, με το οποίο οι σοφοί ιδρυτές της χώρας δημιούργησαν
πλούτο, και κέρδισαν την ανεξαρτησία της από τους καταπιεστές της». Αυτό όμως δεν έγινε, είπε, και οι ΗΠΑ «μετατράπηκαν
σε μια κλεπτοκρατία, μια ολιγαρχία, μια μπανανία, μια φασιστική πολιτεία που
λειτουργεί χωρίς τη συναίνεση των πολιτών της»[23]. Αξιοποιώντας τα λόγια της που δεν είναι παρά μια προέκταση εκείνων του Κέννεντυ μπορούμε να πούμε για τον τόπο μας: Ας πάρουμε πίσω στα χέρια μας την Ελλάδα. Ας πάρουμε πίσω στα χέρια μας τις ζωές μας. Αυτό το δολοφονικό καθεστώς
δεν πρέπει να το αφήσουμε να παγιωθεί στην Ελλάδα και την Ευρώπη. «Θέλει αρετήν και τόλμη η Ελευθερία».
ΑΝΑΦΟΡΕΣ
[4] Franklin Benjamin (1706-1790), βορειοαμερικανικός πολιτικός και οικονομολόγος που έπαιξε
σπουδαίο ρόλο στο αμερικανικό κίνημα της ανεξαρτησίας. Θεωρείται ως ο πιο
σημαντικός εκπρόσωπος του Διαφωτισμού στην Αμερική. Σύμφωνα με τον Καρλ Μαρξ, από
το 1729 βρίσκεται στα γραπτά του, «η
πρώτη συνειδητή ανάλυση της ανταλλακτικής αξίας με βάση το χρόνο εργασίας… Έτσι
διατύπωσε το βασικό νόμος της νεότερης πολιτικής οικονομίας», δες Κ. Μαρξ, Κεφάλαιο,
Τόμος 1, Αθήνα 1978, Εκδόσεις. «Σύγχρονη Εποχή», σς. 65, 177, 342, 638, 839.
[5] Thomas Jefferson (1743-1826): «Ήταν ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. (1801-1809) και κύριος
συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Ελληνομαθής,
ορθολογιστής και υπέρμαχος του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, συνέταξε την
περίφημη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ
και ήταν θαυμαστής της Γαλλικής Επανάστασης. Έγινε υπουργός των
Εξωτερικών ύστερα από την επιστροφή του από το Παρίσι το 1789, με την κυβέρνηση του Τζορτζ Ουάσινγκτον, και διετέλεσε Πρόεδρος των
ΗΠΑ για δύο συνεχόμενες θητείες. Αργότερα ίδρυσε το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια.
Απεβίωσε στις 4 Ιουλίου του 1826 στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ». http://el.wikipedia.org/wiki/
[12] "A great industrial nation is controlled by its
system of credit. Our system of credit is concentrated. The growth of the
nation, therefore, and all our activities are in the hands of a few men. We
have come to be one of the worst ruled, one of the most completely controlled
and dominated Governments in the civilized world no longer a Government by free
opinion, no longer a Government by conviction and the vote of the majority, but
a Government by the opinion and duress of a small group of dominant men."
-Woodrow Wilson, after signing the Federal Reserve into existence.
[22] Τζων Φιντζέραντ Κέννεντυ ο νεότερος , http://www.youtube.com/watch?v=a_lP3hdOSsw, http://www.youtube.com/watch?v=BU3lgJDBW4g&playnext=1&list=PLF9F7854200CC4A43
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου