Κώστας Τσιαντής-ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ.

ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ.

Πρόεδροι των  ΗΠΑ που πλήρωσαν με το αίμα τους την αντίστασή τους  απέναντι στους τραπεζίτες δεν μπόρεσαν ν' αποτρέψουν την υποταγή της Πολιτικής στη Διεθνή του Χρήματος. 'Εδειξαν όμως το δρόμο στο λαό!

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η  μέχρι πρότινος κριτική του καπιταλισμού στη χώρα μας επικεντρώνονταν στο σχηματισμό της υπεραξίας που καρπώνονταν οι επιχειρηματίες και  οι βιομήχανοι κάθε είδους από την πραγματική οικονομία, δηλαδή από την εκμετάλλευση της παραγωγής, του εμπορίου, της ναυσιπλοΐας, της γης και των εργαζομένων σε όλη το φάσμα της οικονομικής και  κοινωνικής δραστηριότητας.  Το παιχνίδι του χρηματιστηρίου («επένδυση» την είπαν τότε) δεν ήταν γενικά γνωστό  στον ελληνικό λαό, αλλά έγινε γνωστό  όταν οι κυβερνώντες και τα μέσα ενημέρωσης το έκριναν σκόπιμο, με αποτέλεσμα να  αφαιρεθεί από το εισοδήματά του (κατά το τέλος της δεκαετίας του 1990) ποσό άνω των 85 δις ευρώ προς όφελος των κερδοσκόπων. Το παιχνίδι της πλασματικής οικονομίας, 15 τουλάχιστον φορές μεγαλύτερο του μεγέθους της πραγματικής οικονομίας,  δεν του ήταν επίσης γνωστό. Να όμως που ήρθε ο καιρός οι κρυφές σελίδες του καπιταλισμού να γίνουν γνωστές και να τις ζήσει στο πετσί του ο ελληνικός λαός με τα Μνημόνια, που διείσδυσαν από την κερκόπορτα των πολιτικά προθύμων και μπήκαν στη ζωή του  (από το 2010 μέχρι σήμερα). Είδε έτσι ο λαός το εισόδημά του να κατρακυλά  κατά ποσοστό 60-70% (και βάλε), να κλείνουν τα μαγαζιά και οι επιχειρήσεις, να συρρικνώνονται η υγεία και η παιδεία, οι νέοι να μένουν άνεργοι (κατά ποσοστό άνω του 55%),  οι νέοι επιστήμονες να φεύγουν στο εξωτερικό (υπολογίζονται σε 450 χιλιάδες), η μεσαία τάξη να αφανίζεται, 45% του λαού να βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, η συνολική ανεργία να παραμένει πάνω από το 25%, η εξαθλίωση και οι κοινωνικός αποκλεισμός να μην έχουν προηγούμενο, τα κόκκινα δάνεια να βρίσκονται στο 45%, τα σπίτια κι οι επιχειρήσεις να βγαίνουν στο σφυρί, οι εργασιακές σχέσεις να σαρώνονται, και μαζί με όλα αυτά ή ίδια η πατρίδα  να μπαίνει υποθήκη με τις συμβάσεις δανεισμού  και όλος ο πλούτος της χώρας να περιέρχεται ανεπιστρεπτί στο Ταμείο (ΤΑΙΠΕΔ) υπέρ των δανειστών.   

2. Πολίτες μας ονόμασαν αλλά τίποτα ουσιαστικό δε μας έμαθαν για να παίζουμε αυτό το ρόλο. Μας ξεγέλασαν. Η παιδεία μας, σ' όλα τα επίπεδα των βαθμίδων της, δε θέλησε να μας δώσει καμιά γνώση προκειμένου να μάθουμε πώς λειτουργεί η αγορά και το Σύστημα. Και η αριστερά περιόρισε την όρασή μας αποκλειστικά στην εκμετάλλευση της σχέσης ''εργοδότη-εργαζόμενου'' στο οποίο εξάντλησε το μάθημα και τους αγώνες της. Ωστόσο όλα αυτά,  που είναι στοιχειώδεις γνώσεις για τον πολίτη και τη Δημοκρατία, κανένας μας πουθενά δεν τα διδάχτηκε, πλην των ειδικών της μακροοικονομίας  και κάποιων άλλων. Κι ούτε βέβαια τα πολιτικά κόμματα και οι βουλευτές μας, τους οποίους πληρώνουμε «βασιλικά» απ’ το υστέρημά μας, βάλθηκαν ποτέ να μας διαφωτίσουν σοβαρά πάνω στα ζητήματα και  να μας ενημερώσουν.

   Παρά ταύτα, η ιστορία είναι πάρα πολύ παλιά και η αλήθεια δεν κρύβεται (δες τη σειρά των βίντεο για να καταλάβεις τι γίνεται)[1]. Ο Μαρξ από το 1867 στο Κεφάλαιο έγραφε:

''Το σύστημα της δημόσιας πίστης, δηλ. των κρατικών χρεών, που τις αρχές του τις ανακαλύπτουμε κιόλας στο μεσαίωνα στη Γένουα και στη Βενετία, διαδόθηκε σ’ όλη την Ευρώπη στη διάρκεια της περιόδου της μανιφακτούρας. Το αποικιακό σύστημα με το θαλάσσιο εμπόριό του και με τους εμπορικούς του πολέμους τού χρησίμευσε σαν θερμοκήπιο. Έτσι στέριωσε πρώτα στην Ολλανδία. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού, είναι το δημόσιο χρέος τους. Γιαυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος". Καρλ Μαρξ, Κεφάλαιο, Τόμος Ι, σ. 779-781)

«Το δημόσιο χρέος γίνεται ένας από τους πιο δραστικούς μοχλούς της πρωταρχικής συσσώρευσης. Σαν με μαγικό ραβδί προικίζει το μη παραγωγικό χρήμα με παραγωγική δύναμη και το μετατρέπει έτσι σε κεφάλαιο χωρίς νάναι υποχρεωμένο  να εκτεθεί στους κόπους και τους κινδύνους που είναι αχώριστοι με τη βιομηχανική μα ακόμα και από την τοκογλυφική τοποθέτηση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα, γιατί το ποσό που δανείζουν μετατρέπεται σε κρατικά ευκολομεταβιβάσιμα χρεώγραφα, που στα χέρια τους εξακολουθούν να λειτουργούν, όπως θα λειτουργούσαν αν ήταν ισόποσο μετρητό χρήμα. Άσχετα όμως κι από την τάξη των αργόσχολων εισοδηματιών που δημιουργούνται μ’ αυτό τον τρόπο και τον αυτοσχέδιο πλούτο των χρηματιστών που παίζουν το ρόλο του μεσίτη ανάμεσα στην κυβέρνηση και το έθνος- καθώς και των φοροενοικιαστών, των εμπόρων, των ιδιωτών εργοστασιαρχών, που μια καλή μερίδα κάθε κρατικού δανείου τους προσφέρει την υπηρεσία ενός κεφαλαίου πεσμένου από τον ουρανό-το δημόσιο χρέος έχει δημιουργήσει τις μετοχικές εταιρείες, το εμπόριο με συναλλάξιμες αξίες όλων των ειδών, την επικαταλλαγή, με δυο λόγια: το παιχνίδι στο χρηματιστήριο και τη σύγχρονη τραπεζοκρατία» (Κ. Μάρξ, ό.π.σ.779).  

2. ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΊΤΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΑ ΗΝΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΕΠΟΧΗΣ +…

     Η ιστορία του ζητήματος ξεκινά με την ίδρυση το 1694 της Τράπεζας της Αγγλίας. Η τράπεζα αυτή αποτελεί την κεντρική τράπεζα του Ηνωμένου Βασιλείου, στο μοντέλο της οποίας στηρίχτηκαν οι περισσότερες από τις σύγχρονες κεντρικές τράπεζες. Η τράπεζα της Αγγλίας, από την ίδρυσή της  μέχρι τις μέρες μας, εξακολουθεί να αποτελεί τον τραπεζίτη της Κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου, κατέχοντας το μονοπώλιο στην έκδοση χαρτονομισμάτων σε Αγγλία και Ουαλία, και τη διαχείριση της νομισματικής πολιτικής της χώρας[2].

       Το 1764, η Τράπεζα της Αγγλίας άσκησε την επιρροή της στο Κοινοβούλιο ώστε να ψηφιστεί νόμος, βάσει του οποίου θα ήταν παράνομη η έκδοση χρήματος από τις ίδιες τις βρετανικές αποικίες. Οι άποικοι υποχρεώνονταν με το νόμο  να πληρώνουν όλους τους μελλοντικούς φόρους στην Αγγλία σε χρυσό ή σε ασήμι. Όποιος δεν διέθετε τα σπάνια αυτά μέταλλα, θα έπρεπε να τα δανειστεί, με τόκο, από τις τράπεζες.

      Το σύστημα αυτό ώθησε στην εξαθλίωση τους αποίκους, ιδιαίτερα μάλιστα εκείνους των 13 βρετανικών αποικιών στις ΗΠΑ, οι οποίοι εξεγέρθηκαν και έκαναν την Αμερικάνικη Επανάσταση, δηλαδή τον  Πόλεμο της Ανεξαρτησίας από τη Μεγάλη Βρετανία (1775-1783)[3].  Η επανάσταση έληξε το 1776 με νίκη των αποικιακών δυνάμεων και στις 4 Ιουλίου 1776 ψηφίστηκε στη  Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Η Διακήρυξη εκείνη στηριζόταν στις πολιτικές ιδέες του Διαφωτισμού, και είχε ως κύριους συντάκτες της τον Βενιαμίν Φραγκλίνο[4] και τον Τόμας Τζέφερσον[5].

     Η πολιτική ιστορία των ΗΠΑ σημαδεύεται έκτοτε από την αποφασιστική προσπάθεια ενός αριθμού προέδρων  να σταματήσουν τη δουλεία και να αναπτύξουν τη Δημοκρατία, η οποία γνώριζε την επίθεση της ακρίδας των διεθνών τραπεζιτών.

3. ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΤΗΝ  ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΨΥΧΡΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

 Ο 3^ος πρόεδρος των ΗΠΑ Τόμας Τζέφερσον(1743-1826) έλεγε: «Για να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία μας δεν πρέπει να  αφήσουμε τους τραπεζίτες  να μας φορτώσουνε με αιώνιο χρέος… Αν ποτέ ο αμερικανικός λαός επιτρέψει στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγχουν την έκδοση του νομίσματος,  οι τράπεζες και οι εταιρείες που θα αναπτυχθούν θα αποστερήσουν από το λαό την περιουσία του»[6]. 

Ο 7^ος πρόεδρος (1829–1837) των ΗΠΑ Andrew Jackson[7],  πρωταγωνιστής στον αγώνα κατά της κυριαρχίας των τραπεζών,  απέρριψε το νόμο του κογκρέσου που επέτρεπε τη συγκέντρωση  τεράστιας δύναμης στα χέρια της ελίτ των τραπεζιτών και των καιροσκόπων[8]. Έγιναν δυο δολοφονικές απόπειρες εναντίον του, όμως απέτυχαν.

Ο 16^ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Abraham Lincoln τόνιζε: «Η κυβέρνηση θα πρέπει να δημιουργεί, να εκδίδει και να κυκλοφορεί όλα τα χρήματα και τα πιστωτικά παράγωγα που χρειάζονται για να καλύψουν τις κυβερνητικές δαπάνες και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών». Για τις ανάγκες του πολέμου με τους Νότιους (1861-1865) ο  Lincoln χρειάστηκε δάνειο, αλλά αρνήθηκε να πληρώσει τόκο 24% έως 36% που ζήταγαν οι Τραπεζίτες. Συμβούλεψε έτσι το Κογκρέσο να περάσουν νόμο με τον οποίο να εξουσιοδοτούν το Θησαυροφυλάκιο να κόψει χαρτονόμισμα. Ο Lincoln δολοφονήθηκε με τη λήξη του πολέμου (14 Απριλίου 1865). Το Κογκρέσο στη συνέχεια κατήργησε τον νόμο.

Ο  20^ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο  James Garfield, επεσήμαινε: «Όποιος ελέγχει τον όγκο των χρημάτων στη χώρα μας είναι ο απόλυτος άρχοντας όλης της βιομηχανίας και του εμπορίου, και όταν συνειδητοποιείς ότι ολόκληρο το σύστημα ελέγχεται τόσο εύκολα από λίγους ισχυρούς ανθρώπους απ’ την κορυφή, δεν χρειάζεται να σου πει κάποιος που οφείλονται οι περίοδοι πληθωρισμού και οικονομικής ύφεσης»[9]. Ο James Garfield δολοφονήθηκε το 1881[10].

Κι ήρθε το 1913, Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΣΥΜΒΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ.  Παρότι λαοφιλής, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Woodraw Wilson υπό την πίεση των τραπεζιτών και των πολύχρονων εκστρατειών της ιντελιγγέντσια υπέγραψε δακρύζοντας το νόμο (κάτι σύγχρονο τούτο μας θυμίζει!) με τον οποίο το διεθνές τραπεζικό καρτέλ υπό την επωνυμία Ομοσπονδιακή Τράπεζα Αποθεματικού (FED: Federal Reserve System) αναλάμβανε την αρμοδιότητα για τη δημιουργία του αμερικάνικου χρήματος[11]. Εκείνη η υπογραφή καθόρισε έκτοτε την ιστορία της Δύσης και οδήγησε στην ανάπτυξη παγκόσμια του μηχανισμού αυτονόμησης της οικονομίας από την πολιτική (''τι θα πει ο Νράγκι''), καθώς οι αντιστάσεις που προβλήθηκαν ήταν μεμονωμένες, σποραδικές και ανοργάνωτες, χωρίς ΜΜΕ και πολιτικούς για την ενημέρωση και την κινητοποίηση του λαού.

Η σημασία του γεγονότος είχε επισημανθεί ωστόσο από τότε, με όσα ο ίδιος ο πρόεδρος Wilson,  μετανιωμένος για  την υπογραφή του, είπε: «Η ανάπτυξη του έθνους και όλες μας οι δραστηριότητες βρίσκονται στο έλεος μερικών ανθρώπων. Φτάσαμε να είμαστε μια από τις πιο ελεγχόμενες και κυριαρχημένες κυβερνήσεις στον πολιτισμένο κόσμο.  Όχι πλέον κυβέρνηση ελεύθερης άποψης, όχι πλέον κυβέρνηση από απόφαση και ψήφο της πλειοψηφίας, αλλά κυβέρνηση από τη θέληση και τη βία μιας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανθρώπων»[12].

«Αυτοί που ελέγχουν την πίστωση ενός έθνους καθοδηγούν την πολιτική των κυβερνήσεων και κρατούν στα χέρια τους τη μοίρα των ανθρώπων», έλεγε ο Reginald McKenna (1863 – 1943),  πρώην πρόεδρος της τράπεζας Midlans της Αγγλίας. «Αν θέλετε να συνεχίσετε να είστε σκλάβοι των τραπεζών και να πληρώνετε το κόστος της ίδιας σας της σκλαβιάς, τότε αφήστε τους τραπεζίτες να δημιουργούν χρήματα και να ελέγχουν την πίστωση», έλεγε ο Sir Josiah Stamp, Διευθυντής της  Τράπεζας της Αγγλίας (1928-1941)[13]. 

 «Ωσότου ο έλεγχος της έκδοσης χρημάτων και πιστώσεων να επανέλθει στην κυβέρνηση και αναγνωριστεί ως η πλέον περίοπτη και ιερή ευθύνη της, όλες οι συζητήσεις περί εθνικής κυριαρχίας της Βουλής και της Δημοκρατίας είναι άσκοπες και μάταιες», τόνιζε ο πρωθυπουργός του Καναδά William Lyon Mackenzie King (1875-1950). Το 1938 ο Mackenzie King αναγκάστηκε και εθνικοποίησε την Τράπεζα του Καναδά, αποφασίζοντας το μετοχικό της κεφάλαιο να ανήκει  κατά 100% στο Υπουργείο Οικονομικών. Όπως επεσήμαινε: «Όταν ένα έθνος δεν έχει πλέον τον έλεγχο του πιστωτικού συστήματος, δεν έχει σημασία ποιος θεσπίζει τους νόμους του. Εφόσον τεθεί επικεφαλής, η τοκογλυφία θα καταστρέψει οποιοδήποτε έθνος»[14].

Ήταν Νοέμβριος του 1960, όταν ο Τζων Φιντζέραντ Κέννεντυ - Ιρλανδικής καταγωγής- εξελέγη ως ο 35^ος πρόεδρος των ΗΠΑ.  Στις 4 Ιουνίου του 1963 ο Κέννεντυ υπέγραψε την εκτελεστική διαταγή 11110[15], με την οποία εξουσιοδοτούσε το υπουργείο οικονομίας να τυπώνει χρήμα, χωρίς την εμπλοκή της FED, δηλαδή του αυτονομημένου από την κυβέρνηση οργανισμού, που κράταγε τον έλεγχο του νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος (Federal Deserve System)[16],[17]. Έξι μήνες αργότερα, στις 23 Νοεμβρίου 1963, ο Κέννεντυ μετέβη για περιοδεία  στο Ντάλλας του Τέξας.  Όμως από εκεί δεν επέστρεψε ποτέ[18]. Ο ορκισθείς νέος πρόεδρος Λίντον Τζόνσον ακύρωσε  την εντολή του Κέννεντυ και επανέφερε στους ιδιώτες κεφαλαιούχους τον έλεγχο του χρήματος[19].

       Πέντε χρόνια αργότερα (1968) θα δολοφονηθούν οι Μάρτιν Λούθερ Κίγκ[20] και ο Ρόμπερτ Κέννετυ[21]. Ο Τεντ Κέννεντυ απειλήθηκε σοβαρά και δεν έλαβε μέρος στη διαδικασία  για το χρήσμα του προέδρου.  Ο νεότερος Τζων Φιντζέραντ Κέννεντυ, γιός του δολοφονηθέντος προέδρου,  σκοτώνεται το 1999 όταν το ιδιωτικό του αεροπλάνο πέφτει και  συντρίβεται στη θάλασσα μαζί με δυο συνεπιβάτες του[22].   

     Μέσα από τις τρομοκρατικές αυτές συνθήκες οι τραπεζίτες άρχισαν να κυριαρχούν. Ιδιαίτερα  μετά την πτώση της ΕΣΣΔ (1989), που αποτελούσε το αντίπαλο δέος στον καπιταλισμό και τη νέα τάξη, οι τραπεζίτες πέρασαν στη φάση του μανιακού καπιταλισμού,  της παγκόσμιας αγοράς και του σχεδίου της  παγκοσμιοποίησης- της παγκόσμιας διακυβέρνησης που ασπάστηκαν νωρίς οι πρωθυπουργοί του μνημονίου.

4. ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ.

Δυο σχεδόν αιώνες μετά την επανάσταση του 21 και η διανόησή μας  παρασιωπά από το λαό το μηχανισμό/ το σχοινί (οικονομικοπολιτικό, συνταγματικό και νομοθετικό) με τον οποίο μας έχουν δεμένους  και μας στερούν την εθνική ανεξαρτησία και τη Δημοκρατία. Και δεν είναι λίγοι αυτοί που σπούδασαν και ξανασπούδασαν, εδώ και στο εξωτερικό, και από  τους οποίους ο λαός προσδοκά μιάν αλήθεια, αλλά δυστυχώς δεν την ακούει. Βεβαίως ούτε οι ινστρούχτορες των κομμάτων  μπόρεσαν ή θέλησαν να μας πουν την αλήθεια- όλη την αλήθεια, όπως τη χρειαζόμαστε  σήμερα, για να βγούμε από την κρίση,  ν’ απελευθερωθούμε  και ν' ανασυγκροτηθούμε ώστε να επιβιώσουμε ως έθνος. Οι άγνωστες  σελίδες του  Μαρξ για την διεθνή χρηματοπιστωτική κλεπτοκρατία είναι ανάγκη να γίνουν κτήμα του λαού και να συνδυαστούν με τους αγώνες τους για Ελευθερία και Δικαιοσύνη, αλλά και με την προσωπικότητα των τολμηρών εκείνων ηγετών που δεν φοβήθηκαν το θάνατο, τους τραπεζίτες και τους στρατοκράτες της νέας τάξης,  προκειμένου να υπερασπιστούν την ελευθερία, την ευημερία και την ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Η προσωπικότητα του Τζών Κέννεντυ, του δολοφονηθέντος στις 23 Νοεμβρίου 1963, προέδρου των ΗΠΑ παραμένει στο σημείο που βρισκόμαστε εμβληματική. Στο μνημειώδη λόγο του (10 Ιουνίου 1963)  στο American University μιλά για την ''ειρήνη- όχι για μια Pax-Americana''.  Κάποιους μέρες νωρίτερα βέβαια μίλαγε για το ίδιο ιδανικό στην Ελλάδα και ο Γρηγόρης Λαμπράκης- Δολοφονήθηκε στις 27 Μαίου του 1963.

     Συμπέρασμα: Η αλήθεια κρύπτεσθαι φιλεί, έλεγε ο Ηράκλειτος. Και μπροστά το γεγονός αυτό ο ρόλος του πολίτη είναι συνυφασμένος με την απο-κάλυψή της. Μπροστά στην κρίση που γνώρισαν οι ΗΠΑ (2007)  η νομικός  Ellen Brown, προσπάθησε να πείσει τους Obama και Swhwarzenegger να ακούσουν ότι: «Ο μόνος τρόπος για να ξεφύγουμε  από την οικονομική κρίση είναι να σταματήσουμε να πληρώνουμε τόκους στις ιδιωτικές τράπεζες για τη δημιουργία χρήματος, και να επιστρέψουμε στο σύστημα της κρατικής έκδοσης γραμματίων, με το οποίο οι σοφοί ιδρυτές της χώρας δημιούργησαν πλούτο, και κέρδισαν την ανεξαρτησία της από τους καταπιεστές της». Αυτό όμως δεν έγινε, είπε, και οι ΗΠΑ «μετατράπηκαν σε μια κλεπτοκρατία, μια ολιγαρχία, μια μπανανία, μια φασιστική πολιτεία που λειτουργεί χωρίς τη συναίνεση των πολιτών της»[23]. Αξιοποιώντας τα λόγια της που δεν είναι παρά μια προέκταση εκείνων του Κέννεντυ μπορούμε να πούμε για τον τόπο μας: Ας πάρουμε πίσω στα χέρια μας την Ελλάδα. Ας πάρουμε πίσω στα χέρια μας τις ζωές μας. Αυτό το δολοφονικό καθεστώς δεν πρέπει να το αφήσουμε να παγιωθεί στην Ελλάδα και την Ευρώπη.  «Θέλει αρετήν και τόλμη η Ελευθερία».

ΑΝΑΦΟΡΕΣ

---

[1] http://www.youtube.com/watch?v=0C1C3Q3ryOg, και http://www.youtube.com/watch?v=jBxNQAml-2k

[2] http://el.wikipedia.org/wiki

[3] http://www.antinews.gr/2010/11/04/69875/

[4] Franklin Benjamin (1706-1790), βορειοαμερικανικός πολιτικός και οικονομολόγος που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στο αμερικανικό κίνημα της ανεξαρτησίας. Θεωρείται ως ο πιο σημαντικός εκπρόσωπος του Διαφωτισμού στην Αμερική. Σύμφωνα με τον Καρλ Μαρξ, από το 1729 βρίσκεται στα γραπτά του,  «η πρώτη συνειδητή ανάλυση της ανταλλακτικής αξίας με βάση το χρόνο εργασίας… Έτσι διατύπωσε το βασικό νόμος της νεότερης πολιτικής οικονομίας», δες Κ. Μαρξ,  Κεφάλαιο, Τόμος 1, Αθήνα 1978, Εκδόσεις. «Σύγχρονη Εποχή»,  σς. 65, 177, 342, 638, 839.

[5] Thomas Jefferson (1743-1826): «Ήταν ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. (1801-1809) και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας. Ελληνομαθής, ορθολογιστής και υπέρμαχος του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας, συνέταξε την περίφημη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ και ήταν θαυμαστής της Γαλλικής Επανάστασης. Έγινε υπουργός των Εξωτερικών ύστερα από την επιστροφή του από το Παρίσι το 1789, με την κυβέρνηση του Τζορτζ Ουάσινγκτον, και διετέλεσε Πρόεδρος των ΗΠΑ για δύο συνεχόμενες θητείες. Αργότερα ίδρυσε το Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια. Απεβίωσε στις 4 Ιουλίου του 1826 στη Βιρτζίνια των ΗΠΑ». http://el.wikipedia.org/wiki/

[6] http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=O2OtMO13Iy4#at=167

[7] http://en.wikipedia.org/wiki/Andrew_Jackson

[8] http://www.answers.com/topic/bank-of-the-united-states

[9] http://www.brainyquote.com/quotes/authors/j/james_a_garfield.html

[10] http://www.youtube.com/user/kataggelies?feature=mhum&hl=el&hl=el&hl=el&hl=el#p/u/18/osJ-yoUBOWY

[11] http://en.wikipedia.org/wiki/Federal_Reserve_Act

[12] "A great industrial nation is controlled by its system of credit. Our system of credit is concentrated. The growth of the nation, therefore, and all our activities are in the hands of a few men. We have come to be one of the worst ruled, one of the most completely controlled and dominated Governments in the civilized world no longer a Government by free opinion, no longer a Government by conviction and the vote of the majority, but a Government by the opinion and duress of a small group of dominant men." -Woodrow Wilson, after signing the Federal Reserve into existence.

 http://en.wikiquote.org/wiki/Talk:Woodrow_Wilson

[13] http://lightworkers.org/blog/89380/famous-sir-josiah-stamp-quote

[14] http://en.wikipedia.org/wiki/William_Lyon_Mackenzie_King

[15] http://www.metanastis.com/TO_ANTHOS_TOY_KAKOY.htm

[16] http://www.federalreserve.gov/

[17] http://www.cbsnews.com/video/watch/?id=7120553n

[18] http://www.youtube.com/watch?v=BCIfoau91jM&feature=related

[19] http://truth-revelation.blogspot.com/2011/02/blog-post_03.html

[20] Μάρτιν Λούθερ Κίγκ http://www.youtube.com/watch?v=oZh1F2Umbp4

[21] Ρόμπερτ Κέννετυ http://www.youtube.com/watch?v=lmc2EzkRDkI

[22] Τζων Φιντζέραντ Κέννεντυ ο νεότερος , http://www.youtube.com/watch?v=a_lP3hdOSsw,  http://www.youtube.com/watch?v=BU3lgJDBW4g&playnext=1&list=PLF9F7854200CC4A43

[23] http://www.antinews.gr/2010/11/04/69875/

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΑΝΤΗΣ

ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ - ΟΜΙΛΙΑ Κώστα Καραμανλή..

Jeffrey Sachs Interview - Challenges and Opportunities

[2020 Election] CCP Allegedly Meddles US Election; Trump, Lin Wood, and ...

Καθηγητής Ηans-Werner Sinn : Συνέντευξη στην Sophie Shevardnadze

Καθηγητής Ηans-Werner Sinn (Χανς Βέρνερ Ζιν), Επικεφαλής του Οικονομικού Ερευνητικού Ινστιτούτου IFO, σύμβουλος του γερμανικού Υπουργείου των Οικονομικών

Συνέντευξη στην Sophie Shevardnadze

Eurozone crisis ready for comeback, here for a decade.

Η ευρωπαική κρίση έτοιμη να επιστρέψει, εδώ για μια δεκετία.

Μετάφραση Κώστας Τσιαντής

Sophie Shevardnadze (SS): Λοιπόν, καθηγητά Ζιν, είπατε ότι η κρίση του ευρώ επανέρχεται και ότι η Ευρωζώνη μπορεί να αναμένει πως αυτή θα διαρκέσει για τουλάχιστον μια δεκαετία. Πρόκειται το ενιαίο νόμισμα υπό τη σημερινή του κατάσταση να μαραζώσει;

Hans-Werner Sinn (ΗWS): Όχι, δεν το νομίζω και δεν το ελπίζω, αλλά η κρίση σίγουρα επιστρέφει. Η Ελλάδα έχει λάβει κεφάλαια για 3 χρόνια - υποψιάζομαι ότι μετά από 2,5 χρόνια το ίδιο είδος της συζήτησης που είχαμε φέτος, θα επιστρέψει.

SS: Τώρα, προτείνετε την υιοθέτηση ενός «αναπνέοντος Ευρώ (breathable Euro)», όπου τα αγωνιζόμενα έθνη μπορούν να εγκαταλείψουν προσωρινά το ενιαίο νόμισμα και στη συνέχεια να επανέλθουν. Πώς θα λειτουργήσει αυτό; Θέλω να πω, θα επιστρέψουν στα δικά τους νομίσματα για την ώρα;

ΖΝΧ: Ναι, πράγματι. Το πρόβλημα είναι, ότι η Ευρώπη δεν έχει δημιουργήσει το «κοινό κράτος», όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή η Ελβετία. Εμείς έχουμε όντως ένα κοινό νόμισμα ακόμα, που δεν ταιριάζει παντού πολύ καλά, επειδή ορισμένες χώρες ενδεχομένως  έχουν δανειστεί πάρα πολλά, και δεν μπορείς να τους αποτρέψεις απ’ αυτό, γιατί δεν έχουμε αρκετή κεντρική εξουσία. Έτσι, οι χώρες αυτές γίνονται τότε πολύ ακριβές: δανειζόμενες αυξάνουν τους μισθούς τους, χάνουν την ανταγωνιστικότητά τους, και τότε χρειάζονται βοήθεια - κι αυτή η βοήθεια, στην Ευρωζώνη, είναι ακριβή, αν έχετε ένα σύστημα μεταγραφών (transfer system). Η εναλλακτική λύση, η καλύτερη εναλλακτική λύση είναι να βγουν προσωρινά από την ΕΕ και κατόπιν αργότερα, όταν η νέα ισοτιμία θα έχει βρει την ισορροπία της,  να μπορούν να επιστρέψουν.

SS: Αλλά πώς θα συμβεί αυτό τεχνικά; Θέλω να πω, όταν βγεις από το ευρώ, πόσο δύσκολο θα είναι να επανέλθεις σ’ αυτό;

ΖΝΧ: Τα χαρτονομίσματα του Ευρώ μπορούν να μείνουν στην κυκλοφορία, ξέρετε. Αυτά τα τραπεζογραμμάτια δημιουργούν ένα χρέος του κράτους σε σχέση με το Ευρωσύστημα, και μπορούν να χρησιμεύσουν προσωρινά για πληρωμές σε μετρητά. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι χρησιμοποιούν σήμερα τις πιστωτικές κάρτες και κάνουν μεταφορές από έναν τραπεζικό λογαριασμό σε άλλο, έτσι που μπορεί να γίνει εν μία νυκτί, πολύ εύκολα. Στη συνέχεια, σταδιακά, με το πέρασμα του χρόνου- ας πούμε μετά από μερικούς μήνες- νέα τραπεζογραμμάτια θα εκτυπωθούν, τα οποία κατόπιν μπορούν να χρησιμοποιηθούν, αλλά εν τω μεταξύ, τα παλιά τραπεζογραμμάτια του ευρώ μπορούν να συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται.

SS: Τώρα, έχετε πει ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να είχε βγει προσωρινά από το Ευρώ το 2010. Εξακολουθεί αυτό να είναι μια επιλογή σήμερα;

ΖΝΧ: Αυτή τη στιγμή, όχι, επειδή η Ελλάδα έχει λάβει το τρίτο της πρόγραμμα διάσωσης και αυτό σημαίνει αρκετά χρήματα για τα επόμενα 2,5-3 χρόνια. Έτσι, δεν θα υπάρξει ελληνική έξοδος κατά την εν λόγω περίοδο, υποθέτω. Ξέρετε, έχουμε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η Συνθήκη του Μάαστριχτ λέει ότι δεν υπάρχει σχέδιο διάσωσης (bailout). Μια χώρα μπορεί να πάει σε πτώχευση (can go bankrupt), αν έχει υπερχρεωθεί - αλλά τότε θα χρειαζόμασταν,  επίσης, τη δυνατότητα για τη χώρα αυτή να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της και αυτή είναι η έξοδος.  Ο Γιάννης Βαρουφάκης, ο υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, έχει προετοιμάσει σχέδιο για μια τέτοια έξοδο, έτσι δεν είναι μια παράλογη ιδέα˙ στην πραγματικότητα, είναι η υποτίμηση που στο παρελθόν πάντα διέσωσε  (rescued) οικονομίες που έχασαν την ανταγωνιστικότητά τους.

SS: Γιατί τόσο μεγάλη μάχη για να παραμείνει η Ελλάδα στο πλοίο, όταν, προφανώς, το να βοηθάς την Ελλάδα και να διασώζεις (bailing out)  την Ελλάδα προκαλεί τόσα ρήγματα στο εσωτερικό των κρατών μελών της ΕΕ- στα ιδρυτικά της μέλη; Γιατί τόσο μεγάλο  ζήτημα  το ν’ αφήσουν την Ελλάδα να φύγει;

ΖΝΧ: Εννοείς, γιατί μένει στο πλοίο;

SS: Ναι, γιατί αγωνίζεστε τόσο να κρατήσετε την Ελλάδα στο πλοίο;

ΖΝΧ: Λοιπόν, από ελληνικής πλευράς, το πλεονέκτημα είναι ότι έχουν πρόσβαση στο τυπογραφείο [χαρτονομισμάτων], μπορούν να εκτυπώνουν ευρώ και αυτό τους δίνει μεγάλη ευελιξία, αλλιώς θα έπρεπε να εκτυπώνουν δραχμές οι οποίες δεν γίνονται δεκτές έξω από την Ελλάδα ως μέσο πληρωμής...

SS: Ναι, αλλά ρωτώ από την ευρωπαϊκή σκοπιά.

ΖΝΧ: Εντάξει, από την ευρωπαϊκή σκοπιά, θα ήθελα να πω ότι οι περισσότερες από τις χώρες ήταν εναντίον αυτής [της παραμονής]: δεκαπέντε ή δεκατέσσερις χώρες ήταν υπέρ της εξόδου της Ελλάδας, όπως ο υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε δήλωσε τις προάλλες. Και μόνο η Γαλλία και η Ελλάδα και η Κύπρος, και ίσως η Ιταλία - δεν είμαι σίγουρος γι’ αυτό - ήταν υπέρ της παραμονής της Ελλάδας. Γιατί "μέσα";

Λοιπόν, οι Γάλλοι έχουν επενδύσει πολλά χρήματα στην Ελλάδα, η έκθεσή τους [στην ελληνική οικονομία] είναι τεράστια, κατέχουν τράπεζες στην Ελλάδα, και η Γαλλία φοβάται ότι εάν μια χώρα βγει από το ευρώ, τότε η επόμενη χώρα  θα μπορούσε να κάνει το ίδιο, αν δουλεύει καλά, και αυτοί φαίνεται να έχουν την ιδέα ότι μια νέα πολιτική οντότητα θα μπορούσε να δημιουργηθεί εκτός ευρώ - το οποίο δεν είμαι σίγουρος ότι είναι το σωστό που πρέπει να κάνουμε για την Ευρώπη, διότι θα μπορούσε να διαιρέσει την Ευρώπη  στη μέση. Υπάρχουν οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, οι οποίες, σε μεγάλο βαθμό, δεν συμμετέχουν στο ευρώ.

SS: Ο Γιάννης Βαρουφάκης, τον οποίο μόλις προαναφέρατε, ονόμασε επίσης την Ελλάδα "πείραμα για λιτότητα" (an experiment for austerity)˙ για πόσο καιρό  μπορεί αυτό να συνεχιστεί; Αξίζουν τον κόπο τα  344 δις ευρώ δάνεια;

ΖΝΧ:. Η λιτότητα ‘’πείραμα της λιτότητας’’. Λοιπόν, δεν είμαι σίγουρος τι εννοεί νομίζω πως εννοεί ότι η λιτότητα επιβλήθηκε σ 'αυτόν, στην Ελλάδα, από τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης - το οποίο δεν είναι αλήθεια.  Η  λιτότητα επιβλήθηκε από τις αγορές. Η υπερχρεωμένη Ελλάδα έχασε την πιστοληπτική της ικανότητα (creditworthiness) και από το 2008 και μετά δεν ήταν σε θέση να τη δανείσουν. Στη συνέχεια, οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες ήρθαν και βοήθησαν: Πρώτον, επέτρεψαν στην Ελλάδα να χρησιμοποιήσει  το δικό της τυπογραφείο, έτσι τη δάνεισαν μέσω του συστήματος της ΕΚΤ και, στη συνέχεια, από το 2010 και μετά, υπήρξαν οι δημοσιονομικές πιστώσεις διάσωσης (fiscal rescue credits).  Το συνολικό ποσό των κεφαλαίων που έλαβε η Ελλάδα από τους διεθνείς οργανισμούς, όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπως η ΕΕ, οι άλλες χώρες της Ευρώπης, η ΕΚΤ, ήταν πάνω από 350 δις ευρώ. - και αυτό είναι το 200% του ΑΕΠ της, αυτό ήταν όλο, αλλά λιτότητα. Ήταν το μεγαλύτερο πρόγραμμα λιτότητας- ελάφρυνσης χρέους (austerity- mitigating program) που έγινε ποτέ στην ιστορία.

SS: Αλλά νομίζω ότι αυτό που εκείνος εννοούσε είναι ότι 5 χρόνια μετά, τα μέτρα λιτότητας δεν έχουν στην πραγματικότητα επιλύσει την κρίση χρέους - και η χώρα βρίσκεται σε οικονομικό σφαγείο και οι άνθρωποι είναι πολύ θυμωμένοι. Η χώρα δεν είναι καθόλου καλύτερα από ό, τι ήταν πριν από 5 χρόνια, οπότε γιατί επιμένουμε σ’ αυτό; Νομίζω, ότι αυτό  εννοούσε - οπότε γιατί επιμένουμε σ’ αυτό,  καθηγητά;

ΖΝΧ: Λοιπόν, εδώ είμαστε σύμφωνοι. Το όλο πρόγραμμα δεν λειτούργησε, έτσι κάποιος έδωσε στην Ελλάδα πολλά χρήματα, αλλά τα χρήματα δεν δημιουργούν  ανταγωνιστικότητα. Αντίθετα, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας στην Ελλάδα προκύπτει από το γεγονός ότι υπερδανείστηκε  κατά την περίοδο που το ευρώ τους έφερε πολύ χαμηλά επιτόκια.

Το κράτος δανείστηκε για να αυξήσει τους μισθούς ταχύτερα από την παραγωγικότητα. Ο ιδιωτικός τομέας έπρεπε να ακολουθήσει - η αύξηση των μισθών ανάγκασε τις τιμές να αυξηθούν και η Ελλάδα έχασε την ανταγωνιστικότητά της. Και αν δίνεις σε μια τέτοια χώρα συνεχιζόμενη πίστωση από άλλες χώρες, οι λάθος τιμές και οι μισθοί διατηρούνται και η έλλειψη ανταγωνιστικότητας διατηρείται  για πάντα. Έτσι, αυτό δεν είναι λύση.

Η μόνη λύση για την Ελλάδα θα μπορούσε να είναι ... υπάρχουν οι ακόλουθες λύσεις- κύριες λύσεις: Πρώτη λύση, εμείς πληρώνουμε μόνιμες μετακινήσεις (permanent transfers) [κεφαλαίων] από τις βόρειες χώρες προς την Ελλάδα, αλλά τότε και οι άλλοι επίσης θα το θελήσουν, και αυτό μπορεί να είναι ακριβό. Η Δεύτερη δυνατότητα είναι να μειώσουμε τις τιμές τους – αυξήθηκαν (φούσκωσαν) πάρα πολύ, και τώρα πρέπει οι τιμές να υποχωρήσουν ξανά. Αυτό είναι πιο δύσκολο απ’ ό,τι φαίνεται, γιατί θα οδηγούσε τους οφειλέτες (debtors) σε πτώχευση και επίσης τους ενοικιαστές, οι οποίοι δεν μπορούν να πληρώσουν πια το ενοίκιό τους. Έτσι, η Τρίτη δυνατότητα είναι να αυξηθεί ο πληθωρισμός  στη Γερμανία (inflate Germany): η ΕΚΤ θα μπορούσε να το προσπαθήσει αυτό με το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (QE). Η Ελλάδα έχει αυξήσει το επίπεδο των τιμών της, άλλες νότιες χώρες επίσης, η Γερμανία ακολουθεί - ξέρεις, το προσπαθούν αυτό. Αν δουλέψει, θα το δούμε. Δεν είμαι βέβαιος. Αν αυτό δεν λειτουργήσει, η Τελευταία δυνατότητα είναι η έξοδος, και αυτή είναι η λογική συνέπεια την οποία ο Γιάννης Βαρουφάκης ήταν πρόθυμος να σχεδιάσει (to draw), και την οποία κι εγώ επίσης θα σχεδίαζα.

SS: Να τώρα μια άλλη χώρα. Ο Πρόεδρος της Πορτογαλίας αρνήθηκε να αφήσει την αριστερά- τις αντίθετες στη λιτότητα δυνάμεις, οι οποίες αποτελούν την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο- να σχηματίσουν κυβέρνηση, φοβούμενος μια σπασμωδική κίνηση (backlash) από τις Βρυξέλλες. Λοιπόν,  το να ακολουθείς τις διαταγές των πιστωτών της ΕΕ επί του προϋπολογισμού είναι πιο σημαντικό από το να ακολουθείς τις δημοκρατικές αρχές;

ΖΝΧ: Εάν η Πορτογαλία θέλει, μπορεί να πάρει αυτά τα χρήματα. Αν δεν το θέλει, δεν τα παίρνει. Έτσι, τι είναι αντιδημοκρατικό σ’ αυτό; Δεν μπορούν να πουν "η δημοκρατία απαιτεί να λάβουμε όση πίστωση μας αρέσει από άλλες χώρες" - υπάρχουν, σε τελευταία ανάλυση, οι φορολογούμενοι των άλλων χωρών της Ευρώπης που παρέχουν την πίστωση.

SS: Είστε υπέρ μιας ενωμένης Ευρώπης, με μια κοινή κυβέρνηση,  κοινοβούλιο και  στρατούς. Τι σημαίνει αυτό – προτείνετε να συγχωνευθούν οι 27 χώρες σε μία; Προχωρήστε μας σ’ αυτό.

ΖΝΧ: Ναι, στην πραγματικότητα, αυτό εννοώ. Νομίζω ότι ένα οικοδόμημα, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα ήταν χρήσιμο για την Ευρώπη, αλλά δεν έχω αυταπάτες ότι αυτή θα έρθει στο εγγύς μέλλον, διότι ορισμένες χώρες, όπως η Γαλλία, για παράδειγμα, δεν τους αρέσει η ιδέα να έχουμε μια πραγματικά πολιτική Ένωση - κι εδώ έγκειται το πρόβλημα της Ευρώπης, ξέρεις. Η Γαλλία ζητά πολλά χρήματα, θέλουν δημοσιονομική ένωση (fiscal union), θέλουν μεταφορές, να βοηθούν τους πελάτες τους στη νότια Ευρώπη. Αλλά δεν θέλουν να κάνουν το πλήρες βήμα προς μια πολιτική ένωση - και αυτό είναι ένα θεμελιώδες πρόβλημα για την Ευρώπη.

SS: Γιατί νομίζετε ότι η ΕΕ δεν μπορεί να λειτουργήσει με τον τρόπο που είναι σήμερα; Γιατί χρειάζεται  να είναι πιο ολοκληρωμένη;

ΖΝΧ: Λοιπόν, δεν λειτουργεί καλά ... Αν θέλουμε να πάμε σε μια δημοσιονομική ένωση (fiscal union), θα έλεγα ότι αυτό που χρειαζόμαστε πρώτα, είναι μια πολιτική ένωση, γιατί αν κοιτάξετε την Ελβετία, αν κοιτάξετε τις ΗΠΑ - όλα ξεκίνησαν με μια πολιτική ένωση και τα δημοσιονομικά ζητήματα ήρθαν κατόπιν. Δεν μπορείτε να έχετε απλά μια δημοσιονομική ένωση με  μεταφορές και κοινό τυπογραφείο [νομισματοκοπείο] και ούτω καθεξής, όταν δεν έχετε μια πολιτική ένωση.

SS: Γιατί όχι;

ΖΝΧ: Γιατί όχι; Γιατί κάνεις κακή χρήση των δικαιωμάτων σου.

SS: Με ποιο τρόπο;

ΖΝΧ: Εάν έχεις το τοπικό τυπογραφείο, μπορείς να εκτυπώνεις τα χρήματα που χρειάζεσαι. Οι έξι χώρες της κρίσης κατά τη διάρκεια της κρίσης έχουν τυπώσει περισσότερα από 1.000 δισ ευρώ επιπλέον σε σχέση με  ό,τι κανονικά χρειάζονται για την εσωτερική κυκλοφορία - χρήματα, τα οποία επισήμως έχουν δανειστεί, τα οποία θα ήθελαν να δανειστούν από την αγορά, αλλά που δεν μπορούσαν  να τα δανειστούν με κανονικά επίπεδα επιτοκίων και έτσι τύπωσαν τα χρήματα και η Κεντρική Τράπεζά τους τα δάνειζε στις τράπεζες και αυτοί προς την ιδιωτική οικονομία. Αυτά τα πράγματα πραγματικά δεν είναι πολύ καλά – αυτό δείχνει μια δυσλειτουργία του ευρωπαϊκού συστήματος, κατά τη γνώμη μου. Επίσης, έχουμε αμοιβαίες διαβεβαιώσεις μέσω των προγραμμάτων διάσωσης- αυτά ξέρεις είναι ασφαλιστικά συμβόλαια (insurance contracts), αλλά όταν έχεις μια ασφάλιση (insurance), χρειάζεσαι να έχεις ένα συμβόλαιο (contract), δεν μπορείς απλά να πληρώσεις τα χρήματα χωρίς να έχεις ένα δεσμευτικό (binding), αμοιβαίο ασφαλιστήριο συμβόλαιο (mutual insurance contract) - κι αυτό είναι ένα έθνος (nation).

SS: Εντάξει. Έτσι, κατ’ αρχάς, προτείνετε μια πολιτική ολοκλήρωση - τι προτείνετε; Ένα ενιαίο κοινοβούλιο, ένα σύστημα μιας ψήφου, κι αν ναι, τότε αυτό δεν θα περιθωριοποιήσει χώρες με μικρότερο πληθυσμό και δεν θα αποδυναμώσει  τις φωνές τους;

ΖΝΧ: Θα υπάρξει ένα δεύτερο τμήμα (Chamber), όπου κάθε χώρα έχει έναν εκπρόσωπο, όπως στην Αμερική, ή όπως στη Γερμανία, όπου έχετε το Κοινοβούλιο (Parliament) και έχετε την Bundesrat, όπου κάθε καντόνι (land) έχει έναν εκπρόσωπο.

SS:  Σωστά. Αλλά η διαφορά είναι, ότι στην Αμερική οι άνθρωποι γεννιούνται Αμερικανοί - και κατόπιν είναι οτιδήποτε άλλο, απ’ όπου κι αν κατάγονται. Στην Ευρώπη, οι άνθρωποι έχουν γεννηθεί είτε Γάλλοι ή Γερμανοί ή Ιταλοί ή Πορτογάλοι και ούτω καθεξής και ούτω καθεξής - η ερώτησή μου ήταν: αν έχετε εκείνο το ένα ενιαίο Κοινοβούλιο, το σύστημα ένας άνθρωπος-μια ψήφος δεν θα εξαλείψει στην πραγματικότητα τις φωνές των μικρότερων χωρών, και δεν θα τις περιθωριοποιήσει;

ΖΝΧ: Καλά, οι μικρές χώρες είναι μικρές χώρες, τι μπορώ να κάνω γι' αυτό; Κάθε πρόσωπο στην Ευρώπη θα πρέπει να έχει το ίδιο δικαίωμα - δεν μπορεί να υπάρχουν κάτοικοι των μικρότερων χωρών οι οποίοι έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους κατοίκους των μεγαλύτερων χωρών. Αυτό, το θεωρώ μάλλον αυτονόητο. Αυτή είναι η αρχή της δημοκρατίας.

SS: Εντάξει και σκέφτεστε ότι μια μεγάλη χώρα, όπως η Γερμανία, θα εγκατέλειπε οικειοθελώς την ανεξαρτησία της υπέρ μιας ομοσπονδιακής κυβέρνησης (federal government);

ΖΝΧ: Οι Γερμανοί, στο τέλος, ναι. Ξέρετε, έχουμε αυτή την φρικτή ιστορία, και οι Γερμανοί αισθάνονται σε μεγάλο βαθμό ότι το μέλλον μπορεί να είναι μόνο μια ολοκληρωμένη Ευρώπη, αντί να έχει ξεχωριστές χώρες. Αλλά αυτό το συναίσθημα, ομολογουμένως, δεν είναι τόσο ισχυρό σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

SS: Μιλήσατε επίσης για κοινό στρατό ως ένα αναγκαίο βήμα για την ενοποίηση της Ευρώπης - έτσι ώστε να είναι ανεξάρτητη από το ΝΑΤΟ;

ΖΝΧ: Ναι, καλά, το ΝΑΤΟ είναι μια αμυντική συνθήκη, έχει τις ΗΠΑ, έχει τον Καναδά έχει, έχει όλες τούτες τις χωριστές ευρωπαϊκές χώρες ... Δεν βλέπω γιατί αυτό σημαίνει ότι οι ευρωπαϊκές χώρες δεν μπορούν να ενωθούν. Είμαστε πραγματικά ανίκανοι να δράσουμε.. Δεν είμαστε ακόμη σε θέση  να υπερασπιστούμε τα σύνορα. Η Frontex, η οποία είναι μια ευρωπαϊκή δράση για την υπεράσπιση των συνόρων, στην πραγματικότητα, δεν λειτουργεί. Έτσι, ένα κράτος χρειάζεται ορισμένες ελάχιστες προϋποθέσεις. Αν δεν τις έχουμε, ας μείνουμε  εκεί που είμαστε, ας έχουμε τότε την ΕΕ με ξεχωριστές χώρες, ως μια ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, και ξεχωριστούς στρατούς, ναι, αυτό είναι μια πιθανότητα - αλλά βλέπω το πρόβλημα με την τρέχουσα κατάσταση της Ένωσης: το ευρώ δεν λειτουργεί πραγματικά. Έτσι, προς το παρόν, ως εκ τούτου, είμαι υπέρ της πραγμάτωσης όχι ολόκληρου του βήματος, αλλά υπέρ της  μακροπρόθεσμης πραγμάτωσής του, επειδή δεν το βλέπω ως μια κοντινή, ρεαλιστική πιθανότητα. Ως ρεαλιστική δυνατότητα βλέπω περισσότερο την ευελιξία του ευρώ ως «αναπνέουσα νομισματική» (breathing currency) Ένωση. Λοιπόν, το επιχείρημά μου είναι: εαν παραταύτα καταφέρναμε να δημιουργήσουμε την πλήρη Ένωση, τότε θα μπορούσαμε να έχουμε το Ευρώ όπως το δολάριο - χωρίς δυνατότητες εξόδου.

SS: Τώρα, η ΕΕ, στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα, έχει υπογράψει συμφωνία σύνδεσης με την Ουκρανία. Το Κίεβο επιμένει ότι ο κύριος στόχος του είναι να ενσωματωθεί πλήρως στην ΕΕ. Συμμερίζεται το μπλοκ αυτό το στόχο, κατά τη γνώμη σας;

ΖΝΧ: Αυτό δεν το ξέρω. Πρόκειται για άκρως πολιτικό ζήτημα, στο οποίο δεν μπορώ εύλογα να απαντήσω. Ξέρω για το ενδιαφέρον της Ρωσίας στην Ουκρανία, και πολύ ελπίζω ότι αυτή η σύγκρουση μπορεί να ξεπεραστεί με έναν τρόπο που να είναι αμοιβαία αποδεκτός από τη Ρωσία και από την ΕΕ.

SS: Αλλά, νομίζετε ότι μπορεί οικονομικά να δεχτεί την Ουκρανία ως μέλος της; Νομίζετε ότι είναι σε κατάσταση να δεχθεί νέα μέλη, όπως η Ουκρανία; Ξεχάστε την πολιτική σύγκρουση, νοιώθετε σαν η Ουκρανία- ο τρόπος που τα πράγματα φαίνονται στην Ουκρανία αυτή τη στιγμή-  να μπορεί να γίνει μέλος του μπλοκ και  αυτό να μπορεί να την αντέξει οικονομικά;

ΖΝΧ: Προς το παρόν, νομίζω ότι έχουμε αρκετές δυσκολίες στο να διατηρήσουμε την παλιά ΕΕ μαζί, αντί να τη διευρύνουμε περαιτέρω, και να τη διευρύνουμε με τρόπο που έρχεται σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της Ρωσίας - το βρίσκω προβληματικό. Έτσι, επιτρέψτε μου να πω, είμαι πολύ υπέρ της βελτίωσης των σχέσεων με τη Ρωσία, από οικονομική άποψη, διότι πιστεύω ότι η Ρωσία είναι ένας πολύ φυσικός εταίρος για τη Δυτική Ευρώπη. Αυτό το βρίσκω σημαντικό, γι’ αυτό δεν θέλω να κάνω εικασίες σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας στην ΕΕ, για την οποία δεν είμαι πραγματικά αρμόδιος.

SS: Ακριβώς, αλλά ξέρω ότι είπατε, σας άκουσα να λέτε ότι κανένα ορθολογικό κόμμα δεν μπορεί να είναι υπέρ της οικονομικής αποσταθεροποίησης της Ρωσίας και ενός εμπορικού πολέμου - το οποίο είναι αυτό που βλέπουμε σήμερα. Αλλά με την πολιτική σταθεροποίηση στην Ουκρανία, επειδή τα πράγματα γίνονται όλο και καλύτερα τώρα, δεν είναι ώρα να τεθεί ένα τέλος στις κυρώσεις μεταξύ Ρωσίας και ΕΕ;

ΖΝΧ: Οι κυρώσεις (sanctions) στηρίζονταν σε προϋποθέσεις (conditions). Εάν οι προϋποθέσεις αυτές έχουν εκπληρωθεί- ναι, όχι κυρώσεις πλέον. Και πάλι, με οδηγείτε σε μια περιοχή όπου δεν είμαι ειδικός. Μπορώ μόνο να πω ότι οι εμπορικές σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρώπης είναι σημαντικές, και ως εκ τούτου, είναι σημαντικό να βρούμε γρήγορα μια πολιτική συμφωνία μεταξύ της Ρωσίας και της Δύσης, και της Ουκρανίας, έτσι ώστε μια νέα, σταθερή, κατάσταση  να βρεθεί – γιατί αυτό το είδος των εμπορικών περιορισμών και εντάσεων και ούτω καθεξής είναι τελικά παιχνίδι αρνητικού αθροίσματος. Όλοι χάνουν με αυτό τον τρόπο. Πρέπει να επανέλθουμε πίσω στις κανονικές συνθήκες και να ρυθμίσουμε το ζήτημα της Ουκρανίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Πάνω σ’ αυτό, ελπίζω πολύ ότι  οι πολιτικοί θα κάνουν καλή δουλειά.

SS: Η κρίση του ευρώ και η αντιπαράθεση με τη Ρωσία δεν είναι σήμερα πραγματικά στην κορυφή των προκλήσεων της Ευρώπης. Η προσφυγική κρίση (refugee crisis) πραγματικά επιδεινώνεται σταθερά. Η Γερμανία προσελκύει τους περισσότερους  πρόσφυγες από τη Μέση Ανατολή, με ένα μεγάλο αριθμό από αυτούς να ζητούν πολιτικό άσυλο, αλλά: είναι αυτοί πραγματικά οι οικονομικοί μετανάστες (economic migrants); Πώς είναι τόσοι πολλοί που γλιστρούν μέσα από τις γερμανικές μεταναστευτικές αρχές, ως εκ τούτου, θέλω να πω, πώς έρχονται;

ΖΝΧ: Η Γερμανία δεν έχει σύνορα, δεν υπάρχουν πλέον φυσικά σύνορα, και οι άνθρωποι απλά έρχονται και στη συνέχεια καταγράφονται κάπου εντός της Γερμανίας. Πηγαίνουν προς τις πόλεις και καταγράφονται εκεί. Πολλοί δεν καταγράφονται καθόλου, μιλάμε για περίπου 300.000 ανθρώπους που μπορεί να μην έχουν καταγραφεί, αλλά είναι στο εσωτερικό της χώρας. Η όλη διαδικασία της μετανάστευσης (immigration) έχει βγει εκτός ελέγχου.

SS: Αλλά η Γερμανία προσφέρει πραγματικά μαζικά οικονομικά οφέλη στους μετανάστες. Πολλά ευρωπαϊκά μέλη δεν είναι ευχαριστημένα με αυτό. Κοιτάξτε, για παράδειγμα, την Ουγγαρία. Ορισμένοι προτείνουν ωμή βία (slashing) ως μέσο στη διαχείριση της ροής των μεταναστών. Τι πιστεύετε; Θα βοηθήσει αυτό ή μήπως είναι αντίθετο προς το πνεύμα της ΕΕ;

ΖΝΧ: Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το πνεύμα της ανθρωπότητας. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Γερμανίας έχει δηλώσει ότι το κατώτατο ποσό διαβίωσης θα πρέπει να δίνεται στον οιονδήποτε  διαμένει νόμιμα στη Γερμανία - και αυτό περιλαμβάνει τους αιτούντες άσυλο.

SS: Καθηγητά Ζιν, σας ευχαριστούμε πολύ για αυτή την υπέροχη συνέντευξη. Σας ευχόμαστε καλή τύχη.

Μιλούσαμε με τον καθηγητή Χανς Βέρνερ Ζιν, κορυφαίο Γερμανό οικονομολόγο, πρόεδρο του IFO Institute for Economic Research, σύμβουλο του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών. Συζητούσαμε για τη συνεχιζόμενη κρίση στην Ευρωζώνη και αν στέκει στο δρόμο της πολιτικής ολοκλήρωσης της ΕΕ. Αυτά για την σημερινή έκδοση της Sophie & Co, Θα σας δω την επόμενη φορά. Follow @SophieCo_RT

Μετάφραση Κώστας Τσιαντής.
Η ευθύνη της μετάφρασης-ενδεχόμενα λάθη και παρερμηνείες του αγγλικού κειμένου- ανήκουν αποκλειστικά σε μένα τον ίδιο.  3-11-2015.

ΠΗΓΗ: https://www.rt.com/shows/sophieco/320457-eu-currency-economy-crises/